บทที่ 103

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเซียงหรงเองยังอดตกใจไม่ได้

คืนหนึ่ง ขณะหลบฝนอยู่ในถ้ำเล็กๆ ตงหยางจุดไฟให้แสงสว่าง อากาศในถ้ำเย็นชื้น และเสื้อผ้าของพวกเขาเปียกชื้นจนต้องพาดไว้ใกล้กองไฟ เซียงหรงนั่งกอดเข่าห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาของนางมองเปลวไฟนิ่งราวกับตกอยู่ในห้วงภวังค์

กระทั่งตงหยางมองนางด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น “เจ้าเคยคิดบ้างไหม ว่าแม้จะหนีการแต่งงาน แต่ในที่สุดเจ้าก็ต้องหาสามีอยู่ดี” เขาเอ่ยเสียงเบาเช่นเดิม “คุณหนูเฉิน เจ้ากล่าวว่าต้องการแน่ใจว่าจะสามารถส่งจดหมายถึงมือบิดาและพี่ชายที่อยู่ต่างเมือง จะทำเพียงส่งจดหมายบอกล่าวเล่าความ ไม่พบพวกเขา เจ้ามีพ่อและพี่ชายกลับคิดหนีหน้า เจ้าบอกว่ามีคู่หมั้น แต่ก็ไม่ปรารถนาที่จะแต่งงานกับคู่หมั้นผู้นั้น กลับมุ่งหมายออกบวชละกิเลสเสียมากกว่า ช่างไม่รู้เสียเลยว่าต่อให้เจ้าจะโกนผมโกนคิ้ว บุรุษที่ได้พบเห็นเจ้า พูดคุยกับเจ้า พวกเขาไหนเลยจะลืมเลือนเจ้าได้ลง เจ้าคิดว่าหากได้ออกบวช จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบได้จริงหรือ”

เซียงหรงเงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าของนางเย็นชา “ก็ยังดีกว่ามีสามี”

เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนโน้มตัวเข้ามาใกล้ ดวงตาสะท้อนแสงไฟดูเจ้าเล่ห์ “ถ้าเจ้าไม่ต้องการสามี เช่นนั้นข้าจะช่วยตัดสินใจให้ดีไหม”

นางถอยหลังเล็กน้อย สายตาระแวงระวัง “ท่านจะทำอะไร”

เขาแกล้งยิ้มกว้าง ใบหน้าแฝงรอยยิ้มขบขัน “เจ้าบอกว่ายินดีเป็นบ่าวติดตาม ‘รับใช้’ ข้าไม่ใช่หรือ ในเมื่อไม่ต้องการสามี อีกทั้งตอนนี้เราเองก็อยู่กันตามลำพัง...ไม่มีผู้ใดมาขัดจังหวะ ซ้ำยังหนาวยิ่งนัก ไม่คิดว่าพวกเราควร...อืม...ใกล้ชิดกันหน่อยหรือ แก้หนาวอย่างไรล่ะ”

เซียงหรงเบิกตากว้าง ใบหน้าของนางซีดเผือดทันที “ท่านกล้าหรือ!”

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าหรือ?” เขาหยอกเย้าต่อ น้ำเสียงเจือแววเย้ยหยัน “เฉินเซียงหรง เจ้าไม่เคยส่องกระจกดูใบหน้ากับรูปร่างตัวเองบ้างหรือ รูปร่างเช่นนั้น หน้าตาเช่นนั้น อยู่กันตามลำพังเช่นนี้ บุรุษที่ใดจะอดใจไหว”

นางกำหมัดแน่น “หากท่านแตะต้องข้าแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะหาทางฆ่าตัวตายให้ดู!”

คำพูดของนางทำให้ตงหยางชะงัก เขาเพียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะผละตัวออกห่างจากนาง “อย่ากลัวไปเลย เฉินเซียงหรง ข้าเองก็เลือกเช่นกัน เห็นแบบนี้ วรยุทธข้านั้นแท้จริงแล้วเลิศล้ำ ชื่อเสียงติดตัวเองก็พอมี เหตุใดต้องสิ้นเปลืองเรี่ยวแรงและทำให้ตนเองเสื่อมเสียด้วยการข่มเหงรังแกสตรีที่ไม่เต็มใจ…” ปากบอกว่าจะไม่ข่มเหง ตงหยางกลับจ้องนางไม่วางตา จ้องจนเซียงหรงอดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาไม่ได้

“ท่าน...ไหนบอกว่า...”

“อยู่นิ่งๆ” เขาบอกเสียงทุ้มต่ำ

เซียงหรงเริ่มรู้สึกว่าตนเองอาจจะใส่เสื้อผ้าบางเกินไป นางขยับมือขึ้นรวบสาบเสื้อ

ชั่วอึดใจนั้น ตงหยางพุ่งเข้ามาทันที

“ท่าน!”

“มารดามันเถอะ!”

คำสบถนั้น กับสิ่งที่ตงหยางถลาเข้ามากำเอาไว้ทำเอาเซียงหรงดวงตาเบิกโพลง

มีงู!

มีงูเลื้อยมาใกล้ถึงเพียงนี้นางกลับไม่รู้ตัว!

กร๊อบ!

เสียงที่ดังมาจากกำมือเขา บอกให้รู้ว่างูตัวนั้นถูกบีบจนกระดูกหัก

ซากร่างยาวเหยียดในมือตงหยางถูกข้างไปฟาดผนังถ้ำเสียงดัง

มันตายสนิท นอนแน่นิ่ง ทว่าปากที่อ้าค้างไว้ของงูตัวนั้นกลับทำให้คนมองขนแขนชูชัน

เห็นเขี้ยวของงูตัวนั้นคล้ายยังมีหยดน้ำหยดออกมา เซียงหรงรีบพุ่งเข้าหาคนที่เพิ่งช่วยชีวิตนางจากงู คว้าแขนเขาขึ้นมาตรวจดูทันที

“ท่าน!” เซียงหรงตรงใจจนหน้าเผือดสี “ท่านถูกงูตัวนั้น...!”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ตงหยางรีบปลดสายรัดเอวตนเองออก พยายามจะใช้มัดรัดท่อนแขนไว้

เซียงหรงเข้าใจได้ทันที

ท่านอาจารย์เคยบอกเอาไว้ หากโดนงูกัดต้องหาอะไรมามัดไว้เหนือแผลป้องกันพิษแล่นเข้าสู่หัวใจ จากนั้นต้องรีบเอาพิษออก

เอาออก...