บทที่ 2 ตั้งท้องลูกชาย

“ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อาย...”

เขามองเธอด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์ พ่นคำพูดที่ไม่ถนอมน้ำใจเพื่อแสดงจุดยืนให้เห็นชัดเจน ว่าตัวเขาไม่ได้ใคร่พิศวาสลูกสาวภรรยารองของบ้านนี้แม้แต่นิดเดียว

แม้ว่าจะปฏิเสธงานวิวาห์จอมปลอมในครั้งนี้ไม่ได้ แต่เขาแค่อยากทำให้ภารัชชาได้เห็นด้วยตาเนื้อ ถ้าหากก้าวขาเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลซ่งจะต้องเจอกับอะไร

“ฉันก็แค่ยอมให้คุณลามปามถึงแม่ฉัน และดูถูกศักดิ์ศรีของฉันไม่ได้เหมือนกันค่ะ” ภารัชชานั่งหลังตรง สบเข้าที่นัยน์ตาสีรัตติกาลราวกับคืนเดือนดับของเขาไม่ละไปไหน

“แค่พูดความจริงถึงกับรับไม่ได้เชียวเหรอ”

“ฉันรู้ว่าตัวฉันไม่คู่ควรกับคุณเลยสักอย่าง... แต่คุณก็ไม่ได้มีคุณสมบัติสามีที่ดีสำหรับฉันเหมือนกัน”

ภารัชชาไม่ใช่คนชอบมีปากเสียง แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่จะยอมให้เขาประโคมคำพูดแย่ๆ ใส่ฝ่ายเดียวเช่นกัน

“ฉันไม่ปรารถนาสามีที่ไม่ให้เกียรติภรรยาค่ะ... คุณไป๋”

ใบหน้าสวยเข้ารูปรับกับเครื่องหน้า โดยรวมดูอ่อนหวานงดงามดุจภาพวาด แต่ดวงตาคู่งามทำให้เธอดูผยองจองขน เชิดหน้าอย่างหยิ่งทะนงจนน่ากำราบให้ศิโรราบต่อเขา

“เหอะ” ผู้นำตระกูลยิ้มชอบใจ ตอนเห็นสายตาฟาดฟันของว่าที่ลูกสะใภ้โต้กลับ

ซ่งหมิงต้องการดูว่าภารัชชาจะรับมือยังไง เพราะหญิงสาวที่หาให้ลูกชายคนก่อนเก่าก็โดนตะเพิดจนหัวหดกันหมด

“เธอต้องการเงินเท่าไหร่ดีล่ะ”

“เงินอะไรคะ”

“เงินที่จะส่งเธอไสหัวออกไปจากชีวิตฉัน”

ภารัชชายังคงนิ่งต่อสถานการณ์ชวนหัวร้อน ข้อตกลงก่อนหน้านี้เธอได้ยินจากปรางสิตามาหมดแล้ว ครอบครัวนี้ต้องการให้ลูกชายเป็นฝั่งเป็นฝาก็เพื่อผลิตทายาทสืบสกุล

หมอไป๋อายุปาไป 33 ปีให้แล้ว แต่ดันไม่ฝักใฝ่หาคนรักเอาแต่ก้มหน้าทำงาน จนสุดท้ายพ่อกับแม่ก็ต้องหาคู่ครองให้เอง

พวกเขาถึงขั้นออกตามหาแม่พันธุ์ชั้นดีทั่วทุกสารทิศ เพื่อตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของหมอไป๋ แลกกับเงินถึงสามร้อยล้านบาทหากให้กำเนิดลูกชายได้

“ห้าล้านเหรอ”

“คุณไป๋”

“หรือสิบล้าน”

หญิงสาวแสยะยิ้มจนเขาคิ้วกระตุก แค่คิดว่าต้องแต่งกับเธอเข้าเรือนหอ เขาก็รู้สึกเหมือนตกนรกทั้งเป็นแล้ว

“3 ร้อยล้านค่ะ”

“ว่าไงนะ”

“ตอนแรกฉันมาเพื่อเจรจายุติงานแต่งครั้งนี้ แต่ดูๆ ไปแล้วฉันอยากลดศักดิ์ศรีคุณมากกว่า”

เขากัดกรามแน่น ไม่เคยพบเจอคนฝีปากกล้าแบบเธอมาก่อน มีหวังตบแต่งกันเข้าเรือนหอคงพังพินาศกันไปข้าง

“นายแพทย์ฝีมือดีที่ได้ภรรยาเป็นลูกเมียน้อย... คงจะทำให้คุณทั้งอับอายทั้งเสียเกียรติและชื่อเสียงไม่น้อยเลยใช่มั้ยคะ”

หมอไป๋ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันกรอด ในแววตาวาวโรจน์ด้วยไฟโทสะที่ปะทุขึ้นมา

หลี่จูไม่ปรามลูกชายหรือห้ามการวิวาทะ ทั้งเธอและสามีก็อยากเห็นเหมือนกันกับว่าที่ลูกสะใภ้จะรับมืออย่างไร เมื่อลูกชายสาดอารมณ์ร้อนแบบไม่ถนอมน้ำใจกัน

“ฉันจะเป็นภรรยาจากลูกเมียน้อยให้คุณเอง และฉันก็จะมีทายาทสืบสกุลตระกูลซ่ง... เพื่อตอกย้ำคุณไปจนวันตาย”

“เหอะ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเลยสินะ”

ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนไม่มีอยู่จริงของหมอไป๋ กำลังยิ้มเหยียดหยันภารัชชาและสายตาก็ดูแคลนเธอแบบจมดิน

“ก็ดี ฉันเริ่มสนใจเธอแล้วเหมือนกันภารัชชา”

ภารัชชาขนอ่อนลุกชัน เมื่อเขาจ้องมองเธออย่างคาดโทษ

“ถ้างั้นมาลองดูกัน ว่าเธอจะทำให้ฉันลดตัวไปหลับนอนกับคนชั้นล่างแบบเธอได้ยังไง”

“ค่ะ งั้นเรามาลองดูกันสักตั้งนะคะคุณไป๋”

เธอวาดยิ้มบางเบาบนใบหน้า ทว่าเห็นทำทีท่าอวดดีกับเขาแต่ความจริงกลัวแล้วเธอจนตัวสั่น ภายนอกดูไม่ระคายผิวหากแต่ภายในใจตื่นกลัวนำไปหลายขุมแล้ว

ผู้นำตระกูลนั่งฟังอยู่นาน พอทั้งคู่ยอมสงบปากลงเขาก็พูดขึ้นมาในทันที

“รู้ใช่มั้ยถ้าภายใน 1 ปียังไม่ท้องจะเจอกับอะไร” คนที่หน้าดุเหมือนลูกชายไม่มีผิดพูดกับเธอ

ข้อเสนออาจดูหน้าเลือดแต่ก็แลกมาด้วยเงินก้อนงาม แค่ต้องแลกกับการตั้งท้องลูกชายให้ได้เท่านั้นเอง ย้ำว่าต้องเป็นลูกชายเท่านั้นถึงจะได้รับเงินก้อนนี้ไป

“ภายใน 1 ปีถ้ายังให้กำเนิดทายาทไม่ได้ หนูจะต้องยอมให้คุณไป๋มีภรรยารองเพิ่มได้ค่ะ” เธอตอบกลับไม่ลังเล รอยยิ้มฝืดฝืนดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเต็มประดา

ปรางสิตาแจ้งเรื่องนี้ให้เธอรู้แล้ว ต่อให้อยากปฏิเสธแต่ก็หนีไม่พ้นเงาของพ่อที่คอยควบคุมเธออยู่ดี ภารัชชาก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือผู้ใหญ่ที่หาแต่ผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น

“หนูภารัชชายอมรับข้อตกลงได้ใช่มั้ยล่ะ”

“ได้ค่ะ หนูยอมรับข้อตกลงนี้ได้คุณหมิง”

หมอไป๋แค่นหัวเราะกับความมั่นใจของเธอ หวังว่าเธอจะไม่หนีหางจุกตูดตอนเจอเขาเอาจริงขึ้นมาก็แล้วกัน

“แต่หนูเชื่อว่าหนูจะมีทายาทให้ตระกูลซ่งได้แน่นอน...”