บทที่ 19 ง้อ (1)

          “มึงกล้าหยาบคายกับกูอย่างนั้นเหรออีมะนาว!” ป้าอรมองมะนาวด้วยดวงตาแดงก่ำเพราะไม่คิดว่ามะนาวจะกล้าพูดแบบนี้

          “เออ!!”

          “มึงอย่าอยู่เลย” ป้าอรเดินไปหยิบมีดขึ้นมาหวังจะจัดการกับมะนาว ซึ่งเธอก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าป้าจะทำแบบนี้ โดยในจังหวะนั้นป้าวิ่งเข้ามาเพื่อเข้ามาแทงเธอ จนมะนาวหลับตาปี๋ด้วยความกลัว และสักพักเธอก็ต้องลืมตาขึ้นมาเพราะทุกอย่างดูสงบนิ่ง

          เมื่อลืมตาขึ้นมามะนาวถึงกับตกใจกว่าเดิมเมื่อคินน์กำลังจับมือป้าอรข้างที่ถือมีดเอาไว้ ดวงตาของคินน์ตอนนี้มันแดงก่ำและเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ เธอไม่คิดว่าเขาจะมาด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาไม่มาเธอคงได้กลายเป็นศพในบ้านหลังนี้ไปแล้ว

          “คุณคินน์”

          “กล้าทำอย่างนี้กับมะนาวอย่างนั้นเหรอ!” คินน์ตะคอกออกมาด้วยความโมโห ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียว มะนาวต้องแย่แน่ จังหวะที่เห็นหญิงแก่คนนี้กำลังทำร้ายมะนาว หัวใจของเขามันก็เหมือนถูกบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก เขาห่วงเธอจนแทบบ้า

          “โอ๊ย!!”

          ชายหนุ่มบีบข้อมือเล็กของหญิงแก่อย่างแรง จากนั้นมือหนาของเขาก็กำรอบคอของนางเอาไว้อย่างแรง เขาโกรธมาก โกรธที่สุดในชีวิต ถ้ามะนาวต้องเป็นอะไรส่วนหนึ่งมันก็เพราะเขาด้วยที่พูดทำร้ายจิตใจเธอแบบนั้น

          “แค่กๆ” มือหนาบีบที่ต้นคอเหี่ยวจนเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อคินน์เพิ่มระดับปลายนิ้วของตัวเองแรงมากขึ้น “มะ...นาว...ช่วยป้าด้วย” ป้าอรหันมองมะนาวเพื่อขอความวิงวอน

          “พี่คินน์ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ”

          “แต่เขาทำร้ายมะนาวนะ” คินน์หันไปมองมะนาวอย่างไม่เข้าใจและคิดว่าแฟนของตัวเองใจดีกับคนพวกนี้

          “ค่ะ เมตตาพวกเลวๆ เถอะ อย่าไปให้ค่าอย่าไปทำร้ายคนพวกนี้ให้เสียมือหรอกค่ะ เรียกตำรวจมาเถอะค่ะ มะนาวเบื่อหน้าเต็มทน” มะนาวบอกอย่างเหนื่อยหน่าย และไม่อยากเจอหน้าคนพวกนี้แล้ว

          “มะนาว...เราเป็นญาติของเธอนะ” เมษามองมะนาวแล้วส่งสายตาวิงวอน จากนั้นเธอก็เดินไปกอดร่างเล็กของแม่ตัวเอง

          “ญาติเหรอ...แล้วใครกันที่อยากจะฆ่าฉันให้ตาย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าฉันไม่อยากยุ่งกันคนอย่างพวกเธออีกแล้ว อยากจะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับฉัน!! อ๋อ...ไม่ต้องไปไหนหรอก อยู่ตรงนี้แหละ รอให้ตำรวจมาลากพวกเธอสองคนไปนอนกินข้าวแดงในคุกนั่นแหละ” มะนาวบอกอย่างเหลืออด ตั้งแต่เล็กจนโตเธอโดนสองแม่ลูกนี้รังแกมาตลอด และหลังจากนี้เธอจะมีชีวิตของตัวเอง และจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายอีกแล้ว

          “มะนาว...”

          ไม่ทันได้ทำอะไรต่อ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ทำการลากทั้งสามซึ่งรวมทั้งยศที่มะนาวจัดการไปก่อนหน้านี้ไปที่โรงพัก และอย่าฝันว่าเธอจะไปประกันตัว ญาติแล้วไง ในเมื่อสุดท้ายคนพวกนี้ก็เห็นแก่ประโยชน์และความต้องการของตัวเองทั้งนั้น

          มะนาวยืนกอดอกมองป้าอรและเมษาถูกตำรวจควบคุมตัวด้วยสายตาเหยียด เพราะในใจของเธอสมน้ำหน้าอย่างมาก สองแม่ลูกนี้จะได้ออกไปจากชีวิตของตัวเองสักที

          “เรียบร้อยนะครับ เดี๋ยวอาจจะมีเรียกไปสอบปากคำอีกที” ตำรวจหนุ่มหล่อมองมะนาวพร้อมกับส่งยิ้มให้ ซึ่งมะนาวเองก็ส่งยิ้มกลับ ก็แหม...คุณตำรวจหล่อมากขนาดนี้ จะไม่ให้มองได้อย่างไร ตอนนี้เธอมูฟออนแล้ว ใครไม่เลือกเธอ เธอไม่สนใจหรอก เราหันมาเดินหน้าเพื่อเจอคนคนต่อไปที่ดีกว่า

          “ได้ค่ะ โทรมาหามะนาวได้เลยนะคะ เบอร์ตามนี้ค่ะ...” มะนาวส่งเบอร์โทรของตัวเองให้กับตำรวจหนุ่ม แต่ยังไม่ทันที่ยื่นให้เขา มือหนาของคินน์ก็คว้าข้อมือบางเอาไว้ จากนั้นเขาก็ส่งนามบัตรของตัวเองให้กับนายตำรวจหนุ่มแทน

          “เอ่อ...”

          “อันนี้นามบัตรผมนะครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าติดต่อผมได้เลยนะครับ พอดี ‘เมีย’ ผมเขาติดเรียนอาจจะไม่ค่อยมีเวลารับสาย แต่ผมว่างทั้งวันครับ” คินน์จงใจย้ำคำว่าเมียกับเมียกับมะนาว จนเธอมองค้อนด้วยความไม่พอใจ เขากล้าดียังไงที่มาพูดแบบนี้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มยังด่าทอเธออยู่เลย

          “คะ...ครับ งั้นผมขอตัวลานะครับ คุณมะนาวด้วยนะครับ”

          “ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” มะนาวยกมือขึ้นโบกมือไปมาแล้วมองตำรวจสุดหล่ออย่างไม่วางตา จนคินน์ที่อยู่ข้างๆ ถึงกับกัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจ

          “ผัวยืนอยู่ตรงนี้ กล้าดียังไงมองผู้ชายคนอื่นแบบนี้!” เมื่อไม่มีคนอื่นแล้วคินน์เลยพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ

          “มะนาวไม่มีผัวค่ะ”

          “อะไรนะ” คินน์เลิกคิ้วเมื่อมะนาวปฏิเสธ

          “ผัวมะนาวตายแล้วค่ะ ตายไปจากใจของมะนาวแล้ว” ว่าจบร่างเล็กของมะนาวก็เดินหันหลังกลับเข้าไปในบ้านทันที จนคินน์ต้องรีบตามไปเพราะกลัวหญิงสาวปิดประตูหนี