ตอนที่19 ศึกแรก

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ที่เดินมาส่ง”

“ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้ากลับก่อน พรุ่งนี้พบกันใหม่”

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวตอบรับด้วยความสดใสร่าเริงเช่นเดิม

ชายหนุ่มหมุนกายเดินกลับไปยังเส้นทาง ที่เขาเดินผ่านมาเมื่อครู่ โดยเรียวปากหนาคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ทว่าก่อนที่นางจะเดินกลับเข้าไปในเรือน ก็นึกบางอย่างขึ้นได้ จึงหันกลับไปมองชายหนุ่ม ที่ยังคงเดินไปได้ไม่ไกลนัก

“พี่หยู๋เฟิง พรุ่งนี้อยากกินสิ่งใดเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ”

ร่างสูงที่กำลังจะก้าวพ้นแสงไฟหน้าเรือน ได้หยุดเท้าก่อนจะหันกลับไปหาเจ้าของเสียงใส

“ข้าอยากกินไก่นึ่งสมุนไพร”

ชายหนุ่มคิดชื่อใดไม่ออก จึงเลือกที่คิดว่าหาง่ายตอบนางไป ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง เมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้ารับ พร้อมโบกมือให้แก่เขา

“คุณชาย ข้าน้อยจะส่องไฟไปส่งนะขอรับ”

พ่อบ้านจ้ง รีบเดินมาหาชายหนุ่ม พร้อมโคมไฟในมือ ด้วยเส้นทางกลับนั้นมิได้สว่างไปตลอดเส้นทาง

“เอาโคมไฟให้ข้าเถิด ท่านลุงไปพักผ่อนเถอะขอรับ แค่นี้ข้ากลับเองได้ เดินส่งกันไปส่งกันมา คืนนี้คงมิได้นอนกันพอดี”

“ขอรับ”

ชายชรายื่นส่งโคมไฟให้แก่ชายหนุ่ม ก่อนจะยืนส่งจนร่างสูงใหญ่ลับตาไป จึงได้เดินกลับไปสำรวจความเรียบร้อย ภายในเรือนของคุณหนูสามก่อนกลับไปพัก

หน้าประตูเมืองตะวันออก ก่อนรุ่งสาง

         ท่านแม่ทัพใหญ่ลั่ว ได้นั่งอยู่บนหลังม้าอย่างสง่า เขาไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ด้วยความอยากเห็นหน้าหลานแฝด และห่วงในความปลอดภัยของเด็กๆ

         แม้บุตรสาวจะยืนยันแล้วว่า คู่แฝดนั้นได้รับการดูแลเป็นอย่างดี แต่เขาก็ยากที่จะวางใจ ศัตรูของสกุลแม่ทัพมีมากกว่าแมลงพิษทั่วหล้าเสียอีก

         “คารวะท่านแม่ทัพใหญ่ อีกหนึ่งชั่วยามประตูเมืองจึงจะเปิดขอรับ”

         ทหารรักษาประตูเมือง รีบวิ่งมาหยุดทำความเคารพท่านแม่ทัพใหญ่ ก่อนจะแจ้งเวลาในการเปิดประตูเมือง

         “อืม...ข้ารอได้”

         ลั่วเจิ้งคัง ตอบรับอย่างเข้าใจระเบียบนี้ดี หากมิใช่เรื่องสำคัญ ประตูเมืองจะไม่เปิดเป็นอันขาด ร่างสูงใหญ่เหวี่ยงกายลงจากหลังมาก ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดกำแพงเมือง เพื่อจะได้ยืนดูทุกสิ่งภายนอกกำแพงสูง รอเวลาออกไปรับหลานๆ

         “เจ้าก็เหลือเกิน ทำไมไม่บอกท่านลุงไปเล่า ว่าใครที่เป็นคนพาคู่แฝดมา ดูสิ! พวกข้าต้องแหกขี้ตา ตามมาเยี่ยงนี้”

         อู๋เกอบ่นสหายรัก ที่เอนกายลงนอนอยู่ข้างๆ สรุปแล้วพวกหกคนก็ต้องหอบสังขาร ตามบิดาของสหายรักออกจากจวน เพื่ออารักขาให้ปลอดภัย เว้นเพียงแค่เมิ่งหยู๋เฟิงเท่านั้น ที่ยังคงอยู่ที่จวน ทั้งหมดพากันเอนกายลงนอน บนหลังคาของบ้านเรือน ซึ่งอยู่ใกล้ประตูเมืองมากที่สุด

         “หากบอกไป หนอนในบ้านข้า จะไม่ได้มีเวลาเตรียมการณ์น่ะสิ ปล่อยในมันเร่งลงมือแบบกระชั้นชิด จะได้ไม่เปลืองแรงเรามิดีกว่าหรือ”

         แม่ทัพสาวเอ่ยกับเหล่าสหาย ก่อนจะหลับตาลงอย่างไม่ยี่ระต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น การกลับมามีชีวิตอีกครั้งของนาง สิ่งที่เปลี่ยนไปคงเป็นเรื่องสหาย รวมถึงหลายสิ่งอย่างที่ถูกชะตาของนางเปลี่ยนแปลง

         แต่สิ่งที่ยังคงเดิม คือคนที่ยังคลั่งใคร่ในอำนาจ ก็ยังคงเดินบนเส้นทางเดิมไม่เปลี่ยนไป และนั่นคือสิ่งที่นางต้องทำให้มันหายไป จะด้วยเล่ห์กลหรือความโหดร้าย นางก็จะไม่ให้สิ่งเลวร้ายใดๆ วนกลับมาหาครอบครัวและคนรอบกาย

         ในชีวิตเดิมนั้น สหายทั้งหกของนาง ล้วนมีอายุที่ไม่ยืนยาว เพราะพวกเขาล้วนเกิดมาสูงส่ง และเป็นเสมือนหนามยอกอกของใครหลายคน การใช้ชีวิตที่ไร้ผู้ชี้นำ ทำให้ทั้งหมดมีจุดจบที่เหมือนกัน คือตายอย่างอนาถ

รุ่งสาง ณ ถนนสู่เมืองหลวง

         ขบวนรถม้าที่มีตราประทับของสำนักคุ้มภัยชื่อดัง กำลังเคลื่อนตัวออกจากที่พัก เพื่อเดินทางเข้าสู่เมืองหลวง ให้ทันก่อนฟ้ามืดอีกครั้ง

         ชายหนุ่มใบหน้ามีหน้ากากปิดบังไปกว่าครึ่ง ทว่าก็ยังไม่อาจบดบังความหล่อเหลาของเขาได้เลย ชายหนุ่มอุ้มทารกหญิงเอาไว้บนตัก เด็กน้อยวัยเพียงขวบครึ่ง กำลังโบกสะบัดของเล่นในมืออย่างร่าเริง

         ส่วนเด็กชายซึ่งมีใบหน้าเหมือนกัน กำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของสาวใช้ ชายหนุ่มใช้มือคลี่ม่านหน้าต่างออกเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มละมุน อีกไม่กี่ชั่วยาม เขาก็จะได้กลับถึงบ้านอย่างแท้จริง

         “นายท่าน ข้างหน้าจะเป็นเขตป่าไผ่ขอรับ”

         คนขับรถม้า รีบรายงานให้ผู้เป็นนายทราบ เพราะทุกช่วงของถนน มักมีสิ่งที่เหนือความคาดหมายอยู่บ่อยครั้ง โดยเฉพาะป่าไผ่แทบทุกแห่ง มักเป็นสถานที่สำหรับซุ่มโจมตีเสมอ

         “ไม่ต้องกระโตกกระตากไป เตรียมตัวให้พร้อมก็พอ”

         ชายหนุ่มมั่นใจว่าเขากับลูกๆ คงเข้าสู่เมืองหลวงได้ไม่ราบรื่นเท่าใดนัก แต่เขาก็หวังว่าน้องสาวจะออกมารับหลานๆ ได้ทันเวลา เพราะเขาจะต้องแยกตัวกับลูกๆ เพื่อไปพบผู้เป็นนาย ปล่อยให้เด็กๆ เข้าเมืองหลวงไปพร้อมกับคนจากสำนักคุ้มภัย

         ขบวนรถม้ายังคงเคลื่อนตัวไปตามถนนเล็กแคบ ที่ทอดยาวลึกเข้าไปในป่าไผ่ หากเขาจำไม่ผิด เส้นทางนี้มันจะมีระยะทางที่ยาวมาก กว่าจะพ้นเขตป่าไผ่ไปได้ ต้องใช้เวลาถึงหนึ่งชั่วยามเลยทีเดียว หากเป็นการควบม้าอย่างเร่งรีบ ก็เกินครึ่งชั่วยามอยู่ดี

         ทว่าภายในป่าไผ่สองข้างทาง ได้มีเงาร่างสีดำ วูบไหวไปตามยอดไผ่ ประหนึ่งภูติผีอย่างไรอย่างนั้น ทว่าทุกคนในคณะกลับแสร้งไม่รู้เห็น ยังคงกระตุ้นม้าให้ออกวิ่งต่อไป

         ฟิ้ว! เสียงบางสิ่งแหวกอากาศมาด้วยความเร็ว ทะลุผ่านเข้ามาในตัวรถม้า สาวใช้ที่อุ้มคุณชายน้อยอยู่ เอนกายหลบไปอย่างง่ายดาย แววตาดุดันของนาง มันช่างไม่เหมือนสาวใช้ทั่วๆ ไปยิ่งนัก

         ‘ต่ำช้าเกินไปแล้ว กล้ารบกวนการพักผ่อนของหลานชายข้า’

         หญิงสาวสบถอยู่ภายในใจ ก่อนที่นางจะชำเลืองมองไปยังทิศทางของอาวุธ ที่พุ่งผ่านมาเมื่อครู่ มือเรียวได้ดึงเอาใบมีดบางเฉียบหลายอันออกมาถือไว้ ก่อนจะหลับตาลงพร้อมเงี่ยหูฟังการเคลื่อนไหวด้านนอก

         และในจังหวะที่นางลืมตา มือหนาของชายหนุ่ม ก็คลี่เปิดม่านหน้าต่างรถม้า ออกอย่างฉับไวมิแพ้กับอาวุธที่ถูกปล่อยออกไปด้านนอก ซึ่งมันช่างแม่นยำราวจับวาง ร่างสีดำร่วงลงจากต้นไผ่ ก่อนจะมีกลุ่มก้อนสีดำ เคลื่อนเข้าประกบขบวนรถม้าในทันที

         และนี่เอง...คือการประกาศ ศึกครั้งนี้อย่างเต็มตัว แต่รถม้ายังคงวิ่งไปไม่มีเสียหลักแม้แต่น้อย เป็นการบอกได้ว่าทั้งม้าและคนขับรถม้า ล้วนได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีทีเดียว