บทที่ 6 เสียใจเกินทน 1

ยามอยู่ตำหนักเยว่ฉีเสวียนหนิงอันชอบทำอาหารอย่างมาก ท่านพ่อและท่านแม่ล้วนชมว่ารสชาติดีกว่าโรงเตี๊ยมชื่อดัง แม้กระทั่งขนมนางก็ยังทำออกมาได้อย่างไร้ที่ติ จนบิดาต้องขอร้องว่าให้เลิกเข้าครัวเพราะกลัวว่ารูปร่างของตนจะไม่งดงาม กลัวว่าพระชายาเสวียนจะไม่รัก

‘ท่านพี่จะอ้วนหรือผอม ซือชิงก็รักเจ้าค่ะ’

‘เรื่องนั้นทราบแล้ว แต่พี่อยากดูดีในสายตาเจ้า…’

ตวนอ๋องเฉินฟาหยางแสดงความรักต่อพระชายาอย่างไม่ปิดบัง หลายครั้งกอดและหอมอย่างไม่เกรงใจ เพิ่งลดลงก็ตอนที่เสวียนหนิงอันเติบโตเป็นสาวน้อย แต่กระนั้นก็ยังมีหลุดพูดจาหยอกเย้าให้ท่านแม่แก้มแดงอยู่เรื่อย ๆ

แรก ๆ เสวียนหนิงอันก็เบื่อหน่ายอยู่บ้างที่ไม่ได้ทำอาหาร แต่หลังจากรับหน้าที่ดูแลร้านค้าเต็มตัว นางก็ยุ่งวุ่นวายจนลืมการเข้าครัว แต่นาน ๆ ครั้งก็ยังต้องแสดงฝีมือ เอาใจบิดาที่ขุ่นเคืองนางให้อารมณ์ดี หรือไม่ก็ยามที่น้องชายตัวน้อยเฉินหรานโอดครวญว่าอยากกินขนม โดยไม่ลืมกระซิบว่าอย่าลืมชงชาดอกโมลี่ฮวา[1]ให้ท่านแม่ด้วย

ยามซุนหยาชวนเข้าครัว นางที่คิดถึงครอบครัวอย่างมากจึงไม่ปฏิเสธ

เสวียนหนิงอันมีความสุขจนลืมปัญหากวนใจ ไม่นึกถึงบุรุษที่ทำให้ตนเองต้องเสียน้ำตาอีก นางทักทายพ่อครัวอย่างสุภาพ บอกไปตามตรงว่าตนชอบทำอาหารและขอรบกวนใช้พื้นที่ในครัวสักหน่อย

พ่อครัวติงหรง มักทำหน้าตาบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ หลายครั้งโบกมือไล่เจียอีที่บ่นเรื่องรสชาติของอาหาร แต่กับฮูหยินน้อยที่มีใบหน้างดงามดั่งสวรรค์บรรจงสร้าง กิริยามารยาทน่าชื่นชมแล้ว เขาไม่เพียงไม่ทำหน้าบึ้ง ทว่าผายมือเชิญนางอย่างยินดี

‘รบกวนท่านพ่อครัวติงหรงแล้ว’

เสวียนหนิงอันทำตามคำสั่งสอนของมารดา เคร่งครัดเรื่องการให้เกียรติคนให้มาก แสดงความเกรงใจให้มากยิ่งกว่า นางเอ่ยเรียกชื่อของติงหรงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน กล่าวว่าหากสะดวกยามใดก็ขออนุญาตใช้ครัวด้วย การที่นางมิเอ่ยเรียกเขาว่าพ่อครัวใบ้เช่นผู้อื่น ทำให้นางได้ครอบครองโรงครัวในชั่วจิบน้ำชา

บางเรื่องก็แก้ไขได้ง่ายดายเช่นนี้เอง

เสวียนหนิงอันมักเข้าครัวในปลายยามเซิน พูดคุยกับพ่อครัววัยห้าสิบห้าปีที่ฟังทุกอย่างเข้าใจแต่พูดไม่ได้ ขอเตรียมอาหารสองสามอย่าง โดยไม่ลืมแบ่งให้ทุกคนได้ลองชิมด้วย

พ่อครัวติงหรงเดิมทีก็เป็นคนมีความสามารถ ได้ชิมเพียงสองสามคำก็เข้าใจว่าฮูหยินน้อยชอบอาหารรสชาติเช่นใด

เมื่อเขาทำอาหารรสชาติที่ฮูหยินน้อยชื่นชอบได้แล้ว นางจึงแยกไปทำขนมอีกฝั่งหนึ่งของโรงครัวที่เปิดโล่ง นึกไม่ถึงว่าจะมีลมพัดแรงจนทำให้สะเก็ดไฟจากถ่านที่กำลังปะทุกระเด็นใส่นาง

“ฮูหยินน้อยยังแสบร้อนอยู่หรือไม่เจ้าคะ” ซุนหยาถามอย่างกังวล ขณะเทน้ำผ่านแผลเล็ก ๆ บนต้นแขนเรียว

สะเก็ดไฟทะลุอาภรณ์ของฮูหยินน้อยจนเป็นรู ต้องถกแขนเสื้อกันพัลวัน ส่วนพ่อครัวติงหรงก็รู้ความดียิ่ง รีบถอยให้พ้นระยะสายตา ยืนทำหน้าสำนึกผิดอยู่ไม่ไกลนัก

“บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น”

“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ หากผิวของฮูหยินน้อยมีแผลเป็น…”

“ข้ามีขี้ผึ้งรักษาแผลชั้นดี พี่อวิ๋นฝู… พี่ชายข้ามอบให้เมื่อปีก่อน เป็นแผลอันใดก็หายขาดได้ไม่ทิ้งร่องรอย ท่านป้าจึงไม่ต้องกังวล” เสวียนหนิงอันแสบแผลอย่างมาก แต่กระนั้นก็ยังพยายามกัดฟันทนไม่แสดงความอ่อนแอออกมาให้ผู้ใดเห็น นางยิ้มกว้างให้กับซุนหยาและมองไปยังทิศทางที่เจียอีเดินจากไปได้สักพักแล้ว

ปรากฏว่ามิใช่เจียอีที่เดินกึ่งวิ่งตรงเข้ามา ทว่าเป็นหลี่จินหมิง บุรุษที่นางไม่อยากพบหน้าอย่างที่สุด

“หนิงเอ๋อร์! เจ้าเจ็บที่ใด!”

“ท่านอา!” เสวียนหนิงอันรีบดึงแขนเสื้อลง นิ่วหน้าเล็กน้อยยามมือเรียวปัดถูกแผลเล็ก ๆ บนต้นแขนของตนเอง

หลี่จินหมิงเห็นเช่นนั้นก็ดุนางทันที “เหตุใดจึงปล่อยแขนเสื้อลง ไม่กลัวเจ็บแล้วหรือ!”

“ข้ามีทางเลือกด้วยหรือเจ้าคะ หากไม่ปิดบังร่างกายให้เรียบร้อย ท่านอาจะมิกล่าวหาว่าข้ามากมารยา ใช้เสน่ห์ล่อลวงหรือเจ้าคะ”

“เด็กดื้อ! ไม่ต้องพูดแล้ว!” หลี่จินหมิงสอดแขนอุ้มสาวงามท่ามกลางเสียงกรีดร้องของซุนหยาและเจียอีที่เพิ่งตามมาถึง ทว่าเสวียนหนิงอันกลับไม่ส่งเสียงเลยสักคำ

นางกำเสื้อของเขาไว้แน่นเพราะกลัวตก ดวงตากลมโตปิดสนิท ทว่าขนตาเป็นแพหนายังขยับน้อย ๆ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น ริมฝีปากเม้มบางและเริ่มหอบหายใจแรง

หลี่จินหมิงทราบในทันทีว่าเด็กดื้อของเขากำลังตกใจ

“ไม่ต้องกลัว อาเคยปล่อยให้เจ้าตกสักครั้งหรือ?”

หลี่จินหมิงจำได้ว่าเจ้าตัวเล็กในวัยเด็กซุกซนอย่างมาก นางเคยแอบปีนต้นไม้ในสวนและลงมาเองไม่ได้ กว่าสาวใช้จะเจอก็ผ่านไปเกือบสองเค่อ หลังจากนั้นนางจึงกลัวความสูงมาโดยตลอด

“ไม่… ไม่เคยเจ้าค่ะ”

“อีกอย่างความสูงเพียงเท่านี้ ตกลงไปก็ไม่เจ็บหรอก”

หลี่จินหมิงก้าวขายาว ๆ เขาทราบแล้วว่าแผลของนางอยู่บนไหล่เนียนใต้ร่มผ้า จึงควรหาสถานที่ที่มิดชิดเพื่อทำความสะอาดแล้วค่อยทายา ทว่าเรือนของนางอยู่ไกลเกินไป

“ท่านอา เรือนข้าไปทางนั้น”

“ไกลเกินไป…”

หลี่จินหมิงกระชับร่างบางในอ้อมแขนแน่น ก่อนเดินตรงไปยังเรือนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านสกุลหลี่

เสวียนหนิงอันขอให้เขาปล่อยนางถึงสามครั้งสามครา ทว่าบุรุษผู้นี้กลับไม่มีหนังไม่มีหน้า[2] เขาไม่สนใจคำกระซิบกระซาบของเหล่าสาวใช้ กระทั่งพ่อครัวมาใหม่อย่างติงหรงก็มิได้อยู่ในสายตา นางจึงทำได้เพียงปิดปากเงียบ จนกระทั่งถูกวางบนตั่งไม้ในห้องหนังสือแล้วก็ยังไม่เอ่ยอันใดออกไป

คนประเภทนี้เถียงด้วยก็ไม่ชนะ เอาความจริงใจเข้าแลกเปลี่ยนก็ไม่ชนะ แม้ถอดใจไม่อยากพบหน้าแล้ว นางก็ยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงเขาได้อยู่ดี

“รออยู่ตรงนี้ก่อน” หลี่จินหมิงรับกล่องยาจากเจียอีที่เดินตามมาไม่ห่าง ก่อนปิดประตูลงกลอน ป้องกันมิให้ผู้ใดเข้ามารบกวนขณะทำธุระสำคัญ

“เจ็บมากหรือไม่” เขาถามขณะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ มือใหญ่เปิดกล่องสำรวจดูว่ามียาอันใดใช้การได้บ้าง

“หากพูดว่าไม่เจ็บ ท่านอาจะยอมปล่อยข้ากลับเรือนหรือไม่”

“ไม่ปล่อย ต้องทายาให้เรียบร้อยเสียก่อน”

“แผลของข้าอยู่บริเวณต้นแขน ควรเรียกเจียอีเข้ามาช่วย…”

“แต่ข้ามือเบากว่ามาก หรือว่าหนิงเอ๋อร์…จำไม่ได้แล้ว”

หลี่จินหมิงทราบดีว่าคนเจ็บมักดื้อรั้น ยิ่งคนที่เจ็บคือบุตรสาวของตวนอ๋องเฉินฟาหยางที่ไม่เคยมีผู้ใดขัดใจได้ด้วยแล้ว ความดื้อรั้นก็น่าจะอยู่ในระดับที่รับมือยาก นึกไม่ถึงว่านางจะทำเพียงผินหน้ามองไปทางอื่น ก่อนค่อย ๆ ดึงแขนเสื้อขึ้นอย่างช้า ๆ แต่กระนั้นเนื้อผ้าก็ยังเสียดสีกับแผลจนนางเผลอสูดปากออกมาเบา ๆ

“แผลเล็กมาก แต่ไม่แน่ใจว่าลึกหรือไม่”

“ขี้ผึ้งอยู่ในตลับทองเจ้าค่ะ” เสวียนหนิงอันยังคงไม่หันมามองหน้าคนใจร้าย “ทายาเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะได้กลับเรือนเสียที”

“เช่นนั้นก็ทนเจ็บสักนิดเถิด”

หลี่จินหมิงปลอบใจสาวงาม ก่อนใช้นิ้วเรียวปาดขี้ผึ้งจากตลับทองและป้ายบนแผลพุพองที่ถูกสะเก็ดไฟอย่างเบามือ แต่กระนั้นนางก็ยังสะดุ้งอยู่ดี

เรือนร่างบอบบางไหวสะท้านเพราะขี้ผึ้งที่สัมผัสกับผิวนั้นให้ความรู้สึกเย็นจัดราวกับน้ำแข็ง มือเรียวที่รั้งเสื้อให้อยู่เหนือแผลกระตุกเล็กน้อย นางอยากหันไปตัดพ้อต่อว่าเขาสักหลายประโยค ทว่าลมอุ่นร้อนที่เป่าลงมาบนต้นแขนกลับทำให้นางพูดอันใดไม่ออก

ใกล้... ใกล้มากเกินไปแล้ว

“ขี้ผึ้งที่มีฤทธิ์เย็นขนาดนี้ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน เจ้าไปได้มาจากที่ใดหรือ” หลี่จินหมิงถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากเป่าแผลของนาง ทำเอาหัวใจคนฟังเต้นระรัว