เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 55
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-02 22:17:45ไท่โฮ่วเดาความคิดสะใภ้ออก ทว่าทั้งนางและหวงโฮ่วก็ล้วนเป็นคนสกุลเดียวกัน เหตุใดนางจะไม่อยากสนับสนุนหวงโฮ่ว ช่วยอุ้มชูหลานชายที่มีสายเลือดเดียวกันกับตนเองถึงสองชั้น
รอจนถึงคราวที่ภาพวาดของเฉินเซียงหรงเปิดเผยแก่สายตาทุกคน สวีไท่โฮ่วประเมินแล้วว่าภาพนั้นมิได้มีสิ่งใดเสียหายก็ปรบมือดังสนั่น แย้มรอยยิ้มงดงามยิ่งกว่าบุปผา เอ่ยเสียงนุ่ม ทว่าดังกังวาน
“วาดได้ดี ดียิ่ง!” ไท่โฮ่วกล่าวชื่นชมคล้ายลืมตัว “ผู้อื่นวาดภาพสาวงามกับดอกไม้งาม บ้างวาดภาพโบตั๋นสีแดงสื่อความนัย คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับวาดสิ่งที่ต่างออกไป ช่างกล้าหาญ ตรงไปตรงมา ทั้งยังมีฝีมือการวาดภาพเหนือชั้นยิ่งนัก หากบุปผาเปรียบได้กับสตรี ใต้หล้านี้จะมีสตรีใดเหมาะสมกับคำว่า ‘ยอดบุปผา’ ยิ่งกว่ามารดาของแผ่นดิน!”
สวีหวงโฮ่วใจเต้นรัว คาดไม่ถึงว่าไท่โฮ่วจะกล่าวยกย่องพระนางต่อหน้าคนทั้งหมดชัดแจ้งถึงเพียงนี้
โชคดีเหลือเกินที่ตนเกิดมาในสกุลสวี จึงนับได้ว่าอยู่ฝักฝ่ายเดียวกันกับไท่โฮ่วอย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่แรกเข้าวัง แม้จะมีที่ต้องเผชิญสถานการณ์ยากลำบากอยู่บ้าง แต่ลงท้ายแล้วทุกครั้งก็ล้วนผ่านมาได้ด้วยดี กล่าวได้ว่าชั่วชีวิตนี้ ต่อให้ไม่อาจปีนป่ายถึงตำแหน่งหวงโฮ่วดังเช่นทุกวันนี้ก็คงไม่ถึงกับชีวิตตกต่ำ จนต้องทนอยู่ในวังอย่างโดดเดี่ยวและอัปยศอดสู...ดีเหลือเกิน...
ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ว่าที่สะใภ้ที่พระนางหมายตาได้หน้า พระนางเองก็ยังได้หน้าด้วยอีกราย
ดียิ่ง ดียิ่ง!
หวงโฮ่วสบพระเนตรสวีไท่โฮ่ว ค้อมศีรษะให้พระนางด้วยความซาบซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้
เมื่อไท่โฮ่วตรัสว่าดี ผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าไม่ดี
แม้ภาพวาดของเหล่าสาวงามล้วนงดงาม ทว่าเมื่อพิจารณาในแง่ของความโดดเด่นและความกล้าหาญดังที่ไท่โฮ่วตรัสชื่นชมแล้ว ภาพของคุณหนูสาม เฉินเซียงหรงจึงนับว่าประเสริฐขึ้นไปอีกขั้น กลายเป็นผู้ชนะการแข่งขันวาดภาพเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์การประชันขันแข่งที่ได้รับคะแนนเต็มจากกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิทุกท่าน นับว่าเป็นชัยชนะที่คุ้มค่ากับการวาดภาพสุ่มเสี่ยงเช่นนั้นเป็นอย่างยิ่ง
ผู้อื่นต่างก็คิดตรงกัน...
มีเพียงเจ้าของภาพวาดเท่านั้น ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลยแม้แต่น้อย สำหรับเซียงหรงแล้ว นางก็เพียงวาดภาพตามที่นางเชื่อว่าตรงกับหัวข้อที่ได้รับมากที่สุดอย่างสุดฝีมือเท่านั้น...
ท่ามกลางเสียงชื่นชมคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง หานชิงเยว่กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ
นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!
กล้าหาญที่ใดกัน นังเด็กนี่ก็แค่ประจบสอพลอผู้เป็นใหญ่ต่อหน้าผู้คนจนได้คะแนนเต็มเท่านั้น! ไร้ยางอายสิ้นดี!
ภาพเช่นนี้ บุตรสาวของนางก็วาดได้ เพียงแต่บุตรสาวของนางมิได้ไร้ยางอาย ทั้งยังมิได้มุทะลุไร้หัวคิดกระทั่งกล้าเอาจวนเฉินกั๋วกงทั้งจวนมาเสี่ยงเพื่อชัยชนะจอมปลอมเช่นนี้เท่านั้น!
อนุหาน หานชิงเยว่ ทั้งอึดอัด ทั้งขัดใจ แต่ไม่อาจแสดงสีหน้าที่ไม่ดี
นางทำได้เพียงยิ้ม...เค้นรอยยิ้มจนมุมปากกระตุกยิกยิก ดูน่าตลก
ผู้ที่สังเกตเห็นภาพนี้ก็คืออู๋ชิงชิง
นึกถึงข้อเท็จจริงที่คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเพียงทำไปตามประสาซื่อแล้ว นางก็ทั้งขันทั้งสาแก่ใจยิ่งนัก
ต้องมามีผู้ที่แม้ไม่ใช่ฟูเหรินของจวนกลับพยายามวางตัวเป็น ‘มารดา’ และนายหญิงของจวนอยู่เนืองๆ อย่างหานชิงเยว่คอยเลี้ยงดูเช่นนี้...เห็นได้ชัดว่าชีวิตในจวนของคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง ย่อมไม่ง่าย
อู๋ชิงชิงพลันสงสารเห็นใจน้องเซียงหรงของตนเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน นางลอบบอกเซียงหรงด้วยรอยยิ้มสดใสเจิดจ้า “อันที่จริงข้าก็อยากวาดภาพเช่นนั้น ทว่าไม่กล้า...น้องเซียงหรง ข้านับถือเจ้ายิ่งนัก นับถือจากใจจริง”
เซียงหรงเริ่มจะรู้สึกได้ว่าตนเองอาจทำบางอย่างพลาดไป “พี่ชิงชิง หรือภาพนี้...ไม่สมควรวาดหรือ...” เซียงหรงถามอย่างไม่แน่ใจนัก
“ในเมื่อไท่โฮ่วรับสั่งว่าดี จะนับว่าไม่ควรวาดได้อย่างไรเล่า น้องเซียงหรงลองลอบมองไปทางยอดบุปผาของเจ้าสิ...” อู๋ชิงชิงบอกเสียงเบา “ไม่เพียงไท่โฮ่วพอพระทัย หวงโฮ่วเองก็ยังทรงมีพระเกษมสำราญดีมิใช่หรือ”
เซียงหรงใบหน้าซับเลือดฝาด เขินอาย แต่พยายามเก็บสีหน้า
ท่าทีนี้ก็นับว่าน่ารักน่าเอ็นดูเช่นกัน
อู๋ชิงชิงเห็นแล้วก็ถึงกับเผลอหัวเราะออกมา ดึงดูดสายตาผู้คนให้ยิ่งมองมาเป็นตาเดียวกัน
เซียงหรงอายจนสุดจะกลั้น “พี่ชิงชิง! ท่านล้อข้าหรือ...” ตอนนี้เซียงหรงหน้าแดงยิ่งกว่าผลท้อสุกปรั่ง
ภาพใดในยามนี้ไหนเลยจะน่ามองเท่าภาพสาวงามหยอกล้อกันอยู่ข้างในใจกลางลาน
บุรุษที่เพิ่งเข้าใกล้การชนะพนันชนิด ‘กินรวบรอบวง’ มากขึ้นอีกขั้น มองใบหน้าเก้อกระดากของสาวงามแล้วถึงกับตาพร่าไป
ที่แท้ใบหน้ายิ้มน้อยๆ ยามเขินอายของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับน่ามองกว่ายามแย้มยิ้มธรรมดาๆ เสียอีก...
บทล่าสุด
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
บางทีคุณอาจจะชอบ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้134.5K viewsแต่งกับขุนนาง
หอมดังเดิม116.6K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น261.7K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว323.0K viewsชาตินี้ข้าไม่ขอเป็นสตรีตัวแทน
ชงเมิ่ง7.8K viewsหย่ารักสามีปากร้ายยุค 80
วริษา2.6K viewsหมอเทวดาทะลุมิติ มาอุ้มท้องให้แม่ทัพไร้ทายาท
ม่านฝันจันทรา1.6K viewsนิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน
วาซาบิโมชิ นักเขียนสายหนึบ1.3K views
