บทที่ 63

เวลาผ่านไปได้ไม่นาน หลังจากตรวจดูจนแน่ใจ หมอหญิงที่มีความเชี่ยวชาญสูงสุดก้าวออกมาพร้อมกับสีหน้าจริงจัง 

“ทูลหวงโฮ่ว เรียนราชบัณฑิตและสักขีพยานทุกท่าน ข้าในนามหมอหลวงหญิงผู้ตรวจสอบ ขอประกาศว่าผลการตรวจสอบพรหมจรรย์ คุณหนูสามแห่งจวนเฉินกั๋วกงยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง หาได้แปดเปื้อนราคีคาวดังที่ถูกกล่าวหาไม่!” 

ทันทีที่คำกล่าวนั้นถูกประกาศ เสียงซุบซิบในลานพลันเงียบสงบลง เหล่าผู้คนที่เคยวิพากษ์วิจารณ์กลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บางคนเริ่มกล่าวขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน 

ไท่โฮ่วตรัสด้วยสุรเสียงเรียบเรื่อย ทว่าทรงอำนาจ “เรื่องนี้ควรเป็นบทเรียนแก่ทุกคน อย่าให้ข่าวลือที่ไร้หลักฐานกลายเป็นอาวุธทำลายเกียรติของสตรีอีกต่อไป” 

สวีหวงโฮ่วค้อมศีรษะคารวะแม่สามีอย่างนบนอบ “เสด็จแม่กล่าวได้ถูกต้องแล้วเพคะ” พระนางผินหน้ากลับมาถอดปิ่นหงส์ทองคำอันหนึ่งออกส่งให้นางกำนัลคนสนิท ประกาศด้วยเสียงอันดัง “คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเปรียบดังทองแท้ไม่กลัวไฟ งดงามกล้าหาญ นับเป็นแบบอย่างที่ดีของสตรีเยาว์วัย มอบปิ่นหงส์ทองคำประดับมุกหยกเป็นรางวัลเพิ่มเติม!”

เซียงหรงเดินออกจากห้องตรวจ คุกเข่าขอบพระทัยไท่โฮ่วและหวงโฮ่วด้วยความสง่างาม ใบหน้าของนางแม้ยังซีดเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับทำให้หลี่จือหลินมองนางด้วยความชื่นชมยิ่งกว่าเดิม 

นางน้อมรับรางวัลสำหรับโฉมงามยอดเมธีในปีนี้ อันได้แก่ภาพอักษรฝีพระหัตถ์ ‘คุณธรรม ความสามารถ’ แท่นฝนหมึกและจานรองหมึกหยกมรกตเก่าแก่โบราณ เงินรางวัลหมื่นตำลึงที่ฝ่าบาทพระราชทาน และปิ่นหงส์ทองคำประดับมุขหยกของหวงโฮ่วด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่ได้เหลือบมองผู้คนที่เคยกล่าวคำปรามาสและเย้ยหยัน คนเหล่านั้นไม่ได้สำคัญต่อนางแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่นางทำก็มิใช่เพื่อการพิสูจน์ตนเอง แต่เพื่อปกป้องเกียรติของตระกูลเฉินกั๋วกงเท่านั้น

เฉินกั๋วกงรีบก้าวออกมาทันทีที่นางกลับมายืนยังลานแข่งขัน สีหน้าบนใบหน้าที่ยังคงเค้าหล่อเหลาระคนไปด้วยความปลื้มปิติและความเสียใจปะปนกัน

“หรงเอ๋อร์...” เสียงทุ้มต่ำของเขาสั่นเครือเล็กน้อย “บิดา...ผิดเองที่เคยกักขังเจ้าไว้ในจวน เพราะไม่เชื่อมั่นในตัวเจ้า”

น้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเซียงหรง แต่ใบหน้าของนางยังคงยิ้มละไม “เรื่องราวล้วนผ่านไปแล้ว ที่แล้วมาหรงเอ๋อร์อยู่ในจวนไม่ได้ทุกข์ร้อนสิ่งใด หวังเพียงนับจากนี้ ท่านพ่อเชื่อในตัวลูก ลูกก็ไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว”

เสียงกระซิบชมเชยในฝูงชนเริ่มดังขึ้น บ้างกล่าวว่านางเป็นหญิงที่ทั้งอ่อนโยนและกล้าหาญ ขณะที่หวงโฮ่วซึ่งทอดพระเนตรเหตุการณ์ทั้งหมด ก็ประทับใจในความเฉลียวฉลาด สง่างาม และกล้าหาญ ของเซียงหรงเป็นอย่างยิ่ง พระนางตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเป็นอย่างยิ่ง

“คุณหนูสามแห่งจวนเฉินกั๋วกง รูปโฉมงดงาม กิริยาสงบเสงี่ยมไว้สง่า ช่างเจรจาพาที”

ถึงขั้นใช้ข้าและไท่โฮ่วเป็นเครื่องมือในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง ช่างรู้จักหยิบฉวยผลประโยชน์ยิ่งนัก!

“เจ้าช่างเป็นยอดหญิงที่หายากยิ่ง เป็นโฉมงามยอดเมธีอย่างไม่มีผู้ใดเคลือบแคลง” สวีหวงโฮ่วแย้มสรวล ก่อนรับสั่งต่อ “ไม่ทราบว่ามีผู้ใดหมายหมั้นไว้หรือยัง?”

คำถามนั้นทำให้สวนชิงหลิงอันกว้างใหญ่ที่เงียบสงบกลับมามีเสียงฮือฮาอีกครั้ง

เซียงหรงหน้าซีดในทันที คำถามนี้ทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังถูกต้อนจนมุม

หวงโฮ่วสนใจในตัวข้า!

ข้า...ข้าไม่น่าแสดงฝีมือเลย...ไม่น่าพิสูจน์ตัวเลย! จะทำอย่างไรดี! ข้าเพียงต้องการอยู่เงียบ ๆ ในจวน ไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยว...

ความคิดในหัวของเซียงหรงพลุ่งพล่านราวกับน้ำเดือด แต่ก่อนที่นางจะตอบคำใด เสียงทุ้มที่แฝงความมั่นใจก็ดังขึ้น

“นางคือคู่หมั้นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่จือหลินซึ่งยามนี้เช็ดหน้าเช็ดตาสะอาดหมดจดดีแล้ว ก้าวออกมาจากตำแหน่งที่เขานั่งอยู่ข้างมารดาอย่างสง่างาม เสียงของเขาดังชัดเจน ทำให้ทุกสายตาหันไปจับจ้องทันที

“ไม่พบกันเสียนาน ว่าที่ภรรยาตัวน้อยของข้า เติบโตขึ้นเป็นหญิงงามขนาดนี้เชียวหรือ”

เซียงหรงแทบล้มทั้งยืน ใบหน้าของนางซีดขาวในขณะที่ดวงตาเบิกกว้าง นางจำรอยยิ้มมุมปากและแววตาที่ยียวนของเขาได้ในทันที

นางแทบจะกรีดร้องในใจ

เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ!

เสียงซุบซิบในลานดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนเริ่มจับกลุ่มสนทนากันอย่างตื่นเต้น บ้างกล่าวชื่นชมว่าโชคชะตาของนางช่างดีเหลือเกิน บ้างกลับตื่นตะลึงที่จู่ ๆ ทายาทแห่งตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพาผู้ลือชื่อว่าเป็นชายหนุ่มผู้กล้าหาญและทรงเสน่ห์กลับป่าวประกาศเช่นนี้ต่อหน้าทุกคน

เซียงหรงแทบอยากหายตัวหนีไปจากลานในทันที แต่เมื่อเหลือบมองไปยังหลี่จือหลินซึ่งยืนมั่นคงอยู่ข้างกาย เห็นใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชัดเจน ก็ได้แต่กัดฟันและคร่ำครวญในใจ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ข้าจะทำอย่างไรกับคนผู้นี้ดี!

‘พี่ชาย’ หายไปจากชีวิตนางถึงเจ็ดแปดปี ได้ข่าวว่าไปได้ดีในทางทหาร กลายเป็นแม่ทัพรักษาชายแดน แต่กลับมีภาระติดพันไม่ได้กลับเมืองหลวงแม้แต่ครั้งเดียวเพราะต้าเว่ยที่บ้าสงครามหาโอกาสโจมตีอยู่ตลอด จนนางลืมไปแล้วว่าเคยมีเรื่องหมั้นหมายด้วยถังหูลู่ห้าอีแปะ

เรื่องบ้าเช่นนี้ เขากลับยังไม่ลืม!