10

“ก็ควรอิ่มอยู่หรอก เธอกินหมดแล้วนี่ ขาหมูขาเบ้อเร่อ ” ธามไทอดขำไม่ได้ เมื่อเห็นว่าอาหารบนโต๊ะเกลี้ยงด้วยฝีมือของหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า

“เอ่อ ขอโทษค่ะ แหม...ก็มันอร่อยนี่คะ” พลางเกาศีรษะแก้เขิน

“ไม่ได้ว่าอะไร กินเยอะขนาดนี้ไม่กลัวอ้วนหรือไง”

ธามไทเอ่ยถามไปอย่างนั้น เพราะเห็นว่าผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะทานน้อยเพราะกลัวหุ่นพัง แต่เขมมิกาเองก็ห่างไกลกับคำว่าอ้วนลิบลับ

“ให้เค้กได้อ้วนเถอะค่ะ มีแต่คนบอกว่าเค้กผอมเกินไป เค้กชอบผู้หญิงอวบๆ มีน้ำมีนวลมากกว่า แต่กินเท่าไหร่ก็หุ่นเท่านี้ตลอด” เขมมิกาพูดอย่างใจคิด เพราะรู้ดีว่าตนเองเป็นผู้หญิงผอมสูง แต่ก็อยากที่จะมีน้ำมีนวล หรือเป็นผู้หญิงอวบมากกว่า เพราะมองยังไงก็มีเสน่ห์และสวยในสายตาเธอ

“หึ แปลกดี”

ธามไทมองว่าเขมมิกาเป็นผู้หญิงแปลกคนหนึ่ง เพราะคนส่วนใหญ่อยากจะผอมและมีหุ่นบอบาง แต่เธอกลับอยากมีน้ำมีนวลเสียอย่างนั้น แต่ถึงอย่างไร เรื่องหุ่นของผู้หญิงสำหรับชายหนุ่มก็ไม่ได้สำคัญนักขอ แค่ถูกใจ จะหุ่นไซซ์ไหน เขาก็โอเคทั้งนั้น

“ว่าแต่หมอธามก็ทานเยอะเหมือนกันนะคะ ไม่กลัวหุ่นพังเหรอ” อดถามไม่ได้ เพราะจากที่ดูธามไทเป็นคนที่หุ่นดีคนหนึ่ง แม้เธอจะไม่เคยเห็นหุ่นภายในของเขา แต่แค่คิด ใบหน้าของหญิงสาวก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา

“ฉันมีวิธีเบิร์นออก” หมอหนุ่มเหยียดยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงวิธี ‘เบิร์น’ ของตนเอง

“ออกกำลังกายเหรอคะ” เขมมิกาถามต่อด้วยความสงสัย แต่กลับเห็นเขามองกลับมาด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ใช่ ออกกำลังกายแบบที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน เด็กอย่างเธอคงไม่เข้าใจ”

หมอหนุ่มพูดจบก็เหยียดยิ้มมีเลศนัยออกมา และคำพูดนั้นก็ทำให้เขมมิกาหน้าแดงขึ้นมา ธามไทยอมรับว่าเด็กสาวดูน่ารักขึ้นอีกมากเมื่อเธอกำลังเขินอายแบบนี้

“เอ่อ เค้กว่าเค้กอยากกลับแล้วค่ะ”

เขมมิการีบพูดออกไป แม้เธอจะหลงรักธามไทมาตลอดแต่เธอไม่เคยรู้จักเขาในอีกด้าน และจากคำพูดเมื่อครู่ทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่าหมอหนุ่มไม่ธรรมดาเช่นกัน

“ดี ฉันก็อยากกลับแล้ว” ธามไทปรับสีหน้ากลับมาสู่โหมดปกติของเขา ชายหนุ่มรู้ตัวว่าตนเองเริ่มให้ความสนิทสนมกับนักศึกษาสาวเกินควร

“มื้อนี้เท่าไหร่คะ เดี๋ยวเราหารกันก็ได้ค่ะ” หญิงสาวล้วงกระเป๋าเงินของตัวเอง แม้เธอจะเหลือเงินไม่มากแต่หากหารครึ่งกับชายหนุ่มก็น่าจะพอจ่ายอยู่

“จะบ้าหรือไง คิดว่าฉันขี้งกถึงขั้นต้องให้เด็กฝึกงานหารครึ่งค่าอาหารเลยเหรอ” พูดพร้อมกับเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน

“ก็เค้กเป็นคนขอร้องให้หมอพามานี่คะ เค้กก็ต้องช่วยจ่าย” คนตัวเล็กพูดอย่างใจคิด แม้จะรู้ว่าคงเป็นเงินน้อยนิดสำหรับเขา แต่เธอไม่อยากให้ชายหนุ่มเข้าใจว่าตนเองหลอกให้เขาพามาทานอาหารหรู

“ไม่ต้อง” คนร่างสูงไม่สนใจ ก่อนจะยื่นบัตรให้กับพนักงานทันที

“แต่ว่า…”

“ฉันไปรอที่รถ” ธามไทตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปรับบัตรกับพนักงานทันที

“อะไรของเขา” เขมมิกาบ่นอุบอิบ ก่อนจะเดินตามเจ้าของร่างสูงโปร่งไปแต่โดยดี

“ขอบคุณหมอมากนะคะที่เลี้ยงเค้ก” เขมมิกาเอ่ยทันทีที่ขึ้นรถยนต์คันหรูของชายหนุ่ม นึกเกรงใจที่เขาต้องมาเสียเงินเพราะเลี้ยงข้าวเธอ

“ตอนนี้จะบอกได้หรือยังว่าบ้านเธออยู่ไหน หรือว่าไม่อยากให้ฉันไปส่ง ฉันจะได้แยกกับเธอตรงนี้เลย” ธามไทเอ่ยถามขึ้น

“อ๋อ จริงสิ จริงๆ หมอธามให้เค้กลงแถวนี้ก็ได้นะคะ เพราะบ้านเค้กอยู่ไกลจากตรงนี้มากเลย เดี๋ยวเค้กนั่งรถเมล์กลับเองดีกว่าค่ะ”

หญิงสาวมองดูเส้นทางก็พบว่าคนละทางกับที่อยู่ของตนเอง อีกอย่างวันนี้ ชายหนุ่มก็เลี้ยงข้าวเธอไปแล้วจึงไม่อยากรบกวนเขาไปมากกว่านี้

“นั่งรถเมล์ด้วยสภาพนี้?” เขาหันไปมองหญิงสาวข้างกาย พร้อมกับมองต้นขาเรียวที่โผล่พ้นกระโปรงนักศึกษาสั้นเหนือเข่า ก่อนจะสบตาหญิงสาวด้วยสายตาตำหนิ

“ค่ะ” เขมมิกาตอบออกไปอย่างงุนงง ปกติ เธอก็โหนรถเมล์ไปเรียนอยู่แล้ว บางวันรีบๆ ก็ต้องนั่งรถจักรยานยนต์รับจ้าง เพราะฉะนั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกและไม่ใช่เรื่องลำบากสำหรับตนเอง

“แต่งตัวขึ้นรถเมล์แบบนี้ ฉันว่ามีหวังไปไม่ถึงบ้านแน่” ธามไทพูดอย่างใจคิด ขนาดเขาไม่ได้คิดอะไรกับเขมมิกาก็ยังอดมองเรียวขาของหญิงสาวไม่ได้ และหากเป็นผู้ชายคนอื่นก็คงคิดไม่ต่างกัน เผลอๆ คิดมากกว่าเสียด้วยซ้ำ

“อะไรกันคะ แค่กระโปรงสั้นแค่นี้เอง เพื่อนเค้กใส่สั้นยิ่งกว่านี้อีก หมอธามก็หัวโบราณเหมือนกันนะคะนี่” เขมมิกาอดขำไม่ได้ที่เห็นว่าชายหนุ่มเอาแต่ต่อว่าเรื่องการแต่งกายของเธอ ทั้งที่ความจริงถือเป็นเรื่องปกติของนักศึกษาเสียด้วยซ้ำ

“นี่เธอว่าฉันเหรอ! ที่พูดเพราะอยากเตือน เธอไม่รู้หรอกว่าชีวิตจริง มันน่ากลัวขนาดไหน”

ธามไทเอ็ดดุเพื่อเตือนภัย จริงอยู่ว่า หากผู้ชายเลว ต่อให้ผู้หญิงแต่งตัวมิดชิดแค่ไหนก็อันตราย แต่เขาก็อยากจะเตือนเด็กสาว เพราะเท่าที่ดู เธอแทบไม่ระวังตนเองเลย หรือแม้แต่การยอมอยู่กับเขาสองต่อสองด้วยก็เช่นกัน

“ค่า เค้กทราบแล้วค่ะ” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียนคนโตกว่า

“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่งเอง”

หมอหนุ่มพูดพร้อมกับขับรถออกไป เขาไม่ได้เป็นห่วงเขมมิกาแต่แค่ไม่อยากรู้สึกผิดที่พาเธอออกนอกเส้นทาง และยังต้องทำให้เด็กสาวกลับบ้านลำบากอีก

“ก็ได้ค่ะ อยู่แถวจรัญฯ ค่ะ”

หญิงสาวบอกทางให้พลขับกิตติมศักดิ์แต่โดยดี ถึงแม้จะเกรงใจเขา แต่เธอก็ดีใจที่ธามไทไปส่งอยู่ดี

“นี่เธออยู่ห้องเช่าเหรอ”

ธามไทมองไปยังตึกแถวที่เป็นห้องเช่าของหญิงสาว พร้อมกับมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาไม่คิดว่าเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะอยู่ในสถานที่แบบนี้

“ใช่ค่ะ ตั้งแต่พ่อเสีย เค้กก็ตัวคนเดียว บ้านก็โดนยึด เงินมีติดตัวนิดหน่อยเลยต้องอยู่ห้องเช่าเอา” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติ เธอไม่เคยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไร สิ่งเดียวที่รู้สึกคือความอ้างว้างหลังสูญเสียพ่ออันเป็นที่รัก และที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น