ตอนที่14 ความแตกต่าง

“ท่านแม่!”

         เสียงเรียกของบุตรชาย ทำให้หยางฮูหยิน สะดุ้งตื่นจากภวังค์ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มือบางหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อออกให้เรียบร้อย ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากหลังฉากกั้น

         “เจ้าจะเสียงดังไปทำไมกัน หืม!”

         เมื่อเห็นท่าทางไม่พอใจของบุตรชาย นางก็พอจะเดาได้ว่าไปมีปัญหากับคนเป็นพี่มาอีกอย่างแน่นอน มีบางครั้งที่นางรู้สึกว่าบุตรชายคนรอง ช่างมีนิสัยแตกต่างจากหยางเหยาเกอ มากจนเกินไป นี่จึงเป็นที่มาของความชิงชัง ที่พ่อแม่สามีไม่ชื่นชอบเขา

         “ท่านพ่อกับท่านย่า และน้องสามกลับมาแล้วขอรับ”

         ชายหนุ่มรีบบอกผู้เป็นแม่ ด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจเท่าใดนัก เพราะมันชัดเจนว่าทุกคนนั้น ดูเป็นครอบครัวอันกลมเกลียว เว้นแต่เพียงกับหยางเฮ่อหลงเท่านั้น ที่มักถูกมองข้ามไปเสียอย่างนั้น ซึ่งนางก็ไม่ได้ใส่ใจสักนิด เพราะมันคือความต้องการของนางแต่แรกอยู่แล้วนั่นเอง

         “แล้วอย่างไร”

         เมื่อได้ยินว่าสามี กับบุตรสาวคนเล็กกลับมา ใบหน้าที่เย็นชาอยู่แต่เดิม ยิ่งตึงขึ้นอีกหลายส่วน เมื่อนึกถึงสามีเลือกที่จะไปทำงานอยู่ไกลเมืองหลวง พร้อมพาบุตรสาวคนเล็ก จากไปด้วยกันกลับมาแล้ว

         “ไยทุกคนจึงยินดี กับการแต่งงานของไอ้ขยะนั่นนักเล่า ทีข้าที่เป็นคนสมบูรณ์เพียบพร้อม กลับพากันมองข้าม ราวกับข้าเป็นเพียงอากาสธาตุเล่าขอรับ”

         ชายหนุ่มเอ่ยถามมารดา ด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาที่เป็นบุตรชายคนหนึ่งของบิดา หลานคนหนึ่งของปู่กับย่า ไยจึงถูกปฏิบัติราวคนนอกเยี่ยงนี้

         “เจ้าจะรีบร้อนไปทำไม เมื่อมันยังไม่ถึงเวลา ที่เจ้าจะต้องทำสิ่งใด”

หยางฮูหยินเอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงเนิบช้า ก่อนจะนั่งลงแล้วรินชาขึ้นดื่มแก้กระหาย ราวกับความร้อนใจของคนเป็นลูก ไม่ได้ทำให้นางเป็นกังวลสักนิด

         “ทำไมท่านแม่ยังใจเย็นอยู่ได้ขอรับ หากหยางเหยาเกอแต่งงานกับสตรีหยาบช้าผู้นั้น ก็เท่ากับมันจะมีคนคอยหนุนหลัง แล้วแบบนี้ข้าจะยังมีหวัง สืบต่อสกุลหยางอีกหรือขอรับ”

         หยางเฮ่อหลง เดินไปนั่งเคียงข้างมารดา ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เขาที่เกิดมาสมบูรณ์พร้อม กลับเป็นรองขยะชิ้นหนึ่งของสกุลหยาง ญาติสายอื่นๆ ล้วนชิงชังในความพิกลพิการนั่นแท้ๆ

         แต่ทำไมท่านปู่ท่านย่า รวมถึงบิดาต่างก็พะเน้าพะนอมันอย่างออกนอกหน้า คนตาบอดมองไม่เห็น การศึกษาหรือก็ไม่ได้ร่ำเรียน เขาที่ทำได้แทบทุกอย่าง กลับถูกมองเป็นเศษฝุ่น มันช่างน่าเจ็บใจนัก

         “เฮ่อหลง เจ้าอย่าได้ตีโพยตีพายไปเลย สิ่งใดที่แม่ลงมือมันจะดีเสมอสำหรับเราสองคน ทำใจเย็นเอาไว้เถอะ ไม่นานเจ้าจะได้สิ่งที่ดีที่สุด”

         หยางฮูหยิน เลื่อนถ้วยชาให้แก่บุตรชาย ยิ่งเห็นเขาเป็นแบบนี้ นางยิ่งรู้สึกสุขใจเกินจะบรรยาย ก่อนที่สองแม่ลูกหยุดการสนทนา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านนอก

         “เรียนฮูหยิน นายท่านให้มาเชิญไปพบขอรับ”

         เป็นบ่าวข้างกายของหยางมู่เสวียน ที่ก้าวมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ พร้อมแจ้งถึงจุดประสงค์ที่มาเยือน

         “อืม...”

         หยางฮูหยินตอบรับในลำคอ ก่อนจะชำเลืองมองไปที่บ่าวชายซึ่งยืนอยู่หน้าประตู ดวงตาคู่งามถึงกับหรี่ลง เมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่ม นางจำได้ว่าเมื่อก่อนที่สามีจะออกเดินทางไกล เขาได้นำเด็กกำพร้าที่บุตรชายคนโต ได้ช่วยเอาไว้ติดตามไปด้วย

         เพื่อให้เป็นเพื่อนเล่น และองครักษ์ของหยางหลิงหลง บุตรสาวคนเล็กของนาง บัดนี้เจ้าเด็กไร้บ้านเติบโตเป็นหนุ่มแล้ว ทว่าเขากลับมีใบหน้า คล้ายกับบุตรชายคนโต และบุตรสาวคนเล็กของนาง รวมถึงยังมีบางส่วนคล้ายกับตัวนางอีกด้วย ต่างจากหยางเฮ่อหลง ที่ไม่เหมือนใครเลยแม้แต่ตัวนางเอง

         “หยางสวี่เหยา เป็นเจ้าหรือ”

         หยางฮูหยินขยับกายหันไปมองชายหนุ่ม เพื่อให้ชัดแก่สายตาตัวเอง

         “ขอรับ เป็นข้าเองขอรับ ฮูหยินสบายดีนะขอรับ”

         ชายหนุ่มตอบรับ และเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบของนายหญิงกลับ ด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยน และนอบน้อมตามฐานะของตนเอง ด้วยเขาเป็นเด็กกำพร้า ที่ได้รับการช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่ และได้ใช้แซ่หยางของผู้เป็นนาย นับว่าเป็นวาสนาของเขายิ่งนัก

         “หึๆ เขาเลี้ยงเจ้าได้ดีนี่ ข้าย่อมสบายดีอยู่แล้ว เอาเป็นว่าอีกสักครู่ข้าจะไปพบนายของเจ้า”

         น้ำเสียงที่เคยเย่อหยิ่งของนาง มันกลับหายไปเมื่อได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มชัดๆ และนั่นทำให้หยางเฮ่อหลงไม่พอใจยิ่งนัก

         “ขอรับ”

         “ไอ้ลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ ข้านึกว่าเจ้าตายไปนานแล้ว เจ้ายังอยู่อีกรึ! เหอะ! เห็นข้าเจ้ายังไม่คิดที่จะทำความเคารพ สมควรถูกโบยนัก!”

         หยางฮูหยินชำเลืองมองไปที่บุตรชาย และนั่นยิ่งทำให้การเปรียบเทียบเกิดขึ้นภายในใจ หากจะว่าไปแล้ว คนเรามิว่าจะถูกเลี้ยงดูแบบใดก็ตาม สายเลือดที่เข้มข้นมันจะทำให้ อุปนิสัยไม่แตกต่างกันมากนัก แต่กับหยางเฮ่อหลงนั้น เรียกว่ายืนอยู่คนละขั้วกับพี่น้องคนอื่นๆ เลยก็ว่าได้

         “ข้าน้อยคารวะคุณชายขอรับ”

         หยางสวี่เหยา ประสานมือโค้งการคำนับคุณชายรอง ก่อนจะทำเพียงยืนก้มหน้ามองพื้น อย่างรู้เจียมตน แม้เขาจะถูกเลี้ยงดู มิต่างจากบุตรคนหนึ่งของนายท่านหยาง แต่ก็ไม่อาจหาญที่จะกระทำตัวตีเสมอ โดยเฉพาะกับคุณชายรอง ที่เป็นลูกรักของฮูหยินได้

         ด้วยเป็นที่รู้กันดี ว่าคุณชายรองนั้นเอาแต่ใจเพียงไร หากใครที่ขัดใจมักถูกทำให้บาดเจ็บ หรือหายไปอย่างไร้ร่องรอยมาไม่น้อยแล้ว แม้เขาจะเป็นคนของนายท่าน แต่ก็ไม่ควรประมาทไปต่อกรกับคุณชายรอง เลี่ยงได้เขาก็ควรที่จะเลี่ยงเสีย

         “เจ้าคนชั้นต่ำ! นี่เจ้าประชดข้าอย่างนั้นรึ!”

         เมื่อได้รับการคารวะจากบ่าวรับใช้ของบิดา หลังจากที่เขาทักท้วงขึ้น มันเหมือนอีกฝ่ายจงใจประชดเขา ชายหนุ่มจึงเดือดดาลขึ้นในทันที ยิ่งเห็นใบหน้าที่ดูสะอาดตาของบ่าวชั้นต่ำคนหนึ่ง ในใจของเขามันยิ่งคุกรุ่นด้วยโทสะขึ้นมาทันที ราวน้ำมันที่ราดรดลงบนกองไฟ

“ข้าน้อยมิได้คิดเช่นนั้นเลยขอรับ คุณชายรองโปรดอย่าได้ปรักปรำข้าน้อยเลยนะขอรับ”

         หยางสวี่เหยา รีบคุกเข่าลงหมอบอยู่บนพื้น และนั่นทำให้หยางฮูหยินรู้สึกใจกระตุกวาบในทันที จนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นวางบนอกเพื่อให้แน่ใจว่ามิได้คิดไปเอง

         “หากเจ้าไม่ได้ประชด ไยจึงต้องรอให้ข้าบอกจึงทำ!”

         “หยุดได้แล้ว เฮ่อหลง! เจ้าทำแบบนี้มันจะยิ่งทำให้บิดาเจ้า ไม่พอใจมากกว่าที่เป็น”

         “ข้าเป็นลูกของท่านพ่อ แต่มันเป็นคนอื่น ไยท่านพ่อจะต้องไม่พอใจข้าเล่าขอรับ เป็นมันที่สมควรถูกตำหนิ”

         ชายหนุ่มลุกขึ้นโวยวายเสียงดัง เมื่อเห็นว่ามารดาออกหน้าช่วยผู้อื่น