ตอกย้ำ

หลังจากได้พ่นประโยคร้ายๆทั้งหมดนั้นไป มิวายคีตกานต์ยังกลับมาสั่งให้เธอไปจัดการทำความสะอาดรีสอร์ตทั้งหมดอีกจำนวนยี่สิบห้องต่อ ฉัตรตะวันยังคงก้มตาทำความสะอาดทุกๆห้องอย่างเร่งรีบ เพราะเมื่อสักครู่น้องชายของเธอพึ่งจะโทรมาบอกว่าบิดานั้นต้องแอดมิดและพึ่งถูกหามส่งเข้าโรงพยาบาลเนื่องจากว่าหน้ามืดและลื่นล้มไปในห้องน้ำ ด้วยความเป็นห่วงบิดา จึงทำให้ฉัตรตะวันต้องทำใจกล้า โทรไปขออนุญาตคีตกานต์จนได้ ว่าถ้าหากเธอทำความสะอาดห้องพักทั้งหมดนี่เสร็จแล้ว เธอจะสามารถขออนุญาตออกไปเยี่ยมบิดาต่อได้หรือไม่

"ได้สิ ถ้าหากว่าทำความสะอาดเสร็จหมดนี่แล้วเธอจะไปเยี่ยมพ่อเธอก็ได้ แต่ยังไงๆเสีย พรุ่งนี้เช้าเธอก็ต้องกลับมาทำงานเหมือนเดิม ทำได้หรือเปล่าล่ะ"

และนั่นก็คือคำอนุญาตของเขา โดยที่เขาเอ่ยอนุญาตให้เธอกลับไปเยี่ยมบิดาได้ แต่พรุ่งนี้เช้าก็ยังคงต้องกลับมาทำงานตามเดิม 

ฉัตรตะวันทั้งรีบและทั้งเร่ง จวบจนกระทั่งสี่โมงเย็นทุกอย่างก็เป็นอันแล้วเสร็จ จากนั้นตัวเธอจึงได้รีบปั่นจักรยานกลับไปยังบ้านพัก พออาบน้ำอาบท่าเสร็จจึงได้รีบบึ่งรถขับออกไปทันที 

สองชั่วโมงกว่าๆก็ขับมาถึงโรงพยาบาล เธอไม่แวะเข้าไปที่บ้านเพราะนึกว่ายังไงเสียทุกคนก็ต้องอยู่ที่นี่ สอบถามกับพยาบาลที่อยู่ตรงหน้าเคาร์เตอร์ไม่นานก็ได้หมายเลขห้องมา 

"น้องซันมาแล้วครับน้าโฉม"

พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าธนากรนั้นนั่งอยู่ที่บริเวณข้างๆเตียง ส่วนมารดานั่งอยู่ที่โซฟาข้างๆ ยกเว้นน้องชายของเธอที่ไม่อยู่

"ป๊าเป็นยังไงบ้างคะแม่" ฉัตรตะวันเลือกที่จะถามมารดาแทนเพราะเห็นว่าบิดายังคงนอนหลับอยู่ ส่วนธนากร เธอหันไปยกมือไหว้เขาเพียงเท่านั้นแล้วจึงหันมาโฟกัสที่บิดาและมารดาต่อ

"ความดันโลหิตสูงจนหน้ามืดเป็นลม ดีที่หัวไม่ไปกระแทกกับอะไรเข้า หมอพึ่งให้ยาไปเมื่อตะกี้แล้วพึ่งหลับไป"

"แล้วซีล่ะคะ"

"แม่พึ่งให้น้องกลับบ้านไปพักเมื่อกี้นี้เอง ส่วนพี่ธนาเองพอรู้ว่าลูกจะมาก็เลยขออยู่ต่อแทนที่จะกลับไปพร้อมกับเตี่ยและแม่"

"พี่อยากเจอน้องซันครับ ก็เลยอยู่รอ"ธนากรพยายามยิ้มหวานและหันมาสบตา หากแต่เธอเองที่รีบหันหน้าหนีไปอีกทางเสียก่อน

"แล้วนี่คืนนี้แม่อยู่เฝ้าป๊าหรอคะ"

"จ๊ะลูก แต่เอ..ถามแบบนี้หรือว่าซันอยากจะอยู่เฝ้าป๊าเองล่ะ" แม้ว่าจะยังเครียดกับอาการสามีแต่คุณโฉมชบาก็อดแกล้งแหย่ลูกสาวเล่นไม่ได้

"โธ่แม่คะ แม่ก็รู้ว่าถ้าซันอยู่ ซันนี่แหละที่จะเป็นคนเฝ้าป๊าให้เอง ซันจะไม่ยอมให้แม่ลำบากหรอก แต่แม่ก็รู้นี่คะว่าอีตาเจ้านายของซันรายนั้นน่ะไม่เหมือนใคร แค่ขอแล้วเขาอนุญาตให้มานี่ก็บุญเท่าไหร่แล้ว" ฉัตรตะวันตอบมารดาหน้ามุ่ย เสียงเศร้า

"จ๊ะลูก แม่รู้ ยังไงก็อดทนหน่อยนะลูกนะ" คุณโฉมชบาค่อยๆลูบมือลงบนศรีษะลูกสาวยามที่ฉัตรตะวันเดินเข้ามาอ้อนและโผกอดเอวราวกับเด็กๆ

"ถ้าเขาใช้งานน้องซันหนักมากนักล่ะก็ ออกๆมาเถอะครับน้องซัน อย่าทนเลย น้องซันไปทำงานที่บริษัทเตี่ยพี่ก็ได้ครับ หรือไม่ก็จะออกมาทำธุรกิจส่วนตัวอะไรก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ช่วยซัพพอร์ตเอง" ธนากรเองที่อยากจะมีส่วนร่วมขอแสดงความคิดเห็นบ้าง เแต่ดูท่าแล้วฉัตรตะวันเองจะไม่ได้คิดสนใจข้อเสนอกับความคิดเห็นของเขาเสียเท่าไหร่ เพราะไม่อย่างนั้นเธอก็คงเลือกที่จะเเต่งงานกับธนากรแทนที่จะเลือกไปทำงานที่ไร่เดอะเรดการ์เด้นนานแล้ว

"ขอบคุณนะคะพี่ธนา แต่พอดีว่าซันยังพอทนได้อยู่ค่ะ แล้วก็อีกอย่าง ซันอยากทำทุกอย่างสร้างทุกอย่างด้วยตัวเองมากกว่าที่จะใช้ทางลัดค่ะ"

"น้องซันนี่ชอบทำให้พี่ประทับใจได้เสมอเลยนะครับ ทั้งสวย เก่ง ฉลาด จนพี่ไม่สามารถละสายตาไปมองผู้หญิงคนอื่นได้เลยจริงๆ"

"แต่ซันว่าพี่ธนาละเถอะค่ะ จะได้ไม่มีผู้หญิงมาวิ่งไล่ตามตบซันอีก"

"โธ่น้องซัน พี่สัญญาแล้วครับว่านับจากวันที่พี่รู้จักกับน้องซันมาจนถึงวันนี้และในอนาคตข้างหน้า จะไม่มีทางมีผู้หญิงคนไหนได้เข้ามาใกล้หรือทำร้ายน้องซันเพราะพี่ได้อีก" ธนากรทั้งลากเสียงยาวและพูดเสียงอ่อนยามเมื่อถูกฉัตรตะวันจี้จุดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต

หลังพูดจากพูดคุยกับมารดาต่อไปอีกนิดฉัตรตะวันก็จำเป็นต้องกลับ ส่วนบิดายังคงหลับยาวเนื่องจากได้รับยานอนหลับไปก่อนที่เธอจะมาถึงนี่เอง ก็เป็นอันว่าคืนนี้บิดาไม่ได้ตื่นมาเจอหน้าเธอ

ธนากรเองอาสาขับกลับมาส่งเพราะว่าเป็นห่วง หากแต่ฉัตรตะวันรีบปฏิเสธออกไปในตอนแรก ก่อนจะต้องมากลับคำขอให้ธนากรไปส่งอีกครั้งเมื่อลงมาถึงด้านล่างตึก 

อยู่ๆยางรถที่ขับมาก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นแบนบี้อยู่ติดพื้น มันเกิดขึ้นได้ยังไงกันนะ ตอนมาก็ปกติดี แถมตัวเธอเองก็คอยควรเช็คสภาพ เอารถเข้าศูนย์อยู่ตลอดอีก

"เดี๋ยวพี่ให้คนมาเอาไปดูให้ ถ้าเสร็จเมื่อไหร่จะให้คนของพี่ขับไปคืนน้องซันที่โน่นนะครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

ฉัตรตะวันยกมือขึ้นไหว้ แม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดจะมีใจให้ธนากร แต่ยังไงเสียเขาก็อายุมากกว่าเธอ และอีกอย่างถ้าจะให้พูดกันแบบตามจริง ธนากรเองก็ไม่ได้มีท่าทีในการคุกคามเธอเเต่อย่างใด ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาก็ถือได้ว่าเป็นคนที่นิสัยคบได้อยู่คนหนึ่ง เพียงแต่เธอไม่อยากไปให้ความหวังเขา ก็ในเมื่อไม่ได้มีใจ เหตุใดถึงต้องไปทำให้เขาเข้าใจผิด 

แต่..ถ้าหากว่าตัวธนากรเองยังคงจะอยากตามตื้อเธอไปเรื่อยๆให้เสียเวลาชีวิต อันนี้เธอเองก็ช่วยไม่ได้เช่นกัน ก็ในเมื่อเธอบอกไปเป็นล้านพันรอบเเล้วเขาก็ยังจะตามมาวอแวอยู่ได้นั่นมันก็ถือว่าเป็นเรื่องของเขาแล้วล่ะ

ระหว่างทางก็มีการพูดคุยกันไปเรื่อยๆ แต่ก็ยไม่วายวกกลับเข้ามาถึงเรื่องที่ทั้งครอบครัวฝ่ายเขาและเธอต้องการให้หมั้นหมายกันอีกจนได้ ทำไปทำมาเธอเองก็ชักจะอยากรำคาญขึ้นมาเสียดื้อๆที่ต้องทนตอบคำถามซ้ำำๆเดิมๆ

'ไม่รักก็คือไม่รัก ไม่แต่งก็คือไม่แต่งค่ะคุณพี่ธนาขา แค่นี้ไม่เข้าใจบ้างหรือไง เบื่อพูดอะไรซ้ำๆเดิมๆจัง'

และแล้วก็กลับมาถึงจนได้ ราวๆเที่ยงคืนกว่าๆ แต่ตรงปากทางเข้าไร่กลับยังมีกลุ่มคนงานน่าจะสักสามถึงสี่คนได้ที่ยังคงนั่งล้อมวงดื่มอยู่ที่ตรงโต๊ะนั่งใต้ต้นมะม่วง พอนึกขึ้นได้ว่าหลังๆมานี่ได้มีการจัดเวรยามเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของไร่ ฉัตรตะวันก็พลอยนึกโล่งใจ

เนื่องจากว่าบ้านพักของเธอนั้นอยู่ท้ายไร่ ทางเดียวที่จะผ่านเข้าไปได้จึงมีแค่ทางนี้ที่เป็นถนนตัดผ่านเข้าไป รถของธนากรถูกโบกให้จอดทันทีที่ผ่านเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับมีใครบางคนลุกขึ้นจากวงล้อมแล้วเดินตรงมา

เสียงเคาะกระจกดังขึ้นสองสามครั้ง ฉัตรตะวันพยายามเพ่งมองใบหน้านั้นแต่มันก็เห็นแค่เพียงเงามืดเนื่องจากว่ามีหลอดไฟจากบนเสาไฟฉายส่องลงมาที่ด้านหลังของชายผู้นั้น แต่พอทันทีที่ธนากรลดกระจกเปิดลงฉัตรตะวันก็ถึงกับถอนหายใจ เพราะน้ำเสียงเข้มๆแบบนี้มีแค่คนเดียวเท่านั้น

"ขอโทษนะ พอดีว่าทางเดอะเรดการ์เด้น ไม่อนุญาตให้คนแปลกหน้าขับรถผ่านเข้าออกภายในไร่ยามวิกาล"