บทที่ 5 ไม่ยอมพบหน้า 1

ยามถูกบิดาว่ากล่าวตักเตือนเสวียนหนิงอันมักหนีไปกอดมารดาอย่างเงียบ ๆ ไม่ต่อความยืดยาวเพราะทราบดีว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด แทบทุกครั้งนางเอนตัวนอนนิ่งเฉยข้างมารดาหลายชั่วยาม พิจารณาว่าเหตุใดจึงทำผิด สำนึกได้แล้วจริงหรือไม่ ควรทำอย่างไรเพื่อบรรเทาโทษของตนเอง

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางมิได้ตามใจบุตรสาวอย่างที่คนร่ำลือ หลายครั้งถึงขั้นกักบริเวณและไม่พูดด้วยนานกว่าเจ็ดวัน แต่กระนั้นนางกลับไม่นึกกังวลเพราะทราบดีว่าบิดารักตนมาก อย่างไรก็ต้องได้รับการให้อภัยอย่างแน่นอน

เสวียนหนิงอันเคยคิดว่าท่านพ่อคงไม่รู้สึกอันใดมากเพราะเป็นฝ่ายเลือกที่จะไม่พูดกับนางเอง แต่พอพบเจอกับสถานการณ์เดียวกัน โกรธเคืองคนที่ตนรักจนไม่อยากสนทนาด้วย เสวียนหนิงอันจึงเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมานางไม่ใช่บุตรสาวที่ว่านอนสอนง่ายสักเท่าใดนัก

‘ท่านพ่อคงเหนื่อยใจมากเป็นแน่’

ยามนั้นนางไม่รู้สึกว่าการถูกลงโทษเป็นเรื่องร้ายแรง ทำเพียงรออย่างใจเย็นสักสามวันแล้วค่อยเข้าไปคุกเข่าขอรับโทษ ร่ายความผิดของตนให้ฟังและสัญญาว่าจะไม่ทำอีก หลังจากนั้นตวนอ๋องผู้เป็นบิดาก็จะเผยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย โคลงศีรษะอย่างไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไร ก่อนโบกมือให้นางกลับไปพักผ่อน ทำตัวปกติตามเดิม

‘เพราะพ่อไม่ดีเอง ไม่ได้อยู่ดูแลเจ้าตั้งแต่แรก’

เสวียนหนิงอันเฉลียวฉลาดและมีความจำเป็นเลิศ เรื่องที่บิดาและมารดามีเรื่องไม่เข้าใจกัน แยกจากนานหลายปีก่อนจะกลับมารักกันดังเดิมนางจำได้ดีเยี่ยม แม้ไม่รู้รายละเอียดชัดเจน แต่ก็รู้ว่าที่บิดาเข้มงวดกับนางมากเป็นพิเศษเพราะต้องการให้บุตรสาวที่มิได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรกเกิดเติบโตไปเป็นสตรีที่ดี

‘สุดท้ายข้าก็ทำให้ท่านพ่อผิดหวัง คนใจร้ายผู้นั้นด่าว่าข้าไม่เป็นไร แต่นี่เขากลับกล่าวกระทบถึงท่านด้วย’

เสวียนหนิงอันโกรธบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของนางอย่างมาก จากที่ตั้งใจว่าจะยอมทุกอย่าง เอาความจริงใจเข้าสู้ แต่พอได้ยินเขาดูถูกบิดาก็ถึงกับทนมิได้ น้อยใจกว่ายามที่ตนถูกด่าพันเท่าทวีคูณ

แต่กระนั้นนางก็ยังคิดถึงเขา...

อยากพูดคุยด้วยใจแทบขาด แต่ก็ต้องข่มความต้องการเพื่อสั่งสอนคนที่กระทำความผิดให้ตระหนักรู้ว่าเหตุใดจึงถูกลงโทษ ว่าแต่คนที่นางต้องการลงโทษจะใส่ใจสำนึกผิดหรือไม่?

“อ๊ะ!” เสวียนหนิงอันยืนชมสวนดอกเหมยกุ้ยอยู่พลันเซไปครึ่งก้าว สาวใช้เจียอีที่ยืนอยู่ไม่ห่างจึงตรงเข้ามาประคองทันที

“อากาศเริ่มเย็นแล้ว ฮูหยินน้อยกลับเข้าเรือนเถิดนะเจ้าคะ” เจียอีกล่าวกับนายหญิงคนใหม่อย่างนอบน้อม ในวันนั้นนางเฝ้ารออยู่หน้าเรือนเล็กเผื่อฮูหยินน้อยต้องการเรียกใช้ จึงได้ยินบทสนทนาแทบทุกประโยค ความจริงที่ว่าฮูหยินน้อยมิใช่บุตรสาวของพ่อค้าก็เช่นกัน

“ข้าเบื่อ ไม่อยากอยู่ในเรือน” เสวียนหนิงอันพ่นลมหายใจยาวเมื่อเห็นท่าทางสุภาพเกินกว่าเหตุของเจียอี “บอกว่าให้ทำตัวเช่นเดิม บิดาของข้าเป็นใครหาสำคัญไม่ สำคัญว่าข้าในวันนี้คือภรรยาของผู้ใดต่างหาก”

“โธ่! ฮูหยินน้อยเจ้าคะ มีใครในเมืองหลวงไม่รู้บ้างว่าท่านอ๋องมีอิทธิพลมากเพียงใด ฮ่องเต้รักใคร่ราวกับพี่น้องร่วมอุทร ส่วนองค์ชายรัชทายาทก็เกรงพระทัยท่านอ๋องยิ่งนัก”

“คนก็พูดไปอย่างนั้นเอง พี่อวิ๋นฝู… เอ่อ องค์ชายรัชทายาทเกรงพระทัยที่ใดกัน ส่งงานให้ท่านพ่อข้าช่วยทำอยู่เรื่อย ๆ เอาเถิด ข้าไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้แล้ว หากเจ้าทำตัวปกติไม่ได้ก็ไม่ต้องมาดูแลข้า” เสวียนหนิงอันตัดบท เตรียมกลับเข้าเรือนที่เปรียบได้ดั่งที่จองจำอิสรภาพ แต่ก้าวขาได้เพียงสิบก้าวก็ต้องหยุดพักหอบหายใจ

เสวียนหนิงอันนอนหลับไม่สนิทสามวันแล้ว

“ฮูหยินน้อยอย่าเดินเร็วสิเจ้าคะ!” ความตกใจทำให้เจียอีมิสนใจเรื่องมารยาทอีก

“เสียงดังฉะฉานเช่นนี้ค่อยสมเป็นเจียอี สงสัยข้าจะต้องหน้ามืดให้บ่อย เจ้าจึงจะกลับมาสนิทสนมกับข้าเหมือนที่ผ่านมา” เสวียนหนิงอันมองดูสาวใช้ของนางทำหน้ากระเง้ากระงอดอย่างเอ็นดู แต่ยังมิทันได้กลับเรือนอย่างที่ตั้งใจไว้ ซุนหยาก็เข้ามาแจ้งนางด้วยเรื่องเดิม ๆ ที่ได้ยินมาสามวันแล้ว

“นายท่านเชิญฮูหยินน้อยไปพบเจ้าค่ะ บอกด้วยว่าหากไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร”

“บอกเขาไปว่าข้าไม่สะดวก” ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายผิดก็ควรมาขอโทษนางเองมิใช่หรือ

“แต่นายท่านเชิญฮูหยินน้อยถึงแปดครั้งแล้วนะเจ้าคะ มีเรื่องไม่พอใจอันใดก็ควรคุยกัน มิใช่หลบหน้า ปล่อยให้ปัญหาค้างคาเช่นนี้” ซุนหยาอดตำหนิมิได้

“นายท่านใจร้ายกับฮูหยินน้อยมาก ท่านป้าไม่รู้ก็อย่าเพิ่งพูดเลย” เจียอีสอดปากปกป้องนายหญิงของตนสุดกำลัง

“เจียอี!” ซุนหยาตวาด

“จริง ๆ นะเจ้าคะท่านป้า นายท่านพูดจาไม่ดีจนฮูหยินน้อยร้องไห้ทั้งคืน”

“เจียอี เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว” เสวียนหนิงอันตัดบทรวดเร็วดียิ่ง “ท่านป้าไปแจ้งเขาเถิดว่าข้าไม่ไป”

“หากแจ้งว่าไม่ไป อีกครึ่งชั่วยามนายท่านก็ต้องส่งข้ามาเชิญฮูหยินน้อยอีก… ฮูหยินน้อยมีเรื่องขุ่นข้องหมองใจอันใดหรือเจ้าคะ เผื่อว่าคนแก่อย่างข้าจะช่วยให้คำแนะนำได้บ้าง” ซุนหยาอายุมากแล้วย่อมไม่สะดวกเดินไกล ๆ จึงอยากกำจัดปัญหาเพื่อมิให้ข้อเข่าของนางเสื่อมก่อนเวลาอันสมควร

“ท่านป้ายินดีช่วยข้าจริงหรือ” เสวียนหนิงอันถามเสียงเบา พออีกฝ่ายรับคำก็พลันยิ้มกว้าง ทำให้บรรยากาศในสวนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาถึงแปดส่วน นางชักชวนให้หญิงสูงวัยตามไปสนทนาต่อที่เรือนเพราะเรื่องที่ต้องการปรึกษามิสมควรแพร่งพรายให้ผู้ใดได้ยิน

ซุนหยาเห็นด้วยจึงเดินตามโดยไม่ปริปากบ่น พอเห็นนายหญิงคนใหม่ก้าวเดินเชื่องช้า ดูเหนื่อยล้าอ่อนแรงผิดวิสัย นางจึงรู้สึกมิค่อยสบายใจนัก

ซุนหยาปากมีดใจเต้าหู้[1] คนในบ้านล้วนทราบกันดี

เรือนหลังเล็กของเสวียนหนิงอันมีระเบียงยาวทางด้านทิศตะวันตกที่เหมาะกับการนั่งเล่น ยิ่งหลายวันที่ผ่านมานางนอนหลับมิค่อยดี หลังกินมื้อเช้าแล้วจึงพักเอนหลังที่นี่ แต่ในวันนี้นางกลับใช้เป็นสถานที่สำหรับปรึกษาปัญหาสำคัญ

“ต้องปฏิบัติตนเช่นใดจึงจะได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่ไร้มารยา” เสวียนหนิงอันถามอย่างอาย ๆ หลังจากหย่อนร่างนั่งบนตั่งไม้ริมระเบียงแล้ว

“เหตุใดฮูหยินน้อยจึงถามเช่นนั้นล่ะเจ้าคะ” ซุนหยาไม่เข้าใจนัก

“ท่านอากล่าวหาว่าข้าเป็นสตรีมากมารยา หว่านเสน่ห์ล่อลวงบุรุษ ท่านป้าเห็นข้าเป็นเช่นนั้นด้วยหรือไม่”

เสวียนหนิงอันมองอย่างคาดหวัง กลัวว่าจะได้ยินคำตอบที่ไม่ต้องการ

“ข้าไม่ได้ใกล้ชิดกับฮูหยินน้อยมากพอ เรื่องนี้ควรต้องถามเจียอีมิใช่หรือเจ้าคะ”

ซุนหยาพยักพเยิดไปยังสาวใช้อายุน้อย ปรากฏว่านางรีบให้คำตอบอย่างกระตือรือร้น ดวงตาทอประกายระยิบระยับราวกับรับรู้เรื่องสำคัญอันใดมา

“ฮูหยินน้อยมีเสน่ห์หาสตรีใดเทียบได้ยาก ผิวพรรณขาวกระจ่างดุจไข่มุกเรืองแสง ใบหน้าเล็กสวยงามราวกับภาพวาด ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวน แม้ไม่ทาขี้ผึ้งก็ยังมีสีสันดุจผลอิงเถา[2] แต่ความงามเหล่านั้นล้วนมิใช่มารยา เป็นพรจากสวรรค์โดยแท้”

เจียอีพอทราบความว่าบิดาของฮูหยินน้อยคือผู้ใดก็กล่าวชมนางต่อเนื่องจนแทบหายใจไม่ทัน “แม้ในหีบมีอาภรณ์งดงามมากมาย แต่ยามออกนอกเรือนฮูหยินน้อยแต่งตัวเรียบง่าย ยามเจอหน้านายท่านก็มิเคยออดอ้อนเกินสมควร จึงสรุปได้ว่าฮูหยินน้อยจริงใจกับนายท่าน ไร้มารยาโดยสิ้นเชิงเจ้าค่ะ”

“ขนาดเจ้ายังมองออกว่าข้าพยายามจริงใจกับเขาอย่างที่สุดแล้ว ไม่เคยแสดงกิริยาเฉกเช่นเหล่าสาวงามที่อยู่กับเขาเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่กระนั้นข้าก็ยังถูกกล่าวหา… เรื่องนั้นมิเป็นไร แต่ลามปามถึงท่านพ่อ ข้าบอกตามตรงว่าทำใจพบหน้าเขามิได้จริง ๆ”

“ลามปามถึงท่านพ่อ ฮูหยินน้อยหมายความว่าอย่างไรหรือเจ้าคะ” ซุนหยาอดถามมิได้