บทที่ 12

หมิงซี ไม่ได้ตื่นตระหนกเลยและก้าวออกไปอย่างสงบ ม่อ เหว่ยโจวกระโดดขึ้นไปในอากาศลื่นน้ำผลไม้บนพื้น เขาล้มหน้าลงกับพื้น

ม่อ เหว่ยโจวโกรธมากจนเกือบเป็นบ้า เขาลุกขึ้นยืนโดยใช้พยุงเอว กัดฟันและสาปแช่งด้วยความโกรธ: "นังผู้หญิงไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ฉันจะฆ่าแก!"

"พวกคุณกำลังทำอะไร?"

เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่ได้กลับมาเป็นเวลานาน ซูเนียนจึงออกไปตามหาใครสักคน แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้

ทันทีที่ หมิงซี กำลังจะพูด ม่อเหว่ยโจวก็แย่งพูดก่อน “เนี่ยนเนี่ยน”

เขาจับเอวของเธอ ยกตัวปีนขึ้นด้วยความเขินอาย และพูดด้วยใบหน้าที่โศกเศร้า: "คุณ หมิงซี ต้องการเพิ่มวีแชทแต่ผมเพิ่มไม่ได้ จู่ๆ เธอก็โกรธมากจนเทน้ำผลไม้ใส่ผม..."

หมิงซี: "?"

ปรากฎว่าวรรณกรรมศิลปะชาไม่ได้แยกความแตกต่างระหว่างชายและหญิงจริงๆ

ม่อเหว่ยโจวลดขนตาลงด้วยสีหน้าแสดงความรักใคร่: "เนี่ยนเนี่ยน ผมไม่อยากให้คุณเสียใจ ผมก็ทำได้เพียงปฏิเสธคุณหมิงซี เท่านั้น -"

“ฮึ! ฮึ...ฮึ!”

คำพูดของม่อเหว่ยโจวถูกขัดจังหวะด้วยเสียงขัดขืน

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณพูดต่อ”

หมิงซี ปิดปากด้วยสีหน้าไร้เดียงสา เธอรู้สึกไม่สบายจริงๆ และอยากจะอาเจียน!

ใบหน้าของโม่ เว่ยโจวเต็มไปด้วยความโกรธ เขาไม่พบความรู้สึกที่เขามีตอนนี้หลังจากถูกขัดจังหวะ ดังนั้นเขาจึงพูดได้เพียงเสียงแห้งๆ: "เหนียนเหนียน คุณต้องเชื่อฉัน"

“โจวโจว” ซู่เนี่ยนเรียกทั้งสองคนด้วยชื่อเล่นอย่างเสน่หา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณนี่โง่จริงๆ”

ใบหน้าของม่อเว่ยโจวเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาเคยลองเคล็ดลับนี้มาหลายครั้งแล้ว และไม่ว่ามิตรภาพจะอยู่ใกล้แค่ไหน มันก็จะอ่อนแอต่อหน้าผู้ชาย

ในสายตาของเขา ซู่เหนียนเป็นเพียงผู้หญิงโง่ๆ คนเดียวกัน

ม่อเหว่ยโจวยื่นมือออกราวกับจะกอดซู่เหนียน ก่อนที่เหวินเซียง รุนยวี่จะเข้าใกล้เธอ ความเจ็บปวดอันรุนแรงก็เกิดขึ้นจากหว่างหว่างขาของเขา

ซูเนี่ยนงอเข่าและฟาดฟันเขาอย่างรุนแรง

ทันใดนั้นชายคนนั้นก็ขดตัวเหมือนกุ้งในกระทะ ทำหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวดและพูดไม่ออกสักคำ

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเรียกคุณว่าโง่”

ซูเหนียนวางตัวและมองดูชายคนนั้นด้วยความรังเกียจ "คุณบอกว่าซีซีต้องการวีแชท จากคุณ มันคงจะน่าเชื่อมากกว่าสำหรับฉันที่จะบอกว่าหมูกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า!"

“เนียนเนียน คุณบอกว่าเราถูกกำหนดมาให้อยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้คุณไม่เชื่อผม ผมเสียใจมาก”

ม่อเหว่ยโจว อดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสและพยายามช่วยเธอ เขายังไม่อยากจะยอมแพ้ ท้ายที่สุด ซูเหนียนก็มีสภาพที่ดีที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่เขาเคยเดทด้วย

หนุ่ม สวย และรวย

สิ่งสำคัญที่สุดคือฉันยังไม่ได้เล่นเลย

ซูเหนียนหรี่ตาลง และทันใดนั้นก็เหยียบรองเท้าหนังของชายคนนั้นอีกครั้ง

“เพียงเพราะคุณรู้จักฉันมาได้หนึ่งเดือน คุณอยากจะแยกความสัมพันธ์เจ็ดปีของเราออกไป!”

"ฝัน!"

หลังจากกำจัดคนขี้โกงออกไปแล้ว ซู่เหนียนก็ไม่มีอารมณ์จะกินที่นี่อีกต่อไป เธอโอบไหล่ของ หมิงซี แล้วพูดว่า "ที่รัก ไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปบ้านอื่น อากาศที่นี่ ถูกเจ้าตัวเหม็นเน่ามาเปื้อน”

ข้างหลังเขา ใบหน้าของโม เว่ยโจวบิดเบี้ยว และสีหน้าของเขาเย็นชาราวกับงูพิษ เขากำลังคิดกับตัวเอง ผู้หญิงเลว หากพวกเขาตกอยู่ในมือของเขา ชีวิตของพวกเขาจะเลวร้ายยิ่งกว่าความตาย

ซูเหนียนและ หมิงซี เปลี่ยนไปร้านอาหารซึ่งเป็นร้านอาหารจีนระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียงมากในเป่ยเฉิง

หลังจากสั่งอาหารแล้ว หมิงซี ก็พูดว่า: "เนียนเนียน เมื่อกี้ฉันได้ยินมาว่าเขาอยากจะให้เธอ——"

ก่อนที่จะพูดจบ ซูเนี่ยนก็ขัดจังหวะ

“เธอไม่จำเป็นต้องอธิบาย ฉันรู้ว่าซีซีมีนิสัยดีใช้ความรุนแรง เขาต้องทำอะไรบางอย่างที่น่ารังเกียจ โชคดีที่เธอค้นพบ ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นการเสียเปรียบมากเกินไปที่จะรู้หลังจากฉัน ถูกเขากินและเสียเปรียบเขาแล้ว”

พวกเขาทั้งสองทานอาหารกัน ซู่เหนียนมองไปที่ หมิงซี ลังเลและอดไม่ได้ที่จะถาม: "ซีซี่ เธอจะทำอะไรล่ะ?"

หมิงซี รู้ว่าเธอกำลังถามอะไร เธอกวนซุปในมือแล้วเม้มริมฝีปากเล็กน้อย: "ฉันพร้อมที่จะออกจากตระกูลฝู่แล้ว"

“เธอคิดเรื่องนี้จริงๆ แล้วจะทำอะไรในอนาคต?” ซูเนียนมองดูใบหน้าที่ หมิงซี และถามอย่างเป็นกังวล

“ฉันคิดดูแล้ว ฉันต้องการทำงานด้านการออกแบบ”

หมิงซี พูดเบา ๆ ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาหันไปด้านข้างเล็กน้อย ละเอียดอ่อนและสวยงาม

ตอนนี้ผู้หญิงที่ ฟู่ซือเยี่ยน รักมากที่สุดกลับมาแล้ว เธอก็ไร้ค่าสำหรับเขา

เธอรู้สึกว่าเธอควรมีสติสัมปชัญญะมากขึ้นและจัดพื้นที่ให้เร็วขึ้นเพื่อที่เธอจะน่ารำคาญน้อยลงต่อหน้าคนอื่น