ตอนที่6 ยินดี

“ที่นี่คือเรือนของผู้นำคนต่อไป ใครก็ตามที่เข้ามาเพื่อทำลายความสงบ โจวเชามีสิทธิ์ที่จะกำราบ อำนาจนนี้เป็นคำสั่งของข้า ส่วนเจ้ากับลูกรักของเจ้า มีเรื่องอะไรกับทายาทหรือ จึงได้มารบกวนเขา ทั้งที่พระอาทิตย์เพิ่งพ้นขอบฟ้า”

         ชายชราประกาศกร้าวถึงอำนาจ ที่มอบให้แก่โจวเชา อีกทั้งยังย้อนถามถึงการมาเยือนที่เรือนนี้ ของลูกสะใภ้ด้วยน้ำเสียงตำหนิ

         “ไยท่านปู่ลำเอียง...” หยางเฮ่อหลง แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ

         “หุบปาก! ใครสอนให้เจ้าสอดแทรกการสนทนาของผู้อื่น แค่หมัดเดียวข้าว่ามันยังไม่พอกระมัง”

         ชายชราตวาดหยางเฮ่อหลงเสียงกร้าว สายตาที่มองไปยังชายหนุ่ม ไร้ซึ่งความรักใดๆ ทั้งสิ้น มันแตกต่างจากสายตาที่มองหยางเหยาเหอ และลูกหลานคนอื่นๆ

         “ท่านแม่”

         หยางเฮ่อหลงรีบเรียกมารดา พร้อมแสดงถึงความหวาดกลัว ต่ออำนาจของผู้เป็นปู่ ด้วยเขารู้ดีว่าถ้าท่านปู่ลงมือเอง เขาจะต้องลำบากไปนานนับเดือนทีเดียว

         “ข้าเป็นแม่ของเหยาเกอ การที่ข้ามาเยี่ยมเยียนลูกของตัวเอง มันผิดนักหรือเจ้าคะ”

         ฮูหยินน้อยหยาง เชิดใบหน้าขึ้นสูงอย่างทะนง พร้อมตั้งคำถามกับพ่อสามี

         “ไม่ผิด! ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้นจริงๆ แต่จากที่ข้ายืนฟังมาตั้งแต่ต้น จนถึงตอนนี้ ตรงไหนหรือที่แม่มาหาลูกด้วยความห่วงใย”

         ฉีเหนียนเหนียน จนด้วยคำพูด เมื่อนางไม่ได้คิดจะมาเยี่ยมบุตรชายคนโตอย่างที่ปากพูด แต่นางมาเพราะห่วงว่าบุตรชายคนรอง จะได้รับความเดือดร้อน จากคนไร้ค่าที่กุมอำนาจในมือ มากกว่านาง และลูกชายอันเป็นที่รักเสียอีก

         “ข้าสอนลูกไม่ดีเองเจ้าค่ะ ข้าจะอบรมเขาให้มากขึ้น เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

         เมื่อไม่อาจที่จะต่อกรกับพ่อสามีได้ นางจึงเลือกที่จะพาบุตรชายกลับไปก่อน เพราะถ้ายังอยู่ต่อแม้พียงเสี้ยวนาที พ่อสามีอาจทำสิ่งใดกับลูกของนางอีก

         “ต่อไปถ้าข้าหรือทายาทไม่อนุญาต อย่าได้เข้ามาที่เรือนนี้ แม้แต่ครึ่งก้าว โดยเฉพาะเจ้าหยางเฮ่อหลง เจ้ายังไม่คู่ควรที่จะเข้าใกล้หลานชายข้า”

         “แล้วข้ามิใช่หลานหรือขอรับ”

         ชายหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความคับแค้นใจ เพราะเขาไม่เคยถูกมองว่าเป็นสายเลือดของสกุลหยางเลย แม้แต่บิดาก็ยังเลือกที่จะไม่สนใจเขา ต่างกับเจ้าสวะหยางเหยาเกอ ที่ได้รับการพะเน้าพะนอ และมีอำนาจเหนือทุกคนในจวน

         “ไยไม่ถามแม่เจ้าดูล่ะ”

         “ท่านพ่อ! การพูดแบบนี้ จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดในตัวข้าได้นะเจ้าคะ”

         “ข้าอยู่มาจนผมเปลี่ยนสี คิดว่าอย่างไรเล่า ฉีเหนียงเหนียง”

         ชายชราย้อนถามลูกสะใภ้คนโต ด้วยน้ำเสียงกดลึก เรื่องในบ้านใช่ว่าเขาอยากนำมาพูด แต่การถูกล้ำเส้นอยู่บ่อยครั้ง มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องอดทน สิ่งที่ต้องรอในตอนนี้ คือรอให้บุตรชายกลับมาสะสางเรื่องนี้ให้จบสิ้นเสียที

         “เจ้าไม่เป็นอะไรนะ”

         คล้อยหลังลูกสะใภ้ไปแล้ว ชายชราก็ก้าวเดินไปหาหลานชาย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมทำหน้าแย้มยิ้มอย่างเอาใจ ต่างจากความดุดันเมื่อครู่ ราวกับมิใช่คนเดียวกัน

         “ข้าย่อมไม่เป็นไรขอรับ ท่านปู่อยากพูดสิ่งใดก็พูดมาเถอะขอรับ”

         ชายหนุ่มเอ่ยดักทางผู้เป็นปู่อย่างรู้ทัน หากพ่อบ้านโจวไม่ได้บอกเขาก่อนล่วงหน้า เขาคงต้องเกิดความสงสัย และคำถามมากมายตามมาอย่างแน่นอน แต่นี่เพราะเขารู้อยู่แล้ว ว่าท่านปู่คงจะพูดเรื่องลั่วคังอัน

         “ปู่ทำแบบนี้โดยไม่ได้ปรึกษาเจ้าก่อน เจ้าคงขุ่นเคืองไม่น้อย”

         ชายชราพูดด้วยน้ำเสียง กึ่งสำนึกผิด แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะรู้ไม่เท่าทันผู้เป็นปู่ ว่าแท้จริงแล้ว ดีใจแค่ไหนกับการที่เขาจะแต่งงาน

         “นางไม่รังเกียจข้า ไยข้าต้องขุ่นเคืองด้วยเล่าขอรับ”

         “ปู่ขอบใจเจ้ามาหลานรัก ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ วันนี้มันอาจยังไม่เกิด แต่สักวันจะต้องมีเชื่อสิ ยกเว้นพ่อแม่ของเจ้า แต่อย่าได้เอาเรื่องของพวกเขา มาตัดสินคู่ของเจ้าเข้าในหรือไม่”

         “ข้าทราบขอรับท่านปู่ ข้าเชื่อในสายตาของท่านปู่ขอรับ”

         ชายหนุ่มยิ้มละมุน แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็น ว่าชายสูงวัยทั้งสอง ต่างพากันยินดีแค่ไหน กับการตอบรับของเขาในครั้งนี้ เขาไม่มีเหตุผลต้องแสดงความเกรี้ยวกราด ในสิ่งเล็กน้อยแค่นี้