เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9 รอยจูบจากอุบัติเหตุ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-07 14:00:38VENIKA WEDDING
ช่วงเช้าของวันอาทิตย์นี้ บ่าวสาวเดินทางแจกการ์ดเชิญให้แขกเหรื่อด้วยตัวเอง กับงานวิวาห์รักจอมปลอมที่จะถึงนี้
พวกเขาทั้งคู่ปั้นหน้ายิ้มแย้มแต่งแต้มมุมปาก ดุจว่ารักกันปานจะกลืนกินต่อหน้าแขกผู้ใหญ่คนสำคัญ แต่เมื่อกลับขึ้นมาบนรถรอยยิ้มเหล่านั้นก็เลือนหายไป
“เธอเล่นละครเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้นะภารัชชา”
“ขอบคุณนะคะ คุณคงจะประทับใจมากแน่เลย”
ภารัชชาเผลอมุ่นคิ้วแล้วเม้มปากนิดๆ อยากตีปากตัวเองสักทีที่ดันปากไว แทนที่จะลองใช้มารยาหญิงเข้าช่วย จะได้อยู่รอดปลอดภัยภายใต้เงื้องมือมัจจุราชร้ายอย่างเขา
“ทำไมไม่ผันตัวไปเป็นนักแสดงล่ะ เธอเหมาะดีนะ” ซ่งไป๋มองหน้าเธอด้วยสายตาเหยียดหยัน
นัยน์ตาสีดำทมิฬดั่งรัตติกาลหลับใหล ทำภารัชชาประหม่าขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ รอยยิ้มติดจะเย้ยกันเล็กๆ ที่มุมปากเขาพาเธอชาหน่วงที่กลางอก
“ฉันก็แค่... แค่อยากให้แขกของคุณประทับใจ บอกแล้วไงคะคุณไป๋ ว่าฉันจะไม่ทำให้สามีตัวเองขายหน้าคนอื่น”
ภารัชชารีบใช้วาจาแก้ต่างให้ตัวเอง พลางคลี่รอยยิ้มบางเบาประดับไว้ จะได้ไม่ดูว่าเธอต่อต้านเขาจนเกินไป
การเป็นลูกสาวภรรยารองหรือเมียนอกสมรส สิ่งแรกที่เธอรู้ตัวดีกว่าใคร คือการเจียมเนื้อเจียมตัวของเธอให้มาก อย่าได้ไปหลงระเริงในอำนาจเงินทองเด็ดขาด
หมอไป๋จ้องเธอด้วยสายตานิ่งลึก คาดเดาไม่ออกเลยว่าเขาโกรธ ไม่พอใจ หรืออยากบีบเธอให้แหลกคามือกันแน่
“ลูกสาวภรรยารองจะไม่ทำให้คุณน้อยหน้าใครค่ะ”
“เหอะ งั้นเหรอ”
เธอลอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะพยักหน้ารับช้าๆ กึ่งไม่มั่นใจว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า
“ก็ดี ฉันจะดูว่าเธอมีปัญญาแค่ไหน”
หมอไป๋กระตุกยิ้มนิดๆ เขาพ่นลมขำ ก่อนผินหน้ามองลอดออกไปนอกหน้าต่าง
“ออกรถกร”
“ครับคุณไป๋”
สารถีประจำตระกูลซ่งพาทั้งคู่มาที่ร้านชุดแต่งงาน ภารัชชาเข้าไปในห้องลองชุด ผลัดเปลี่ยนชุดแต่งงานไปแล้วหลายแบบ
เธอมองภาพสะท้อนของตัวเองที่กระจกเงา ชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์กับการตัดเย็บที่สุดจะอลังการ ทำให้เธอเหมือนเจ้าหญิงในนิทานตอนเด็กที่เคยอ่าน
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนมุมปากเธอ คงจะดีไม่น้อยหากได้เข้าเรือนหอกับชายที่ตนเองรัก
ความฝันเด็กสาวเป็นจริงก็คือได้แต่งงาน แต่ฝันร้ายตลอดกาลคือได้ผู้ชายอย่างซ่งไป๋เป็นสามี
“คุณภารัชชาออกมาแล้วค่ะคุณไป๋” เสียงพนักงานที่ยืนข้างเขาเอ่ยบอก หมอไป๋เลยปิดหนังสือนิตยสารในมือลง
ภารัชชาหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อสายตาคมปราบจ้องมองมาที่เธอ ชายหนุ่มนิ่งเงียบไม่มีท่าทีจะพึงพอใจ หรือว่าไม่ชอบใจที่เห็นเธอในชุดนี้
ชุดเจ้าสาวแขนยาวลายลูกไม้ดูงามตา เปิดเผยช่วงอกโชว์เนินผิวขาวอวดความงามของเรือนร่างได้ดี พนักงานต่างก็ชมว่าภารัชชานั้นสวยไม่ขาดปาก
“คุณเจ้าสาวสวยมากเลยค่ะ” หัวหน้าพนักงานเอ่ยชม ภารัชชาก้มศีรษะแล้วยิ้มรับแทนคำขอบคุณ
“พนักงานที่นี่ตาต่ำเกินไปแล้ว”
ประโยคสั้นๆ ที่หลุดจากปากซ่งไป๋ พาสถานการณ์ตึงเครียดในฉับพลัน จนไม่มีใครกล้าเอื้อนเอ่ยอะไรต่อจากเขาอีก
“ไม่เห็นจะมีความสวยเลยสักนิด...”
“นี่คุณ”
“ไปเปลี่ยนใหม่ หาชุดที่ดีกว่านี้มา”
พอออกคำสั่งจบ เขาก็ไล่สายตาพิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับจะเหยียดหยามกันผ่านสีหน้าและแววตา ให้เธอไปเปลี่ยนชุดแล้วชุดเล่าแต่ก็ยังไม่ถูกใจเขาสักที
“หาชุดที่ทำให้เธอดูแพงที่สุดที ใส่แล้วดูมีค่าขึ้นมาหน่อยก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่ต้องการภรรยาราคาถูกในวันงานจริง”
ทุกคำพูดเขามันเจ็บแสบ เหมือนถูกน้ำเกลือราดลงบนแผลสด เขากำลังจะบอกว่าเธอใส่ชุดไหนก็ดูไม่แพงงั้นสินะ ภรรยาราคาถูกคงทำให้อับอายขายหน้าไม่น้อย
หรือเธอควรทำให้เขาขายหน้าในวันงานดี เอาให้ถูกผู้คนนินทากันปากเป็นมันสักสามเดือนติดเลยเป็นไง
“ฉันว่าราคาชุดนี้มันก็แพงมากพอแล้วนะคะ”
“ชุดน่ะใช่ แต่คนยังแพงไม่พอ”
“คุณไป๋”
“ไปเปลี่ยน”
ภารัชชาได้แต่ยืนกำกระโปรงแน่น ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าห้องลองเสื้อ รอพนักงานนำชุดใหม่เข้ามาให้เปลี่ยน
“ซ่งไป๋...” เธอยืนกำหมัดแค้นแล้วกัดปากจนห้อเลือด
ดูก็รู้ว่าเขาจงใจจะแกล้งกัน เธอล่ะไม่อยากเจอหน้าเขาเลยจริงๆ ทำไมฟ้าถึงไม่ส่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาบ้าง ทำไมถึงได้เกลียดเธอนักส่งซ่งไป๋เข้ามาในชีวิตแทน
ไม่อยากคิดตอนเข้าเรือนหอเลยด้วยซ้ำ...
“ชุดค่ะคุณภารัชชา”
“ขอบคุณค่ะ”
“มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะคะ”
หัวพนักงานสาวมองภารัชชาด้วยความเห็นใจ เห็นเธอถูกหมอไป๋กลั่นแกล้งให้เปลี่ยนชุดมาสี่ห้าชุดแล้ว ทั้งที่ก็สวยจนตกตะลึงกันถ้วนหน้า แต่ซ่งไป๋ดันค้านหัวชนฝาว่าไม่มีความสวย
ภารัชชาจัดการเปลี่ยนชุดใหม่ การตัดเย็บและลวดลายต่างจากชุดก่อนหน้าอย่างสิ้นเชิง
ชุดแต่งงานสีขาวประดับด้วยลายลูกไม้หรูหรา เย็บทรงให้เข้ารูปอวดเรือนร่างเพรียวระหง และเว้าโค้งช่วงแผ่นหลังกับโบใหญ่ที่ประดับไว้
กระโปรงทรงแคบรับเข้ากับสะโพกผาย ทำให้การก้าวเดินค่อนข้างยากลำบากเล็กน้อย ผ้าด้านหลังยาวเหมือนหางปลาฟูฟ่องพริ้วไหวอย่างสวยงาม
พอสำรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อย เธอก็เปิดม่านห้องลองเสื้อออก สายตาทอดมองหมอไป๋ที่ก้มหน้าเล่นมือถืออยู่
“ชุดนี้พอจะถูกใจคุณหรือยังคะ”
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมอง ก่อนจะนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จนทุกคนในห้องพากันเงียบเป็นเป่าสาก
ผิวของภารัชชาขาวราวกับหยวกกล้วย ใบหน้าเรียวเล็กรับกับปากกระจับอวบอิ่ม เส้นผมก็นุ่มสลวยยาวปกคลุมถึงกลางแผ่นหลังเลย
“ว่ายังไงคะ ถูกใจคุณบ้างหรือเปล่า”
“ก็ดี”
“ก็ดีคือดีหรือไม่ดีล่ะคะ”
หมอไป๋ป้องปากกระแอมไอแทนคำตอบ ภารัชชาที่หมดความอดทนเตรียมปรี่เข้าไปหาเขา
ทว่าดันลืมไป กระโปรงทรงแคบทำให้ก้าวไม่ถนัด เธอจึงสะดุดขาตัวเองมันเกี่ยวกันพัลวัน จนโลกทั้งใบดับวูบไปชั่วขณะ
เธอคิดว่าตัวเองต้องล้มหน้าคะมำปากจูบพื้น เลยหลับตาปี๋หนีความกลัวนั้นทันที แต่ดันผิดคาดเกินไปเยอะเลย เมื่อรู้สึกได้ถึงท่อนแขนแกร่งกอดรัดเอวไว้
และความนุ่มนิ่มบางอย่างที่สัมผัสปากอยู่...
ภารัชชาเบิกตาขึ้นกว้าง ถึงได้เห็นว่าเธอล้มลงบนตักหมอไป๋ มือเกาะบ่ากว้างของเขาและปากก็แตะกับเขาอยู่
“คุณไป๋...”
บทล่าสุด
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 18 แมวเธออ้วนมาก
เช้ามาที่หมอไป๋และภารัชชานั่งและยืนกันคนละมุม ร่างสูงยืนชงกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว ส่วนภรรยาป้ายแดงนั่งดื่มเพียวมัทฉะในยามเช้าบนโต๊ะอาหารจะว่ามองหน้ากันไม่ติดก็ใช่ เมื่อคืนนอนกอดกันกลมไม่พอ ตอนตื่นเธอยังพบว่าตัวเองมุดเข้าไปซุกอกอุ่นของหมอไป๋อีกอายแค่ไหนก็ต้องเก็บอาการ หน้าต้องหนาให้พอต่อกรกับเขาเข้าไว้“ถ้วยฟู”“มาว~”เจ้าถ้วยฟูส่งเสียงร้องครืนคราง ก่อนจะเดินมาคลอเคลียที่ต้นขาของภารัชชา หมอไป๋ได้ยินเสียงแมวร้องก็หันมอง พลันขมวดคิ้วเครียดที่เห็นแมวน้อยเดินนวยนาดข้างเธอ“ตัวอะไร” เขามองแมวสามสีตัวอวบอ้วนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่ก็แฝงความไม่พอใจอยู่ในนั้นที่มีสัตว์เลี้ยงมาเดินเพ่นพ่านในบ้าน“จระเข้มั้งคะคุณไป๋”“กวนประสาทเหรอ”“คุณก็เห็นว่าน้องเป็นแมว จะถามทำไมคะว่าตัวอะไร” เธอก้มตัวลงไปอุ้มถ้วยฟูขึ้นมานั่งตักหมอไป๋มองแล้วเบ้หน้าเล็กน้อย พลางยกกาแฟรสเข้มขึ้นมาดื่มก่อนไปทำงาน แมวเธอตัวอวบอ้วนจนตักเธอจะรองรับน้ำหนักไม่ไหวอยู่แล้ว“แมวหรือหมูตัวใหญ่ขนาดนั้น”“ถ้วยฟูไม่อ้วนสักหน่อยค่ะ”“แน่ใจเหรอว่าไม่อ้วน”“น้องแค่จ้ำม่ำเฉยๆ เองคุณไป๋”ภารัชชามองตาขวางใส่อีกฝ่าย ก่อนจะเอามือป้องหูถ้วยฟูไม
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 17 กอดคุณไม่อุ่นสักนิด
ร่างบางพลิกตัวไปมาบนเตียงขนาดคิงส์ไซส์ เธอข่มตาในความมืดให้หลับไม่ลง จนได้ยินเสียงหมอไป๋ถอนหายใจเป็นระยะเขาก็คงรำคาญเธอเต็มที เล่นพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา พาลให้เขานอนไม่หลับด้วยอีกคน แต่เมื่อภารัชชาเริ่มตัวสั่นแล้วกระเถิบจนแผ่นหลังชิดหลังหมอไป๋ เขาก็ผงกหัวแล้วเอี้ยวลำคอหันมองทันที“จะยุกยิกอีกนานมั้ย” หมอไป๋ขมวดคิ้วหัวเสีย พรุ่งนี้เขามีผ่าตัดช่วงเก้าโมงแต่ปาไปตีสองแล้วยังไม่ได้นอนเลย“ขอแค่เปิดไฟดวงเดียวได้มั้ยคะ”“เธอเป็นเด็กหรือไง ถึงนอนแบบปิดไฟไม่ได้”“ฉันก็แค่... กลัวความมืด”ภารัชชาตอบกลับไม่เต็มเสียง เธอมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ในหัวมีแต่ภาพจินตนาการน่ากลัวจนข่มตาหลับไม่ลง ซ่งไป๋เป็นคนใจคอโหดเหี้ยมอย่างที่ใครเขาพูดนั่นแหละเลือดเย็นได้แม้กระทั่งคนที่กลัวความมืด...“ในห้องนี้ไม่มีแสงลอดเข้ามาเลยนี่คะ คุณไป๋ปิดทั้งม่าน... ปิดไฟในห้องทั้งหมดเลย”“ฉันนอนไม่หลับถ้าไฟแยงตา”“ถ้างั้นให้ฉันไปนอนข้างนอกก็ได้ คุณจะได้ไม่หัวเสียด้วยค่ะ”หมอไป๋ยันกายลุกขึ้นนั่ง พลางลอบระบายลมหายใจทิ้ง ใช่ว่าเขาอยากจะรั้งเธอไว้สักหน่อย แต่ตัวเขาก็มีเหตุผลให้ต้องคุ้นเคยกับคนที่เกลียดเหมือนกันซ่งไป๋เป็นคนไม่คุ้น
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 16 ไม่โปรดปรานภรรยา
ภารัชชานั่งข้างซ่งไป๋บนรถโรลส์รอยซ์คันหรู สารถีกรกำลังขับพาทั้งคู่ตรงไปยังเพนส์เฮ้าส์ส่วนตัวของหมอไป๋ มูลค่าร่วมสี่ร้อยกว่าล้านเป็นมุมที่เขาหวงความเป็นส่วนตัวมากแต่หมอไป๋เป็นคนเสนอเอง จัดให้เพนส์เฮ้าส์เป็นเรือนหอเพราะไม่อยากเจียดเงินในส่วนนี้ แค่ค่าสินสอดที่ต้องประเคนให้แม่ลูกคู่นี้ก็มากเกินพออีกอย่างการที่ภารัชชาเข้ามาอยู่ในพื้นที่ของเขา เขาจะได้จัดการเธอได้ง่ายมากขึ้น เวลาพยศทีจะได้กำราบง่ายไม่ต้องใช้แรงเยอะปึกศีรษะเล็กที่สัปหงกอยู่ซบลงบนไหล่กว้าง ใบหน้าสวยสดดูเหนื่อยล้าจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทิ้งหัวบนไหล่หมอไป๋“นี่เธอ”ใบหน้าหล่อเหลาทมึงตึง ก่อนจะใช้นิ้วชี้ดันศีรษะเธอให้ออกห่างภารัชชาปรือตาขึ้นมอง หมอไป๋เลยหันหน้าหนีแสร้งว่าไม่ได้ดันหัวเธอออกแต่อย่างใด เธอหลับตาลงกลับเข้าสู่อาการสัปหงกอีกครั้ง และก็เผลอไปพิงไหล่เขาอย่างไม่รู้ตัวอีกแล้ว“ภารัช...”“อื้อ”หมอไป๋ลืมคำพูดที่จะต่อว่าไปชั่วขณะ หลุบตามองใบหน้าสวยสดที่ครางครืนในลำคอ ปมที่หว่างคิ้วเริ่มคลายออกราวกับสบายตัวที่ได้นั่งซบไหล่อยู่“ภาระ”ใบหน้าหล่อคมเบือนหนีออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้เธอได้ซบอิงไหล่เขาระหว่างรถขับเคลื่อนไปบนถน
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 15 มารยาสอนหญิง
ภารัชชาควงแขนสามีร่วมดื่มฉลองกับเพื่อนเขาสักพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะให้หมอไป๋ได้อยู่พูดคุยกับเพื่อนๆ เขาแทน ไม่อยากยืนฝืนยิ้มในหมู่คนที่เธอเองก็ไม่ได้สนิทสนมดีกระทั่งหมุนตัวกลับมาแล้วเห็นปรางสิตายืนข้างอาปราบต์ ใบหน้าที่เหนื่อยล้าสะสมมาทั้งวันก็เผยรอยยิ้มกว้างในทันทีเธอกลายเป็นเด็กน้อยวัยแปดขวบ จ้องจะวิ่งเข้าหาแม่ทุกครั้งที่ได้เจอหน้า ถึงแม้อายุอานามจะไม่ใช่เด็กน้อยแล้วก็ตาม แต่ข้างในตัวภารัชชายังมีเด็กน้อยหนึ่งคนอยู่ด้วยตลอดเวลาเด็กน้อยที่รอคอยความเมตตาและความรักจากผู้ให้กำเนิด...“แม่กับอาปราบต์ยังไม่กลับอีกเหรอ” ร่างระหงวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าปรางสิตา แต่คนเป็นแม่กับทำหน้าระอาเต็มกลืน อาปราบต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเป็นคนพูดกับเธอแทน“อาขอให้แม่อยู่ลาเราก่อนน่ะ จะเข้าเรือนหอทั้งทีคงมีอะไรให้ร่ำลากันหน่อย”“ร่ำลาอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ส่งลูกเข้าโรงเชือดสัตว์นะคุณ”“แต่หลานกำลังจะเข้าเรือนหอ เธอควรให้พรลูกหน่อยนะสิตา”ปรางสิตาถอนหายใจพรืดยาว เธอก็แค่ไม่รู้จะอยู่ปั้นหน้าให้เสียเวลาทำไม ในเมื่อเจ้าสัวชาญชัยอวยพรในพิธีงานจบก็ขอตัวกลับพร้อมภรรยาหลวง แต่อาปราบต์กลับรั้งปรางสิตาให้อยู่รอเจอภารัชชาหลังจ
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 14 คนของตระกูลซ่ง
AFTER PARTY คือช่วงเวลาปลดปล่อยความสนุกหลังพิธีวิวาห์สิ้นสุดอย่างเป็นทางการ ทุกคนต่างก็มารวมตัวสนุกสุดเหวี่ยงด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนของทางฝั่งของหมอไป๋มากกว่าภารัชชามีเพื่อนรักเพียงคนเดียวแค่อิงธารา ส่วนอีกคนก็คือรุ่นพี่คนสนิทอย่างสิบทิศที่มาร่วมยินดี ทั้งสามนั่งร่วมดื่มเฉลิงฉลองกันที่โต๊ะ ส่วนเพื่อนร่วมงานหมอไป๋จัดเต็มอยู่หน้าเวทีกันหมดแล้วหากไม่ได้บอกว่าเป็นหมอรักษาคนไข้ ภารัชชาก็นึกว่าเหล่ากองทัพแพทย์เป็นนักเต้นมืออาชีพ แต่ละคนเท้าไฟมีหัวใจรักดนตรีกันทุกคน“แกดื่มเยอะเกินไปแล้วนะอิง พี่สิบช่วยปรามหน่อยสิคะ” ภารัชชาหันไปทำเสียงอ้อนให้สิบทิศช่วยสิบทิศเป็นรุ่นพี่สายรหัสเธอตอนเรียนมหาวิทยาลัย ชายร่างสูงโปร่งผิวพรรณดีสวมแว่นสายตาทรงกลม เป็นหนุ่มตี๋ที่มีสาวสวยมารุมขายขนมจีบกันให้เพียบ แต่คงทำได้แค่มองเพราะรุ่นพี่เธอมีแฟนสาวแล้ว“เดี๋ยวพี่ดูอิงให้เองครับ น้องชาไปช่วยคุณไป๋เถอะ”“ยัยชาฉันโคตรยินดีกับแกเลยนะเว้ย... เพื่อนร้าก”อิงธาราอยู่ในอาการมึนเมา โยกตัวมาโอบกอดเพื่อนรักแล้วโคลงตัวไปมา ทำภารัชชาหลุดยิ้มอย่างเอ็นดูเพื่อนตัวเอง“ฉันรู้แล้ว แต่แกช่วยตั้งสติหน่อยเถอะน่า”“ดูแลตัว
ภรรยาของคุณหมอมาเฟีย บทที่ 13 วิวาห์รักจอมปลอม
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถึงขนาดที่หลับตาลงเพียงครู่เดียวตื่นขึ้นมาอีกวัน ภารัชชาก็อยู่ท่ามกลางงานแต่งสุดอลังการสมฐานะสะใภ้หมื่นล้านตระกูลซ่งภายในงานประดับประดาด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ โคมไฟคริสตัลห้อยระย้าเล่นแสงส่องประกายระยิบระยิบ แขกเหรื่อคนสำคัญทั้งจากวงการแพทย์และแวดวงธุรกิจ ต่างก็มาร่วมยินดีปรีดากับทั้งคู่ในครั้งนี้ควันสีขาวของทีมงานที่จัดเตรียมไว้พ่นตามทาง ขณะที่ร่างระหงในชุดเจ้าสาวเดินผ่าน ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของแขกผู้มีเกียรติ เสียงปรบมือดังขึ้นเกรียวกราวเพื่อร่วมแสดงความยินดีร่างบางระหงสวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ กำลังก้าวเดินไปบนเวทีที่ปลายทางคือเจ้าบ่าวของงานซ่งไป๋หล่อเหลาเอาการ เขาอยู่ในชุดเจ้าบ่าวสีสุภาพเซททรงผมเปิดหน้าผาก แต่งแต้มเครื่องสำอางแค่เล็กน้อยก็โดดเด่นเป็นประจักษ์แก่สายตา ราวกับมีไฟออร่าสาดส่องไปที่เขาโดยไม่ต้องพึ่งไฟของงานเลยทุกฝีก้าวที่ภารัชชานั้นก้าวเดิน เป็นดั่งขั้นบันไดไปสู่ขุมนรก โดยที่มีผู้คุมขังวิญญาณให้โดนจองจำคือสามีจอมปลอมอย่างซ่งไป๋“ยิ้ม” เขาพูดผ่านไรฟัน แต่หน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่ภารัชชาไม่ยิ้มเลยตั้งแต่เปิดประตูเดินออกมา เธอรู้ว่าปรางส
บางทีคุณอาจจะชอบ
กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย Love Beginning
MaNIE-STORY22.2K views(ของหวง) มาเฟีย BAD
ลำเจียก66.2K viewsล่าหัวใจ คุณภรรยา(เก่า)ที่รัก
น้ำหมึกหิมะ97.1K viewsภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์251.1K viewsBad Bodyguard พ่ายรักบอดี้การ์ดไร้ใจ (อิงกริด x มาหยา)
SakuraKero47 viewsMy wife เมื่อหมดรัก
Sitha14 viewsคนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก
อาภาลดา427 viewsแม่บ้านนางบำเรอของมาเฟียร้ายกาจ
พอร์นจัง281 views
