ตอนที่3 สูญสิ้น

“ฮ่าๆ ภรรยารัก เจ้าไม่เดินไปหาท่านพ่อตาของข้าเล่า ไยคลานเหมือนสุนัขเช่นนี้ มันไม่สมศักดิ์ศรีของบุตรสาวแม่ทัพใหญ่สองสกุลเลยนะ”

         อ๋องจิ้งหยวน ก้าวมาหยุดยืนข้างใบหน้าบวมช้ำของภรรยา โดยมีร่างอ้อนแอ่นของนางอันเป็นที่รัก ยืนแนบชิดมิห่างกายอยู่ พร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก ราวกับความตายของคนสกุลลั่ว เป็นเสมือนเรื่องบันเทิงใจของสตรีผู้นี้ก็มิปาน

         ลั่วคังอันกัดฟันแน่น นางยังคงพยายามตะเกียกตะกายไปหาบิดา โดยไม่แม้แต่จะสนใจคนที่ยืนอยู่ข้างๆ สายตา แค่ชายเสื้อของเขาที่ขยับไหวมาให้เห็น นางก็รู้สึกอยากที่จะอาเจียนออกมาแล้ว

         “ท่านอ๋อง ช่วยสงเคราะห์นางหน่อยสิเจ้าคะ พาหัวของบิดานางมาตรงนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ นางจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคลานไป อิอิ!”

         คำพูดของหญิงสาวอันเป็นที่รักของสามี ทำให้ตลอดร่างที่เจ็บร้าว สั่นเทาไปทั้งกาย ดวงตาคู่งามที่นองไปด้วยน้ำตา จ้องมองไปที่บิดาด้วยความห่วงใย

         “ไม่!!! อ๊าก!!! ท่านพ่อ!!”

         หญิงสาวคำรามลั่นราวสัตว์บาดเจ็บ เมื่อบัดนี้ศีรษะของบิดา ถูกบั่นขาดออกจากร่าง หญิงสาวดวงตาเหลือกค้าง ด้วยความตะลึงงัน ตุบ! ศีรษะของชายชรา ถูกนำมาโยนลงต่อหน้าของหญิงสาว

         มืออันสั่นเทาค่อยๆ เอื้อมไปประคองใบหน้า ของบิดาเอาไว้ด้วยความรัก สองข้างแก้มอาบไปด้วยน้ำตา ชายที่ไม่เคยทำร้ายนางสักครั้ง บัดนี้ต้องมาตายเพราะความโง่งมของนาง

         “อ๊ากกก!!! ท่านพ่อ!! ข้าขอโทษ ฮือๆๆ เพราะข้าคนเดียว ข้ามันโง่ที่หลงเชื่อคนชั่ว ข้าทำลายพวกท่านทุกคน ท่านพ่อ!!”

         หญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้นหินอันเย็นเยียบ กอดศีรษะบิดาเอาไว้แนบอก ร่างที่เคยสง่าบัดนี้คดคู้อยู่อย่างน่าเวทนายิ่งนัก แสงไฟที่ค่อยๆ ลุกลามเลียจวนแม่ทัพอันหญิงใหญ่ ค่อยๆ ที่จะโหมกระหน่ำขึ้นเรื่อย ๆ

         “กรี๊ด!!! ปล่อยข้านะ!”

         ลั่วคังอันลืมตาโพลงในทันที เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของน้องสาว นางพลิกกายมองไปตามที่มาของเสียง ภาพที่ทำให้หญิงสาวด้านชาไปทั้งกายและใจ มือที่สั่นเทาจากความเจ็บปวด

         เอื้อมลงไปยังลูกธนูที่เสียบอยู่ที่ขา ก่อนจะดึงมันออกมาสุดกำลัง และนั่นเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ สำหรับคู่รักที่ยืนมองทุกอย่างอยู่ ลั่วคังอันเอาแรงมาจากไหนกัน

ไม่มีเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ทว่าหญิงสาวกลับตะเกียกตะกายลุกขึ้น ด้วยขาอันสั่นเทา ก่อนจะใช้ทุกความคลั่งแค้นพาตัวเอง พุ่งไปหาน้องสาว

         ทหารหลายคนที่กำลังช่วยกัน กระชากเสื้อผ้าของลั่วอันผิงออก เพื่อจะได้เชยชมนางให้สมอยาก ทำให้ลั่วคังอันอยากที่จะบั่นคอพวกมันทุกคนเสีย เสียงหัวเราะอันน่าขยะแขยงของพวกมัน นางจะจดจำไว้ จะกี่ชาติภพนางก็จะตามล่าพวกมันทุกคน

ลั่วคังอันทิ้งลูกธนูในมือ ก่อนจะจับโซ่ที่ล่ามคอนางซึ่งลากยาวตามพื้นมาถือไว้ มืออีกข้างยังคงกอดศีรษะของเอาไว้แน่น หญิงสาวใช้โซ่ในมือ ฟาดลงไปบนกายทหารเหล่านั้น

ซึ่งมันทำให้พวกเขา ผงะถอยออกไปเล็กน้อย และจังหวะนั้นหญิงสาวโถมกายเข้าทับร่างน้องสาวเอาไว้ นางรู้ดีว่าไร้หนทางหนีไปไหนได้ เพราะพลังกำลังเฮือกสุดท้าย มันสิ้นสุดลงแล้ว

         “พี่จะปกป้องเจ้าผิงเอ๋อร์ หลับตาซะ...อย่าได้กลัว พี่จะไม่อยู่ห่างจากเจ้า”

         หญิงสาวกล่าวปลอบโยนน้องสาว ด้วยน้ำตาที่แดงเป็นสีเลือด ลั่วอันผิงสะเอื้อนไหอย่างเจ็บปวด นางช่างโง่เขลาทั้งที่บิดา ซ่อนนางไว้อย่างดี แต่เพราะนางเห็นการตายของบิดา ทำให้เผลอส่งเสียง สุดท้ายนางก็กลายมาเป็นความว้าวุ่นใจของพี่สาวอีกครั้ง

หญิงสาวยกแขนขึ้นโอบกระชับร่างพี่สาวเอาไว้แน่น อย่างน้อยนางก็รู้ว่ามีบิดาและพี่สาว ที่เคียงข้างนางในการเดินทางไกลครั้งนี้

         “อย่าได้กลัว...”

         คำพูดปลอบโยนแผ่วเบาดังอยู่ข้างหู นางรู้ดีว่าพี่สาวกำลังจะทำสิ่งใด นางเต็มใจต่อการกระทำของพี่สาว เพราะมันคือการปกป้องที่ดีที่สุดแล้วในตอนนี้

ฉึก! ปิ่นปักผมในมืออันสั่นเทา ยังคงปักอยู่ที่ลำคอของน้องสาว หนทางเดียวเท่านั้น ที่น้องสาวของนาง จะไม่ต้องอยู่อย่างอดสูหรือต้องตายอย่างเสื่อมเกียรติ การจากโลกนี้ไปพร้อมกันย่อมดีต่อนางทั้งคู่ ดวงตาที่อ่อนล้า ได้หลับลงด้วยความเจ็บปวดร้าวลึก

         ลั่วอันผิงยังคงกระชับอ้อมแขนแน่นดังเดิม แม้จะเป็นลมหายใจเฮือกสุดท้ายที่มีของนาง กำลังขาดห้วง แบบนี้ดีแล้ว นางจากไปอย่างมีเกียรติ ดีกว่าถูกย่ำยีจนไม่เหลือสิ่งใด

         “เสียของหมด นังโง่!”

         ฉึก! ฉึก! ฉึก! ทหารผู้นั้นใช้ดาบ แทงไปที่ร่างของชายาเอกในจิ้งอ๋อง ด้วยความเคียดแค้น ที่มาขัดความสำราญของพวกเขา โดยทุกการกระทำ ตกอยู่ในสายตาเย็นชาของอ๋องหนุ่มและคนรัก

         เมื่อเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ของคนสกุลลั่วสิ้นสุดลง เปลวเพลิงสีแดงฉานก็โหมกระหน่ำขึ้นมาแทนที่ นับจากนี้คงหลงเหลือเพียงเถ่าถ่านจากพายุเพลิงเท่านั้น...