บทที่ 55

ไท่โฮ่วเดาความคิดสะใภ้ออก ทว่าทั้งนางและหวงโฮ่วก็ล้วนเป็นคนสกุลเดียวกัน เหตุใดนางจะไม่อยากสนับสนุนหวงโฮ่ว ช่วยอุ้มชูหลานชายที่มีสายเลือดเดียวกันกับตนเองถึงสองชั้น

รอจนถึงคราวที่ภาพวาดของเฉินเซียงหรงเปิดเผยแก่สายตาทุกคน สวีไท่โฮ่วประเมินแล้วว่าภาพนั้นมิได้มีสิ่งใดเสียหายก็ปรบมือดังสนั่น แย้มรอยยิ้มงดงามยิ่งกว่าบุปผา เอ่ยเสียงนุ่ม ทว่าดังกังวาน

“วาดได้ดี ดียิ่ง!” ไท่โฮ่วกล่าวชื่นชมคล้ายลืมตัว “ผู้อื่นวาดภาพสาวงามกับดอกไม้งาม บ้างวาดภาพโบตั๋นสีแดงสื่อความนัย คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับวาดสิ่งที่ต่างออกไป ช่างกล้าหาญ ตรงไปตรงมา ทั้งยังมีฝีมือการวาดภาพเหนือชั้นยิ่งนัก หากบุปผาเปรียบได้กับสตรี ใต้หล้านี้จะมีสตรีใดเหมาะสมกับคำว่า ‘ยอดบุปผา’ ยิ่งกว่ามารดาของแผ่นดิน!”

สวีหวงโฮ่วใจเต้นรัว คาดไม่ถึงว่าไท่โฮ่วจะกล่าวยกย่องพระนางต่อหน้าคนทั้งหมดชัดแจ้งถึงเพียงนี้

โชคดีเหลือเกินที่ตนเกิดมาในสกุลสวี จึงนับได้ว่าอยู่ฝักฝ่ายเดียวกันกับไท่โฮ่วอย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่แรกเข้าวัง แม้จะมีที่ต้องเผชิญสถานการณ์ยากลำบากอยู่บ้าง แต่ลงท้ายแล้วทุกครั้งก็ล้วนผ่านมาได้ด้วยดี กล่าวได้ว่าชั่วชีวิตนี้ ต่อให้ไม่อาจปีนป่ายถึงตำแหน่งหวงโฮ่วดังเช่นทุกวันนี้ก็คงไม่ถึงกับชีวิตตกต่ำ จนต้องทนอยู่ในวังอย่างโดดเดี่ยวและอัปยศอดสู...ดีเหลือเกิน...

ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ว่าที่สะใภ้ที่พระนางหมายตาได้หน้า พระนางเองก็ยังได้หน้าด้วยอีกราย

ดียิ่ง ดียิ่ง!

หวงโฮ่วสบพระเนตรสวีไท่โฮ่ว ค้อมศีรษะให้พระนางด้วยความซาบซึ้งอย่างหาที่สุดมิได้

เมื่อไท่โฮ่วตรัสว่าดี ผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าไม่ดี

แม้ภาพวาดของเหล่าสาวงามล้วนงดงาม ทว่าเมื่อพิจารณาในแง่ของความโดดเด่นและความกล้าหาญดังที่ไท่โฮ่วตรัสชื่นชมแล้ว ภาพของคุณหนูสาม เฉินเซียงหรงจึงนับว่าประเสริฐขึ้นไปอีกขั้น กลายเป็นผู้ชนะการแข่งขันวาดภาพเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์การประชันขันแข่งที่ได้รับคะแนนเต็มจากกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิทุกท่าน นับว่าเป็นชัยชนะที่คุ้มค่ากับการวาดภาพสุ่มเสี่ยงเช่นนั้นเป็นอย่างยิ่ง

ผู้อื่นต่างก็คิดตรงกัน...

มีเพียงเจ้าของภาพวาดเท่านั้น ที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลยแม้แต่น้อย สำหรับเซียงหรงแล้ว นางก็เพียงวาดภาพตามที่นางเชื่อว่าตรงกับหัวข้อที่ได้รับมากที่สุดอย่างสุดฝีมือเท่านั้น...

ท่ามกลางเสียงชื่นชมคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง หานชิงเยว่กำหมัดแน่นจนเล็บจิกเนื้อ

นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!

กล้าหาญที่ใดกัน นังเด็กนี่ก็แค่ประจบสอพลอผู้เป็นใหญ่ต่อหน้าผู้คนจนได้คะแนนเต็มเท่านั้น! ไร้ยางอายสิ้นดี!

ภาพเช่นนี้ บุตรสาวของนางก็วาดได้ เพียงแต่บุตรสาวของนางมิได้ไร้ยางอาย ทั้งยังมิได้มุทะลุไร้หัวคิดกระทั่งกล้าเอาจวนเฉินกั๋วกงทั้งจวนมาเสี่ยงเพื่อชัยชนะจอมปลอมเช่นนี้เท่านั้น!

อนุหาน หานชิงเยว่ ทั้งอึดอัด ทั้งขัดใจ แต่ไม่อาจแสดงสีหน้าที่ไม่ดี

นางทำได้เพียงยิ้ม...เค้นรอยยิ้มจนมุมปากกระตุกยิกยิก ดูน่าตลก

ผู้ที่สังเกตเห็นภาพนี้ก็คืออู๋ชิงชิง

นึกถึงข้อเท็จจริงที่คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเพียงทำไปตามประสาซื่อแล้ว นางก็ทั้งขันทั้งสาแก่ใจยิ่งนัก

ต้องมามีผู้ที่แม้ไม่ใช่ฟูเหรินของจวนกลับพยายามวางตัวเป็น ‘มารดา’ และนายหญิงของจวนอยู่เนืองๆ อย่างหานชิงเยว่คอยเลี้ยงดูเช่นนี้...เห็นได้ชัดว่าชีวิตในจวนของคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง ย่อมไม่ง่าย

อู๋ชิงชิงพลันสงสารเห็นใจน้องเซียงหรงของตนเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน นางลอบบอกเซียงหรงด้วยรอยยิ้มสดใสเจิดจ้า “อันที่จริงข้าก็อยากวาดภาพเช่นนั้น ทว่าไม่กล้า...น้องเซียงหรง ข้านับถือเจ้ายิ่งนัก นับถือจากใจจริง”

เซียงหรงเริ่มจะรู้สึกได้ว่าตนเองอาจทำบางอย่างพลาดไป “พี่ชิงชิง หรือภาพนี้...ไม่สมควรวาดหรือ...” เซียงหรงถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“ในเมื่อไท่โฮ่วรับสั่งว่าดี จะนับว่าไม่ควรวาดได้อย่างไรเล่า น้องเซียงหรงลองลอบมองไปทางยอดบุปผาของเจ้าสิ...” อู๋ชิงชิงบอกเสียงเบา “ไม่เพียงไท่โฮ่วพอพระทัย หวงโฮ่วเองก็ยังทรงมีพระเกษมสำราญดีมิใช่หรือ”

เซียงหรงใบหน้าซับเลือดฝาด เขินอาย แต่พยายามเก็บสีหน้า

ท่าทีนี้ก็นับว่าน่ารักน่าเอ็นดูเช่นกัน

อู๋ชิงชิงเห็นแล้วก็ถึงกับเผลอหัวเราะออกมา ดึงดูดสายตาผู้คนให้ยิ่งมองมาเป็นตาเดียวกัน

เซียงหรงอายจนสุดจะกลั้น “พี่ชิงชิง! ท่านล้อข้าหรือ...” ตอนนี้เซียงหรงหน้าแดงยิ่งกว่าผลท้อสุกปรั่ง

ภาพใดในยามนี้ไหนเลยจะน่ามองเท่าภาพสาวงามหยอกล้อกันอยู่ข้างในใจกลางลาน

บุรุษที่เพิ่งเข้าใกล้การชนะพนันชนิด ‘กินรวบรอบวง’ มากขึ้นอีกขั้น มองใบหน้าเก้อกระดากของสาวงามแล้วถึงกับตาพร่าไป

ที่แท้ใบหน้ายิ้มน้อยๆ ยามเขินอายของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับน่ามองกว่ายามแย้มยิ้มธรรมดาๆ เสียอีก...