บทที่ 56

เสียงฆ้องเบาๆ ดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน หัวข้อในการประชันความสามารถรอบที่สี่ถูกประกาศโดยเหล่าผู้ทรงคุณวุฒิที่นั่งอยู่ในศาลากลางลาน

"สายลมฤดูใบไม้ผลิพลิ้วพัด บุปผานับพันผลิบาน"

กลายเป็นว่าในรอบที่สี่ สาวงามทั้งหมดจะต้องแต่งบทกวีจากหัวข้อที่กำหนดให้นี้ให้ได้ก่อน จากนั้นจึงสามารถเริ่ม ‘คัดอักษร’ ตามคำสั่งที่จะได้รับในภายหลัง ทั้งหมดนี้กำหนดให้ใช้เวลาไม่เกินสองก้านธูปเท่านั้น ผู้เข้าแข่งขันจึงพยายามเพ่งสมาธิ ขยับพู่กันจรดลงบนกระดาษ เซียงหรงเองก็เป็นผู้หนึ่ง ที่เริ่มลงมือบรรจงเขียนด้วยท่วงท่าสง่างาม

"บุปผาร่วงโรยใต้เงาจันทร์ น้ำค้างหล่นราวน้ำตาผู้คน

เฉกเช่นสกุณารำพัน ถึงเมฆางดงามไร้ผู้ยล

หยกงามอาจหักด้วยกำลัง สัตย์จริงถูกบิดเบือนด้วยเล่ห์กล"

เห็นคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงแต่งบทกวีได้เร็วนัก เหล่าผู้ใคร่รู้ต่างอดใจไม่ไหว ลุกขึ้นยืน ชะเง้อมอง

มีบางคนเริ่มกระซิบกระซาบ

“ถ้อยคำของนาง...ช่างลึกซึ้งและงดงาม”

“น่าเสียดายที่นาง...”

เซียงหรงฟังเสียงเหล่านั้น แต่คราวนี้มิได้ใส่ใจมากนัก นางจรดพู่กันต่อด้วยใจที่ปลอดโปร่ง

คนคงเริ่มพูดเรื่องข่าวลือเสียหายพวกนั้นแล้วกระมัง... เช่นนี้ก็ดี! ข้ามิได้ปรารถนาสายตาชื่นชมจากผู้ใด เพียงแต่ไม่อาจทำให้ผู้ที่ข้าไม่อาจปล่อยวางพลอยถูกดูหมิ่นไปด้วยเท่านั้น ต่อให้บทกวีของข้าต้องกลายเป็นดั่งกระแสลมที่พัดผ่าน ไม่ว่าผู้ใดจะเห็นคุณค่าหรือไม่ มันก็ยังเป็นตัวของมันเองเช่นนั้น

เมื่อจรดพู่กันวางลงในที่สุด นางทอดสายตามองต้นเหมยที่ผลิดอกอยู่ไม่ไกล กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้ผสานกับกลิ่นหมึกในอากาศช่างให้ความรู้สึกที่ดียิ่ง

เซียงหรงยิ้มจางๆ

สำหรับข้า ความงามเช่นนี้ ก็เพียงพอแล้ว…

หลังจากเขียนกลอนเสร็จไม่นาน ม้วนกระดาษถูกเก็บไปให้กรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ เซียงหรงยิ้มเยื้อนเมื่อคิดถึงการแข่งขันคัดอักษรที่กำลังจะเริ่มขึ้น

ก็ไม่รู้ผู้อื่นจะคิดอย่างไร แต่สำหรับข้า...

เฉินเซียงหรงหลุบตาลงซ่อนรอยยิ้มซุกซนสดใส

ท่านอาจารย์เจ้าขา หรงเอ๋อร์ขอเล่นสนุกสักครั้งเถิด!

ที่ผ่านมา แม้จะไม่ได้เข้ารับการศึกษาในสำนักศึกษาเหมือนผู้อื่น แต่ท่านอาจารย์ทั้งสองของนางก็เป็นอาจารย์ที่ทุ่มเทและเอาใจใส่ นางจึงมุมานะฝึกฝนด้วยตนเองไม่ขาด แม้ว่าจะไม่ได้เก่งถึงขั้นคัดอักษรได้สองมือพร้อมกัน แต่ก็นั่นล่ะ...นางไม่ได้เป็นอัจฉริยะเสียหน่อย แล้วก็ไม่ได้มีอะไรเร่งรีบจนต้องเขียนตัวหนังสือพร้อมกันเช่นนั้นด้วยนี่

ไม่นานเกินรอ นางกำนัลด้านข้างก็มอบกระดาษที่เขียนสิ่งที่นางต้องคัด เซียงหรงอ่านสิ่งที่เขียนในกระดาษแล้วก็ถึงกับแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ไหว คาดไม่ถึงว่าการละเล่นระหว่างนางกับท่านอาจารย์ผู้ชรา จะมาปรากฏในการประชันขันแข่งเช่นนี้  

การแข่งขันแต่งบทกวีคัดอักษรในครั้งนี้มีความพิเศษแตกต่างจากปีก่อนๆ มากจริงๆ กรรมการไม่ใช่เพียงกำหนดให้เขียนตัวอักษรอย่างงดงามเท่านั้น แต่ยังเพิ่มเงื่อนไขที่ท้าทายยิ่งขึ้น ผู้เข้าแข่งขันต้องเขียนบทกลอนสั้น ๆ ที่แต่งขึ้นเอง โดยใช้ตัวอักษรสามแบบในแผ่นเดียวกัน ได้แก่ อักษรแบบข่ายซู[1] อักษรเฉ่าซู[2] และอักษรสิงซู[3]

ในระหว่างเขียน ผู้แข่งขันต้องจัดองค์ประกอบให้ตัวอักษรแต่ละแบบสมดุลในพื้นที่เดียวกัน และต้องส่งมอบความหมายที่เชื่อมโยงกับหัวข้อ ‘ความอิสระในจิตวิญญาณ’

เมื่อการคัดอักษรเริ่มต้น บรรดาผู้แข่งขันต่างตั้งสมาธิ จรดพู่กันลงบนกระดาษอย่างเคร่งเครียด แม้จะมีผู้ที่ยังสามารถรักษาสีหน้าท่าทีเอาไว้ได้ แต่ก็มีสตรีอีกหลายคนเผยแววร้อนรนออกมาแล้ว

เฉินชิวเยว่ก็เป็นผู้หนึ่งที่แทบจะรักษารอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าเอาไว้ไม่ไหว น่าตายนัก การแข่งคัดอักษรเช่นใดจึงมีกติกาโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้!

เซียงหรงเหลือบมองผู้คนรอบตัวที่ต่างดูจริงจังจนเกินเหตุ ดวงตาคู่งามของนางพราวระยับ

เหตุใดพวกเขาถึงจริงจังกันปานนั้น? เพียงแค่สนุกกับพู่กันในมือไม่ได้หรือ? 

เซียงหรงหยิบพู่กันขึ้นมา พลิกข้อมือเบาๆ เพื่อไล่ความเมื่อยล้าจากการเขียนบทกวีเมื่อครู่ นางมิได้รีบร้อน มืออันบอบบางขาวผ่องจรดพู่กันลงบนกระดาษเขียนอักษรอย่างละเมียดละไม เริ่มต้นด้วยตัวอักษรข่ายซู

"เมฆขาวลอยเลื่อนในฟ้า หมู่แมกไหวเอนตามสายลม" 

ลายเส้นตัวอักษรขนาดเล็กบนกระดาษนั้นเต็มไปด้วยสมดุลและความงาม ตัวอักษรทุกตัวล้วนกลมและหนักแน่น ทุกจังหวะการลากพู่กันของนางมั่นคงราวกับกำลังสลักอักษรไว้บนหินผาหาใช่กระดาษเพียงแผ่นเดียว

เมื่อเขียนอักษรข่ายซูเสร็จ นางสะบัดข้อมือเปลี่ยนการเขียนเป็นอักษรเฉ่าซู ลากปราดๆ ราวกับกำลังใช้พู่กันร่ายระบำบนแผ่นกระดาษเซวียนจื่อขาวสะอาดแผ่นนั้น

"แม้ฟ้ากว้างใหญ่ดั่งทะเล ปีกนกยังโผบินสู่เสรี" 

สุดท้าย เซียงหรงประดับบทกวีของตนด้วยอักษรสิงเฉ่าที่เป็นรูปแบบหนึ่งของตัวอักษรสิงซู ซึ่งมีลักษณะเอนเอียงไปในแนวหวัดมากกว่าบรรจงอีกรูปแบบหนึ่งคือสิงข่ายที่มีความบรรจงมากกว่า แต่งแต้มจังหวะการเคลื่อนไหวให้พลิ้วไหวเหมือนปลาที่แหวกว่ายในลำน้ำ แต่ก็มีจังหวะหยุดยั้งหนักแน่นอยู่ในที บรรจงเขียนประโยค

"อิสระในใจ มิอาจพันธนา" 

ตลอดเวลาที่เขียน ใบหน้าของเซียงหรงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อารมณ์ผ่อนคลายของนางดูผิดแผกจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นๆ ที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด นางไม่ได้เขียนด้วยความพยายามพิสูจน์ตนเอง  ทว่าทุกเส้นสายที่บรรจงสรรสร้างลงไป เป็นเพราะความรักและสนุกสนานกับการเขียนเท่านั้น

อย่างน้อยก็นับว่าเป็นการฝึกซ้ำๆ ไม่ได้เสียหายอะไร อีกทั้งหากโชคดีชนะการแข่งขันย่อมได้รางวัล...ไม่ใช่ว่าเรือนอี้หรงยังรอการซ่อมแซมอยู่หรือ? อื้ม! ดียิ่ง! เซียงหรงพลันเกิดความฮึกเหิมขึ้นมา จากที่ไม่เคยมุ่งหมายชัยชนะ ก็อดคิดไม่ได้ว่าหากสามารถคว้าเอาเงินรางวัลมาซ่อมแซมเรือนอี้หรงที่ท่านย่ารักหวงแหน และสามารถตัดชุดที่งดงามอุ่นสบายให้คนในจวนทุกคนแล้วเสร็จก่อนที่ฤดูหนาวจะวนมาถึง การออกนอกจวนครั้งนี้ก็ไม่นับว่าเสียเปล่าแล้ว

[1] ตัวบรรจง

[2] ตัวหวัด

[3] ตัวอักษรบรรจงกึ่งหวัด