Mag-log inShare
บทที่ 64
Huling Na-update:
2025-09-09 22:37:41เสียงฮือฮายังคงอื้ออึงในลานประลอง ทว่าในใจของเซียงหรงกลับเหมือนคลื่นน้ำที่ถาโถมเข้าหาฝั่งไม่หยุด
นางรู้สึกหน้ามืดวูบ ตั้งแต่หลี่จือหลินก้าวออกมาประกาศอย่างเต็มเสียง ว่านางเป็นคู่หมั้นของเขา
เซียงหรงพลันหายใจไม่ทั่วท้อง หัวใจเต้นรัวอย่างตื่นตระหนก ภาพตรงหน้าของนางเหลือเพียงม่านหมอกสีดำ
ร่างอ้อนแอ้นบอบบางทรุดฮวบไปในทันที
ซู่ซินรีบเข้าไปประคองพลางร้องลั่น
"คุณหนู! คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ!"
หลี่จือหลินที่ยืนอยู่ไม่ไกลใบหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เขาก้าวพรวดพราดเข้าไปหา ‘หญิงคู่หมั้น’ ย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองร่างน้อยด้วยความรวดเร็ว กวาดมือออกเป็นเชิงบอกให้ซู่ซินหลบไป
"หรงเอ๋อร์!" เสียงทุ้มต่ำเรียกนางอย่างอ่อนโยน กดจุดบนฝ่ามือนางด้วยแรงที่พอเหมาะ
เซียงหรงค่อยๆ ได้สติคืนมา เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอยู่ใกล้แค่เอื้อม หัวใจก็พลันเต้นระรัวขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะหวั่นไหว แต่เพราะความตื่นตระหนกที่ประดังประเดเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
ถังหูลู่ห้าอีแปะ! สัญญาน่าหัวร่อในวัยเด็กนั่น... เซียงหรงคิดอย่างสิ้นหวัง ตำหนักจวิ้นหวังที่ไหนเลยจะอดอยากยากไร้ เหตุใดคนผู้นี้ถึงได้ยึดติดกับเงินห้าอีแปะถึงเพียงนี้!
เมื่อเห็นเซียงหรงฟื้นขึ้นมา สีหน้าของหลี่จือหลินก็ผ่อนคลายลงทันที เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหันไปกล่าวต่อหน้าฝูงชนด้วยน้ำเสียงกลั้วขำ
"ดูสิ ว่าที่ภรรยาของกระหม่อมช่างน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริง เพียงพบหน้ากระหม่อมก็ถึงกับดีใจจนประคองสติเอาไว้ไม่อยู่!"
เสียงหัวเราะของผู้คนรอบข้างดังขึ้นประปราย ขณะที่หวงโฮ่วซึ่งทอดพระเนตรอยู่ต้องพยายามฝืนแย้มสรวล พระนางทรงรู้ดีว่าที่คุณหนูสาม จวนเฉินกั๋วกงหมดสตินั้นหาใช่เพราะความดีใจ แต่เป็นเพราะตกใจมากกว่า
"พวกเจ้าหนุ่มสาวช่างรักใคร่ผูกพันกันมากจริงๆ" หวงโฮ่วตรัสด้วยน้ำเสียงที่เก็บซ่อนอารมณ์ฝืดเฝื่อนเอาไว้อย่างเต็มที่
จวิ้นหวังจ๋างจื่อผู้นี้! ช่างหน้าหนายิ่งนัก!
หลี่จือหลินยิ้มกว้างขึ้น พลางกล่าวต่อไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง "พ่ะย่ะค่ะ พวกเราผูกพันกันมาตั้งแต่ยังเยาว์ หมั้นหมายกันตั้งแต่อายุยังน้อย สายสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน แน่นแฟ้นมากจริงๆ!"
เซียงหรงที่ได้ยินคำพูดนั้น อยากจะลุกขึ้นมาแก้ต่างแต่ก็ทำไม่ได้ นางทำได้เพียงก้มหน้าก้มตา ความอับอายปกคลุมทั่วทั้งใบหน้า
โอ้ย! คนผู้นี้ ทีนี้ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด
แต่เมื่อหันไปมองหวงโฮ่วแวบหนึ่ง เห็นแววพระเนตรที่เต็มไปด้วยความพอพระทัยเหมือนกำลังวางแผนสิ่งใด นางก็ได้แต่ยอมจำนนในใจ
เอาเถอะ หนีคนแค่คนเดียวย่อมง่ายกว่าหนีคนทั่วแผ่นดิน โดยเฉพาะหวงโฮ่ว!
เซียงหรงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะปล่อยเลยตามเลย ก้มหน้าก้มตานิ่งเงียบ ไม่ตอบโต้
ทว่าระหว่างที่เงยหน้าขึ้นลอบมองรอบข้าง นางก็เหลือบไปเห็นรอยยิ้มมุมปากของหลี่จือหลิน รอยยิ้มนั้นแม้ดูอ่อนโยน แต่กลับแฝงความเจ้าเล่ห์สมใจเอาไว้ราวกับเพิ่งได้ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่...ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นชัยชนะที่ว่าด้วยสิ่งใด...
หัวใจของเซียงหรงกระตุกวูบ
พลาด...
ไม่แน่ว่าครั้งนี้นางอาจกระทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่ลงไปเสียแล้ว...
Pinakabagong kabanata
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
Maaari mong magustuhan
เซี่ยชิงหลี ดรุณีเปลี่ยนชะตาพลิกอนาคต
zuey16.8K viewsนางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย30.5K viewsลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ28.2K viewsทะลุมิติไปเปลี่ยนชะตาตัวเองในชาติก่อน
ต้าซินซิน14.7K viewsขอโทษทีนิยายเรื่องนี้มีตัวร้ายเป็นตัวเอก!
I-KYEOM2.4K viewsหนีร้ายมาพ่ายรักท่านอ๋องขี้หวง
ชาไทยเย็น5.4K viewsอย่าเรียกข้าว่า...พี่ชาย!
ดอกหญ้าของหมาเฒ่า148 viewsวาสนารักดวงใจท่านแม่ทัพ
Deeda k.3.7K views
