92: ฉลองวันครอบครัว [1]

เมื่อความทุกข์ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาของจวนอ๋องได้ถูกปลดปล่อย บัดนี้มีเพียงความสุขที่ได้อยู่ร่วมกันพวกเขาต่างสาบานว่า ต่อจากนี้จะไม่มีใครมาพรากบุคคลที่เป็นดั่งดวงใจไปได้อีก

ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเต็มดวงหน้าเสียงร้องไห้ปนหัวเราะอย่างมีความสุข พ่อแม่ลูกอยู่ร่วมกันพร้อมหน้า ช่างเป็นภาพที่หยุนชิงประทับใจที่สุด

"ท่านอ๋องพระชายาเพคะ วันนี้อยู่เสวยที่เรือนหม่อมฉันดีหรือไม่ หม่อมฉันอยากจะเลี้ยงฉลองที่มีเรื่องดี ๆ เช่นนี้เพคะ" หยุนชิงเอ่ยชวนผู้สูงศักดิ์ทั้งสองอยู่ร่วมทานมื้อเย็นด้วยกันก่อน เพราะนางอยากจะจัดเลี้ยงฉลองให้กับครอบครัวของท่านอ๋องที่ได้เจอบุตรสาวของตนสักที

"เช่นนั้นข้ารบกวนพวกเจ้าแล้ว" อ๋องหนานฟางหยางตอบรับไมตรีด้วยความยินดี

"อาชิงเจ้าเรียกข้าว่าพี่สาวเช่นเดิมเถอะ พวกเราก็มิใช่คนอื่นคนไกลเจ้าก็เหมือนกับน้องสาวข้า" หนานเจียอีเดินเข้ามาจับมือของหยุนชิง ใจจริงนางอยากจะให้หญิงสาวตรงหน้ามาเป็นน้องสาวบุญธรรมซะด้วยซ้ำไป แต่เรื่องนี้คงจะต้องพูดคุยกับท่านอ๋องเสียก่อน

"จะดีหรือเจ้าคะ จะไม่ดูเป็นการทำตัวเสมอพระองค์หรือเพคะ"

"ไม่หรอกเอาตามที่น้องหญิงบอกเถอะ เจ้ากับสามีก็เรียกข้าว่าพี่ชายแล้วกัน เราคนกันเองอย่าได้คิดมากเลยอีกทั้งอาจูก็รักพวกเจ้าเป็นพ่อแม่อีกคนไม่ใช่หรือ" อ๋องหนุ่มเห็นด้วยกับภรรยาตอนนี้เขาก็ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จะถือยศถืออย่างไปทำไมกัน

"แต่ว่าผู้คนจะเอาไปพูดได้นะพ่ะย่ะค่ะ" หวังอี้หลินกล่าวออกมาอย่างเกรงใจ ไม่อาจเอื้อมกับสิ่งที่ผู้สูงศักดิ์มอบให้

"ใครมันกล้าพูดข้าจะตัดลิ้นพวกมันเอง"

"เอาตามที่ท่านอ๋องพูดเถอะน้องสาวน้องชาย พวกเจ้าก็เป็นดั่งพ่อแม่อีกคนของอาจู เช่นนั้นเราก็ถือซะว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

"เช่นนั้นหม่อมฉันกับสามีก็ไม่ขัดเพคะ ถือเป็นเกียรติกับตระกูลหวังที่พระองค์ทรงเมตตาเพคะ" หยุนชิงตอบรับด้วยความยินดี มีใครบ้างจะไม่อยากรับ เป็นถึงครอบครัวเดียวกันกับท่านอ๋องเชียวนะ ต่อจากนี้ใครคิดไม่ดีกับครอบครัวพวกนางต้องคิดหนักกลัวเพราะคนหนุนหลัง

ระหว่างที่ผู้ใหญ่คุยกัน อาจูน้อยเพียงคนเดียวยืนคิ้วขมวดทำหน้ายุ่ง ราวกับมีเรื่องให้หนักใจ

"อาจูของแม่เจ้าเป็นอะไรหรือเหตุใดจึงทำหน้าเช่นนั้น" หนานเจียอีที่สังเกตบุตรสาวมาสักพัก จึงอดถามออกไปไม่ได้

"ท่านแม่มีตั้งสองคน ท่านพ่อก็มีสองคนจูจะเรียกอย่างไรดีเจ้าคะ" จากที่คิดอยู่นานไม่รู้จะเรียกท่านพ่อกับท่านแม่อย่างไรดี จนนางเองก็เริ่มจะมึนหัวแล้ว

"ถ้าเช่นนั้นอาจูก็เรียกแม่ว่าแม่ใหญ่ ท่านพ่อว่าท่านพ่อใหญ่ ส่วนแม่หยุนชิงกับพ่ออี้หลินอาจูเรียกแม่เล็กกับพ่อเล็กดีหรือไม่" หนานเจียอีหาทางออกให้กับเจ้าเด็กน้อย

"ดีเจ้าค่ะท่านแม่ใหญ่ ท่านพ่อใหญ่ ท่านแม่เล็ก ท่านพ่อเล็ก จูมีท่านพ่อกับท่านแม่ตั้งสี่คนแน่ะ เย่ ๆ"

ทุกคนที่ได้ยินอาจูน้อยเรียกขานอย่างมีความสุข ก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้

"หม่อมฉันขอตัวไปทำอาหารก่อนนะเพคะเอ่อเจ้าคะ" หยุนชิงหัวเราะแหะ ๆ เมื่อเห็นหนานเจียอีทำหน้าดุใส่ก็นางยังไม่ชินคำเรียกขานใหม่นี้หนา

“อาจูพวกเราไปช่วยท่านแม่เล็กทำอาหารกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

ทั้งสามคนเดินตามกันเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหาร ฉลองวันแห่งความสุขในครั้งนี้ โดยปล่อยให้พวกบุรุษคุยกันเองไปก่อน หยุนชิงคิดว่าวันนี้นางจะทำสุกี้หม้อใหญ่ เพราะอากาศเริ่มจะหนาวเย็นได้ซดน้ำซุปร้อน ๆ ก็น่าจะโล่งคอดี สวนของหวานนางคิดว่าจะทำบวดฟักทอง 

การเตรียมน้ำซุปสุกี้ก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไร ส่วนของที่จะใส่ก็ล้วนเป็นของที่อาจูน้อยชอบทาน แม่ แม่ ทั้งสองต่างก็ไม่มีใครขัดใจเจ้าตัวน้อย มีทั้งเห็ด กุ้ง เต้าหู้ทอด ลูกชิ้นหมู

ส่วนผักก็มีหลายแบบให้ได้เลือกกัน มีทั้งผักกาด ผักบุ้ง กะหล่ำหั่นฝอย หัวไชเท้า และที่ขาดไม่ได้คือน้ำจิ้มรสแซ่บ เมื่อเตรียมของสำหรับทำสุกี้เรียบร้อยแล้ว หยุนชิงก็ได้จัดการกับฟักทองลูกใหญ่ โดยมีหนานเจียอีและอาจูน้อยให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ คอยหยิบจับสิ่งของให้

“อาชิงดูเจ้ามีน้ำมีนวลขึ้นนะ หรือว่าเจ้าจะมีข่าวดีแล้วใช่หรือไม่”

“ข้าตั้งครรภ์ได้ราวสองเดือนกว่าแล้วเจ้าค่ะพี่สาว” หยุนชิงหันมาตอบอีกฝ่ายอย่างเขิน ๆ ส่วนมือก็ยังหั่นฟักทองไปด้วยความคล่องแคล่ว

“นี่ข้ากำลังจะมีหลานหรือ ข้าดีใจด้วยนะ”

“ขอบคุณเจ้าค่ะพี่สาว”

“ท่านแม่เมื่อไรน้องจะออกมาเล่นกับจูเจ้าคะ” เด็กน้อยผู้รอคอยน้องอย่างใจจดใจจ่อนางจะได้มีเพื่อนเล่นสักที

“อีกเจ็ดเดือนอาจูของแม่ก็จะได้เจอน้องแล้ว ถึงเวลาเจ้าอย่าบ่นว่าน้องงอแงล่ะ” หยุนชิงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวเจ้าเด็กน้อย

“จูไม่ว่าน้องไม่เบื่อน้องเจ้าค่ะ” อาจูน้อยตอบรับคำอย่างแข็งขัน ส่วนมือถือของกินไว้ทั้งสองข้าง เมื่อตอบคำถามมารดาจบก็กัดอีกข้างเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่องราวกับซาลาเปาลูกใหญ่