บทที่ 4 สามีดีจะมีชัย

VENIKA WEDDING

คนทั้งคู่ที่เกลียดกันตั้งแต่แรกพบ กลับต้องมานั่งลองชุดแต่งงานร่วมกัน บรรยากาศในร้านก็พาลอึมครึ้ม แลดูขมุกขมัวราวกับมีพายุฝนลูกใหญ่ก่อตัวระหว่างเขาและเธอ

หมอไป๋หน้าบอกบุญไม่รับ นั่งไขว่ห้างไม่สนใจภารัชชา ที่เลือกทั้งการ์ดและของชำร่วยในงานอย่างตั้งใจอยู่

วันหยุดไม่มีเคสให้ต้องผ่าตัดทั้งที กลับต้องมานั่งทำเรื่องไร้สาระจนหัวเสียแต่เช้า แค่ต้องนั่งรถคันเดียวมากับเธอ หมอไป๋ก็หงุดหงิดงุ่นง่านจนเพลิงอัคคีจะปะทุออกจากอกอยู่แล้ว

“อยากได้สีการ์ดโทนไหนดีคะคุณไป๋” ภารัชชาชวนเขาให้แลกเปลี่ยนข้อคิดเห็น

ตัวเขาเองก็ควรมีส่วนร่วมเหมือนกัน ในเมื่อเธอไม่ได้เข้าวิวาร์รักจอมปลอมกับตัวเองสักหน่อย แต่มีหมอไป๋เป็นเจ้าบ่าวของงานนี้ต่างหาก

พูดจบแล้วเธอก็หันโทนสีของการ์ดให้เขาดู หมอไป๋ปรายตามองแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเต็มทน

“ก็เลือกมาสักสี จะถามพร่ำเพื่อทำไม”

“ฉันแค่อยากถามความเห็นคุณค่ะ”

“เธอจะจริงจังกับวิวาห์จอมปลอมนี่ไปทำไม”

น้ำเสียงเขาเจือรอยเย็นชาปนความหงุดหงิดใจ ใบหน้าคมคายไร้ซึ่งอารมณ์ร่วมในการสนทนา ทำเธอหน้าเจื่อนแต่ยังฝืนอดรนทนกลั้นเก็บอาการอยู่

ภารัชชาสูดลมหายใจเข้าเพื่อปรับอารมณ์ให้คงที่ เธอสบมองสายตาเขาแล้วพูดในน้ำเสียงที่อยากประนีประนอม การหมางเมินหรือเฉยเมยมีแต่จะยิ่งทำให้งานล่าช้ากว่าเดิม

“ฉันรู้ค่ะว่าฉันคงเป็นภรรยาที่น่าละอายของคุณ แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้านงานแต่งในครั้งนี้ได้ด้วย”

“ฉลาดใช้ได้... ข้อดีเธอสินะ”

“ตัวฉันเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกับคุณค่ะ”

ว่าที่คุณสามีเงียบสุขุมราวกับมหาสมุทรกว้าง แต่สายตาคู่นี้ยังคงนิ่งลึกเกินกว่าเธอจะอ่านใจออก

ตั้งแต่เกิดมาบนโลกใบนี้ยันอายุจะเข้าเลขสาม ภารัชชาอยู่ในโอวาทของผู้เป็นแม่มาโดยตลอด เพราะลึกๆ แล้วในใจเธอรักปรางสิตาและหวังให้อีกฝ่ายรู้สึกรักเธอเช่นกัน

ไม่ใช่เห็นเธอเป็นแค่เครื่องประดับบารมีตัวเอง...

ทั้งถีบส่งให้เธอเรียนเมืองนอกเมืองนา เคี่ยวเข็ญให้ต้องเก่งรอบด้านและดีเด่นกว่าลูกของภรรยาหลวง ทั้งปูทางยัดเยียดในสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่ไม่เคยถามความต้องการลูกเลย

เธออยากเป็นแค่คนธรรมดา ไม่ต้องเก่งไปทุกเรื่องก็ได้

“การที่คุณได้แต่งงานกับลูกสาวของภรรยารอง คงจะเป็นตราบาปในชีวิตหมอผู้สูงศักดิ์ไปชั่วชีวิตสินะคะ”

“เหอะ เธอประชดฉันอยู่เหรอภารัชชา”

“ฉันไม่ได้ประชดค่ะคุณไป๋...”

ภารัชชารู้ตัวดีว่าไม่เหมาะสม และไม่ต้องการให้เขามาทับถมให้รู้สึกแย่มากกว่านี้ เราทั้งคู่ต่างก็รู้ผลประโยชน์ของตัวเองที่จะได้ในการแต่งงานครั้งนี้ดี

เพราะงั้นแค่ทำให้จบไปเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวดีกว่า

“ฉันเองก็ละอายใจไม่ต่างกัน แต่ที่ฉันตั้งใจเลือกทุกอย่างทั้งที่รู้ว่ามันเป็นแค่วิวาห์ปลอมๆ ก็เพราะไม่อยากทำให้คุณต้องขายหน้าคนอื่น”

ซ่งไป๋ยังคงเงียบขรึม นัยน์ตาสีดำทมิฬมีประกายพิฆาต เขาเองก็อ่านใจเธอไม่ออกเหมือนกัน คาดเดาไม่เคยถูกว่าเธอนั้นจริงใจหรือเสแสร้งแกล้งทำอยู่กันแน่

“เพราะภรรยาคือกระจกสะท้อนของสามีค่ะ ยิ่งฉันใช้ชีวิตดีมีหน้ามีตาในสังคม คนที่ได้ผลพวงนี้เต็มๆ ก็คือคุณ”

“ฮึ... งั้นเหรอ”

“เบื้องหลังของเราไม่มีคนอื่นเห็น แต่เบื้องหน้าฉันจำเป็นต้องใส่หน้ากากเป็นภรรยาที่เพียบพร้อมของคุณ”

หมอไป๋ไม่คิดจะเถียงเพราะเธอพูดถูก ภรรยาคือกระจกสะท้อนของคนเป็นสามีอย่างถ่องแท้

ถ้าดูแลภรรยาดีออร่าความมั่งมีจะเจิดจรัส และหากภรรยาอยู่ดีมีสุขก็แปลว่าได้สามีที่ดีคอยดูแล ใครก็คงจะเยินยอตัวของซ่งไป๋ว่ามีเมตตาต่อภรรยาที่มาจากเมียรอง

“อีกอย่างถ้าเลือกได้... ไม่มีใครอยากเกิดเป็นลูกเมียน้อยหรอกค่ะคุณไป๋” เธอทิ้งระเบิดคำพูดไว้ให้เขาคิด สบนัยน์ตาสีเข้มของหมอไป๋อย่างไม่ละสายตา

ภารัชชาดูแข็งกร้าวไม่อ่อนโยน แต่ใบหน้าก็หวานล้ำปานน้ำผึ้งเดือนหน้า ซ้ำยังมีดวงตาชวนฝันราวกับเจ้ากวางน้อย

ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่ไปหนึ่งอึดใจ หมอไป๋ที่ทั้งสุขุมและนิ่งลึกเกินกว่าจะคาดเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่ สุดท้ายก็ยอมลดทิฐิลงเพื่อจัดการงานตรงหน้าให้เสร็จสิ้น

“ตกลงการ์ดงานแต่งโทนสีไหนดีคะคุณไป๋” ภารัชชาปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะส่งโทนสีให้เขาดูประกอบ

“ชมพูขาว” เขาตอบกลับแล้วปรายตามองนิ่งๆ

“ชมพูขาวเหรอคะ”

“เหลียนฮวากรุ๊ปคือดอกบัว ชมพูขาวก็เหมาะสุด”

“ได้ค่ะ ถ้างั้นรบกวนช่วยเลือกของชำร่วยหน่อยนะคะ”

พูดจบร่างระหงก็ขยับตัวเข้าไปใกล้เขา เพื่อช่วยกันเลือกของชำร่วยงานแต่งสำหรับแขกคนสำคัญที่มาร่วมงาน

ภารัชชาเองเป็นลูกนอกสมรสที่ใช้ชีวิตวันๆ ไปกับดอกไม้ที่ปรางสิตาบอกว่างี่เง่าและโง่งม ไร้ความทะเยอทะยานไม่สมกับเกิดมาเป็นลูกสาวเธอ

น่าเศร้าใจที่เลือกเกิดก็ไม่ได้ เลือกทำในสิ่งที่รักก็ยังไม่ได้อีก ชีวิตเธอต้องถูกแม่ตีกรอบและพ่อควบคุมอีกนานแค่ไหน

แค่อ่อนแอต่อหน้าแม่เธอยังทำไม่ได้เลย...