11

“พ่อเธอเสียนานแค่ไหนแล้ว” หมอหนุ่มค่อยๆ ถามออกไป เพราะกลัวว่าเรื่องพ่อจะยังเป็นเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจของหญิงสาว

“ห้าปีได้แล้วค่ะ พ่อเป็นโรคหัวใจ” หันไปมองหน้าธามไทด้วยหวังว่าเขาจะจำเธอได้บ้าง แต่สายตาที่มองกลับมาทำให้รู้ทันทีว่า หมอหนุ่มไม่ได้มีเธออยู่ในสายตาเลย เขาไม่มีทางจำเธอได้

“ฉันเสียใจด้วย” ธามไทพูดจากใจจริง แม้ว่าเขาจะคุ้นชินกับการพูดประโยคนี้ซ้ำๆ กับญาติคนไข้ แต่ทุกครั้งที่พูด ชายหนุ่มเองก็รู้สึกหัวใจสลายไม่แพ้ญาติคนไข้เลย

“เค้กดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” เขมมิการีบดึงตัวเองกลับมายิ้มสดใสในทันที เพราะเธอไม่อยากให้บรรยากาศเศร้าหมอง

“แล้วเธอเอาเงินจากไหนใช้” หมอหนุ่มยังคงถามต่อด้วยความสงสัย ปกติเขาไม่ค่อยอยากรู้เรื่องของใคร เพราะทุกคนที่ใกล้ชิด มักจะเล่าเรื่องราวน่าสงสารของตัวเองเพื่อให้เขาเห็นใจและยื่นมือเข้าไปช่วย แต่กับเขมมิกาเธอกลับไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลย และธามไทคิดว่าตนเองควรจะรู้ในฐานะหัวหน้างานของเธอ

“ก็เงินประกันชีวิตของพ่อ แล้วก็ ตอนเรียน เค้กทำงานร้านนมหน้ามอน่ะค่ะ นี่โชคดีมากเลยนะคะที่หมอจ่ายค่าฝึกงานให้เค้กด้วย ไม่อย่างนั้นลำบากแน่ๆ เลยค่ะ” สาวน้อยยิ้มอย่างขำขัน แม้ลึกๆ จะไม่ได้รู้สึกขำเลยสักนิด เธอเองก็ลำบากไม่น้อยตั้งแต่พ่อเสียไป

“ทำไมไม่เลือกห้องเช่าให้ดีกว่านี้” พูดจบ เจ้าของร่างสูงโปร่งก็หันมองไปยังบรรยากาศรอบๆ ที่ดูเปลี่ยวและอันตรายสำหรับเด็กสาวที่อยู่ตามลำพังอย่างเขมมิกา

“เค้กเลือกได้ด้วยเหรอคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงปนเศร้า

“อืม งั้นก็รีบเข้าห้องเถอะ” คุณหมอหนุ่มตัดบททันที ก่อนที่ตัวเองจะรู้สึกสงสารและทำตัวใกล้ชิดกับนักศึกษาสาวมากเกินควร

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง พรุ่งนี้เจอกันที่โรงพยาบาลค่ะ”

เขมมิกาส่งยิ้มให้ธามไทอีกครั้ง ก่อนจะลงรถ โบกมือลาเขา แล้วหันหลังเดินเข้าห้องเช่าไป

ธามไทมองหญิงสาวด้วยความรู้สึกสงสาร แม้จะรำคาญเขมมิกาอยู่บ้าง แต่สำหรับเด็กที่ต้องอยู่ตามลำพังและเผชิญกับปัญหาโดยไร้ที่พึ่งพาก็ถือว่า เธอเป็นคนเก่งคนหนึ่งเลยก็ว่าได้

“ไม่สิ อย่าไปสนใจสิวะ”

คุณหมอหนุ่มส่ายหัวกับตัวเอง ก่อนจะกลับมาสายตาเย็นขาอีกครั้ง ก่อนขับรถออกจากบริเวณห้องเช่าของเขมมิกาทันที แล้วพยายามไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของเด็กสาวอีก พลางเตือนตนเองว่า ต่อให้เธอจะเป็นอย่างไร มันก็ไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด เพราะหากพ้นสองเดือนไปแล้ว แม่สาวน้อยจอมวุ่นคนนี้ก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเขาอยู่ดี...

วันนี้ เขมมิกามาที่โรงพยาบาลแต่เช้าด้วยใบหน้าสดใส หญิงสาวเลือกใส่กระโปรงพลีตยาวด้วยไม่อยากถูกธามไทต่อว่าอีก และคิดว่า วันนี้ ตนเองคงได้รับคำชมจากหมอหนุ่มบ้าง

“มาแต่เช้าเชียวนะครับน้องเค้ก” มาวินเดินเข้ามาทักทายนักศึกษาฝึกงานสาว ที่มองกี่ทีก็อดเสียดายไม่ได้ที่นักศึกษางานดีแบบนี้ไม่ได้มาเป็นเด็กในการดูแลของเขา

“สวัสดีค่ะคุณหมอ พอดีเค้กกลัวรถติดค่ะก็เลยรีบมา” เขมมิกายกมือไหว้มาวินอย่างนอบน้อม เพราะพอจะเดาสายตาหมอหนุ่มที่มองตนเองออก แต่ก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร เพราะอย่างน้อยหมอมาวินก็ไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามให้เธอต้องรู้สึกอึดอัดใจ

“โห รับผิดชอบงานดีแบบนี้ หมอธามให้ผ่านฝึกงานแน่นอนครับ” มาวินเอ่ยชื่นชมจากใจจริง

“เค้กก็ขอให้เป็นแบบนั้นค่ะ” พูดจบพร้อมยิ้มและโค้งหัวตอบรับอย่างมีมารยาท

“เสียดายจัง ตอนแรก หมอก็คิดว่าหมอธามน่าจะไม่อยากได้เด็กฝึกงาน กะจะขอให้เค้กมาเป็นผู้ช่วยหมอสักหน่อย ขยันๆ แบบนี้หมอชอบ” มาวินพูดพร้อมกับมองหน้าเขมมิกาอย่างสื่อความหมาย ปกติ เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้อะไร แต่กับสาวน้อยคนนี้ เธอมีเสน่ห์เสียจนอดไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายเข้าหา

“มาจีบเด็กผมแต่เช้าเลยนะหมอ” ธามไทเดินเข้ามาพอดี เห็นว่ามาวินกำลังพูดคุยกับเขมมิกาด้วยใบหน้าสดใส จึงอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้นมา

“เอ่อ หมอธามสวัสดีค่ะ” เขมมิการีบไหว้ธามไททันที ด้วยกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดเหลือเกินว่าเธอกำลังอ่อยหมอในโรงพยาบาลอยู่

“อ้าว! หมอธาม” มาวินหันไปทักทายคนมาใหม่ตามมารยาท ปกติ เขากับธามไทไม่ค่อยมีโอกาสได้พูดคุยกันมากนัก นอกเสียจากว่ามีการประชุมถึงจะได้พบปะกันบ้าง

“ว่าไงครับ อะไรพัดหมอวินให้มาหาผมถึงหน้าห้องได้” ธามไทพูดพร้อมกับมองไปที่เขมมิกาด้วยสายตาตำหนิ เธอรีบหลบตาเขาในทันที

“พอดี ผมอยากมาทักทายน้องเค้กหน่อยครับ วันก่อนเห็นเธอกลัวว่าหมอธามจะไม่รับเข้าฝึกงาน ก็เลยอยากมาแสดงความยินดีด้วย” มาวินตอบอย่าง ‘ฉลาดตอบ’ และต้องการจะจิกกัดหมอธามตรงๆ ที่ทำเป็นหวงเด็กทั้งที่ตอนแรกทำท่าจะปฏิเสธ

“อ๋อ ครับ ตอนแรกผมก็ไม่อยากมีเลขาฯ อะไรหรอก แต่สงสารเด็ก เห็นว่าอยากฝึกงานกับผมมากก็เลยรับเข้าไว้” ธามไทพูดอย่างเหนือกว่า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพูดเพื่อเอาชนะมาวินเช่นนั้น

“แต่ถ้าหมอธามไม่อยากได้เด็กฝึกงานจริงๆ บอกได้นะครับ ผมยินดีรับแทน” มาวินพูดอย่างใจคิด เขาอยากให้เขมมิกาไปเป็นเด็กฝึกงานหรือเป็นเลขาฯ ให้กับตนเองเพราะอยากใกล้ชิดเธอ

“เกรงว่างานของหมอมาวินน่าจะไม่ได้ยุ่งมากถึงขั้นต้องมีเลขาฯ หรือเปล่าครับ” ธามไทพูดพร้อมกับเลิกคิ้วถาม เขารู้เจตนาของมาวินดี นี่อีกฝ่ายคงจะหลงเสน่ห์เด็กเข้าให้แล้ว