บทที่ 10 เธอมันตัวซวย

“ยัยบ้านี่...”

หมอไป๋เลือดขึ้นหน้าจัดจนเก็บสีหน้าไม่อยู่ รวบเอวเธอยกออกให้พ้นตักก่อนจะลุกขึ้นยืน จนภารัชชาลนลานรีบก้มหัวขอโทษขอโพยเขาใหญ่

พนักงานสามสาวด้านหลัง ต่างก็พากันก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาเจ้านาย กลัวภัยร้ายจะโดนหางเลขตามไปด้วย

“ขอ- ขอโทษค่ะคุณไป๋” ภารัชชาเม้มปากกลัวชะตาจะขาดซะก่อน หลับตาแล้วข่มอารมณ์อับอายไว้ข้างใน

“เธอนี่มันพาแต่เรื่องซวย ตัวซวยชะมัดเลย!”

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ... ขามันสะดุดกันไปเอง”

เธอเอาแต่ก้มหน้าคางเกือบชิดอก ไม่กล้าพอที่จะเงยหน้าสบตาเขา สัมผัสอุ่นร้อนที่ริมฝีปากแตะกันเมื่อครู่ มันยังค้างคาบนริมฝีปากเธออยู่เลย

แต่เธอไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ตัวเขาไม่ใช่หรือไงที่ยั่วอารมณ์โมโหกันก่อน ใครจะคิดล่ะ ว่าอารมณ์ชั่ววูบจะทำให้เกิดอุบัติเหตุจูบที่น่าสลดใจแบบนี้

“ฉันหมดคำจะพูดกับเธอจริงๆ” หมอไป๋กดสายตามองเธอที่ก้มหัวไม่เงยหน้าขึ้นมา

“ตัวเองเสียหายคนเดียวรึไง...” ภารัชชาแสร้งพึมพำใส่ แต่ดังพอที่จะทำให้ร่างสูงได้ยิน ถึงขั้นขมวดคิ้วหน้าตึงทันที

เธอยู่ปากแล้วขบกัดเล็กๆ พลางช้อนตามองอีกฝ่ายที่ยังไม่เลิกหงุดหงิดเป็นฟืนเป็นไฟ ใช่ว่าตัวเขาจะเสียหายอยู่ฝ่ายเดียวสักหน่อย ตัวเธอก็เสียหายเหมือนกันนี่

“มันเป็นอุบัติเหตุหนิ... ใครจะอยากจูบคุณกัน”

“เธอว่ายังไงนะ”

“เปล่าค่ะเปล่า”

ภารัชชาปั้นหน้ายิ้มส่งให้เขา อีกฝ่ายทำหน้าทมึงตึงใส่จนเธอต้องหลุบตาหนีไปทางอื่น คำพูดที่เธองึมงำในลำคอเมื่อครู่ เขาได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ

“ฉันขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่าคุณไป๋”

ใบหน้างามล้ำแทบจะกราบขอร้อง เสียงเธอเนือยและเอื่อยเฉื่อยเหนื่อยที่จะทำให้เขาเลิกอารมณ์บูด

“เสียอารมณ์...” เสียงลมหายใจของหมอไป๋คำรามดัง

เขากระชับเสื้อสูทให้เรียบตึง ก่อนที่จะเดินผ่านหน้าภารัชชาไป แต่เธอมือไวกว่าความคิดไปหน่อยรีบคว้าเขาไว้ได้ทัน

“แล้วนี่คุณจะไปไหนคะคุณไป๋”

“ฉันต้องรายงานเธอเวลาจะไปไหนด้วยรึไง”

“แต่ว่าเรายังเลือกชุดไม่เสร็จเลยนะคะ” เธอมุ่นคิ้วใส่ จะทิ้งกันกลางทางแบบนี้ได้ยังไง

หมอไป๋ปรายตามองมือเธอที่จับเขาอยู่ สายตาเหยียดกันแบบไม่ต้องใช้คำพูด เธอที่รับรู้ได้ก็เลยปล่อยออก ก่อนจะสะกดอารมณ์โกรธไว้ไม่ให้วีนแตกเสียก่อน

“อยากใส่อะไรก็ใส่ ตามใจละกัน”

“แต่คุณไป๋คะ...”

ภารัชชาไม่กล้าจะรั้งเขาไว้เป็นครั้งที่สอง เธอทำได้แค่ยืนมองเขาฉุนเฉียวเดินออกจากร้านไป ท่ามกลางใบหน้าที่ชาวาบราวกับไปจุ่มน้ำแข็งมา

มีแค่สิ่งเดียวที่ยังร้อนอยู่คือริมฝีปากเธอ การได้จูบกับคนปากร้ายแบบเขาไม่มีรสชาติเลยสักนิด แบบนี้ต้องบ้วนน้ำเกลือล้างปากสักร้อยรอบแล้วมั้ง

“ขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวคุยรายละเอียดชุดต่อเลยค่ะ” ภารัชชาหันไปค้อมศีรษะขอโทษเหล่าพนักงานที่ยืนรอ

สุดท้ายหน้างานเธอก็ต้องเป็นคนเคลียร์เองทั้งหมด เพราะตอนนี้ว่าที่คุณสามีจำเป็นหนีหายขึ้นรถไปแล้วเรียบร้อย

ทางด้านซ่งไป๋ที่หัวเสียก้าวเท้าฉับขึ้นรถ ปิดประตูดังปังจนกรที่เป็นสารถีประจำตระกูลสะดุ้งโหยง

“กลับเพนท์เฮ้าส์ฉัน” เขาออกคำสั่งเสียงแข็งกร้าว นัยน์ตาสีดำทมิฬมีประกายเพลิงกัลป์วาวโรจน์เป็นระยะ

อารมณ์เขาในตอนนี้เหมือนมีกองไฟสุมอก ให้ร้อนรุ่มจนอยากเอาน้ำเย็นมาราดหัว แค่รอยจูบอาจจะไม่น่าหัวเสียขนาดนี้ แต่พอเป็นภารัชชาเขาอดทนเก็บอารมณ์ไม่ไหวจริงๆ

“แล้วคุณภารัชชาล่ะครับคุณไป๋” กรถาม พลางมองเจ้านายผ่านกระจกรถมองหลัง

“ต้องสนหรือไง ออกรถกร”

“เอ่อ ครับๆ คุณไป๋”

รถโรลส์รอยซ์คันสีดำเงาวับขับเคลื่อนออกจากร้าน ซ่งไป๋ลอบถอนหายใจทิ้งแรงๆ สายตาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่หัวคิ้วกระตุกยิกกับภาพเธอที่สลัดออกจากหัวไม่ได้

“บ้าชะมัด” เขาสบถแล้วใช้มือแตะริมฝีปากเบาๆ

สำหรับซ่งไป๋แล้ว ภารัชชาคือเครื่องรางกวักแต่สิ่งไม่ดี เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้หัวเสียเพลียอารมณ์ตลอด

ให้ตายสิ เขารู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้เป็นบ้า ถ้าหากตบแต่งกันเป็นทางการแล้วต้องเจอหน้ากันทุกวัน แค่คิดเขาก็รู้สึกถึงเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบตับแล้ว

“เธอมันตัวซวย... ภารัชชา”

THE 619 BAR

เพราะทั้งวันเจอแต่เรื่องให้หัวจะปวด ภารัชชาก็เลยนัดอิงธาราเพื่อนสนิทที่คบกันมาสิบปี มานั่งเป็นเพื่อนดื่มเหล้าย้อมใจกับวันวิวาห์ลวงที่ใกล้จะถึง

เธอระบายทุกอย่างเมื่อเหล้าเข้าปาก เกิดมายี่สิบแปดปีไม่เคยพบเคยเจอผู้ชายอย่างซ่งไป๋มาก่อน

“เขาหล่อแต่เขาอันตรายอ่ะแก” อิงธาราได้ฟังทั้งหมดแล้วก็ส่ายหน้าไปมา

หมอไป๋เป็นที่หมายปองของหญิงสาวมากมาย บ้านไหนมีลูกสาวก็พามารู้จักมักจี่ให้คุ้นเคยกันไว้ แต่ภารัชชาคงดวงซวยเกินไปถึงได้กวักเรียกเขาเข้ามาเป็นสามี

“เบ้าหน้าแบกนิสัยชัดๆ คนอะไรปากก็ร้าย ใจก็ร้ายทิ้งฉันจัดการทุกอย่างในงานแต่งคนเดียว”

“แล้วแกยกเลิกงานแต่งไม่ได้จริงๆ ใช่มั้ย”

“แกเคยเห็นฉันขัดใจแม่สักครั้งมั้ยล่ะอิง”

อิงธาราลอบถอนหายใจเบาๆ สีหน้าเศร้าหมองดูไม่สดใสเลย เพราะรู้เบื้องหลังที่เพื่อนรักต้องเผชิญมาโดยตลอด

ทุกคนรู้หมดว่าปรางสิตาแม่ของเธอร้ายกาจแค่ไหน แต่มีคนเดียวที่ไม่เคยหันหลังให้ก็คือภารัชชา และความกดดันจากเจ้าสัวชาญชัยที่พร้อมเฉดหัวสองแม่ลูกได้ทุกเมื่อ

“แกก็รู้หนิอิงว่าชีวิตนี้ที่เกิดมา... มันไม่เคยเป็นของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ภารัชชาซุกหน้าลงบนท่อนแขน ดวงตาเศร้าหมองอย่างปิดไม่มิด คำพูดของแม่ที่ด่ากราดเวลาโมโหยังฝังใจ ถึงจะทำไปด้วยอารมณ์แต่ก็ลบความเสียใจไม่ได้อยู่ดี

“สำเหนียกตัวเองไว้บ้าง มีบ้านหลังใหญ่ มีข้าวกินแล้วก็มีเงินใช้ทุกวันนี้เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน”

“ถ้ารู้ว่าแกเกิดมาแล้วจะเนรคุณ ไม่รู้จักคำว่าบุญคุณคนแบบนี้ ฉันคงเอาแกออกตั้งแต่รู้ว่าท้องแล้ว”

น้ำตาเม็ดใสไหลรินจากดวงตาคู่งาม ภารัชชายกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้งแล้วจับแก้วเหล้าขึ้นดื่มหลายอึก

ชีวิตที่เกิดมาไม่เคยมีทางเลือกเลย...

เพราะงั้นภารัชชาทำได้แค่ก้มหน้ารับชะตากรรม หวังให้สักวันที่ฝันของแม่เป็นจริง หากวันนั้นมาถึงเธอคงได้โบยบินสักที