116: ราชโองการ [2]

“น้องหญิงพี่หิวแล้ว” ชายหนุ่มบอกเสียงแหบพร่า พร้อมกับถอดชุดที่อยู่บนร่างกายหนาออกจนหมดภายในพริบตา ราวกับว่าหากช้ากว่านี้เขาคงจะขาดใจตาย

“ดะ เดี๋ยวก่อนเพคะ เอาไว้คืนนี้ก่อนดีหรือไม่” หนานเจียอีพยายามดันอกคนตัวโตให้ออกห่าง พูดด้วยเสียงเหนื่อยหอบ

“ไม่ดี” อ๋องหนุ่มกล่าวเพียงเท่านั้น ก่อนจะก้มลงประกบปากบางอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ปลายลิ้นตวัดเกี่ยวพันกันกวาดความหวานจากปากนุ่มอย่างหิวกระหาย

หนานฟาหยางยกร่างบางให้ขึ้นนั่งบนโต๊ะ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างขาเรียว มือหนาก็ได้เคล้นคลึงอกคู่งามอย่างมันมือ

“อือ”

เสียงหวานของร่างบางครางอย่างห้ามไม่อยู่ กับความรู้สึกเสียวซ่านที่กำลังได้รับจากคนตัวโต ใบหน้าคมละจากปากนุ่มนิ่มเคลื่อนลงมาเรื่อย ๆ ซุกไซร้ตรงซอกคอขาวผ่องสูดดมเอาความหอมเย้ายวนเข้าจนเต็มปอด

“พี่อยากรักเจ้าให้มากกว่านี้พี่ต้องห่างเจ้าหนึ่งปีเชียวนะ” ร่างหนาเอ่ยบอกหากแต่ใบหน้าก็ยังมิได้ห่างออกจากร่างนุ่มนิ่มแม้แต่น้อย

“อ๊ะ หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ” เสียงหวานโวยวายเมื่อชายหนุ่มดูดดึงหน้าอกขาวอวบทั้งสองจนเกิดรอย เพียงไม่นานชุดชิ้นสุดท้ายที่นางสวมอยู่ได้ถูกดึงออกจนพ้นจากปลายเท้า

ทั้งสองต่างก็เปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดขวางกั้น ปากหนายังคงดูดกลืนยอดอกด้วยความหื่นกระหาย  มือบางกดคอแกร่งของชายหนุ่มไว้แน่น พร้อมกับแอ่นอกให้อีกฝ่ายอย่างลืมตัว

หนานฟาหยางยกขาเรียวแยกออก ก่อนจะก้มลงชิมกุหลาบงามอย่างไม่นึกรังเกียจ หนานเจียอีสะท้านไปทั้งตัวมือบางอีกข้างกำขอบโต๊ะไว้แน่น สติจากที่พอมีก่อนหน้าได้หายไปสิ้น

“ท่านพี่ ตรงนั้น ไม่ได้นะเพคะ มันไม่เหมาะ” จะให้เขาทำตรงนั้นได้อย่างไร สำหรับนางมันดูน่าเกลียดนัก

ร่างหนาไม่ได้สนใจคำพูดของภรรยาแม้แต่น้อย ไม่มีส่วนไหนในร่างกายนางที่เขารังเกียจ เขารักทุกส่วนที่เป็นนาง

“น้องหญิงพี่ไม่ไหวแล้ว พี่ขอนะ”

หนานฟาหยางยกตัวขึ้นมาจูบปากนุ่มนิ่มอีกครั้ง แก่นกายของเขามันปวดหนึบจนทนไม่ไหวแล้ว มันพร้อมที่จะใช้งาน ร่างสูงอาศัยจังหวะที่คนตัวเล็กกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับอารมณ์วาบหวามที่เขาสร้างให้ ดันแก่นกายอันใหญ่โตเข้าไปรวดเดียวจนสุดทางจนร่างบางสะดุ้งเพราะตั้งตัวไม่ทัน

หนานเจียอีผวากอดกายหนาแน่น เมื่อเขาขยับโยกเข้าออกเป็นจังหวะ ขาเรียวงามตวัดเกาะเกี่ยวเอวสอบแน่น มืออีกข้างเกี่ยวคอหนามิยอมปล่อยด้วยกลัวตนเองจะตกจากโต๊ะ นางได้แต่แอบค่อนขอดเขาในใจ ที่ดี ๆ มีตั้งมากมายเหตุใดต้องเป็นที่ที่อันตรายเช่นนี้กัน คนบ้าเขาไม่กลัวแต่นางกลัวนี่นา

ร่างหนากระแทกกระทั้นเข้าออกซ้ำ ๆ แรงขึ้นเรื่อย ๆ ตามอารมณ์ที่กำลังปะทุในตอนนี้ เสียงโต๊ะที่ดังลั่นและเสียงเนื้อกระทบกันจนเกิดเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ในยามนี้หนานเจียอีไม่ได้รับรู้สิ่งใดแล้ว แม้แต่ห้ามปรามหรือความเหนียมอายนางก็ลืมมันไปสิ้น นางคิดเพียงแค่ให้สามีปลดปล่อยนางเสียที

“หม่อมฉันไม่ไหวแล้วเพคะ” ร่างบางกระตุกเกร็งเมื่อนางได้ไปจนถึงปลายทางที่ต้องการ พร้อมกับมือทั้งสองกอดคนตัวโตไว้แน่น

หนานฟาหยางเมื่อรู้ว่าภรรยารักไปถึงจุดหมายแล้ว เขาได้โถมกายกระแทกเร็วและถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะกระตุกสองสามครั้งฉีดพ่นน้ำขาวขุ่น เข้ามาในตัวภรรยาจนหมดทุกหยาดหยด ใบหน้าคมยังคงซุกซบกับอกนุ่มนิ่มหายใจเหนื่อยหอบ แก่นกายยังคงเชื่อมต่อกันไม่ได้ถอดถอนออกแต่อย่างใด

“ท่านพี่หม่อมฉันเหนื่อยแล้วเพคะ” หนานเจียอีรีบเอ่ยบอกสวามีด้วยความเขินอายเมื่อรู้สึกว่า ตรงส่วนนั้นของเขาได้ขยายขึ้นมาอีกครั้ง

“หากเจ้าเหนื่อยเราก็ไปที่เตียงกันเถิด” เมื่อกล่าวจบหนานฟาหยางได้อุ้มกระเตงภรรยารัก เดินตรงไปที่เตียงทั้งที่ส่วนนั้นยังเชื่อมต่อกันอยู่

ร่างบางเสียวซ่านไปทั้งกายเมื่อยามที่ชายหนุ่มก้าวย่างออกไป กว่าจะเดินไปถึงเตียงนอนหลังใหญ่นางก็ได้สุขสมไปอีกรอบ หนานฟาหยางมองใบหน้าหวานยามสุขสมอย่างเอ็นดู ไม่คิดเลยว่าร่างบอบบางเช่นนี้จะสามารถรองรับอารมณ์ดิบของเขาได้ถึงเพียงนี้

เมื่อความสุขสมได้ผ่านพ้นไปร่างเปล่าเปลือยทั้งสอง ต่างก็กกกอดกันไม่ห่าง เพื่อกอบโกยช่วงเวลาที่มีอยู่เพียงน้อยนิด อยู่ด้วยกันให้ได้มากที่สุด หนานฟาหยางยังคงวนเวียนจูบซับภรรยาไม่รู้เบื่อ ยิ่งนานวันเข้าเขายิ่งรู้สึกว่าขาดนางไม่ได้

“ระหว่างที่พี่ไม่อยู่พี่จะให้น้องหญิงไปอยู่กับลูก จนกว่าพี่จะกลับมาพี่เป็นห่วงไม่อยากให้เจ้าอยู่คนเดียว”

ร่างบางพลิกตัวกลับมาหาคนด้านหลัง มือบางยื่นออกมากอดกายเขาไว้แน่น ซุกหน้าเข้าหาอกแกร่งพูดเสียงอู้อี้ออกมาว่า

“น้องแล้วแต่ท่านพี่เพคะ ขอเพียงให้ท่านระวังตัวรีบกลับมาหาเราแม่ลูกก็พอ”

“ไม่ต้องห่วง พี่จะรีบกลับมาหาเจ้ากับลูกแน่นอน” หนานฟาหยางจูบซับหน้าผากมน เพื่อปลอบประโลมให้ภรรยารักได้คลายใจก่อนที่พวกเขาจะหลับไปด้วยกัน

เรื่องความโปรดปรานที่ท่านอ๋องมีให้กับพระชายา ได้เป็นที่เล่าลือกันในหมู่บ่าวไพร่ และนางกำนัลเป็นอย่างมาก เนื่องด้วยตอนนี้เป็นเวลากว่าสามวันสามคืนแล้ว ที่ท่านอ๋องมิยอมให้พระชายาออกจากตำหนัก มีเพียงอนุญาตให้นางกำนัลเข้าไปปรนนิบัติในยามทานอาหาร และช่วงเวลาเตรียมน้ำในถังให้เต็มเพียงเท่านั้น เวลาอื่นไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าพบอีก

ทำให้บรรดาบ่าวไพร่ทั้งหลายภายในวังอ๋องต่างว่างงานกันหมด กว่าท่านอ๋องจะยอมปล่อยพระชายาออกมาจากตำหนักได้ ก็ทำให้พระชายาถึงกับไร้เรี่ยวแรง จนนางกำนัลคนสนิทต้องคอยพยุงตลอดเวลา ส่วนท่านอ๋องราวกับได้เติมพลังเต็มที่ หน้าตาสดใสราวกับได้ยาขนานดีเพิ่มพลัง