ตอนที่15 หยางมู่เสวียน

“หากเจ้ายังไม่หยุด! ก็กลับเรือนไปสงบสติอารมณ์ให้ได้ก่อน ค่อยไปพบท่านพ่อของเจ้าในภายหลัง”

         แม้นางจะตามใจบุตรชายไปแทบทุกเรื่อง แต่ในบางเรื่องนางก็ต้องไม่ให้เสียการปกครอง ต่อหน้าผู้ต่ำศักดิ์กว่าได้

         “ท่านแม่!”

         “หยางเฮ่อหลง! ก่อนอำนาจทุกอย่าง จะตกสู่รุ่นของพวกเจ้า ไยไม่ลองคิดให้ดีว่ามันจะอยู่ในมือผู้ใดก่อน”

         หยางเฮ่อหลง ขบกรามแน่นด้วยความขุ่นเคือง แต่เมื่อนึกตามคำของมารดา เขาก็ต้องยอมรับ ว่าก่อนที่จะถึงตาเขากุมอำนาจ มันจะต้องอยู่ในมือบิดาก่อนเป็นอันดับแรก หากเขาทำให้บิดาชิงชังไปมากกว่านี้ มันย่อมไม่เป็นผลดีเท่าใดนัก

         “เจ้าไปเถอะ อีกสักครู่ข้ากับคุณชายรองจะตามไป”

         หยางฮูหยิน หันกลับไปพูดกับหยางสวี่เหยา ซึ่งน้ำเสียงที่แสดงถึงความเอ็นดู ก็ยังคงมีดังเดิม

         “ขอรับ เช่นนั้นข้าน้อยขอตัวก่อน”

         หยางสวี่เหยา โค้งกายให้แก่เจ้าของเรือน ก่อนจะรีบก้าวจากไปในทันที ด้วยเกรงว่าคุณชายรอง จะเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาอีก นี่มิใช่ครั้งแรกสำหรับเรื่องเช่นนี้ แต่เพราะคนอื่นในสกุลหยางเอ็นดูเขา เรื่องแค่นี้จึงไม่ทำให้เขาต้องถือสา

         “อย่าได้ทำแบบนี้อีก ไปเตรียมตัวซะ!”

         หยางฮูหยินหันกลับมากำชับบุตรชายเสียงกร้าว ถึงนางจะชื่นชอบให้หยางเฮ่อหลงเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ไม่ใช้ทำเรื่องเกินจากที่นางชี้นำ

         “ข้าไม่อยากไป” หยางเฮ่อหลงเยี่ยงคนเอาแต่ใจ

         “หากเจ้าไม่รู้อดทนเยี่ยงที่ข้าสอน ก็ควรรู้ตัวว่าต้องอยู่เยี่ยงไรในจวน”

         ชายหนุ่มทำได้เพียงก้มหน้านิ่ง เพื่อซ่อนแววตาดุกร้าวของตนเองเอาไว้ เพราะถ้าครั้งใดที่มารดาโกรธขึ้นมาจริงๆ การเรียกขานชื่อเขาจะเปลี่ยนไป รวมถึงการแทนตัวของนาง ก็จะเปลี่ยนไปเช่นกัน

         “ขอรับ”

         กว่าชั่วอึดใจ หยางเฮ่อหลงจึงได้ตอบรับคำมารดา วันนี้เขายังทำอะไรไอ้ไพร่นั่นไม่ได้ แต่วันหน้ายังมี...

         ชายหนุ่มยังคงหมายมาดที่จะกำจัด คนที่อาจหาญทำให้เขาถูกตำหนิ ร่างสูงก้าวออกจากห้องหนังสือ ไปด้วยโทสะที่อัดแน่นภายในใจ ปึก! ร่างสูงกระแทกเข้ากับร่างท่วมของแม่นมชรา ทว่าคงมีเพียงสายตากรุ่นโกรธเท่านั้น ที่ตวัดมองแม่นมหลี่ ซึ่งหญิงชราก็หาได้โกรธเคืองผู้เป็นนาย

         “ฮูหยิน ทุกอย่างพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” แม่นมหลี่ก้าวเข้ามารายงาน ถึงสิ่งที่ได้รับมอบหมาย

         “รอเป็นพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน วันนี้นายท่านกลับมาแล้ว ข้าคงต้องอยู่บ้านก่อน”

แม้นางจะรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง ที่ความตั้งใจถูกทำลาย แต่มันก็มิใช่เรื่องใหญ่โตอันใด แต่หากนางออกจากบ้านไป ทั้งที่สามีกับบุตรสาวอยู่บ้าน นั่นอาจทำให้หลายสิ่งอย่างของนางสั่นคลอน นางจำต้องจัดลำดับความสำคัญให้ดี

         “เช่นนั้น บ่าวจะช่วยแต่งตัวนะเจ้าคะ”

         “อืม”

         ฉีเหนียงเหนียง ก้าวออกจากห้องหนัง เดินตรงกลับไปยังห้องนอนของนาง เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และประทินผิวให้ผุดผ่องอยู่เสมอ วัยของนางจะร่วงโรยไปเท่าใดไม่สำคัญ ขอเพียงนางดูแลตัวเองให้ดี ริ้วรอยต่างๆ ก็ไม่อาจคืบคานมาบนร่างกายของนางได้

         แม่นมหลี่ได้สั่งการให้สาวใช้ ไปแจ้งกับคนขับรถม้า ว่าวันนี้ฮูหยินไม่ได้ไปจวนลั่วแล้ว ก่อนจะเดินตามผู้เป็นนาย เพื่อไปจัดแจงเครื่องแต่งกายไว้ให้พร้อมเพรียง

เรือนหลัก

         ภายในห้องโถงอันกว้างขวาง ท่านมหาเสนาบดี พร้อมบุตรชายคนโต และหลานชายคนโต ได้นั่งสนทนากันอย่างออกรส และคงหนีไม่พ้นเรื่องการแต่งงาน ของหยางเหยาเกอ ที่ใกล้จะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

         หยางมู่เสวียน มองบุตรชายคนโต ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ในชีวิตแต่งงานของเขา สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกพึงพอใจต่อภรรยา ก็คงเป็นการมอบบุตรชายหญิงแก่เขา แม้ว่านางจะชิงชังต่อการแต่งงานครั้งนี้เพียงใด ทว่านางก็มิได้ปฏิเสธการอุ้มท้องลูกๆ ทั้งสามคนของเขา

         แม้จะมีบางช่วงเวลา ที่มีข่าวของนางกับอดีตคนรัก แต่เขามีหรือจะไม่รู้นิสัยหยิ่งจองหองของนาง ว่าต่อให้ยังมีใจกับอดีตคนรักอยู่ นางก็จะไม่ลดตัวไปทำเรื่องเสื่อมเกียรติ

ส่วนเรื่องที่นางชิงชังบุตรชายคนโตมาก นั่นเพราะบุตรชายถือกำเนิด จากความไม่เต็มใจของนาง และความคับแค้นใจของเขาในตอนนั้น ทำให้หลังการเกิดของหยางเหยาเกอ เขาและนางแทบไม่เฉียดใกล้กันเลย

         แต่อย่างไรเขาก็คือบุรุษ ยังคงมีความต้องการของวัยหนุ่มอยู่เต็มกาย ครั้นจะให้ไปมีสัมพันธ์สตรีอื่น เขาก็ไม่อาจทำได้ลง จึงคงใช้สิทธิ์ความเป็นสามีต่อนาง จนให้กำเนิดบุตรชายหญิงอีกถึงสองคน

         เขาจึงแยกตัวออกห่างไปอยู่ไกล พร้อมบุตรสาวคนเล็ก ปล่อยให้นางอยู่กับลูกรักของนางไปเสีย แม้จะมีหลายครั้งที่เขาเองก็เกิดความแคลงใจ ยามเห็นหน้าบุตรชายคนรอง มันไม่มีความเหมือนตัวนางหรือเขาเลย หรือจะเป็นปู่ย่าตายาย ก็ยังไม่มีส่วนคล้ายคลึงสักนิด

         “เหนียงเหนียง คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่สบายดีหรือเจ้าคะ”

         ฉีเหนียงเหนียง ก้าวเข้ามาภายในโถงกว้าง ก่อนจะย่อกายทำความเคารพพ่อแม่สามี แล้วจึงหันไปทักทายสามี ตามมารยาทมิให้ใครกล่าวตำหนิได้

         “เจ้ามาแล้วหรือ มานั่งนี่เถอะ”

         หยางมู่เสวียนเอ่ยเรียกภรรยา ให้มานั่งข้างๆ เขายังรู้สึกได้ว่าภรรยา คงความงามไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แต่นั้นก็มิได้ช่วยให้ความสัมพันธ์ของเขาและนาง ราบรื่นได้อยู่ดี ฉีเหนียงเหนียงก้าวไปนั่งลงเคียงสามี ใบหน้างามยังคงเชิดสูง อย่างหยิ่งผยองดังเดิม

         ก่อนจะเหลียวมองไปยังบุตรชายคนโต โดยมีหยางสวี่เหยายืนเคียงข้างเพื่อคอยดูแล นับเป็นเรื่องปกติ เวลาที่สามีกลับมาจวน หยางสวี่เหยา จะไปคอยอยู่กับหยางเหยาเกอเสมอ

         แต่ที่ทำให้นางสะดุดใจอีกหน คือความเหมือนของคนทั้งคู่ ราวกับเกิดจากพ่อแม่เดียวกันอย่างไรอย่างนั้น และนางมั่นใจว่ามิได้คิดไปเองเพียงคนเดียว

         จนเมื่อหยางเฮ่อหลง ได้ก้าวเข้ามาภายในห้องโถง นั่นทำให้ทุกสายตาหันไปมองที่เขา ก่อนจะพากันชำเลืองมอง ไปยังหยางเหยาเกอ และหยางสวี่เหยาอีกครั้ง ทว่าทุกคนก็หาได้เอ่ยสิ่งที่คิดออกมาไม่ ด้วยรู้นิสัยขี้โวยวายของหยางเฮ่อหลงดี