ตอนที่13 การรับผิดชอบ

“เจ้าเงียบเช่นนี้ เจ้าจงใจล่วงเกินข้าจริงๆ ใช่หรือไม่”

         เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่เอ่ยปากแก้ต่าง หญิงสาวยิ่งหวีดร้องอย่างมีโทสะ ซึ่งชายหนุ่มเอง ก็ทำได้เพียงถอนหายใจหนักๆ เมื่อตอนนี้ห่างออกไปไม่ไกล ด้านหลังของหญิงสาว มีคนจำนวนไม่น้อย ยืนฟังทุกอย่างด้วยใบหน้าตื่นตะลึง รวมถึงพ่อแม่ของเขาด้วยเช่นกัน

         ตอนนี้จากเรื่องที่ควรเงียบหายไป มันกลับกลายมาเป็นเรื่องที่ยุ่งยากขึ้นมาทันที เพราะเสียงเล็กแหลมของนาง ที่ด่าทอเขามิหยุดปากนี่อย่างไรเล่า

         ชายหนุ่มมองไปยังกลุ่มแขกในงาน ที่อยู่ด้านหลังหญิงสาวอีกครั้ง พลันก็สบเข้ากับดวงตาเศร้าหมองของสตรีนางหนึ่ง หญิงสาวไม่ได้เอ่ยสิ่งใด นอกจากหมุนกายเดินจากไปเงียบๆ แผ่นหลังที่เหยียดตรงของนาง เคลื่อนห่างไกลออกไป ราวกับทั้งชีวิตของเขา มิอาจเอื้อมถึงนางได้อีกแล้ว

         “ทำไมเจ้าไม่ตอบข้า เจ้าคนชั่วช้า!” หญิงสาวยังคงแหวถามเสียงดังใส่ชายหนุ่มตรงหน้า

         “เพราะปากของเจ้าอย่างไรเล่า ทำให้เรื่องมันยุ่งยากเยี่ยงนี้จนได้”

         “อะไร!”

         คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้หญิงสาวหันขวับกลับไปทันที ก่อนที่ดวงตาของนางจะเบิกกว้าง ด้วยความตื่นตกใจอย่างสุดขีด จนแข่งขาอ่อนแรงแทบทรุดลงเสียให้ได้ เช่นนั้นเมื่อครู่...ทุกคำพูดของนาง ทุกคนล้วนได้ยินมันอย่างชัดเจน

         ต่อให้ไม่มีคนเห็น ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและนาง แต่ทุกคำของนางมันก็ชัดเจน ว่าเขาได้แตะต้องตัวนาง หญิงสาวเริ่มน้ำตาคลอหน่วย ไม่นะ! นางคือบุตรสาวฉีโหวผู้ยิ่งใหญ่ จะมาถูกบีบบังคับเรื่องคู่ครองได้อย่างไรกัน นางมีชายที่รักหมายปองกันอยู่แล้ว

         “เอ่อ...ข้าแค่...แค่เข้าใจผิดต่อกันเท่านั้นเจ้าค่ะ”

         คำพูดที่ติดขัดและเบา เสียจนคนฟังแทบไม่ได้ยิน ทำให้ผู้ที่ผ่านร้อนหนาวมาไม่น้อย ต่างเข้าใจตรงกันถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ระหว่างคู่หนุ่มสาว จะเกิดขึ้นมากน้อยแค่ไหน เกียรติของตระกูลจะถูกย่ำยีไม่ได้เป็นอันขาด

         “หยางมู่เสวียน! เจ้ารู้ผิดหรือไม่!”

         ท่านมหาเสนาบดี ถามบุตรชายเสียงกร้าว ตึก! ชายหนุ่มคุกเข่าลงในทันที แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้คิดหลบสายตาของบิดา เพราะเรื่องนี้เขาผิดจริง ที่ตั้งใจปกป้องคนไม่รู้จัก จนเกิดเรื่องราวเช่นนี้ขึ้น แต่สิ่งที่นางกำลังจะก้าวไปดูนั้น อาจทำให้ชีวิตของนางสิ้นสุด ก่อนเวลาอันควรได้เช่นกัน

         “ข้ารู้ผิดขอรับ และยินดีที่จะแบกรับทุกความผิดไว้เองขอรับ”

         ชายหนุ่มอืดอกรับอย่างผ่าเผย พร้อมยอมรับโทษแต่ผู้เดียว และนั่นทำให้ฉีฮูหยินถึงกับซวนเซ แทบจะสิ้นสติเสียให้ได้ เมื่อบุตรสาวคนโตของนาง ได้เกิดเรื่องเสื่อมเสียขึ้น แม้จะเป็นการถูกเนื้อต้องตัวเพียงเล็กน้อย สำหรับบุตรสาวสกุลใหญ่แล้ว มันคือเรื่องที่ต้องจัดการให้ถูกต้อง เพื่อรักษาชื่อเสียง

         “ท่านโหว เรื่องนี้ข้าน้อยอยากทำให้ถูกต้องขอรับ”

         ท่านมหาเสนาบดี หันไปเอ่ยกับท่านโหว ด้วยน้ำเสียงเยี่ยงคนนอบน้อง เพื่อไม่ให้เกิดความหมางใจกัน เขาต้องแสดงความรับผิดชอบ ในสิ่งที่บุตรชายกระทำ

         หากอีกฝ่ายจะไม่ตอบรับ ก็ต้องฝั่งนั้นเอ่ยปากด้วยตนเอง มิใช่เขาที่จะเป็นคนหักหน้า หาไม่แล้วคงไม่พ้นการถูกครหา ไหนจะความบาดหมางที่อาจหยั่งรากลึก จนเป็นความยุ่งยากในภายหน้า

         ท่านโหวเองก็ทำสีหน้าลำบากใจ หากปฏิเสธ...ชื่อเสียงของบุตรสาว อาจเสียหายจนมีผลในอนาคต แต่หากจะตอบรับเสียในตอนนี้ บุตรสาวเองก็คงไม่พอใจเช่นกัน ช่างเป็นเรื่องที่ทำให้เขา กลืนไม่เข้าคายไม่ออกยิ่งนัก

         “ท่านพ่อ มันมิใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะเจ้าคะ ขะ...ข้ากับเขาเพียงบังเอิญเท่านั้นเจ้าค่ะ”

         คำพูดที่ยังคงกำกวม ทำให้สายตาของบรรดาฮูหยิน มองหญิงสาวอย่างพินิจพิเคราะห์ แน่นอนว่าหนึ่งในนั้น มีมารดาของชายคนรัก แววตาที่มองมายังนาง มันเต็มไปด้วยความไม่ชื่นชมเช่นเมื่อก่อน ไยคนเราจึงใจคับแคบนักเล่า นี่ขนาดมิได้เห็นด้วยตา ยังสามารถตัดสินนางได้แล้วหรืออย่างไรกัน...

         “ทุกคำเป็นเจ้าพูดออกมาเอง ผู้ใดในที่นี่ไม่ได้ยินบ้างเล่า ฉีเหนียงเหนียง”

         ฉีเหนียงเหนียง มองไปยังมารดาของคนรัก อย่างไม่อยากจะเชื่อหูตนเอง ว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกมา แค่สายตานางยังพอปล่อยผ่านไปได้

แต่นี่คือคำพูดที่ตอกย้ำ เหมือนนางลักลอบทำเรื่องที่ผิดศีลธรรม สาวใช้ของนางไปเอาน้ำให้นางเท่านั้น นางจึงได้เดินเล่นรอเพียงลำพัง และการพบกับบุตรชายสกุลหยาง ก็หาใช่ความตั้งใจของนางสักนิด

         “เจ้าจะไม่เอ่ยสิ่งใดหน่อยหรือ หยางมู่เสวียน”

         เป็นสตรีคนเดิมที่เพิ่งกล่าวหาหญิงสาว ได้เบนสายตาไปที่ชายหนุ่ม พร้อมตั้งคำถามด้วยน้ำเสียง ราวกับเขาคือผู้ร้ายในสายตานางและทุกคน

         “เรื่องระหว่างครอบครัวของพวกข้า ยังไม่ถึงคราวที่หลงฮูหยินจะสอดมือ”

         เป็นท่านมหาเสนาบดีที่เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นการกระทำอันไร้มารยาท ของภรรยาขุนนางเล็กๆ คนหนึ่ง ที่อาจหาญใช้คำพูดกดหัวบุตรชายของเขา ต่อหน้าบิดาเยี่ยงเขา

         “ท่านมหาเสนาบดี ภรรยาข้ามิรู้ความ โปรดอย่าได้ถือสาเลยขอรับ”

         ใต้เท้าหลงรีบเข้ามารั้งภรรยา ให้ไปอยู่ด้านหลัง ก่อนจะประสานมือโค้งกายขออภัยต่อเจ้าบ้าน อนาคตของเขายังต้องพึ่งพาเหล่าขุนนางใหญ่อยู่ เขารู้ดีว่าสกุลฉีเวลานี้ กำลังถูกจับตามองจากราชสำนัก ภรรยาจึงคิดที่จะกีดกันมิให้บุตรชาย รักใคร่กับบุตรสาวสกุลฉี แต่การงัดข้อต่อสกุลหยาง ใช่เป็นความคิดที่ดีนัก!

         “เรื่องในบ้านเจ้าก็อบรมกันเองให้ดี เรื่องของลูกข้ามิจำเป็นต้องให้คนนอกมาตัดสินใจ”

         ท่านมหาเสนาบดี ยังคงแสดงถึงความมีน้ำใจอันกว้างขวาง แต่คงมีเพียงคนโง่เท่านั้น ที่มองว่าเขามิได้ถือสา ทั้งที่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมา มันชัดเจนว่าสกุลหลง อาจจมหายไปจากสังคมของเหล่าขุนนาง เรียกได้ว่าไร้ความก้าวหน้าได้เลยทีเดียว

         “ข้ายินดีรับผิดชอบต่อนางขอรับ”

         หยางมู่เสวียน เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น เขารู้ดีว่าคงยากที่จะมองข้ามเรื่องหยุมหยิมของสังคมได้ เขาที่เป็นชายนั้นไร้สิ่งที่ต้องมากังวล

แต่ฉีเหนียงเหนียง คงหมดโอกาสที่จะเป็นภรรยาเอกในสกุลใหญ่ นั่นหมายความว่านางในสกุลฉี จะกลายเป็นเพียงขยะไปโดยปริยาย ในเมื่อเขากระทำด้วยความคิดอันน้อยนิด ความผิดนี้เขาก็จะแบกมันไว้ไปชั่วชีวิตด้วยตนเอง

         “ไม่!!”

         ฉีเหนียงเหนียงปฏิเสธเสียงหลง ก่อนจะซวนเซสิ้นสติ ลงในอ้อมแขนของหยางมู่เสวียน ที่ขยับกายลุกขึ้นรับร่างนั้นเอาไว้ได้ทัน จะรักหรือรู้จักมักคุ้นรึไม่ เวลานี้ก็ยากนักที่จะปฏิเสธการรับผิดชอบ ต่อชื่อเสียงของนางได้