ตอนที่22 เตรียมพร้อมเสมอ

ลั่วเจิ้งคัง รีบก้าวขึ้นไปบนรถม้า เพื่อรับหลานรักทั้งสอง เพียงเห็นใบหน้ากลมป้อมนั่น ความอ่อนไหวของชายผู้เป็นนักรบกล้า พลันมีน้ำตาคลอหน่วย ราวกับอิสตรีผู้หนึ่งไปเสียอย่างนั้น

         “เจ้าตัวเล็กของปู่ ช่างน่ารักน่าชังอะไรเยี่ยงนี้ มาให้ปู่อุ้มหน่อยเร็ว” ท่านแม่ทัพใหญ่ ยื่นมือสองข้าง ไปแตะบนใบหน้าน้อยๆ อย่างถนอม

         ชายสวมหน้ากาก ก้มลงกระซิบๆ เบากับเด็กน้อย ก่อนที่ลั่วเยี่ยนถง จะอ้าแขนเข้าสู่อ้อมกอดของผู้เป็นปู่ ท่านแม่ทัพใหญ่ทั้งกอดทั้งหอมหลานชายเสียหลายที ก่อนจะรับเด็กหญิงมาไว้ในอ้อมแขนอีกข้าง และก็ทำเหมือนเมื่อครู่ต่อนางเช่นกัน

         “หมดหน้าที่ของข้าน้อยแล้ว ข้าน้อยคงต้องขอตัวก่อนนะขอรับ ส่วนสาวใช้และผู้ติดตามของคุณชายและคุณหนู จะมาถึงในภายหลัง ท่านแม่ทัพใหญ่โปรดวางใจ ทุกอย่างล้วนเรียบร้อยดีขอรับ”

         หลี่ถง ไม่เปิดโอกาสให้ท่านแม่ทัพใหญ่ได้ซักถามสิ่งใด เขารีบบอกทุกอย่างให้จบในคราเดียว ก่อนจะประสานมือแล้วก้าวออกจากรถม้าไป

         ลั่วเจิ้งคัง ผู้ผ่านการต่อสู้มาตั้งแต่ก้าวสู่วัยหนุ่ม ได้ฟังแค่นี้เขาก็เข้าใจได้ในทันที ว่าเหตุใดจึงมีเพียงคนสวมหน้ากาก และลั่วเฉาเท่านั้น ที่พาหลานๆ ของเขามา โดยไร้ซึ่งเหล่าผู้ติดตาม จึงไม่คิดที่จะสอบถามให้มากความ เพราะสถานที่ไม่เหมาะ ที่จะรั้งรออยู่นาน

         “ลั่วเฉาไปได้แล้ว”

         ลั่วเฉาที่รอฟังคำสั่งผู้นายอยู่ก่อนแล้ว ได้ขึ้นนั่งประจำ ก่อนจะกระตุ้นให้ม้าลากทั้งสองตัวออกเดิน แล้ววิ่งเร็วขึ้นตามลำดับ ทว่ามันกลับไร้การโยกคลอน ให้คนในรถม้าสะเทือน

         เสียงหัวเราะร่าของท่านแม่ทัพใหญ่ สร้างรอยยิ้มให้แก่เหล่าผู้ติดตาม ที่ออกมารอรับทายาทรุ่นหลานของท่านแม่ทัพใหญ่ รวมถึงลั่วเฉาที่ยกหลังมือปาดน้ำตาแห่งความดีใจ เขาเคียงข้างนายน้อยทั้งสองอยู่ชายแดนมานานปี เมื่อมีทายาทรุ่นต่อมา เขาก็ยังคงได้รับความไว้วางใจ ให้ปกป้องสายเลือดสกุลลั่วอยู่เช่นเดิม และเขาจะทำหน้าที่นี้ ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเป็นอันขาด

         ภายในป่าไผ่ สหายทั้งสี่ต่างยืนรอการมาของหลี่ถง ซึ่งตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลาของสหาย ไม่ได้สวมทับด้วยหน้ากากแล้ว ทว่ามันกลับบูดบึ้งเหลือเกิน

         “ทำหน้าให้มันดีๆ หน่อยเถอะ แค่ให้ดูหลานเอง”

         อู๋เกอเป็นคนแรกที่เอ่ยเย้าสหาย ก่อนจะได้รับสายตาค้อนเป็นการตอบแทน

         “ไม่ให้ข้าแต่งเป็นสตรีเสียเลยเล่า” หลี่ถง พูดประชดสหายที่พากันเอาแต่ยืนกลั้นขำจนตัวโยน

         “เจ้าดูไร้พิษสงสุดในกลุ่มเรา ท่านลุงลั่วก็จะไม่รู้สึกหวาดระแวง ว่าแต่เราจะกลับไปก่อนคังอัน หรือรอกลับพร้อมนางดีเล่า”

เยว่จิ้งเฉินได้ยกแขนขึ้นเสมอไหล่ ให้สหายได้เห็นว่ารูปร่างของเขา ไม่น่าถนอมเด็กเล็กได้ ก่อนจะถามความคิดเห็นของเหล่าสหาย ว่าตอนนี้พวกเขา ควรย้อนกลับไปหาลั่วลังอัน กับพี่ชายของนาง หรือกลับไปรอที่จวน

         “ไม่ไปดูนางหน่อยหรือ”

หลินม่อเฉิง ถามขึ้นบ้าง หากจะว่าไม่เชื่อในฝีมือของสหายก็มิใช่ แต่พวกเขามาด้วยกัน ก็ควรที่จะกลับไปพร้อมกัน

         “ไปกันเถอะ”

         อู๋เกอ ได้เอ่ยขึ้นพร้อมเดินนำทุกคน กลับไปยังทิศทางของถนนป่าไผ่ ในจวนปล่อยให้เป็นหน้าที่ ของหยู๋เฟิงคนเดียวก็พอแล้ว เจ้าคนหน้านิ่งนั่น คือคนที่หนอนร้ายคาดไม่ถึงเชียวล่ะ       

         ถนนป่าไผ่

         สองพี่น้องสกุลลั่ว ทำเพียงยืนมองซากศพ ที่นอนเกลื่อนพื้น ส่วนอาการบาดเจ็บของทั้งคู่ ต่างก็เก็บซ่อนไว้ ภายใต้สีหน้าเรียบเฉย พวกเขายังไม่อาจวางใจสิ่งใดรอบกายได้ หากแสดงออกชัดว่าได้รับบาดเจ็บย่อมไม่เป็นเรื่องที่ดีนัก เพราะถ้ามีการโจมตีระรอกที่สอง ครานี้ไม่ตายก็สาหัส

         “เจ้าไหวหรือไม่”

ลั่วเยี่ยนคังเอ่ยถามน้องสาว ด้วยความเป็นพี่อย่างไรก็อดที่จะห่วงน้องไม่ได้

         “เล็กน้อยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่อดทนไว้นะเจ้าคะ กลับถึงจวนค่อยสำออยกับท่านแม่”

         หญิงสาวยังมิวายหยอกเย้าพี่ชาย แม้ว่าตอนนี้นางแทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้วก็ตาม นี่แค่เด็กสองคน ศัตรูยังส่งนักฆ่าระดับสูงมา หากพี่ชายกลับมาอย่างเปิดเผย มิยกมาทั้งสำนักเลยหรือ!

         “เหอะ! ทำปากดีไปเถอะ ทั้งเจ้าและข้า รวมถึงท่านพี่ลั่วเฉา คงรอดจากน้ำมือตาเฒ่าที่บ้านอยู่หรอก”

         แม่ทัพหนุ่มเองก็ได้ยอกย้อนน้องสาวเช่นกัน เพราะเขามั่นใจว่าอย่างไรเสีย เรื่องที่เกิดขึ้นที่ชายแดน แล้วปิดบังบิดาเอาไว้ จะต้องถูกชำระความกันยาวเหยียด แต่ก็คงหลังจากที่เขาไปพบผู้เป็นนายเสียก่อน ยืดเวลาไปได้อีกระยะหนึ่งทีเดียว

         “งานนี้ก็ต้องพึ่งพาคู่แฝดแล้ว”

         หญิงสาวตอบพี่ชายยิ้มๆ แม้ว่าปากจะพูดคุยกัน ทว่าสายตาและประสาทสัมผัสทั้งหมด ล้วนเปิดรับสิ่งรอบกาย เพราะพวกเขาแน่ใจว่าอย่างไร ก็ต้องมีคนยังซุ่มดูอยู่

         จนได้ยินเสียฝีเท้า ทั้งจากด้านหน้าและด้านหลัง สองพี่น้องจึงกระชับอาวุธในมือแน่น พร้อมทั้งหันหลังชนกันในท่าเตรียมพร้อม วี๊ดด!! ทว่าเสียงสัญญาณที่รู้กันดีดังขึ้น ทั้งคู่จึงคลายใจลง ก่อนจะส่งสัญญาณตอบรับกลับไป

         สหายรักทั้งห้าก็เดินเข้ามา พร้อมรอยยิ้มกว้าง นั่นหมายความว่าคู่แฝด ถึงมือของบิดาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เสียงฝีเท้าจากอีกด้าน ซึ่งใกล้เข้ามา และมีจำนวนคนที่มากกว่า ย่อมบอกได้ยาก ว่าเป็นคนจากสำนักคุ้มภัย หรือเป็นกลุ่มคนร้าย

         “นายท่าน”

         แต่เมื่อเห็นคนที่เดินนำ กลุ่มชายฉกรรจ์หลายคนเดินตรงเข้ามา แม่ทัพหนุ่มก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาในทันที เป็นมู่เยี่ยนฉิง รองหัวหน้าสำนักคุ้มภัยนั่นเอง

         “ทุกคนปลอดภัยดีหรือไม่”

         แม่ทัพหนุ่มเอ่ยถามด้วยมารยาท และลึกๆ เขาก็รู้สึกห่วงใย และขอบคุณคนจากสำนักคุ้มภัยยิ่งนัก ที่ทำหน้าที่อย่างเต็มกำลัง ไม่คิดที่ล่าถอยในการปกป้องเขาและลูกๆ

         “มีบาดเจ็บบ้างเจ้าค่ะ ว่าแต่นายท่านทุกคน ปลอดภัยดีนะเจ้าคะ”

มู่เยี่ยนฉิง ตอบตามความเป็นจริง คนของนางแม้จะเก่งกาจ แต่ใช่ว่าจะแข็งแกร่งดุจหินผา รอดชีวิตกันมาได้ ก็นับว่าโชคชะตายังไม่โหดร้ายนัก

         “อืม เราเดินทางกันต่อเถอะ คงอีกนานกว่าเราจะเข้าถึงเมืองหลวง” แม่ทัพหนุ่มบอกกับหญิงสาว ก่อนจะหันไปยังน้องสาวและสหายของนาง

         “ท่านพี่อย่าห่วงเลยขอรับ รถม้าและคนของเรา รออยู่ไม่ไกลนี้”

         อู๋เกอบอกกับท่านแม่ทัพลั่ว ด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาคือมันสมองของกองทัพ เรื่องการเตรียมพร้อม มีหรือจะขาดตกบกพร่องได้

แค่เงินถึงทุกอย่างที่ต้องการ มีหรือจะไม่ได้ ครั้งนี้เขาได้จัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้า ตั้งแต่พากันเข้าเมืองหลวง และปล่อยข่าวถึงการมาของทายาทสกุลลั่ว

         กึก! ทว่าเพียงก้าวเท้าเท่านั้น ร่างของแม่ทัพหนุ่มก็ซวนเซจนเกือบล้ม มู่เนี่ยนฉิง รีบถลาเข้าประคองเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะมองไปยังแม่ทัพหญิงผู้เป็นน้องสาวของชายหนุ่ม

         “เราแค่พลาดไปเล็กน้อยเท่านั้น”

         สิ้นคำร่างงามที่ฝืนตนเองมาพอสมควร ก็ทรุดฮวบลงในอ้อมแขนของเหล่าสหาย ที่พุ่งเข้ารับแทบไม่ทัน สองพี่น้องบาดเจ็บภายในไม่ใช่น้อย แต่ยังทำเหมือนเป็นปกติ ช่างแข็งแกร่งเกินไปแล้ว มู่เนี่ยนฉิง ได้แต่ชื่นชมอยู่ภายในใจ ก่อนที่ชายหนุ่มอีกสองคน ได้เข้ามาช่วยกันประคองร่างของแม่ทัพหนุ่ม เพื่อมุ่งไปยังจุดที่ซ่อนรถม้าเอาไว้