ตอนที่20 รบกวนเจ้าแล้ว

“ท่านแม่ทัพ ด้านนอกให้ข้าจัดการเองเถอะเจ้าค่ะ ตัวท่านยังไม่ควรเปิดเผยให้พวกมันรู้”

         หญิงสาวยื่นส่งคุณชายน้อยในมือ ให้แก่แม่ทัพหนุ่ม นางในฐานะผู้นำการคุ้มกัน ย่อมไม่ปล่อยหน้าที่นี่ให้แก่ลูกค้าแบกรับได้ แม้ตลอดการเดินทาง นางจะมาในฐานะสาวใช้ก็ตาม

         “รบกวนแม่นางมู่แล้ว”

         แม่ทัพหนุ่มรับบุตรชายมาอุ้มไว้ ก่อนจะจัดแจงวางพวกเขาไว้ในตะกร้านอน ก่อนจะกลับมานั่งนิ่ง พร้อมวางดาบคู่ใจพาดไว้บนตัก ในบ้านของเขามีคนไม่ซื่อตรงจริงๆ หรือนี่!

         ด้วยตลอดการเดินทางนั้น นอกจากโจรป่าตามรายทาง เขาไม่เคยพบกับการลอบโจมตีเลยสักครั้ง แต่หลังจากกำหนดการเข้าเมืองหลวงของเขาเป็นที่แน่ชัด หลังน้องสาวส่งข่าวมาเมื่อคืน กลุ่มคนพวกนี้ก็ปรากฏขึ้นตามที่คาดการณ์

         ตึก! ร่างงามได้เหินกายลงบนพื้น เบื้องหลังรถม้าอย่างสง่างาม โดยมีผู้ติดตามในการคุ้มกันครั้งนี้ เคลื่อนกายมาอยู่ด้านเคียงข้างหญิงสาวกว่าสิบชีวิต

         กลุ่มคนชุดดำที่ไล่กรวดรถม้ามาอย่างกระชั้นชิด จำต้องหยุดเท้าลง เมื่อมีกลุ่มคนขวางทางอยู่ สำนักคุ้มภัยสกุลมู่ ขึ้นชื่อเรื่องความเก่งกาจ ไม่เคยมีงานใดพลาดสักครั้ง แต่ไม่คิดว่าครั้งนี้จะเป็นสตรี ที่นำกำลังคุ้มกันสายเลือดของสกุลลั่ว ช่างดูแคลนพวกเขาเกินไปแล้ว

         “อย่าให้พวกมันผ่านไปได้”

         คำสั่งจากปากอิ่ม ราวกับคำสวรรค์สั่ง เหล่าผู้คุ้มกันได้เคลื่อนกายตั้งค่ายกลในทันที ทว่าหญิงสาวกลับยืนมั่นคงไม่ไหวติงอยู่ที่เดิม

         “ค่ายกลสวรรค์บัญชา!”

         หนึ่งในกลุ่มคนชุดดำ พูดด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก แน่นอนว่าน้อยคนนัก จะรอดจากค่ายกลนี้ไปได้ แบบครบสามสิบสอง แสดงว่าทายาทสกุลลั่วอยู่ในรถม้านั้นจริง

         คำสั่งที่ได้รับคือกำจัดสายเลือดสกุลลั่วเสีย มันคงไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะหน้าประตูเมืองหลวงเวลานี้ ท่านแม่ทัพใหญ่ลั่วคงได้มารออยู่แล้ว คงต้องเร่งลงมือแล้ว

         “พวกเจ้าแยกตัวไปจัดการคนบนรถม้าเสีย ทางนี้พวกข้าจัดการเอง”

         หัวหน้าของคนชุดดำสั่งการทันที เมื่อประเมินแล้วว่าคงเสียเวลาอยู่ตรงนี้อีกพอสมควร ขวับ! เสียงแส้สะบัดผ่านอากาศ ขัดขวางคนที่คิดจะแยกตัว

         “เจ้าคิดจะทำให้งานของพวกข้าติดขัด ก็อย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจ”

         หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียว เอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันดัง และนั่นคือสิ่งที่ทำให้หัวหน้าชายชุดดำ ตั้งเป้าหมายที่จะกำจัดนางเป็นคนแรก เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างสูงใหญ่ได้พุ่งเข้าไปในค่ายกล เพื่อเผชิญหน้ากับสตรีไม่รู้ที่ตาย

         “หญิงงามควรอยู่เย้าเฝ้าเรือน ไม่น่าออกมาทำตัวอวดกล้าอยู่ข้างนอกเช่นนี้”

         แม้เขาจะมั่นใจในฝีมือของตนเอง แต่ก็ควรที่จะหยั่งเชิงนางเสียก่อน หากผลีผลามจนเกินไป รังแต่จะกลายเป็นตัวเขาที่พลาดพลั้ง

         “พ่อแม่ข้ายังไม่คิดตำหนิ เจ้าเป็นญาติฝ่ายใดมิทราบ จึงได้คิดมาสอนข้า”

         หญิงสาวย้อนถามคล้ายจะเล่น แต่มิได้เล่น เพราะนางรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการหยั่งเชิงนางอยู่

         “ในเมื่อเจ้าเลือกที่จะไม่ถอย ก็อย่าได้ว่าตัวข้ารังแกสตรีเลย!”

         เคร้ง! การโจมตีก็เกิดขึ้นในทันที ทั้งคู่ต่างไม่มีใครยอมถอย สองร่างพุ่งเข้าโรมรันกันอย่างหนักหน่วง เช่นเดียวกับชายชุดดำที่เหลือ ต่างพยายามพุ่งเข้าตีฝ่า เพื่อให้พวกเขาผ่านค่ายกลไปหาเป้าหมาย ซึ่งลับสายตาไปครู่ใหญ่แล้ว

         ทางด้านรถม้าที่วิ่งเต็มกำลัง ไปตามถนนเล็กแคบและคดเคี้ยว ยังคงรักษาการทรงตัวเอาไว้ได้เป็นอย่างดี อีกกว่างครึ่งเส้นทางเลยทีเดียว จึงจะพ้นเขตป่าไผ่

         แม่ทัพหนุ่มแตะเบาๆ ที่ต้นคอของบุตรสาวและบุตรชาย ก่อนที่เด็กน้อยทั้งสองจะหลับไป ใช่ว่าเขาอยากที่จะพาลูกๆ มาเสี่ยงอันตราย แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกๆ อยู่รอเขาที่ชายแดน โดยไม่รู้ว่าบิดาเยี่ยงเขา จะรักษาชีวิตกลับไปหาได้หรือไม่

         สู้นำพวกเขากลับเข้าสู่สกุลลั่ว อย่างน้อยน้องสาวและบิดาก็อยู่เมืองหลวง ไม่มีเขาคู่แฝดก็ยังมีคนเลี้ยงดู ช่างน่าสงสารนักลูกพ่อ กำพร้ามารดาตั้งแต่ลืมตาดูโลก ใครที่มันทำร้ายแม่ของพวกเจ้า พ่อจะลากมันลงไปนรกไปให้หมด

         “นายท่าน”

         “ข้าจัดการเอง”

         แม่ทัพหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากเล็กของคู่แฝด ก้าวออกไปยังประตูรถม้า ก่อนจะเปิดออกไป ยืนอยู่เฉลียงรถม้า สายตาดุกร้าวมองไปยังกลุ่มก้อนสีดำจำนวนหนึ่ง พุ่งตามติดรถม้ามาด้วยความเร็ว วิชาตัวเบาของคนพวกนี้ นับว่าไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

แม่ทัพหนุ่มปิดประตูรถม้าเอาไว้ดังเดิม ก่อนที่เข้าจะเหินกายลงไปยืนประจันหน้ากับคนร้าย ที่ไล่กวดมาไม่ห่าง มุมปากหนายกยิ้มหยันต่อชะตาของตนเอง แต่ถ้าถามว่าเขาเสียใจไหม ที่เป็นกำแพงหนาปกป้องคนทั้งแผ่นดิน เขาไม่เคยเสียใจเลยสักครั้ง แม้รอบกายของเขาและครอบครัว จะเต็มไปด้วยอันตรายนานับปการ

         ‘ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่พลาดนะน้องรอง’

         เคร้ง! การต่อสู้เริ่มขึ้นในทันที ที่เหล่าชายชุดดำ ที่หลีกหนีจากการขัดขวางของสำนักคุ้มภัยสกุลมู่มาได้ แม่ทัพหนุ่มตวัดดาบในมือด้วยพลังอันอัดแน่น ฟิ้ว! ฟิ้ว!

         “ไม่!!!”

         และในจังหวะที่โรมรันกันอยู่นั้น ลูกธนูดอกใหญ่ได้พุ่งผ่านหน้าของเขาไป แม่ทัพหนุ่มหมุนกายมองไปยังทิศทางของลูกธนู เชร้ง! ทว่าก่อนที่อาวุธสังหารจะทันได้ถึงเป้าหมาย ร่างในชุดสีเพลิงได้พุ่งเข้าขัดขวางเอาไว้เสียก่อน

         “เจ้ามาสายยัยเด็กบ้า!”

         แม่ทัพหนุ่มรู้สึกโล่งใจในทันที เมื่อเห็นแล้วว่าน้องสาวมาถึงได้ทันการณ์ ก่อนที่แม่ทัพหนุ่มจะหันกลับไป เผชิญหน้ากับคนร้ายอีกครั้ง ครานี้เขาไม่ต้องพะวงหลังอีกแล้ว เพราะการปรากฏตัวของน้องสาว นั่นหมายความว่าสหายของนาง และบิดารอท่าอยู่เบื้องหน้าแล้ว

         สองแม่ทัพสกุลลั่ว ต่างพุ่งเข้าหาศัตรู อย่างไม่คิดเกรงกลัวต่อความตาย โดยเฉพาะลั่วคังอัน นางจะกลัวอะไรได้อีก เมื่อความตายนั้น นางผ่านมันมาแล้ว เจ็บใดจะเท่าถูกคนที่วางใจหักหลัง

เช่นการลอบโจมตีครั้งนี้ก็เหมือนกัน มีคนในจวนของนางช่วยเหลือศัตรู ส่งข่าวเรื่องหลานๆ ของนาง หาไม่แล้วคนนอกหรือจะรู้ถึงการมาของคู่แฝด เพราะนางรู้ดีว่าบิดา จะต้องป่าวประกาศไปทั่วจวน เรื่องของหลานๆ มันจึงดูไม่เป็นการวางแผนล่อเหยื่อจนเกินไป ทุกอย่างล้วนดูเป็นธรรมชาติ