บทที่ 5 ไม่ยอมพบหน้า

ยามถูกบิดาว่ากล่าวตักเตือนเสวียนหนิงอันมักหนีไปกอดมารดาอย่างเงียบ ๆ ไม่ต่อความยืดยาวเพราะทราบดีว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด แทบทุกครั้งนางเอนตัวนอนนิ่งเฉยข้างมารดาหลายชั่วยาม พิจารณาว่าเหตุใดจึงทำผิด สำนึกได้แล้วจริงหรือไม่ ควรทำอย่างไรเพื่อบรรเทาโทษของตนเอง

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางมิได้ตามใจบุตรสาวอย่างที่คนร่ำลือ หลายครั้งถึงขั้นกักบริเวณและไม่พูดด้วยนานกว่าเจ็ดวัน แต่กระนั้นนางกลับไม่นึกกังวลเพราะทราบดีว่าบิดารักตนมาก อย่างไรก็ต้องได้รับการให้อภัยอย่างแน่นอน

เสวียนหนิงอันเคยคิดว่าท่านพ่อคงไม่รู้สึกอันใดมากเพราะเป็นฝ่ายเลือกที่จะไม่พูดกับนางเอง แต่พอพบเจอกับสถานการณ์เดียวกัน โกรธเคืองคนที่ตนรักจนไม่อยากสนทนาด้วย เสวียนหนิงอันจึงเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมานางไม่ใช่บุตรสาวที่ว่านอนสอนง่ายสักเท่าใดนัก

‘ท่านพ่อคงเหนื่อยใจมากเป็นแน่’

ยามนั้นนางไม่รู้สึกว่าการถูกลงโทษเป็นเรื่องร้ายแรง ทำเพียงรออย่างใจเย็นสักสามวันแล้วค่อยเข้าไปคุกเข่าขอรับโทษ ร่ายความผิดของตนให้ฟังและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นตวนอ๋องผู้เป็นบิดาก็จะเผยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย โคลงศีรษะอย่างไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร ก่อนโบกมือให้นางกลับไปพักผ่อน ทำตัวปกติตามเดิม

‘เพราะพ่อไม่ดีเอง ไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าตั้งแต่แรก’

เสวียนหนิงอันเฉลียวฉลาดและมีความจำเป็นเลิศ เรื่องที่บิดาและมารดามีเรื่องไม่เข้าใจกัน แยกจากนานหลายปีก่อนจะกลับมารักกันดังเดิมนางจำได้ดีเยี่ยม แม้ไม่รู้รายละเอียดชัดเจน แต่ก็รู้ว่าที่บิดาเข้มงวดกับนางมากเป็นพิเศษเพราะต้องการให้บุตรสาวที่มิได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรกเกิดเติบโตไปเป็นสตรีที่ดี

‘สุดท้ายข้าก็ทำให้ท่านพ่อผิดหวัง คนใจร้ายผู้นั้นด่าว่าข้าไม่เป็นไร แต่นี่เขากลับกล่าวกระทบถึงท่านด้วย’

เสวียนหนิงอันโกรธบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางอย่างมาก จากที่ตั้งใจว่าจะยอมทุกอย่าง เอาความจริงใจเข้าสู้ แต่พอได้ยินเขาดูถูกบิดาก็ถึงกับทนมิได้ น้อยใจกว่ายามที่ตนถูกด่าพันเท่าทวีคูณ

แต่กระนั้นนางก็ยังคิดถึงเขา...

อยากพูดคุยด้วยใจแทบขาด แต่ก็ต้องข่มความต้องการเพื่อสั่งสอนคนที่กระทำความผิดให้ตระหนักรู้ว่าเหตุใดจึงถูกลงโทษ ว่าแต่คนที่นางต้องการลงโทษจะใส่ใจสำนึกผิดหรือไม่?

“อ๊ะ!” เสวียนหนิงอันยืนชมสวนดอกเหมยกุ้ยอยู่พลันเซไปครึ่งก้าว สาวใช้เจียอีที่ยืนอยู่ไม่ห่างจึงตรงเข้ามาประคองทันที

“อากาศเริ่มเย็นแล้ว ฮูหยินน้อยกลับเข้าเรือนเถิดนะเจ้าคะ” เจียอีกล่าวกับนายหญิงคนใหม่อย่างนอบน้อม ในวันนั้นนางเฝ้ารออยู่หน้าเรือนเล็กเผื่อฮูหยินน้อยต้องการเรียกใช้ จึงได้ยินบทสนทนาแทบทุกประโยค ความจริงที่ว่าฮูหยินน้อยมิใช่บุตรสาวของพ่อค้าก็เช่นกัน

“ข้าเบื่อ ไม่อยากอยู่ในเรือน” เสวียนหนิงอันพ่นลมหายใจยาวเมื่อเห็นท่าทางสุภาพเกินกว่าเหตุของเจียอี “บอกว่าให้ทำตัวเช่นเดิม บิดาของข้าเป็นใครหาสำคัญไม่ สำคัญว่าข้าในวันนี้คือภรรยาของผู้ใดต่างหาก”

“โธ่! ฮูหยินน้อยเจ้าคะ มีใครในเมืองหลวงไม่รู้บ้างว่าท่านอ๋องมีอิทธิพลมากเพียงใด ฮ่องเต้รักใคร่ราวกับพี่น้องร่วมอุทร ส่วนองค์ชายรัชทายาทก็เกรงพระทัยท่านอ๋องยิ่งนัก”

“คนก็พูดไปอย่างนั้นเอง พี่อวิ๋นฝู… เอ่อ องค์ชายรัชทายาทเกรงพระทัยที่ใดกัน ส่งงานให้ท่านพ่อข้าช่วยทำอยู่เรื่อย ๆ เอาเถิด ข้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว หากเจ้าทำตัวปกติไม่ได้ก็ไม่ต้องมาดูแลข้า” เสวียนหนิงอันตัดบท เตรียมกลับเข้าเรือนที่เปรียบได้ดั่งที่จองจำอิสรภาพ แต่ก้าวขาได้เพียงสิบก้าวก็ต้องหยุดพักหอบหายใจ

เสวียนหนิงอันนอนหลับไม่สนิทสามวันแล้ว

“ฮูหยินน้อยอย่าเดินเร็วสิเจ้าคะ!” ความตกใจทำให้เจียอีมิสนใจเรื่องมารยาทอีก

“เสียงดังฉะฉานเช่นนี้ค่อยสมเป็นเจียอี สงสัยข้าจะต้องหน้ามืดให้บ่อย เจ้าจึงจะกลับมาสนิทสนมกับข้าเหมือนที่ผ่านมา” เสวียนหนิงอันมองดูสาวใช้ของนางทำหน้ากระเง้ากระงอดอย่างเอ็นดู แต่ยังมิทันได้กลับเรือนอย่างที่ตั้งใจไว้ ซุนหยาก็เข้ามาแจ้งนางด้วยเรื่องเดิม ๆ ที่ได้ยินมาสามวันแล้ว

“นายท่านเชิญฮูหยินน้อยไปพบเจ้าค่ะ บอกด้วยว่าหากไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”

“บอกเขาไปว่าข้าไม่สะดวก” ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายผิดก็ควรมาขอโทษนางเองมิใช่หรือ

“แต่นายท่านเชิญฮูหยินน้อยถึงแปดครั้งแล้วนะเจ้าคะ มีเรื่องไม่พอใจอันใดก็ควรคุยกัน มิใช่หลบหน้า ปล่อยให้ปัญหาค้างคาเช่นนี้” ซุนหยาอดตำหนิมิได้

“นายท่านใจร้ายกับฮูหยินน้อยมาก ท่านป้าไม่รู้ก็อย่าเพิ่งพูดเลย” เจียอีสอดปากปกป้องนายหญิงของตนสุดกำลัง

“เจียอี!” ซุนหยาตวาด

“จริง ๆ นะเจ้าคะท่านป้า นายท่านพูดจาไม่ดีจนฮูหยินน้อยร้องไห้ทั้งคืน”

“เจียอี เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว” เสวียนหนิงอันตัดบทรวดเร็วดียิ่ง “ท่านป้าไปแจ้งเขาเถิดว่าข้าไม่ไป”

“หากแจ้งว่าไม่ไป อีกครึ่งชั่วยามนายท่านก็ต้องส่งข้ามาเชิญฮูหยินน้อยอีก… ฮูหยินน้อยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอันใดหรือเจ้าคะ เผื่อว่าคนแก่อย่างข้าจะช่วยให้คำแนะนำได้บ้าง” ซุนหยาอายุมากแล้วย่อมไม่สะดวกเดินไกล ๆ จึงอยากกำจัดปัญหาเพื่อมิให้ข้อเข่าของนางเสื่อมก่อนเวลาอันสมควร

“ท่านป้ายินดีช่วยข้าจริงหรือ” เสวียนหนิงอันถามเสียงเบา พออีกฝ่ายรับคำก็พลันยิ้มกว้าง ทำให้บรรยากาศในสวนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาถึงแปดส่วน นางชักชวนให้หญิงสูงวัยตามไปสนทนาต่อที่เรือนเพราะเรื่องที่ต้องการปรึกษามิสมควรแพร่งพรายให้ผู้ใดได้ยิน

ซุนหยาเห็นด้วยจึงเดินตามโดยไม่ปริปากบ่น พอเห็นนายหญิงคนใหม่ก้าวเดินเชื่องช้า ดูเหนื่อยล้าอ่อนแรงผิดวิสัย นางจึงรู้สึกมิค่อยสบายใจนัก

ซุนหยาปากมีดใจเต้าหู้[1] คนในบ้านล้วนทราบกันดี

เรือนหลังเล็กของเสวียนหนิงอันมีระเบียงยาวทางด้านทิศตะวันตกที่เหมาะกับการนั่งเล่น ยิ่งหลายวันที่ผ่านมานางนอนหลับมิค่อยดี หลังกินมื้อเช้าแล้วจึงพักเอนหลังที่นี่ แต่ในวันนี้นางกลับใช้เป็นสถานที่สำหรับปรึกษาปัญหาสำคัญ

“ต้องปฏิบัติตนเช่นใดจึงจะได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่ไร้มารยา” เสวียนหนิงอันถามอย่างอาย ๆ หลังจากหย่อนร่างนั่งบนตั่งไม้ริมระเบียงแล้ว

“เหตุใดฮูหยินน้อยจึงถามเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” ซุนหยาไม่เข้าใจนัก

“ท่านอากล่าวหาว่าข้าเป็นสตรีมากมารยา หว่านเสน่ห์ล่อลวงบุรุษ ท่านป้าเห็นข้าเป็นเช่นนั้นด้วยหรือไม่”

เสวียนหนิงอันมองอย่างคาดหวัง กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่ไม่ต้องการ

“ข้าไม่ได้ใกล้ชิดกับฮูหยินน้อยมากพอ เรื่องนี้ควรต้องถามเจียอีมิใช่หรือเจ้าคะ”

ซุนหยาพยักพเยิดไปยังสาวใช้อายุน้อย ปรากฏว่านางรีบให้คำตอบอย่างกระตือรือร้น ดวงตาทอประกายระยิบระยับราวกับรับรู้เรื่องสำคัญอันใดมา

“ฮูหยินน้อยมีเสน่ห์หาสตรีใดเทียบได้ยาก ผิวพรรณขาวกระจ่างดุจไข่มุกเรืองแสง ใบหน้าเล็กสวยงามราวกับภาพวาด ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวน แม้ไม่ทาขี้ผึ้งก็ยังมีสีสันดุจผลอิงเถา[2] แต่ความงามเหล่านั้นล้วนมิใช่มารยา เป็นพรจากสวรรค์โดยแท้”

เจียอีพอทราบความว่าบิดาของฮูหยินน้อยคือผู้ใดก็กล่าวชมนางต่อเนื่องจนแทบหายใจไม่ทัน “แม้ในหีบมีอาภรณ์งดงามมากมาย แต่ยามออกนอกเรือนฮูหยินน้อยแต่งตัวเรียบง่าย ยามเจอหน้านายท่านก็มิเคยออดอ้อนเกินสมควร จึงสรุปได้ว่าฮูหยินน้อยจริงใจกับนายท่าน ไร้มารยาโดยสิ้นเชิงเจ้าค่ะ”

“ขนาดเจ้ายังมองออกว่าข้าพยายามจริงใจกับเขาอย่างที่สุดแล้ว ไม่เคยแสดงกิริยาเฉกเช่นเหล่าสาวงามที่อยู่กับเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่กระนั้นข้าก็ยังถูกกล่าวหา… เรื่องนั้นมิเป็นไร แต่ลามปามถึงท่านพ่อ ข้าบอกตามตรงว่าทำใจพบหน้าเขามิได้จริง ๆ”

“ลามปามถึงท่านพ่อ ฮูหยินน้อยหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ” ซุนหยาอดถามมิได้

“ถูกเขาดุด่าอย่างไรข้าไม่เคยโอดครวญ แต่ครั้งนี้กลับกล่าวหาว่าท่านพ่อไม่เคยอบรมข้า… ท่านป้า ข้าอาจเป็นสตรีที่ไม่ได้ความเพราะถูกตามใจตั้งแต่จำความยังไม่ได้ แต่ข้าทนฟังผู้อื่นพูดจาไม่เคารพบิดาของตนมิได้จริง ๆ”

เสวียนหนิงอันพูดมากเข้าก็หมดแรงจนแทบหน้ามืด แต่กระนั้นก็ยังโบกมือบอกเจียอีว่าไม่ต้องกังวล

“คืนนี้ฮูหยินน้อยให้ข้านอนเป็นเพื่อนเถิดนะเจ้าคะ เผื่อจะนอนหลับสนิทขึ้นมาบ้าง”

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ข้าไม่ใช่สตรีอ่อนแอ อดทนอีกไม่กี่วันร่างกายก็ปรับได้ นอนหลับโดยไม่ใช้กำยานอย่างที่เขาต้องการ นอนคนเดียวได้โดยที่ไม่ต้องมีใครมาอยู่เป็นเพื่อน เจียอี ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงข้ามาก แต่เรื่องนี้หากไม่หัดให้ชิน อนาคตคงเป็นที่ขบขันของผู้คนที่ทราบเรื่องแล้ว”

ซุนหยามิทราบเรื่องราวทั้งหมด แต่พอจับใจความได้ว่านายท่านสกุลหลี่ดุภรรยาอายุน้อยและกล่าวกระทบไปถึงบิดาของนางด้วย ฮูหยินน้อยมิยอมไปพบหน้านายท่านจึงไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลก

หากสามีที่ล่วงลับกล่าวลบหลู่บิดาของนาง ผลก็คงออกมาไม่ต่างกัน

“ช่วงนี้อากาศแปรปรวนฮูหยินน้อยควรดูแลสุขภาพและพักผ่อนให้เพียงพอนะเจ้าคะ” ซุนหยากระแอมเบา ๆ รู้สึกขัดเขินที่ต้องแสดงความห่วงใยต่อภรรยาใหม่ของนายท่านอยู่พอสมควร

“ท่านป้าพูดถูก คืนนี้ข้าจะพยายามไม่คิดมากและเข้านอนเร็วขึ้นสักหน่อย” เสวียนหนิงอันรับคำอย่างว่าง่าย แม้สนทนาแล้วไม่ได้ประโยชน์อันใดมาก แต่การได้ระบายความอึดอัดออกมาบ้างก็ทำให้นางรู้สึกดีไม่น้อย

“เรื่องความรู้สึกล้วนเข้าใจยาก เอาไว้ข้าจะแจ้งต่อนายท่านว่าฮูหยินน้อยยังมิพร้อมสนทนา มีเรื่องเร่งด่วนอันใดก็ให้รอไปก่อน แต่เรื่องนอนไม่หลับนั้นต้องแก้ไขเป็นการด่วน” ซุนหยาตัดสินใจแล้วว่าจะยอมเดินไกลอีกสักหลายรอบ ไม่บังคับใจฮูหยินน้อยให้ไปพบหน้าสามีอีก

“เจียอีเจ้าไปที่ครัวกับข้า จัดเครื่องดื่มรสหวานให้กับฮูหยินน้อยได้ดื่มให้สดชื่นสักหน่อย”

“เจ้าค่ะ ท่านป้า”

“ยามใกล้ค่ำให้ฮูหยินน้อยดื่มชาดอกหอมหมื่นลี้ ชาชนิดนี้มีกลิ่นหอมและช่วยให้หลับสนิทดียิ่ง... หากไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้าขอตัวไปแจ้งนายท่านก่อนนะเจ้าคะ” ซุนหยาขยับตัวจะลุกขึ้น เสวียนหนิงอันเห็นดังนั้นก็รีบตรงเข้าไปประคองทันที

“ขอบคุณท่านป้ามาก เสวียนหนิงอันติดค้างท่านแล้ว”

เจ็ดวันแล้วที่ซุนหยาแจ้งว่าฮูหยินน้อยมิต้องการพบหน้า

นับตั้งแต่แต่งสาวงามในวัยสิบหกปีเข้ามาเป็นภรรยาลับ หลี่จินหมิงก็ทำใจไว้แล้วว่าชีวิตของตนคงไม่เหมือนเดิม ที่ผ่านมาเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจเรื่องราวอันใดมาก ออกไปทำงานตั้งแต่เช้า หลังกินมื้อเย็นเรียบร้อยจึงกลับมาพักผ่อนในเรือนใหญ่ ทว่าหลายวันมานี้มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม

หลี่จินหมิงกลับบ้านในต้นยามเซิน[3]ได้หลายวันแล้ว

แม้อยากเข้าไปพูดคุยและขอโทษ แต่ด้วยความที่เขาอายุมากกว่าถึงยี่สิบปี กอปรกับตอนนี้มีฐานะเป็นสามีของนาง เรื่องออดอ้อนเอาใจจึงไม่สมควรทำ

เสวียนหนิงอันมิใช่เจ้าตัวเล็กที่เขาจำได้ นางไม่เข้าหาเขาเหมือนในอดีต โกรธแล้วเก็บตัวเงียบไม่ยอมพูดจา ให้ซุนหยาตามตัวหลายครั้งก็ไม่ยอมมาพบ ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้เขาจะทำความเข้าใจกับนางได้อย่างไร

“นายท่านเจ้าคะ ฮูหยินน้อยแจ้งว่าไม่สะดวกมาพบเจ้าค่ะ” ซุนหยากล่าวเสียงเรียบ นางแจ้งเรื่องนี้เป็นครั้งที่สองของวัน แต่โชคดีที่ไม่ต้องเดินไกลเพราะฮูหยินน้อยให้ตอบได้เลยว่าไม่ต้องการพบ หรือหากต้องการถามจริง ๆ ก็มิต้องเดินไกล เพราะฮูหยินน้อยมิได้กักขังตนเองอยู่ในเรือนเล็กหรือนั่งเล่นอยู่ในสวนดังที่ผ่านมาแล้ว

“ตามใจนาง! ไม่อยากพบก็ไม่ต้องมา!” หลี่จินหมิงตะคอกเสียงดังอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนโบกมือไล่ซุนหยา แต่นางกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ปรากฏว่านางต้องการให้เขาสั่งชาจากร้านค้าสกุลหลี่

“หลายวันก่อนข้าเห็นฮูหยินน้อยร่างกายอ่อนล้า สอบถามจากเจียอีพบว่านางมีอาการนอนไม่หลับ จึงแนะนำให้ดื่มชาดอกหอมหมื่นลี้เจ้าค่ะ” ซุนหยาเล่าต่อว่าชาใกล้หมดแล้ว จึงต้องรบกวนนายท่านสั่งจากร้านค้าเพิ่มเติม

“แล้วตอนนี้นางเป็นเช่นใดบ้าง”

“ฮูหยินน้อยไม่ได้ใช้กำยานตามที่นายท่านสั่ง ทั้งยังไม่ได้รบกวนสาวใช้ให้มานอนด้วย ทำเพียงดื่มชาก่อนเข้านอน ช่วงแรกยังปรับตัวไม่ได้ แต่สามวันที่ผ่านมาไม่มีปัญหาเรื่องการนอนแล้วเจ้าค่ะ”

“นางมีนิสัยนอนยาก กินยากตั้งแต่เด็ก ให้นางดื่มชานับว่าเป็นทางเลือกที่เหมาะสมแล้ว”

“ฟังดูแล้วนายท่านรู้จักฮูหยินน้อยมานาน ย่อมทราบดีว่าต้องจัดการเช่นใดมิใช่หรือเจ้าคะ” ซุนหยาแสร้งถาม

“ไม่ถูกต้องนัก ข้าเคยดูแลนางเพียงสามปีกว่า หลังจากนั้นก็แทบมิได้พบหน้า” หลี่จินหมิงหลับตาคำนวณอย่างละเอียด “หากไม่นับงานปักปิ่นเมื่อปีก่อนก็พูดได้เต็มปากว่าข้าไม่เจอนางกว่าหกปี ระยะเวลานานเช่นนั้นคงเรียกว่ารู้จักกันมิได้แล้ว”

“ฮูหยินน้อยก็กล่าวเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ”

“นางพูดว่าอย่างไรเล่า”

“พูดว่า... นายท่านไม่ใช่ท่านอาหลี่ของนางแล้วเจ้าค่ะ”

“นางพูดเช่นนั้นจริงหรือ” หลี่จินหมิงถามต่อ

“ฮูหยินน้อยพูดว่าหากย้อนเวลาได้จะแต่งงานกับผู้อื่น ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับนายท่านเจ้าค่ะ” ซุนหยากล่าวจบก็ขอตัวทันที

หลี่จินหมิงอยากปิดตาอุดหู ไม่รับรู้เรื่องราวที่ไม่เกี่ยวกับงาน แต่คำของซุนหยาทำให้เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ดังปรารถนา หัวใจที่เคยด้านชานี่ก็น่ารำคาญเหลือเกิน อยู่ ๆ ก็เต้นไม่เป็นจังหวะเพราะคำพูดไม่รู้จักคิดของเจ้าตัวเล็กแท้ ๆ

‘หึ หากย้อนเวลาได้จะไม่แต่งกับข้า?! แล้วผู้ใดเล่าที่วางแผนรวบรัดข้าไปเป็นสามี!’

หลี่จินหมิงโกรธจนหน้าแดงอยู่พักใหญ่ ก่อนค่อย ๆ คิดได้ว่าที่นางรู้สึกว่าตนเองตัดสินใจผิดเป็นเรื่องสมควรแล้ว ในเมื่อแผนการของเขาคือทำให้ภรรยาลับลำบากใจจนทนอยู่ด้วยไม่ได้ นางเสียใจจนอยากย้อนเวลาก็นับว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้วมิใช่หรือ

เหตุใดเขาจึงไม่รู้สึกยินดีกับมันเล่า!

‘ไม่ได้ เจ้าจะใจอ่อนเพราะนางไม่ได้ ตกลงกับตวนอ๋องไว้แล้วจะผิดสัญญาไม่ได้เด็ดขาด!’

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน หลี่จินหมิงก็ตัดสินใจแล้วว่าต้องตีเหล็กตอนร้อน ในเมื่อนางไม่อยากยุ่งเกี่ยว เขาก็จะไปให้เห็นหน้า พูดจาไม่น่าฟังอีกสักสองสามประโยค ตอกย้ำให้ชัดเจนว่าการแต่งงานกับเขานั้นเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดอย่างแท้จริง

หลี่จินหมิงบอกตนเองว่าให้ใจเย็นระหว่างเดินไปยังเรือนเล็ก แต่ยังมิทันไปถึงครึ่งทางก็พบสาวใช้เจียอีถือกล่องใบหนึ่ง เดินกึ่งวิ่งอย่างรีบร้อนตรงไปยังโรงครัว

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น เหตุใดจึงรีบร้อนนัก”

“ฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ! ฮูหยินน้อยถูกสะเก็ดไฟ ท่านป้าซุนจึงให้ข้ามาเอากล่องยาเจ้าค่ะ!”

“เป็นได้อย่างไรกัน!”

“เมื่อครู่อยู่ ๆ ก็มีลมแรงพัดมา ฮูหยินน้อยกำลังตรวจดูอาหารอยู่หน้าเตาจึงมิทันระวังเจ้าค่ะ”

“ฉิบหายแล้ว!”

หลี่จินหมิงวิ่งไปยังโรงครัวทันที

[1] ปากร้าย ใจอ่อน

[2] เชอร์รี

[3] ยามเซิน = ๑๕.๐๐ – ๑๖.๕๙ น.