ย่อยยับ

แสงสีทองอ่อนๆของพระอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาทางม่านหน้าต่างทำให้ฉัตรตะวันรู้ว่าเช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้ว มือเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนจะพยายามขยับตัว

ความปวดระบบมีทั่วร่างกาย โดยเฉพาะบริเวณตรงส่วนนั้น เมื่อลองรวบรวมสติและนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามีอะไรเกิดขึ้นมาบ้าง ใจดวงน้อยก็ไหววูบพลางรีบกวาดสายตามองไปยังรอบๆเตียงนอนที่มีแต่ความว่างเปล่า

เขาไปแล้ว..ไม่มีถ้อยคำใดๆ แม้ว่าช่วงเวลาค่ำคืนที่ผ่านมาระหว่างเขากับเธอ มันจะแนบสนิทชิดเชื้อมากเพียงใด แต่ยังไงคนใจร้ายก็ยังคงใจร้ายอยู่วันยังค่ำ 

ก้อนสะอึกจุกขึ้นมาอยู่ที่บริเวณลำคอ บริเวณขอบตาค่อยๆเห่อร้อนขึ้นมาหน่อยๆก่อนที่น้ำใสๆจะไหลหยดออกมา เธอเสียมันไปแล้ว สิ่งมีค่าที่เคยหวงเเหนไว้ ซึ่งเธอสูญเสียมันไปให้กับคนที่ไม่คู่ควรที่จะได้รับมันเลยสักนิด

แต่ก็นะ จะไปโทษแต่เขาก็คงไม่ได้ ก็ในเมื่อเธอเองไม่ใช่หรอกหรือที่เผลอไผลไปกับสัมผัสจอมปลอมนั่นจนขาดสติและไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เธอยอมและปล่อยให้มันเกิดขึ้น แล้วตอนนี้เป็นยังไง ทุกอย่างก็หายวับไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น ราวกับไม่เคยมีมา

พอได้สติ หยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นก็ถูกเช็ดออกอย่างลวกๆ อะไรที่มันเสียไปแล้ว ฉัตรตะวันจะไม่มัวมานั่งเสียใจกับอะไรที่มันจะไม่มีวันได้กลับคืนมาหรอก จะคิดเสียเพียงแค่ว่า มันคือประสบการณ์ๆหนึ่งในชีวิตเสียเท่านั้น

พอคิดได้ เรือนร่างงดงามตามวัยก็รีบลุกลงไปจากเตียงนอน จัดการอาบน้ำอาบท่าแล้วเก็บผ้าปูที่นอนฝืนนี้ที่มันยังคงหลงเหลือร่องรอยแห่งความอัปยศของเธอออกไปให้พ้นหูพ้นตาเสียให้สิ้น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นมัน

สองวันมาแล้วที่เขาเงียบหายไป จวบจนกระทั่งวันนี้ ราวกับว่าไม่เคยมีตัวตน ฉัตรตะวันไม่ได้เจอหน้าเขาอีกตั้งแต่เกิดเรื่องคืนก่อนจนกระทั่งวันนี้ที่ทุกคนต้องกลับมาทำงาน ทั้งๆที่ช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานั้นคิดว่าทำใจได้แล้วว่าถ้าเกิดว่าต้องเจอหน้าเขาหลังจากนี้เธอควรทำตัวเช่นไร 

แต่..พอถึงเวาเอาเข้าจริงๆ หัวใจที่คิดว่าเทรนด์มาดีแล้วก็ชักจะแกว่งๆ แม้ว่าจะบอกตัวเองว่าช่างหัวมันไปแล้ว แต่พอได้มายืนอยู่ตรงนี้จริงๆ หัวใจเจ้ากรรมมันก็ดันเต้นแรงขึ้นมาอีกจนได้ เมื่อภายในหัวดันอดวกกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่พึ่งจะเกิดขึ้นมาเมื่อวันก่อนไม่ได้ เธอหยุดคิดถึงมันไม่ได้

จักรยานถูกจอดและตั้งขาตั้งลงไว้ หลังจากบอกให้ตัวเองหายใจเข้าปอดเอาไว้ลึกๆ ขาที่อาจจะสั่นน้อยๆนั้นก็ก้าวออกและเปิดประตูเข้าไป เธอเคาะอยู่สองสามทีแล้วจึงเปิดออก ภาพเบื้องหน้าก็คือ

"อ้าว พี่อรรถ"

เป็นอรรถกรที่นั่งอยู่ที่โต๊ะประจำตำแหน่งนั่นแทนเขา แม้ลมหายใจจะถูกผ่อนปรนออกมาทางริมฝีปากอย่างรู้สึกโล่ง แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกแอบผิดหวังปะปนมาอยู่ลึกๆเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นคือคนอื่น

"วันนี้พี่คีย์ไม่อยู่ ซันทำตัวสบายๆได้เลยนะ เดี๋ยวพี่ดูแลซันเอง"รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมอบมาอีกแล้ว แต่ฉัตรตะวันเองทำเพียงแค่ยิ้มรับออกมาอย่างแกนๆ

"ดีจัง นี่เขา..ไปไหนหรอคะ"

"เห็นว่ามีธุระด่วน เลยเข้ากรุงเทพตั้งแต่เมื่อเช้าวันก่อนน่ะ นี่ก็ยังไม่กลับมาเลย ซันมีอะไรหรือเปล่าถึงได้ทำหน้าแบบนั้น หรือว่ามีธุระอะไรกับพี่คีย์"

"เอาะ..อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ ซันก็แค่ดีใจที่วันนี้จะได้สบายๆ ไม่ต้องมีใครมาคอยควบคุม"

"นั่นสินะครับ งั้นวันนี้ซันอยากทำอะไรพิเศษไหม เดี๋ยวพี่ให้อภิสิทธิ์โดดงานได้วันหนึ่ง"

"โห อย่าเลยค่ะพี่อรรถ คือซันไม่อยากให้เขามาว่าเอาทีหลังได้ค่ะว่าซันฉวยโอกาสตอนเขาไม่อยู่อู้งาน งั้นเดี๋ยว..ซันว่าซันออกไปช่วยพวกเจ๊ๆที่แปลงก็แล้วกันนะคะ ว่าจะไปเม้ามอยให้หายอยากเสียหน่อย ไม่ได้เจอกันตั้งสองสามวัน"

ว่าแล้วคนขยันทำงานก็เปิดประตูออฟฟิศออกมาอย่างที่สมควรจะถูกเรียกว่าหน้าจ๋อยได้หรือเปล่านะ เพราะถ้าเป็นสมัยก่อน วันไหนที่คีตกานต์ไม่อยู่ แล้วการที่จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าคีตกานต์นั้นคือสวรรค์วิมานสำหรับเธอชัดๆ แต่ตอนนี้ความรู้สึกลึกๆบางอย่างนั้นกลับกำลังพยายามเบียดแซงขึ้นมา

'เขาจะรู้สึกอย่างไรบ้างถึงเรื่องที่เกิดขึ้น..เขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน..เขาจะมีอะไรอยากพูดกับเธอบ้างหรือเปล่า..คืนนั้นถ้าเขาไม่เมา เขาจะทำอะไรบ้าๆแบบนั้นลงไปหรือไม่' 

และอีกหลายๆคำถามที่พากันทยอยผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดให้มันเต็มตื้อภายในหัว ฉัตรตะวันไม่รู้เลยว่าตัวเองได้เดินเลยผ่านแปลงมะเขือเทศที่เห็นอยู่ไกลๆนั่นไปเมื่อไหร่ สติกลับมาอีกทีก็จนกระทั่งได้พาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ตรงคอกของเจ้าลักกี้แล้ว

"มองหน้าทำไมลักกี้ เจ้าของแกไม่อยู่ด้วยนะรู้หรือเปล่า ฉะนั้นอย่ามามองหน้าหาเรื่องแบบนี้ เดี๋ยวแกจะโดน" น้ำเสียงเจือปนความหงุดหงิดถูกโยนออกไปใส่ม้าตัวใหญ่ที่ยืนเล็มหญ้าแห้งอยู่ แม้ว่าามันจะทำเพียงแค่ปรายหางตามองมาเท่านั้น แต่ฉัตรตะวันก็เหมารวมว่ามันกำลังมองหน้าหาเรื่องเธอแล้ว

"กล้าทำม้าฉันหรอ" น้ำเสียงราบเรียบนั่น...ฉัตรตะวันหันขวับกลับไปตามเสียงเข้มที่ได้ยินทันที ก็ไหนอรรถกรบอกว่าวันนี้เขาไม่อยู่ แล้วที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่นั่นล่ะคืออะไร

"พี่อรรถบอกว่าคุณไม่อยู่"

"เธอก็เลยอยากมาหาเรื่องม้าฉันหรือไง"ฉัตรตะวันไม่ตอบ ทำเพียงแค่จ้องใบหน้าหล่อเหลานั่นราวกับว่าต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง จนกระทั่งตัดสินใจปล่อยคำพูดท้าทายนั่นออกมา

"ก็ในเมื่อคุณยังทำลายซันได้ แล้วทำไมซันจะทำลายม้าคุณบ้างไม่ได้" สิ้นสุดคำพูดเรือนร่างสูงใหญ่ก็เดินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอใกล้ๆทันที ก่อนจะใช้มือที่แข็งราวกับคีมบีบเหล็กนั่นบีบเข้าที่สองข้างแก้มขาวนวลอย่างแรงจนฉัตรตะวันเกือบน้ำตาเล็ด

"อย่ายุ่งกับลักกี้ อย่าคิดแม้แต่จะทำร้ายอะไรก็ตามที่ฉันรักอีก ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม คน สัตว์ หรือแม้กระทั่งสิ่งของ ไม่อย่างนั้นคนอย่างเธอจะต้องได้เจอยิ่งกว่านี้"

"ซันเจ็บ"

"เจ็บสิดี ผู้หญิงแบบเธอ โดนแค่นี้มันยังน้อยไป"

"คุณมัน..ไอ้คนทุเรศ"

"หึ ทุเรศแล้วยังไง ก็ไม่ใช่ไอ้คนทุเรศคนนี้หรือไงที่ได้เปิดซิงเธอเมื่อคืนวันก่อน"น้ำเสียงเยาะเย้ยบวกกับใบหน้าที่เย้ยหยันนั่นทำเอาความโมโหของฉัตรตะวันคุกรุ่นขึ้นจนถึงขีดสุด ข้อมือน้อยยกขึ้นฟาดลงไปบนแก้มสากทันทีอย่างไม่นึกเกรงกลัวจนใบหน้าหล่อเหลานั่นสะบัดหัน

"อย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรฉันได้ง่ายๆอีก"

"แต่ฉันว่า..ไอ้ตอนที่ได้มา ก็ไม่เห็นยากนี่"

น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลอาบบนแก้มลงมาเป็นสายยามเมื่อเรือนร่างสูงใหญ่นั่นเดินจากไปแล้ว มันก็จริงอย่างที่เขาว่า เขาได้เธออย่างง่ายๆ และทุกๆคำถามที่อยากจะได้คำตอบ ตอนนี้ฉัตรตะวันได้รู้หมดแล้วว่าเขานั้นคิดอย่างไร อันที่จริงมันก็ไม่น่าแปลกที่เขาจะคิดแบบนี้ ก็ในเมื่อที่ผ่านมาเขาได้ยืนยันเจตนาอย่างชัดเจนมาโดยตลอดว่าเขานั้นเกลียดเธอมากแค่ไหน ก็มีแต่เธอเท่านั้นที่เผลอไปคิดตั้งคำถามบ้าๆพวกนั้นขึ้นมา นึกแล้วฉัตรตะวันก็ได้แต่นึกขำและสมเพชตัวเอง

"อย่าคิดว่าหน้าสวยๆ กับเต้าอวบๆ ของเธอที่ปล่อยให้ฉันนอนจับนอนดูด จะทำให้ฉันตกหลุมรักหรือลุ่มหลงในตัวเธอขึ้นมาได้ อย่าแม้แต่จะคิด ฉันก็แค่หาที่ระบายไปคืนๆ หนึ่งเท่านั้นแหละ ของฟรีๆ ดีกว่าต้องไปเสียเงินซื้อกินจริงไหม"