บทที่ 102

ยามบ่ายคล้อย แดดร่ม ลมตก เป็นช่วงเวลาที่เซียงหรงรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวที่สุดในช่วงวัน พื้นอารมณ์จึงค่อนข้างดี

ทว่าอารมณ์ดีๆ ของนาง กลับถูกทำลายลงด้วยเสียงเฉยชาที่ดังขึ้นทำลายความเงียบ

“เป็นเช่นไรล่ะ คุณหนูเฉิน ใช้ชีวิตแบบนี้สนุกดีหรือไม่ ไม่ต้องมีคนคอยรับใช้ ไม่ต้องมีที่นอนอุ่นๆ ไม่ต้องกินอาหารดีๆ ใช้สองขาเดินทาง ร่อนเร่พเนจร ค่ำไหนนอนนั่น”  

นั่นประไร! นางรู้ว่าเขาคงอดทนไม่ว่านางได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยามหรอก ยิ่งในตอนที่นางกำลังมี ‘ช่วงเวลาดีๆ’ รู้สึกสบายเนื้อสบายตัวเช่นนี้ยิ่งแล้วใหญ่!

เดินทางร่วมกันมาจนถึงตอนนี้ นางแทบจะนับเวลาที่เขาจะเอ่ยปากเหน็บแนมนางได้แม่นยำแล้ว!

นางชำเลืองมองเขาด้วยสายตาขุ่นมัว “ไม่เห็นจะลำบากอะไร” นางตอบเสียงเรียบพลางรวบชายเสื้อที่ปลิวเพราะลมเย็น

ตงหยางหันมามองนาง หัวคิ้วของเขายกขึ้นเล็กน้อย “อ้อ เช่นนี้ไม่ลำบาก” เขาหัวเราะในลำคอ “เจ้านี่ช่างเป็นสตรีที่ดื้อดึงยิ่งนัก เจ้าอยากมีชีวิตแบบนี้ไปจนตายเช่นนั้นหรือ”

นางหยุดเดิน หันไปสบตาเขา เอ่ยอย่างจริงจัง “ถ้ามันช่วยให้ข้าพ้นจากการแต่งงานที่ข้าไม่ต้องการ ข้ายอม”

คำตอบของนางทำให้เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มุมปากใต้หน้ากากนั่นจะยกขึ้นเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดี ข้าจะช่วยให้เจ้าสมปรารถนาเอง”

วันต่อมา ชีวิตแบบชาวยุทธ์พเนจรของเซียงหรงยิ่งเลวร้ายลงไปอีก ตงหยางพานางปีนเขา ลุยน้ำ เดินผ่านป่ารกชัฏ ทั้งยังแกล้งมอบงานที่ไม่เคยแตะต้องให้ทำ ไม่ว่าจะเก็บฟืน จุดไฟ หรือแม้แต่ล่าสัตว์

เซียงหรงกัดฟันอดทน แม้สองมือจะพองจนแดงไปหมด แต่นางก็ไม่ปริปากบ่นสักนิด

ทว่าล่าสัตว์...นางทำไม่ลงจริงๆ อีกทั้งต่อให้ทำลง ก็ไม่มีดวงในการล่าอยู่ดี

ยามค่ำคืน ตงหยางนั่งผิงไฟย่างปลาที่เขาหาได้ กลิ่นหอมของเนื้อปลายั่วน้ำลายนางจนท้องร้อง แต่เขากลับนั่งกินเงียบๆ ไม่แม้แต่จะส่งมาให้นางได้ชิมสักคำ

“คุณหนูเฉินไม่หิวหรือ หรือว่าอาหารพวกนั้นมันหยาบกระด้างเกินกว่าที่ชนชั้นสูงอย่างท่านจะกลืนลง” เขาถามเสียงนุ่มเบาราวกับเยาะเย้ย ขณะกัดกินเนื้อปลาหอมฉุย

คน...คนผู้นี้นี่! นางเงียบ ก้มหน้าก้มตาเคี้ยวผลไม้ที่นางเก็บมาเอง แม้รสชาติของพวกมันจะฝาดจนแทบกลืนไม่ลง แต่ดวงตาของนางกลับฉายแววฮึดสู้

ตงหยางมองดูนางอยู่นาน ก่อนจะยิ้มบางๆ

ในใจเขารู้สึกสนุกที่ได้เห็นนางดิ้นรนไม่ยอมพึ่งพาเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าตนทำถึงขั้นนี้แล้ว ความดื้อรั้นของนางกลับไม่ลดน้อย ลงสักนิด ตรงกันข้าม มันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นทุกขณะ

เขาอยาก...ไม่...เขาต้องการให้นางอ้อนวอน

เขาอยากเห็นนางร่ำไห้สักครั้ง ร่ำไห้แล้วบอกว่าตนเองทนไม่ไหวแล้ว อยากให้เขาช่วยพากลับจวนเฉินกั๋วกง อยากให้ช่วยพานางกลับไปหาหลี่จือ หลิน อยากให้นางร่ำร้องหาหลี่จือหลิน เรียกให้หลี่จือหลินมาช่วย

ทว่านางกลับหัวแข็งนัก ดื้อด้าน งี่เง่า และรั้นยิ่งกว่าลาเสียอีก!

เขาทั้งหัวเสีย ทั้งไม่รู้จะจัดการกับนางอย่างไรดีแล้ว!