LOGINShare
บทที่ 63
Last Updated:
2025-09-08 22:37:21เวลาผ่านไปได้ไม่นาน หลังจากตรวจดูจนแน่ใจ หมอหญิงที่มีความเชี่ยวชาญสูงสุดก้าวออกมาพร้อมกับสีหน้าจริงจัง
“ทูลหวงโฮ่ว เรียนราชบัณฑิตและสักขีพยานทุกท่าน ข้าในนามหมอหลวงหญิงผู้ตรวจสอบ ขอประกาศว่าผลการตรวจสอบพรหมจรรย์ คุณหนูสามแห่งจวนเฉินกั๋วกงยังคงบริสุทธิ์ผุดผ่อง หาได้แปดเปื้อนราคีคาวดังที่ถูกกล่าวหาไม่!”
ทันทีที่คำกล่าวนั้นถูกประกาศ เสียงซุบซิบในลานพลันเงียบสงบลง เหล่าผู้คนที่เคยวิพากษ์วิจารณ์กลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก บางคนเริ่มกล่าวขอโทษอย่างกระอักกระอ่วน
ไท่โฮ่วตรัสด้วยสุรเสียงเรียบเรื่อย ทว่าทรงอำนาจ “เรื่องนี้ควรเป็นบทเรียนแก่ทุกคน อย่าให้ข่าวลือที่ไร้หลักฐานกลายเป็นอาวุธทำลายเกียรติของสตรีอีกต่อไป”
สวีหวงโฮ่วค้อมศีรษะคารวะแม่สามีอย่างนบนอบ “เสด็จแม่กล่าวได้ถูกต้องแล้วเพคะ” พระนางผินหน้ากลับมาถอดปิ่นหงส์ทองคำอันหนึ่งออกส่งให้นางกำนัลคนสนิท ประกาศด้วยเสียงอันดัง “คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเปรียบดังทองแท้ไม่กลัวไฟ งดงามกล้าหาญ นับเป็นแบบอย่างที่ดีของสตรีเยาว์วัย มอบปิ่นหงส์ทองคำประดับมุกหยกเป็นรางวัลเพิ่มเติม!”
เซียงหรงเดินออกจากห้องตรวจ คุกเข่าขอบพระทัยไท่โฮ่วและหวงโฮ่วด้วยความสง่างาม ใบหน้าของนางแม้ยังซีดเล็กน้อย แต่รอยยิ้มที่มุมปากกลับทำให้หลี่จือหลินมองนางด้วยความชื่นชมยิ่งกว่าเดิม
นางน้อมรับรางวัลสำหรับโฉมงามยอดเมธีในปีนี้ อันได้แก่ภาพอักษรฝีพระหัตถ์ ‘คุณธรรม ความสามารถ’ แท่นฝนหมึกและจานรองหมึกหยกมรกตเก่าแก่โบราณ เงินรางวัลหมื่นตำลึงที่ฝ่าบาทพระราชทาน และปิ่นหงส์ทองคำประดับมุขหยกของหวงโฮ่วด้วยสีหน้าสงบนิ่ง ไม่ได้เหลือบมองผู้คนที่เคยกล่าวคำปรามาสและเย้ยหยัน คนเหล่านั้นไม่ได้สำคัญต่อนางแม้แต่นิดเดียว สิ่งที่นางทำก็มิใช่เพื่อการพิสูจน์ตนเอง แต่เพื่อปกป้องเกียรติของตระกูลเฉินกั๋วกงเท่านั้น
เฉินกั๋วกงรีบก้าวออกมาทันทีที่นางกลับมายืนยังลานแข่งขัน สีหน้าบนใบหน้าที่ยังคงเค้าหล่อเหลาระคนไปด้วยความปลื้มปิติและความเสียใจปะปนกัน
“หรงเอ๋อร์...” เสียงทุ้มต่ำของเขาสั่นเครือเล็กน้อย “บิดา...ผิดเองที่เคยกักขังเจ้าไว้ในจวน เพราะไม่เชื่อมั่นในตัวเจ้า”
น้ำตาคลออยู่ในดวงตาของเซียงหรง แต่ใบหน้าของนางยังคงยิ้มละไม “เรื่องราวล้วนผ่านไปแล้ว ที่แล้วมาหรงเอ๋อร์อยู่ในจวนไม่ได้ทุกข์ร้อนสิ่งใด หวังเพียงนับจากนี้ ท่านพ่อเชื่อในตัวลูก ลูกก็ไม่ปรารถนาอะไรอีกแล้ว”
เสียงกระซิบชมเชยในฝูงชนเริ่มดังขึ้น บ้างกล่าวว่านางเป็นหญิงที่ทั้งอ่อนโยนและกล้าหาญ ขณะที่หวงโฮ่วซึ่งทอดพระเนตรเหตุการณ์ทั้งหมด ก็ประทับใจในความเฉลียวฉลาด สง่างาม และกล้าหาญ ของเซียงหรงเป็นอย่างยิ่ง พระนางตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเป็นอย่างยิ่ง
“คุณหนูสามแห่งจวนเฉินกั๋วกง รูปโฉมงดงาม กิริยาสงบเสงี่ยมไว้สง่า ช่างเจรจาพาที”
ถึงขั้นใช้ข้าและไท่โฮ่วเป็นเครื่องมือในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเอง ช่างรู้จักหยิบฉวยผลประโยชน์ยิ่งนัก!
“เจ้าช่างเป็นยอดหญิงที่หายากยิ่ง เป็นโฉมงามยอดเมธีอย่างไม่มีผู้ใดเคลือบแคลง” สวีหวงโฮ่วแย้มสรวล ก่อนรับสั่งต่อ “ไม่ทราบว่ามีผู้ใดหมายหมั้นไว้หรือยัง?”คำถามนั้นทำให้สวนชิงหลิงอันกว้างใหญ่ที่เงียบสงบกลับมามีเสียงฮือฮาอีกครั้ง
เซียงหรงหน้าซีดในทันที คำถามนี้ทำให้นางรู้สึกเหมือนกำลังถูกต้อนจนมุม
หวงโฮ่วสนใจในตัวข้า!
ข้า...ข้าไม่น่าแสดงฝีมือเลย...ไม่น่าพิสูจน์ตัวเลย! จะทำอย่างไรดี! ข้าเพียงต้องการอยู่เงียบ ๆ ในจวน ไม่ให้ใครมายุ่งเกี่ยว...
ความคิดในหัวของเซียงหรงพลุ่งพล่านราวกับน้ำเดือด แต่ก่อนที่นางจะตอบคำใด เสียงทุ้มที่แฝงความมั่นใจก็ดังขึ้น
“นางคือคู่หมั้นของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”
หลี่จือหลินซึ่งยามนี้เช็ดหน้าเช็ดตาสะอาดหมดจดดีแล้ว ก้าวออกมาจากตำแหน่งที่เขานั่งอยู่ข้างมารดาอย่างสง่างาม เสียงของเขาดังชัดเจน ทำให้ทุกสายตาหันไปจับจ้องทันที
“ไม่พบกันเสียนาน ว่าที่ภรรยาตัวน้อยของข้า เติบโตขึ้นเป็นหญิงงามขนาดนี้เชียวหรือ”
เซียงหรงแทบล้มทั้งยืน ใบหน้าของนางซีดขาวในขณะที่ดวงตาเบิกกว้าง นางจำรอยยิ้มมุมปากและแววตาที่ยียวนของเขาได้ในทันที
นางแทบจะกรีดร้องในใจ
เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ!
เสียงซุบซิบในลานดังขึ้นอีกครั้ง หลายคนเริ่มจับกลุ่มสนทนากันอย่างตื่นเต้น บ้างกล่าวชื่นชมว่าโชคชะตาของนางช่างดีเหลือเกิน บ้างกลับตื่นตะลึงที่จู่ ๆ ทายาทแห่งตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพาผู้ลือชื่อว่าเป็นชายหนุ่มผู้กล้าหาญและทรงเสน่ห์กลับป่าวประกาศเช่นนี้ต่อหน้าทุกคน
เซียงหรงแทบอยากหายตัวหนีไปจากลานในทันที แต่เมื่อเหลือบมองไปยังหลี่จือหลินซึ่งยืนมั่นคงอยู่ข้างกาย เห็นใบหน้าของเขามีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชัดเจน ก็ได้แต่กัดฟันและคร่ำครวญในใจ
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! ข้าจะทำอย่างไรกับคนผู้นี้ดี!
‘พี่ชาย’ หายไปจากชีวิตนางถึงเจ็ดแปดปี ได้ข่าวว่าไปได้ดีในทางทหาร กลายเป็นแม่ทัพรักษาชายแดน แต่กลับมีภาระติดพันไม่ได้กลับเมืองหลวงแม้แต่ครั้งเดียวเพราะต้าเว่ยที่บ้าสงครามหาโอกาสโจมตีอยู่ตลอด จนนางลืมไปแล้วว่าเคยมีเรื่องหมั้นหมายด้วยถังหูลู่ห้าอีแปะ
เรื่องบ้าเช่นนี้ เขากลับยังไม่ลืม!
Latest chapter
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
You may also like
หมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย19.1K viewsบุตรสาวขาโหดกลับมาหลังตายอนาถ
เหยียนซี142.8K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง19.7K viewsชายาพิษ โฉมสะคราญบรรณาการ
ประดับดิน15.4K viewsข้าจะเป็นนางร้ายที่ผู้คนต้องอิจฉา
ปังจัง4.7K viewsสามพิศวาส
บุษบาหนึ่งหรัด297 viewsเจ้าสาวของขุนศึกเงา
mafath9790 viewsชายาเชลยผู้เฉิดฉายกับระบบฝึกหัด(เลเวลตัน!)
ฮาจิฮาจิ3.5K views
