117: ออกเดินทาง [1]

วันที่อ๋องหนานฟาหยางเคลื่อนทัพหลวงออกเดินทางไปยังชายแดนก็มาถึง ประชาชนทั้งหลายต่างออกมาเพื่อรอส่งขบวนเหล่าผู้กล้า ทุกคนช่วยสวดมนต์อวยพรให้ชนะศึกปลอดภัยกลับมา

หนานฟาหยางอยู่บนหลังม้านำควบอย่างสง่างาม ชุดเกราะสีดำตัดกับผ้าคลุมสีแดง ยิ่งช่วยให้ดูน่าเกรงขามมากยิ่งขึ้น ด้านหลังเป็นเหล่าแม่ทัพนายกองที่มีตำแหน่งลดหลั่นกันลงมา และภายในขบวนยังมีเกวียนม้าภายในมีทั้งเสบียงอาหาร ยาสมุนไพร และสิ่งของจำเป็นต่าง ๆ

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนสงสัยมากที่สุดนั้นก็คือ เกวียนม้าขนาดใหญ่ที่ใช้ม้าลากเกวียนถึงสามตัวต่อหนึ่งเกลียว มีผ้าคลุมอย่างมิดชิดผู้คุ้มกันแน่นหนา ทั้งหมดมีถึงห้าสิบเกวียน

ส่วนทหารหน่วยย่อยออกเดินทางไปก่อนหน้านั้นแล้ว พร้อมกับอาวุธที่ได้จากหวังอี้หลิน ก็ถูกนำไปพร้อมกัน เนื่องจากเป็นทัพใหญ่หากให้เดินทางพร้อมกันจะทำให้การเดินทางล่าช้า จึงได้แบ่งย่อยออกเป็นสิบหน่วย จำนวนหน่วยล่ะห้าพันนาย ให้ทยอยออกเดินทางไปล่วงหน้าเมื่อสามวันที่แล้ว และทัพหลักของหนานฟาหยางเป็นขบวนสุดท้าย

โดยก่อนหน้าวันออกเดินทางเพียงหนึ่งวัน เขาได้พาหนานเจียอีไปส่งที่บ้านตระกูลหวัง เนื่องจากระหว่างที่เขาไม่อยู่กลัวนางจะไม่ปลอดภัย ถึงแม้จะอยู่แต่ภายในวังอ๋องแต่ศัตรูนั้นมีแฝงกายอยู่ภายในมากมาย

เขามิไว้ใจจึงได้ฝากฝังให้หวังอี้หลินช่วยคุ้มครอง และถึงกระนั้นเขาก็ยังห่วงถึงความปลอดภัย จึงได้ให้องครักษ์เงาหนึ่งร้อยนาย คอยแฝงตัวและคุ้มครองทั้งภรรยากับบุตรสาวอย่างลับ ๆ อีกด้วย

“อาจูพ่อฝากเจ้าดูแลท่านแม่ด้วยนะ” หนานฟาหยางบอกกล่าวแก่บุตรสาวตัวน้อย ที่นั่งอยู่บนตักของหนานเจียอีพร้อมกับลูบหัวนางอย่างรักใคร่

“ท่านพ่อมิต้องห่วงจูจะดูแลท่านแม่แทนท่านพ่อเองเจ้าค่ะ”

“เก่งมากลูกพ่อ แล้วที่พ่อสอนจำได้หรือไม่”

“เสด็จพี่สอนสิ่งใดหรือเพคะ” หนานเจียอีถามขึ้นอย่างสงสัย ไปสอนอะไรกันตั้งแต่เมื่อไร

“ท่านพ่อบอกว่าห้ามให้บุรุษใดเข้าใกล้หรือพูดคุยกับท่านแม่เจ้าค่ะ ท่านแม่ไปที่ใดจูต้องไปด้วยทุกที่ และก็ให้รักท่านแม่ให้มาก ๆ เจ้าค่ะ”

หนานเจียอีมองค้อนสวามีไปหนึ่งที ห้ามนางเข้าใกล้หรือพูดคุยกับชายอื่นหรือ เป็นนางหรือไม่ที่กลัวเขาจะนำหญิงอื่นกลับมาด้วยยามเมื่อกลับจากชายแดน

หนานฟาหยางเมื่อเห็นสายตาที่มองมาของภรรยาก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ เขาก็รู้ได้ทันทีว่านางคิดสิ่งใดไม่มีทางที่ตนจะทำเช่นนั้นแน่นอน เขารักนางถึงเพียงนี้กว่าจะเข้าใจกันได้มันมิง่ายเลย

“อี้หลิน หยุนชิง ข้ารบกวนพวกเจ้าแล้ว”

“ท่านอ๋องมิต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ พี่สาวก็เหมือนกับคนในครอบครัวของข้า ไม่มีสิ่งใดต้องรับกวนเลย” หยุนชิงกล่าวขึ้นถึงแม้นางจะรู้จักกับพระชายาได้ไม่นาน แต่นางก็รักหนานเจียอีดั่งพี่น้องร่วมมารดา

“อย่างไรข้าก็ขอบใจพวกเจ้ามาก” หนานฟาหยางกล่าวขอบคุณทั้งสองอย่างซาบซึ้งใจ

“ท่านอ๋องเห็นทีว่าสิ่งที่เราคาดการณ์ไว้เป็นจริงแล้วขอรับ พวกนั้นมิได้เพียงแค่ร่วมมือกับฝ่ายอ๋องหนานจิ้ง หากแต่แท้จริงแล้วพวกมันหวังจะครอบครองแคว้นหนานของเรามากกว่า เพียงแค่รอให้พวกเราเข่นฆ่ากันเองระหว่างที่เรากำลังอ่อนแอ พวกมันจะตลบหลังเราอีกทีขอรับ” หวังอี้หลินกล่าวเสียงเครียด จากตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเพียงแค่การก่อความวุ่นวายเท่านั้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ แท้จริงแล้วพวกเผ่าซ่งหนูคิดจะครอบครองแคว้นหนาน

เพราะแคว้นหนานมีพื้นที่อุดมสมบูรณ์ พืชผลต่าง ๆ งอกงาม มีแหล่งน้ำมากมายสามารถนำมาใช้ได้ตลอดทั้งปีประชาชนต่างอยู่ดีมีสุข นั่นจึงทำให้แคว้นอื่นต่างอิจฉา และหวังจะครอบครองแคว้นหนานเป็นของตน

แต่ด้วยองค์ฮ่องเต้ไม่นิยมความรุนแรง ชอบการประนีประนอมมากกว่าการทำศึก พระองค์ทรงยึดประชาชนเป็นหลัก นั่นจึงทำให้แคว้นหนานอยู่อย่างสงบสุข แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นพระองค์ก็มิได้ทรงอ่อนแอให้ผู้ใดข่มเหงรังแกประชาชนได้

ถึงจะมิมีการทำศึกยึดครองแคว้นอื่น แต่ก็ยังทรงให้ความสำคัญกับการป้องกันบ้านเมือง รับสั่งให้มีการฝึกซ้อมพัฒนาฝีมือมิได้ขาด นั้นทำให้แคว้นอื่นมิกล้าโจมตีเช่นกัน เพราะเกรงกลัวถึงกองกำลังที่แข็งแกร่ง

แตกต่างจากอ๋องหนานจิ้งผู้เป็นลุง คนผู้นั้นคิดเพียงแต่รวบรวมอำนาจ การจะเป็นใหญ่ได้นั้นคือการยึดทุกแคว้นให้เป็นหนึ่งเดียวกันเท่านั้น คนผู้นี้เป็นพวกหัวรุนแรงสามารถทำได้ทุกวิธี เพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจ

อดีตฮ่องเต้ที่เป็นบิดาทรงรู้เรื่องนี้ดี จึงได้ยกบัลลังก์ให้กับผู้น้องแทน และมอบเพียงตำแหน่งอ๋องเล็ก ๆ ให้เพื่อมิให้อ๋องหนานจิ้งมีอำนาจมากเกินไป แต่หากจะมิทรงให้ตำแหน่งใดเลยก็มิได้เพราะนั่นก็คือโอรสของพระองค์เช่นกัน

ด้วยเหตุผลนี้กลับทำให้อ๋องหนานจิ้ง ที่คิดว่าตนควรจะได้เป็นองค์รัชทายาทและขึ้นครองราชย์ในตอนนั้น กลับกลายเป็นว่าผู้เป็นน้องได้ทุกอย่างที่ตนควรจะได้ ทำให้อ๋องหนานจิ้งไม่พอใจและคิดก่อการกบฏในครั้งนี้