2

“พี่พิมพูดบ่อยจนเค้กเริ่มกลัวหมอธามแล้วนะคะ” เขมมิกาพูดยิ้มๆ จริงๆ แล้วเธอไม่ได้กลัวเขาเลยสักนิด อดคิดตื่นเต้นไม่ได้ว่าเขาจะจำเธอได้หรือไม่

“กลัวไว้ก็ดีแล้ว จะได้ไม่คิดเกินเลย เชื่อพี่ สนใจแค่งานพอจะได้ไม่มีปัญหาอะไร” พิมอรพูดด้วยท่าทีเมามันเสียจนเขมมิกาอดยิ้มไม่ได้

“ถ้าอย่างนั้นพี่พิมมีอะไรจะเตือนเกี่ยวกับหมอธามให้เค้กรู้ก่อนไหมคะ เค้กจะได้ทำตัวดีๆ ไม่ให้หมอธามเพ่งเล็ง” หญิงสาวถามขึ้น เพราะเมื่อคิดไปคิดมาแล้ว หากหมอธามไทไม่ถูกชะตาเธอขึ้นมา ความพยายามทั้งหมดที่ได้ทำไปก็จะสูญเปล่าไปในทันที

“ก็…อันดับแรก อย่าเล่นหูเล่นตากับหมอธามเด็ดขาด สงสัยหรือไม่รู้อะไรให้รีบถามทันที หมอธามไม่ใช่คนดุมากธรรมดาแต่ ถ้าพลาด หมอธามก็ให้โอกาสครั้งแรก แต่อย่าพลาดเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด แล้วก็อย่าเซ้าซี้เรื่องส่วนตัวด้วย หมอธามีโลกส่วนตัวสูงเหมือนเขาเอเวอร์เรส” พิมอรกล่าวเตือนสาวน้อยด้วยความหวังดี ที่ผ่านมาเลขาฯ หลายๆ คนพยายามที่จะเข้าถึงตัวหมอธามไท แต่สุดท้ายทุกคนก็ต้องลาออกไปด้วยความรู้สึกอดสู

“เข้าใจแล้วค่ะ เค้กจะทำให้ดีที่สุด ไม่ให้เสียชื่อที่พี่พิมแนะนำเข้ามาเลย” เขมมิกาพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม เธอไม่ใช่เด็กสาวเรียบร้อย แต่ก็ไม่ใช่เด็กก๋ากั่นเสียเกินงาม นี่อาจจะเป็นเสน่ห์ที่ทำให้พิมอรชื่นชอบก็เป็นได้

“อะแฮ่มๆ เด็กฝึกงานใหม่เหรอครับคุณพิม” หนุ่มสวมชุดกาวน์เดินเข้ามาทักทายพิมอรและเขมมิกาที่นั่งรับประทานอาหารอยู่

“ใช่ค่ะ ฝึกงานเป็นเลขาฯ ของหมอธาม เค้ก นี่หมอวินนะจ๊ะ” พิมอรพูดด้วยท่าทีเรียบร้อย เนื่องจาก ‘มาวิน’ เป็นหมออายุรกรรมของที่นี่

“สวัสดีค่ะคุณหมอ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม ก่อนจะส่งยิ้มเบาๆ ให้กับหมอมาวิน

“สวัสดีครับ เค้กใช่ไหม ผมได้ยินคุณพิมเรียกแบบนี้” มาวินมองไปยังเขมมิกาแบบตาไม่กะพริบ ใช่ว่าที่โรงพยาบาลจะรับเด็กฝึกงานบ่อยๆ แถมรับมาคราวนี้ก็ ‘เด็ด’ กว่าครั้งไหนๆ อีก

“ใช่ค่ะ หมอวิน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หญิงสาวก้มหัวอย่างสุภาพ นาทีนั้น พิมอรแอบมองหมอมาวินก็รู้ได้ทันทีว่าเด็กฝีกงานคนใหม่กระแทกตาหมออย่างแรง หมอหนุ่มหลงเสน่ห์เด็กสาวเข้าให้แล้ว

“หมอวินคะ ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ หมอธามผ่าตัดเสร็จหรือยัง หมอวินพอจะทราบไหมคะ” พิมอรเอ่ยขึ้นเพื่อแทรกบทสนทนาของทั้งคู่ ที่เธอกล้าถามหมอมาวินเช่นนั้น เพราะหมอหนุ่มค่อนข้างเป็นกันเองและเฟรนด์ลี่กับพนักงานทุกคน จึงทำให้ทุกคนกล้าพูดเล่นด้วยมากกว่าหมอธามไท

“อืม…เหมือนผมจะเห็นว่าหมอธามเข้าไปในห้องพักแล้วนะครับ” มาวินทำท่านึก ทว่า แม้จะตอบพิมอรแต่สายตากลับจับจ้องไปที่เขมมิกาอย่างโจ่งแจ้ง

“อะแฮ่มๆ หมอคะ จ้องเด็กฝึกงานของหมอธามไม่วางตาเลยนะคะ เดี๋ยวก็โดนหมอธามเล่นงานให้หรอกค่ะ” พิมอรอดพูดแซวให้หมอมาวินรู้ตัวไม่ได้ ว่าตอนนี้ เขาเผลอจ้องเขมมิกาเสียจนเกินงาม

“อ๊ะ ฮ่าๆ ขอโทษทีครับ ป่านนี้ น้องเค้กคงคงกลัวสายตาหมอไปแล้วไหมเนี่ย อย่าคิดมากนะครับ หมอขอโทษที่มองมากไป”

มาวินหัวเราะแก้เก้อ ปกติแล้ว เขาไม่ใช่คนที่จะคอยป้อกะลิ้มกะเลี่ยให้ความสนใจเด็กฝึกงานแบบนี้ แต่สำหรับเขมมิกา เธอมีแรงดึงดูดที่เขาเองก็ไม่สามารถห้ามได้เหมือนกัน ยอมรับว่า

‘เด็กคนนี้น่ารัก เกินต้าน’

“เปล่าค่ะ ใครจะกล้าคิดกับหมอวินแบบนั้นล่ะคะ”

เขมมิกาตอบพร้อมกับยิ้มร่าเริงออกไป เพราะค่อนข้างชินที่ถูกหนุ่มน้อยใหญ่มองด้วยสายตาแบบนี้ แต่เธอก็ไม่เคยนึกหลงตัวเอง แม้จะรู้ว่าสิ่งหนึ่งที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก็คือข้อได้เปรียบเรื่องรูปร่างหน้าตา นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่เคยเขินอายเวลาถูกผู้ชายจับจ้องเช่นนี้ แต่หากเลือกได้ก็อยากให้ผู้ชายเข้ามาเลือกเธอจากภายในจิตใจมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก

“ถ้างั้น เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะครับ มีอะไรก็ปรึกษาหมอได้นะ ถ้าหมอธามดุก็มาคุยกับหมอวินได้ เพราะหมอวินใจดี” มาวินส่งยิ้มให้กับเขมมิกาอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวลาไปเพราะใกล้ถึงเวลาตรวจรอบบ่ายแล้ว

“เสน่ห์แรงจริงๆ น้า หมอวินเนี่ยโสดของจริง ถึงจะเฟรนด์ลี่ แต่ไม่เจ้าชู้ พี่เพิ่งเคยเห็นหมอวินทำสายตาแพรวพราวใส่ผู้หญิงครั้งแรกเนี่ย” พิมอรไม่ได้อยากสปอยล์เขมมิกา แต่อย่างที่บอก ว่าหากไม่ใช่หมอธามไท เธอเองก็พร้อมสนับสนุนความรักของทุกคน

“พี่พิมคะ เค้กเพิ่งมาวันแรก แถมยังไม่รู้เลยว่าหมอธามจะชอบเค้กไหม เค้กไม่กล้าคิดเรื่องอื่นหรอกค่ะ” หญิงสาวตอบด้วยสายตาจริงจัง แต่ก็ขอบคุณในความหวังดีของพิมอร

“ดีมาก คิดแบบนี้ถือว่าดีมากเลยเค้ก ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่พี่เลือกเค้กมา เพราะงั้น เราจะทำให้หมอธามชอบเค้กให้ได้”

พิมอรพูดอย่างอารมณ์ดี น้อยครั้งนักที่พิมอรจะถูกชะตาใครแบบนี้ อาจจะเพราะความพยายามของเขมมิกาที่ทำให้เธอเห็นมาตลอดว่าอยากมาฝึกงานที่นี่ บวกกับความยิ้มแย้ม เฟรนด์ลี่ แต่ไม่ขี้อ่อยของนักศึกษาฝึกงานสาว ก็ยิ่งทำให้รู้สึกชื่นชอบเขมมิกามากเป็นพิเศษ

“ว่าแต่เห็นหมอวินบอกว่า หมอธามออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ไม่ลงมาทานข้าวหรอคะ” เขมมิกาพูดขึ้นด้วยความสงสัย

“สงสัย วันนี้ หมอจะมีนัดน่ะสิ งั้นเรารีบกินดีกว่า จะได้ไปพบหมอธาม” พิมอรเร่งก่อนที่หมอธามไทจะออกไปโดยที่ไม่ทันได้พาสาวน้อยคนสวยเข้าไปรู้จัก

ธามไทนั่งจ้องหน้าจอคอมฯ ของตนเอง ก่อนจะลงรายละเอียดเคสผ่าตัดเมื่อสักครู่ ทุกครั้งหลังจากที่ทำการผ่าตัดคนไข้ที่เป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจและทรวงอก คุณหมอหนุ่มก็มักจะจดบันทึกอย่างละเอียดอีกทีเพื่อกันข้อผิดพลาด วันนี้ทั้งวัน เขาเหนื่อยล้าเสียจนไม่มีแรงทำอะไร และเย็นนี้เขาเองก็มีนัดพบกับหุ้นส่วนสำคัญที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ธามไทต้องหันไปมอง

“เชิญ” หมอหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแบบที่ชอบทำ และเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะกลายเป็นคนเย็นชาแม้แต่นิด เพียงแต่ด้วยการงานและความตึงเครียดของงานหล่อหลอมให้กลายเป็นคนบุคลิกเช่นนี้ มีเพียงคนสนิทเท่านั้นที่จะได้เห็นตัวตนจริงๆ ของเขา

“สวัสดีค่ะหมอธาม” พิมอรเดินเข้ามาพร้อมกับเขมมิกา ก่อนจะยกมือไหว้หมอธามไทอย่างสุภาพ

“อื้ม” ธามไทตอบรับโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามองพิมอรแม้แต่นิด เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ฝ่ายบุคคลคงพยายามหาเลขาฯ มาให้ แต่เขาเบื่อที่จะรับใครเข้ามา เนื่องจากทุกคนที่เข้ามาต่างมีปัญหาเหมือนกันหมด เอาเรื่องส่วนตัวมารวมกับเรื่องงาน และเรื่องความรักมันก็ไม่ควรเกิดในที่ทำงานด้วย แค่คิด คนบ้างาน ชีวิตมีแต่คำว่างานกับงาน ถอนหายใจพรืดยาว

“คือว่า พิม…”