บทที่ 3 สภาวะจำยอม

THE 619 BAR

เจ้าของร่างสูงกำยำราวร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตร ชายผู้มีใบหน้าหล่อดุจเทพบุตรแต่นิสัยสุดราวกับซาน กำลังนั่งเท้าแขนดื่มเหล้ากับเพื่อนสนิทที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์

เขาสบถหยาบระหว่างพูดถึงงานแต่งเดือนหน้าที่จะถึง สั่งเสียชีวิตที่แสนสงบสุขหลังจากนี้ได้เลย เพราะคงจะมีสงครามประสาททุกครั้งที่เจอหน้ายัยผู้หญิงอวดดีแน่นอน

“นี่กูต้องตัดชุดเพื่อนเจ้าบ่าวรอใช่มั้ยวะไอ้ไป๋”

“ตลกเหรอวะ กูเครียดจะตายห่าอยู่แล้ว”

คนที่นั่งฟังอย่างเพลิงเหมันต์ไม่ได้ทำแค่ฟัง แต่ยังขำพรืดจนไหล่สั่นกับการที่เพื่อนรักถูกจับคู่ลูกสาวของภรรยารอง

คุณหมอไป๋ผู้เงียบขรึมกำลังเดือดกรุ่น เวลานึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่โต้เถียงคอเป็นเอ็นอย่างไม่ลดละ เขาสลัดสีหน้าถือดีของภารัชชาออกจากหัวไม่ได้เลย

“ลูกสาวคุณปรางสิตาสวยอย่างกับนางฟ้า การศึกษาก็ไม่น้อยหน้าลูกสาวเมียหลวงด้วยซ้ำ ไม่แย่หรอกเว้ย”

“มึงพูดได้ไงว่าไม่แย่”

“ก็ไม่แย่นะ ทั้งสวยแล้วก็การศึกษาดีอีก แย่ตรงไหน”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาระบายลมหายใจใส่ ยิ่งอีกฝ่ายพูดเขาก็พาลหัวร้อนปุดๆ จนอยากเอาถังดับเพลิงมาฉีดดับ ก่อนมันจะลามเผาหัวเขาให้ร้อนผ่าวไปมากกว่านี้

“แต่เธอเป็นลูกเมียน้อย... กูเกลียดคนพวกนี้มึงก็รู้”

หมอไป๋ฝังใจกับคำว่าเมียน้อยแบบสุดโต่ง เพราะหมิงพ่อของเขาก็มีภรรยารองที่เชิดหน้าชูตาเช่นกัน เหตุเช่นนี้เขาจึงเติบโตมากับการแกร่งแย่งชิงดีเป็นที่หนึ่งมาตลอด

เขาจะไม่ยอมแพ้ลูกเมียน้อยของพ่อเรื่องทายาท แต่ก็กล้ำกลืนเกินกว่าจะร่วมหลับนอนกับหญิงสาวที่ไม่พิศวาสลงได้

“มึงก็อย่าเหมารวมเธอเลย”

“น้อยไป”

“สิ่งที่มึงเจอมามันเลวร้ายกูรู้ แต่ใช่ว่าลูกเมียน้อยทุกคนจะแย่เหมือนกันหมด” เพลิงเหมันต์พูดอย่างมีเหตุและผล อีกแง่มุมเขารู้และก็เข้าใจความเกลียดชังของหมอไป๋

“มึงยังไม่เจอเธอเถียงกูฉอดๆ สินะไอ้เพลิง”

“มีคนกล้าต่อปากต่อคำกับมึงด้วยเหรอวะ”

เขาแค่นเสียงในลำคอ พลางยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกดื่ม ในแววตาทอประกายความโหดเหี้ยมอย่างปิดไม่มิด

ไหล่กว้างของเขาทำให้แผ่นหลังดูดุดัน กอปรกับดวงตาดุร้ายราวกับสัตว์ป่ายิ่งทำให้เขามีรัศมีดำทมิฬรายล้อมรอบตัว แต่ในขณะเดียวกันก็น่าค้นหาความลึกลับในตัวเขาเหลือเกิน

“ในที่สุดเพื่อนกูก็เจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อหน่อยละ” เพื่อนรักตบบ่าแล้วหัวเราะร่วนชอบใจใหญ่

แค่คิดก็สนุกแล้วกับการจะมีผู้หญิงสักคน กล้าต่อปากต่อคำกับคนที่ถูกขนานนามว่าหมอมาเฟียอย่างซ่งไป๋คนนี้

“อย่าให้ถึงคราวมึงบ้างก็แล้วกัน กูจะหัวเราะให้ฟันร่วงหมดปากเลย” เขาปรายตามองอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องหนัก

เห็นเพลิงเหมันต์หัวเราะไม่เก็บทรง หมอไป๋ก็นับเวลารอวันเอาคืนที่จะมีสาวผู้กล้าสักคน สยบเสือแห่งไฟราคะอย่างเพลิงเหมันต์ให้อยู่ใต้โอวาทสักที

เพื่อนคนนี้มันชอบปากดีกับเรื่องคนอื่น แต่ถ้าได้เจอเข้ากับตัวเองก็คงจะมานั่งหน้าเครียดไม่ต่างกันหรอก

“เอางี้ เดี๋ยวกูหาสาวมาปลอบใจให้”

“กูไม่มีอารมณ์”

หมอไป๋ไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น เขาคิดหาวิถีทางจะล่มงานแต่งครั้งนี้ไม่ออกเลย ในเมื่อภารัชชาดูเต็มใจที่จะเสนอตัวเป็นสะใภ้ตระกูลซ่งเสียขนาดนั้น

อีกอย่างหมอไป๋อยู่ใต้โอวาทพ่อมาตลอด เขาไม่อยากให้พ่อเอาตัวเขาไปเปรียบเทียบกับลูกเมียน้อยให้แม่ลำบากใจ

“ขอชนแก้วด้วยได้ไหมคะสุดหล่อ...” หญิงสาวสวมชุดเดรสรัดรูปสุดเซ็กซี่เดินเข้ามาคุยกับเพลิงเหมันต์ สายตาของหล่อนยั่วยวนชายหนุ่มเหมือนกองไฟที่ล่อแมงเม่าบินเข้ามา

“ได้สิครับคนสวย” คนจอมกะล่อนชนแก้วแล้วยิ้มหวานส่งให้ ผิดกับหมอไป๋ที่ไม่สนใจแม้จะมีสาวสวยมองอ่อยอยู่

“คุณเพลิงจะรังเกียจไหมถ้าจีจี้จะชวนคุณไปนั่งด้วยกัน”

“นี่เธอรู้จักชื่อฉันด้วยเหรอคนสวย”

“คุณเป็นเจ้าของบาร์ที่นี่ จีจี้จะไม่รู้จักคุณได้ยังไงคะ”

หุ้นส่วนร้านนี้อีกคนอย่างหมอไป๋ถอนหายใจใส่ แววตาไอ้เพื่อนตัวดีมันกะลิ้มกะเหลี่ยเกินจะทนมอง เห็นแล้วอยากจะวักน้ำเกลือล้างแผลมาฉีดล้างลูกตาสักที

เพลิงเหมันต์มองตาสาวสวยอย่างรู้กัน แค่สะกิดเครื่องก็ติดง่ายขึ้นมาทันที ของแบบนี้แค่มองตาก็รู้ทั้งใจตับไตไส้พุงแล้ว

เขารวบเอวเธอมานั่งบนตัก ยื่นใบหน้าไปสูดดมกลิ่นหอมจากตัวหญิงสาวด้วยสีหน้าหื่นกระหาย ซึ่งจีจี้ก็ตอบสนองด้วยการจับใบหน้าเพลิงเหมันต์มาซุกที่หน้าอก

“ไปเปิดห้องเถอะไอ้เพลิง อุจาดตาฉิบหายเลยว่ะ”

“งั้นกูขอตัวไปหมับตู๋ก่อนนะครับเพื่อนไป๋”