บทที่ 19 ง้อ (2)

“มะนาวพูดให้มันดีๆ พี่ผัวเธอนะ ทำไมแช่งพี่แบบนี้” มือหนาจัดการกระชากข้อมือบางของมะนาวเอาไว้จนหญิงสาวหันกลับมามองใบหน้าหล่อเหลาที่มีแต่ร่องรอยของความหงุดหงิด

          “แช่งอะไร คุณเป็นผัวมะนาวเหรอ งั้นก็ไม่ใช่คุณหรอก”

          “มะนาว! อย่ามาเรียกพี่ว่าคุณอีกนะ พื่บอกแล้วใช่ไหม” คินน์หันไปมองเมียพยศของตัวเอง ที่ทำเหมือนไม่สนใจเขา เธอเอาแต่เก็บของที่มันร่วงเกลื่อนกลาดห้องราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ

          “เรียกคุณถูกต้องแล้วค่ะ มะนาวไม่กล้าสนิทกับคุณเลยสักนิด” หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงสายๆ มันทำให้เธอรับรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้รักเธอเลย เธอมีค่าเป็นเพียงผู้หญิงคลายเหงาของเขา ไม่เหมือนคนรักของเขาที่เขาทั้งรักและทะนุถนอมที่สุด

          “งอนพี่เหรอ” คินน์เดินมาข้างหลัง จากนั้นก็โอบเอวบางของมะนาวเอาไว้อย่างหวงแหน

          “ไม่ได้งอนค่ะ มะนาวไม่อยากมีความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว คุณคินน์กลับบ้านไปเถอะค่ะ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยวันนี้ ถ้ามีโอกาสมะนาวจะตอบแทนบุญคุณแล้วกันค่ะ” มะนาวบอกออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากติดหนี้บุญคุณของเขาอีกแล้ว ตอนนี้เธอไม่อยากจะเอาตัวเองไปผูกติดกับใคร รวมทั้งเขาด้วย

          “มะนาว” คินน์มองตามหญิงสาวตาละห้อยเมื่อมะนาวดูไม่ยอมง่ายๆ

          “กลับไปเถอะค่ะ มะนาวอยากนอนคนเดียว...” หญิงสาวบอกอย่างเหนื่อยหน่าย ถามว่าเสียใจไหมถ้าต้องเลิกกับคินน์ ยอมรับเลยว่าเธอเสียใจมาก แต่ถ้าเราไม่หยุดทุกอย่างแค่นี้ หัวใจของเธอมันก็จะเจ็บมากกว่านี้

          “มะนาว...” มือหนาจัดการดึงร่างบอบบางของมะนาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เขารู้ว่าวันนี้เขาว่าเธอแรงมาก มันแรงสำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เขาอยากจะขอโทษและยอมชดใช้ความผิดของตัวเอง

          “คุณคินน์ไม่รักมะนาว มะนาวไม่เคยว่า ขออย่างเดียวอย่าเอามะนาวไปเป็นตัวแทนของใครเลยค่ะ ถ้าคุณคินน์ยังลืมเขาไม่ได้ ก็ไม่ควรทำเหมือนให้ใจ และมาทำดีกับมะนาวอีกเลย มะนาวพอแล้วค่ะ” มะนาวบอกเสียงสั่น แต่เธอพยายามที่จะไม่ร้องไห้ออกมาให้ชายหนุ่มเห็น

          “มะนาว...” คำพูดของมะนาวทำให้คินน์ฉุกคิดอะไรหลายๆ อย่าง ที่ผ่านเขาเอาแต่ยึดติดกับนรินดามากเกิน ทั้งๆ ที่เขามีความสุขทุกครั้งที่อยู่ข้างมะนาว ทำไมเขาต้องเอาตัวเองไปอยู่กับความเจ็บปวด ทั้งๆ ที่ความสุขมันอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

          “กลับไปเถอะค่ะ เราสองคนคงไปต่อกันไม่ได้หรอก มะนาวเองก็เป็นอย่างที่คุณคินน์หวังไม่ได้เหมือนกัน” ใบหน้าสวยหวานของผู้หญิงคนนั้นที่มะนาวรู้ตัวดีว่าเธอสู้เธอไม่ได้เลย

          “มะนาว...ฉันขอโทษ...”

          “คำขอโทษมันไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าหัวใจคุณคินน์ไม่เคยมีมะนาว ตอนแรกมะนาวเคยคิดว่าตัวเองจะสามารถทำให้คุณคินน์รู้สึกดีๆ และมอบความรักให้กับมะนาวบ้าง แต่เหตุการณ์วันนี้มันพิสูจน์แล้วค่ะ ว่ามะนาวมันก็แค่คนนอกที่ไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับคุณคินน์เลย” มะนาวบอกด้วยความเจ็บปวด ที่ผ่านมาเธออยู่กับเขา เพราะเธอยอมรับเต็มปากเลยว่าเธอรักเขามาก อาจจะเพราะเขาคือคนแรกของทุกอย่าง เธอเลยมอบหัวใจให้เขาแบบไม่เผื่อใจเลย

          “เรื่องน้ำตาล...มันจบไปนานแล้ว”

          “ถึงเรื่องจะจบไปแล้ว แล้วความรู้สึกของคุณคินน์มันจบด้วยหรือเปล่า ถ้าไม่...ก็กลับไปเถอะค่ะ เพราะไม่ว่ายังไงหัวใจของคุณคินน์ก็ไม่มีมะนาวอยู่แล้ว”

          “ฉัน...”

          “มะนาวง่วงแล้วค่ะ เดี๋ยวจะไปนอนแล้วค่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน” หญิงสาวบอกด้วยเสียงอ่อนแรง เธอไม่อยากที่จะมาคิดเรื่องอะไรแบบนี้อีกแล้ว พรุ่งนี้เธอจะตื่นขึ้นมากลายเป็นมะนาวที่แสนเข้มแข็งตามเดิม

          มะนาวผละออกจากร่างใหญ่ของคินน์ จากนั้นเธอก็เลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง แต่ไม่ทันจะได้หมุนตัวไปปิดประตู ร่างใหญ่ของคินน์ก็แทรกเข้ามาพร้อมกับทำการเปิดประตูห้องนอนลงกลอนเรียบร้อย

          “จะทำอะไร...” ดวงตาสาวขยับไปมาอย่างสงสัย

          “อยากง้อมะนาว อยากให้มะนาวหายงอน ต้องทำยังไงครับ”

          “ไม่ได้งอนค่ะ แค่อยากจะให้เราสองคนแยกย้ายไปเติบโตในที่ของตัวเองดีกว่าค่ะ”

          “พี่ไม่อยากโตไปมากกว่านี้แล้ว เพราะเมียพี่ยังเด็กอยู่เลย จะรีบโตไหนครับ” ว่าจบก็รวบร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นเขาก็อุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งที่เตียงขนาดห้าฟุตของเธอทันที

          “ว้าย...”

          “หายงอนพี่เถอะนะครับ ยอมแล้วทูนหัว อยากได้อะไรพี่ยอมหมดแล้วครับ” คินน์ส่งยิ้มให้กับมะนาวที่กำลังทำหน้างอง้ำ เขารู้ว่าเธอโกรธเขา แต่เขากำลังจะง้อให้หญิงสาวหายโกรธ

          “ไม่เอาอะไรทั้งนั้นค่ะ ไม่ต้องเอาอะไรมาล่อ ของพวกนั้นซื้อมะนาวไม่ได้หรอก” ใบหน้าหวานเมินไปทางอื่น

          “แล้วตรงนี้ล่ะซื้อมะนาวได้ไหม” มือหนาของคินน์ก็จับมือเล็กๆ ของมะนาวแนบที่อกแกร่งทันที จนเธอหันหน้ากลับมามองคินน์อย่างไม่เข้าใจ