บทที่ 110

“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”

เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…

เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยลืมเจ้า จนกระทั่งข้าได้พบเจ้าอีกครั้งที่สวนชิงหลิงในเทศกาลชมบุปผา คราวนี้เจ้าโตเป็นสาวเต็มตัว งดงามหมดจดจนข้าไม่อาจละสายตา ทว่าดวงตาและรอยยิ้มก็ยังคงน่าเอ็นดูเสียจนข้าอดไม่ได้ที่จะหยอกเย้าเจ้าเช่นนั้น ทุกครั้งที่ได้พบหน้าได้พูดคุยกับเจ้า ข้าถึงค่อยรู้สึกได้ว่าตนเองหลุดพ้นจากสนามรบที่โหดร้าย เจ้าทำให้ข้ามีความสุขมากจริงๆ” หลี่จือหลินยิ้มพลางมองนางด้วยสายตาอ่อนโยนยิ่ง “และนั่นแหละ คือเหตุผลที่ว่า ทำไมข้าถึงต้องการเจ้า ไม่ว่าข้าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม”

เซียงหรงฟังคำพูดเหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่สับสนปนเป ก่อนจะยกมือขึ้นฟาดดังเพียะ!ที่ไหล่เขา

“ท่านมันเจ้าเล่ห์ร้ายกาจเหมือนปีศาจจิ้งจอกในเรื่องเล่าปรัมปราไม่มีผิด เพื่อความสุขใจของตนเอง หลอกได้แม้กระทั่งเด็กตัวเล็กๆ ผู้หนึ่ง!”

“โอ้ย!” เขาแกล้งทำเป็นเจ็บเกินจริงพลางกุมอกแน่น “เจ้าทำร้ายข้าหรือ นี่มันเจ็บมากเลยนะ”

“อย่ามาแกล้งทำเป็นเจ็บ ข้ารู้ว่ามันไม่เจ็บหรอก”

“รู้ได้อย่างไร”

“หึ! หนังหนาขนาดนั้น จะมาเจ็บอันใดกับแรงสตรี ท่านมีแผลใหญ่ที่อก ยังทำเรื่องน่าอายได้ทั้งคืนด้วยซ้ำ!” พูดออกมาแล้ว เฉินเซียงหรงก็ทั้งหงุดหงิด ทั้งอับอาย ทั้งโมโห

หลี่จื้อหลินหัวเราะเบาๆ พลางใช้ปลายนิ้วเชยคางนางขึ้นมา “หากเป็นสตรีที่ตนเองชมชอบ เพียงแค่ถูกว่ากล่าว ข้าก็เจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจแล้ว”

“เช่นนั้นหรือ งั้นข้าจะลองดู ข้าเกลียดท่าน!”

เซียงหรงสะบัดหน้าหนี แต่กลับถูกเขาจับคางเอาไว้เบาๆ ทว่าไม่เปิดช่องให้นางเบือนหน้าหลบ

ใบหน้าคมคายก้มลงต่ำกระซิบริมหูนางแผ่วเบาแหบพร่า

“ข้าเจ็บยิ่งนัก เช่นนี้เจ้าจะต้องชดเชยให้ข้าด้วย”

ไม่ทันที่เซียงหรงจะรู้ว่าต้องชดเชยอย่างไร ริมฝีปากนางก็ถูกประกบปิดอีกครั้งด้วยจุมพิตหวานล้ำ ร่างบอบบางถูกรวบกอดแนบแน่นจนนางได้แต่ต้องยอมให้เขาตักตวงความหวานอย่างไม่รู้อิ่ม

หลังจากนั้น เซียงหรงก็ได้รู้แน่ชัดว่าหลี่จือหลินเป็นปีศาจที่แท้จริงผู้หนึ่ง

ปีศาจราคะตัวจริงเสียงจริง!