บทที่ 65

กลางฤดูใบไม้ผลิ สวนดอกเหมยในจวนเฉินกั๋วกงงดงามจับใจ กลีบดอกที่โรยตัวล้อสายลมเหมือนม่านโปรยขาวบาง ประดับพื้นหญ้าจนดูคล้ายพรมบุปผาแสนงาม เซียงหรงนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ไผ่ใต้ร่มเหมย หวังว่าจะได้ใช้ช่วงเวลาสงบอ่านตำราเพลงพิณเล่มโปรด

ซู่ซินซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เห็นนายสาวของตนแววตาจดจ่อ ทว่าแก้มป่องเล็กน้อย ราวกับครุ่นคิดไม่เลิกเกี่ยวกับเหตุการณ์ในงานประชันโฉมงามยอดเมธี นางไม่กล้าเอ่ยขัดจังหวะ ได้แต่ยืนถือถาดน้ำชาในมือ รอจนกว่าเซียงหรงจะเรียก

เนิ่นนานจากนั้น นางจึงค่อยได้ยินเสียงฝีเท้าแว่วมา

ซู่ซินหันไปมอง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้ใดกัน ต้องมารบกวนตอนที่คุณหนูกำลังจะได้อยู่อย่างสงบทุกทีสิน่า

นับตั้งแต่นายสาวของนางได้ชื่อว่าเป็นโฉมงามยอดเมธีของปีนี้ ชีวิตในเรือนก็เริ่มสุขสงบลงมากยิ่งขึ้น แม้จะเริ่มมีเทียบเชิญให้ไปร่วมชุมนุมงานกวี หรือเล่นดนตรีชมบุปผา ร่ำสุราแต่งกลอนกับเหล่าบัณฑิตสุภาพชนทั้งหลาย ทั้งชื่อเสียงที่เคยเสียหายก็กลับมาดีแล้วจากการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ต่อหน้าธารกำนัลในครานั้น

ยิ่งผู้พิสูจน์คือหมอหญิงและนางกำนัลในวัง มีไท่โฮ่วและหวงโฮ่วเป็นประธาน ใครเล่าจะกล้าแย้งว่าการพิสูจน์ไม่เป็นไปอย่างชอบธรรม

เช่นนี้ มลทินของคุณหนูของนางก็ถูกลบเลือนไปอย่างสิ้นเชิง ซ้ำยังได้รับปิ่นหงส์พระราชทานและคำเชิดชูคุณธรรมความกล้าหาญจากหวงโฮ่ว คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ยิ่งนับวันก็ยิ่งเปล่งประกายราวกับหยกงามที่ถูกขัดล้างเอาฝุ่นละอองที่เกาะอยู่เนิ่นนานออกไปสิ้น ทั้งงดงามทั้งเจิดจรัสยิ่งกว่าดวงเดือนหรือพระอาทิตย์บนท้องฟ้า

ก่อนหน้าไปไหนยังถูกผู้คนซุบซิบนินทา แต่ตอนนี้ แม้แต่สาวใช้ที่มีหน้าที่ออกไปซื้อของในตลาดก็ยังสามารถยืนยืดอกเชิดหน้าได้อย่างภาคภูมิ

โฉมงามยอดเมธีคือสิ่งใดเล่า โฉมงามยอดเมธีก็คือสมญาที่มอบให้สตรีที่เพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและความสามารถ

คุณหนูของนางนับว่าเป็นโฉมสะคราญที่หาได้ยากผู้หนึ่ง ส่วนเรื่องความสามารถหรือ...หึ...ดูเอาจากสายตาที่ทั้งตื่นตะลึงทั้งชื่นชมหรือแม้แต่อิจฉาริษยาของเหล่าผู้เข้าร่วมการประชันขันแข่งในสวนชิงหลิงเอาเถิด...

ตอนนี้ทั้งเมืองหลวงกำลังตื่นเต้นกับหญิงงามที่เพียบพร้อมอย่างคุณหนูสามของนางผู้นี้ เทียบเชิญหลั่งไหลมาที่เรือนราวกับสายน้ำหลาก

เมื่อก่อนผู้คนต่างพูดถึงกันว่าอย่างไรนะ เด็กสาวเปื้อนราคีคาว หากเข้าใกล้ก็พลอยเหม็นโฉ่ไปด้วย เหอะ! ตอนนี้ไม่รู้ว่าคุณหนูสามของนางกลายร่างเป็นอำพันทะเลหรืออย่างไร ถึงมีแต่คนยื้อแย่งอยากอยู่ใกล้เพื่อให้ตัวได้กลิ่นหอมเช่นนี้!

ซู่ซินพึมพำกับตัวเอง เพียงครู่เดียวเท่านั้นนางก็เห็นเจ้าของฝีเท้า นางอ้าปากจะส่งเสียงเรียกคุณหนูของตน แต่กลับถูกผู้มาเยือนโบกมือห้าม

ซู่ซินลังเลเล็กน้อย ก่อนค่อยๆ พยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง

ช่างเถิด หากเป็นท่านผู้นี้ก็คงไม่เป็นไรกระมัง อีกหน่อยก็ต้องเรียกว่าท่านเขยแล้วนี่นา…

โฉมงามที่ยังคงนั่งเหม่อลอยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าผู้ใดกำลังเดินเข้ามาใกล้ นางถอนหายใจอย่างเงียบเชียบ แม้ดวงตาจะจดจ่ออยู่ที่ตำราพิณ ทว่าดวงใจกลับครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาในช่วงนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

การที่ปล่อยให้หลี่จือหลินประกาศออกไปเช่นนี้ว่านางเคยผูกสมัครรักใคร่กับคนของตำหนักจวิ้นหวัง...อืมมม...หวังว่าคงจะทำให้นางได้รับความสงบเสียบ้าง...

"หรงเอ๋อร์"

...ซะที่ไหนกันเล่า! น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้น ทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งน้อย ๆ เซียงหรงหันไปมองคนเรียก เห็นหลี่จือหลินในอาภรณ์ลำลองสีครามเข้มกำลังยืนอยู่ที่ทางเดิน ดอกเหมยโปรยปรายลงมาบนไหล่กว้าง