3

“ผมยังไม่รับเลขาฯ ตอนนี้” ธามไทพูดแทรกขึ้นมาทันที แม้จะรู้ว่าฝ่ายบุคคลหวังดี แต่เขาก็ไม่อยากมีเรื่องวุ่นวายตามมาทีหลัง

“เอ่อ ไม่ใช่นะคะ” เขมมิกาพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอกลัวเหลือเกินว่าหมอหนุ่มจะไม่รับตนเองเข้าฝึกงาน และแน่นอนว่ามาถึงขนาดนี้แล้ว เธอจะไม่ยอมถอยแน่นอน

“หืม?”

ธามไทถึงกับเงยหน้าเพื่อมองต้นเสียงที่ไม่คุ้นเคย ก่อนจะสบตาเข้ากับนักศึกษาสาวที่มองมาด้วยแววตาสั่นระริก เขาจ้องมองเธอด้วยสายตานิ่งงันโดยที่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกไป เด็กสาวรีบก้มหลบตาเขาทันที แวบหนึ่งธามไทรู้สึกคุ้นเด็กสาวอย่างประหลาด แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่าเคยเจอเธอที่ไหน

“เอ่อ หมอธามคะ พิมไม่ได้จะหาเลขาฯ มาให้หมอค่ะ แต่น้องเค้กมาสมัครเป็นเด็กฝึกงาน แล้วก็จะมาช่วยเป็นเลขาฯ ให้หมอช่วงนี้ค่ะ” พิมอรค่อยๆ พูดทีละนิด ด้วยรู้ดีว่าความเย็นชาของหมอธามไทนั้นยากที่จะคาดเดาว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

“แล้วต่างจากเลขาฯ ตรงไหน กลับไปเถอะ” ธามไทพูดอย่างไม่ใส่ใจอะไร ต่อให้แม่สาวน้อยคนนี้จะเข้ามาในฐานะเด็กฝึกงาน แต่สุดท้ายก็ต้องทำงานใกล้กันอยู่ดี เขาเหนื่อยที่จะต้องมีปัญหาเกินพอ

“แต่ว่าน้องเค้กเป็นเด็กดีนะคะ พิมมั่นใจว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบที่หมอกังวลแน่นอนค่ะ” พิมอรพยายามช่วยเขมมิกาอย่างสุดความสามารถ

“คุณพิม…”

ธามไทหยุดจ้องคอมพิวเตอร์ ก่อนจะหันไปจ้องพิมอรด้วยสายดุนิ่ง เยือกเย็น จนคนถูกมองอดกลัวไม่ได้ แม้จะเคยเห็นสายตานี้บ่อยๆ แต่เธอก็ไม่เคยชินเลยสักนิด

“ผมบอกว่าไม่ ผมดูแลงานของตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องมีเลขาฯ พาเด็กของคุณออกไปเถอะ ถ้าอยากฝึกงานที่นี่ก็ให้ไปเป็นเลขาฯ หมอคนอื่นแทน”

คุณหมอหนุ่มพูดอย่างเด็ดขาดจนพิมอรต้องหันไปลูบไหล่เขมมิกาอย่างปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรนะเค้ก เดี๋ยวพี่ช่วยให้เป็นเลขาฯ ของหมอท่านอื่นให้ เราไปกันเถอะ” พิมอรพูดพร้อมกับจะจูงมือเขมมิกาเดินกลับ ทันใดนั้น สาวน้อยคนสวยก็รีบดึงมือกลับและพูดขึ้นทันที

“ใครบอกว่าหมอดูแลงานตัวเองได้กันคะ ดูสิคะ หมอทำงานหนักจนไม่มีเวลาทานข้าว แถมงานก็รกเต็มโต๊ะแบบนี้ นี่เหรอคะดูแลตัวเองได้” เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ความกลัวเป็นแรงผลักดันให้เธอฮึดพูดประโยคเหล่านั้นออกมา

“เค้ก กลับ!”

พิมอรเริ่มเห็นท่าไม่ดีจึงออกแรงเตือนเขมมิกา แต่เขมมิกากลับหันมามองสาวรุ่นพี่ด้วยสายตาจริงจังและแน่วแน่

“เค้กไม่ไปค่ะ หมอรู้ไหมคะ ว่าเค้กพยายามแค่ไหนที่จะได้เข้ามาฝึกงานที่นี่ แต่หมอกลับไม่เห็นความพยายามของเค้กเพียงเพราะว่าฝังใจกับการกระทำของคนอื่นๆ เนี่ยนะคะ มันไม่แฟร์กับเค้กเลย”

เขมมิกาตอบกลับราวกับเด็กที่น้อยใจผู้ใหญ่ จนหมอธามไทเหยียดยิ้มขำขันขึ้นมา

“อายุเท่าไร” ธามไทมองจับจ้องไปยังเด็กสาวปากกล้าที่กล้ามาพูดจาต่อล้อต่อเถียงกับตนเอง แน่นอนว่าเขาไม่ได้เจอใครกล้าพูดแบบนี้มานานแล้ว

“ยี่สิบสองค่ะ” เขมมิกาตอบพร้อมกับจ้องลึกไปในดวงตาคมเข้ม เขาคงจำเธอไม่ได้จริงๆ สินะ

“หึ อายุแค่นี้กล้าเถียงผู้ใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ ไม่มีมารยาท”

ธามไทเหยียดยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน แม้จะชอบในความใจกล้าของเด็กสาวคนนี้ แต่สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดก็คือคนอวดดี!

“นี่เค้กไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ปีนี้ เค้กก็เรียนจบแล้ว และเค้กไม่ได้คิดจะเถียง แค่อยากอธิบายบ้างเท่านั้นค่ะ”

“ที่เธอกำลังทำ เขาเรียกว่าเถียงผู้ใหญ่” คุณหมอหนุ่มเสียงแข็งใส่ทันที แบบนี้เขายิ่งไม่ชอบ

“เค้กแค่อยากให้คุณหมอมองในมุมของเค้กบ้าง” เขมมิกาพยายามอธิบาย เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่ที่ดูแลตนเองมาจนถึงทุกวันนี้

“งั้นเหรอ” ธามไทจ้องหน้าเด็กสาวอย่างท้าทาย พร้อมกับประมวลเรื่องราวทุกอย่างว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี ยิ่งเห็นแววตาดื้อรั้นของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งอยากจับเด็กอวดดีตีก้นเสียให้เข็ด

“ค่ะ เค้กทำงานได้แล้ว ขอแค่หมอให้โอกาส” สาวน้อยสูดหายใจลึกๆ พยายามตั้งสติไม่ให้หัวใจเต้นแรงเพียงเพราะแค่สบตาอันร้ายกาจของเขา

“ทำอะไรได้บ้าง” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ พร้อมกับมองไปยังเขมมิกาด้วยสายตาเยือกเย็นเสียจนคนถูกมองเสียวสันหลัง

“กะ ก็ เค้กเรียนสาขาภาษาไทยมา เค้กสามารถเขียนสรุปการประชุมได้ เป็นพีอาร์ได้ แล้วก็คอยจัดตารางงานให้คุณหมอได้ค่ะ” พยายามคิดสิ่งที่ตนเองจะทำให้กับหมอธามไทได้ แม้จะคิดอย่างกะทันหัน แต่ทั้งหมดที่พูดมา เธอก็มั่นใจว่าทำได้จริงๆ

“ที่บอกว่าพยายาม ทำไมคุณถึงอยากมาฝึกงานที่นี่” ธามไทถามขึ้นด้วยความอยากรู้ เพราะปกติแล้วโรงพยาบาลของเขาแทบไม่ได้มีชื่อเสียงเรื่องการปั้นเด็กออกสู่โลกภายนอก แต่มีชื่อเสียงในการรับบุคลากรเข้าทำงานที่มีประสิทธิภาพเสียมากกว่า

“เพราะพ่อของเค้กเสียที่นี่ค่ะ”

เขมมิกาตอบด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว หญิงสาวพยายามไม่ให้น้ำตาไหลริน การที่พูดเรื่องพ่อต่อหน้าหมอธามไทเปรียบเหมือนแรงขับเคลื่อนน้ำตาชั้นดีเลยก็ว่าได้

“เสียชีวิตจากการรักษาที่นี่งั้นเหรอ” คุณหมอหนุ่มขมวดคิ้วทันที เพราะหากเป็นเรื่องคนไข้ เขาไม่เคยปล่อยผ่าน และหากมีการรักษาผิดพลาดเกิดขึ้นก็ไม่เคยปัดความรับผิดชอบ

“ไม่ใช่ค่ะ พ่อของเค้กได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด แต่พ่อสู้ต่อไม่ไหวและเสียชีวิตที่นี่ เค้กเลยอยากฝึกงานที่นี่เพื่อรำลึกถึงพ่อ และขอบพระคุณหมอทุกท่านที่ช่วยพ่อของเค้กในวันนั้นค่ะ” ตอบคุณหมอหนุ่มอีกครั้ง และภาวนาให้อีกฝ่ายพอจะจำเธอได้ แต่ก็ไร้วี่แวว เขาคงรักษาคนมามาก กับแค่เคสผู้ป่วยธรรมดาๆ คนหนึ่งคงไม่เก็บมาใส่ใจ

“ปณิธานแน่วแน่ดีนี่ ถ้าผมไม่รับคุณผมคงดูเป็นหมอใจร้ายมากใช่ไหม” ธามไทพูดขึ้นพร้อมกับเหยียดยิ้มขึ้นมา เขาจ้องหน้าเขมมิกาอย่างหาคำตอบ

“เอ่อ หมอธามคะ ถ้าไม่อยากรับเค้กจริงๆ เดี๋ยวพิมไปลองคุยกับหมอวินดูก็ได้ค่ะว่าอยากได้เลขาฯ ไหม” พิมอรพยายามคลี่คลายสถานการณ์อีกครั้ง

“พี่พิม แต่…”

“อย่าดื้อสิเค้ก” พิมอรหันไปดุเขมมิกา เพราะรู้ดีว่าหมอธามไทไม่ชอบคนเถียง และไม่ชอบคนแสดงกิริยาเช่นนี้ต่อหน้าผู้ใหญ่

“หมอวินมันงานเยอะถึงขั้นต้องมีเลขาฯ เลยหรือไง” ธามไทหันไปถามพิมอรอย่างต้องการคำยืนยัน เขารู้ว่ามาวินเป็นหมออายุรกรรม และโดยปกติแล้วมาวินไม่ได้ยุ่งถึงขั้นต้องมีเลขาฯ เสียด้วยซ้ำ