ตอนที่23 นกพิราบ

เวลาก่อนหน้านั้น ในช่วงเวลารุ่งสาง ณ จวนสกุลลั่ว

         เมิ่งหยู๋เฟิง ได้ตื่นขึ้นมาในช่วงก่อนเหล่าสหาย จะติดตามท่านแม่ทัพใหญ่ออกไปหน้าประตูเมือง เพื่อรอรับคู่แฝด ทว่าตัวเขามิได้ติดตามทุกคนออกไป เพราะเขามีหน้าที่อื่นต้องทำ ชายหนุ่มได้เร้นกายอยู่ในความมืด เพื่อรอดูความเป็นไปภายในจวน

         และคนแรกที่เขาเห็น คือบุตรสาวคนเล็กของจวน เดินมุ่งหน้าไปยังห้องครัวใหญ่ หญิงสาวสั่งการสาวใช้ ให้จัดเจรียมเครื่องสมุนไพร สำหรับทำไก่นึ่งสมุนไพรให้แก่แขกของพี่สาว โดยไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดของนาง คนที่บอกว่าอยากจะกิน ได้ยินมันทั้งหมด

         ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม กับความใส่ใจของนาง ดูเหมือนรายการอาหารอื่นๆ จะไม่มีสิ่งใด เป็นความชอบพิเศษของเหล่าสหายเลยสักนิด ซึ่งไก่นึ่งสมุนไพรของเขา ก็เป็นเมนูที่ง่ายๆ ไม่ได้ยุ่งยากอันใด แต่มันจะพิเศษเมื่อคนทำใส่ใจ กับสิ่งที่ทำให้คน...คนหนึ่งกิน

         ทว่าในจังหวะที่เขากำลังใส่ใจต่อคุณหนูสาม หางตาก็มีร่างของใครบางคนก้าวผ่านไป สตรีร่างท้วมผู้นี้ ช่างดูคุ้นตายิ่งนัก ก่อนที่เรียวปากหนาบิดขึ้นเล็กน้อย เมื่อเขานึกขึ้นได้แล้ว ว่าเคยพบหญิงผู้นี้ที่ไหน

         คนข้างกายของลั่วฮูหยินเชียวหรือ! ที่ลงมือกระทำสิ่งที่ไม่ควร นกพิราบที่ถูกปล่อย มันจะเป็นมื้ออาหารอันโอชะในเช้านี้ อาวุธลับในมือ ถูกซัดออกไปอย่าวรวดเร็วและแม่นยำ

         ส่วนเจ้าของนกพิราบนั้น ได้หลบลี้ไปทันทีที่ปล่อยนกขึ้นบิน นางจึงไม่อาจรู้ว่ามันจะไปไม่ถึงที่หมาย ชายหนุ่มเคลื่อนกายหายไปยังจุดที่นกพิราบตก

         ก่อนจะคว้านกตัวนั้นขึ้นมาดู อ้วนท้วนเสียด้วย มือหยาบดึงปลอกที่ขาของนกออกมา แล้วเก็บเข้าไว้ในอกเสื้อ เวลานี้ยังไม่สว่าง ย่อมมองไม่เห็น ว่าข้างในเขียนอะไรบ้าง

         เมื่อจัดการดึงอาวุธลับออกจากตัวนกแล้ว ชายหนุ่มจึงถือมันเดินไปยังห้องครัวในทันที มื้อเช้าคงอร่อยไม่น้อย ถ้าได้กินนกพิราบผัดพริกเกลือ

         “ท่านพี่หยู๋เฟิง ไยตื่นเร็วจังเจ้าคะ”

         ลั่วอันผิงทักทายชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะเดินออกมาหาเขาที่หน้าห้องครัว การปรากฏตัวของชายหนุ่ม ทำให้ใครบางคนถึงกับสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเดินเลี่ยงออกจากห้องครัวไป

         “ข้าตื่นมาบริหารร่างกายน่ะ เลยได้สิ่งนี้มา เจ้าพอจะทำผัดพริกเกลือให้ข้าสักจานได้หรือไม่”

         หญิงสาวมองไปยังสิ่งที่อยู่ในมือของชายหนุ่ม ก่อนจะเงยขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง พร้อมคำถามที่ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมา ว่าเขาไปจับนกมาตอนไหน

         “มันบินมาส่งเสียงตอนข้ากำลังฝึกดาบ เลยเผลอทำมันตายน่ะ จะทิ้งรึ! ก็เสียดาย สู้เอามาให้เจ้าช่วยทำอาหารให้จะดีกว่า”

         เป็นคำแก้ตัวที่ไม่สมเหตุสมผลเท่าใดนัก แต่มันก็ไม่มีข้ออ้างอื่นที่จะบอกกับนาง เขาไม่เก่งเรื่องการคุย หรือหลอกลวงคนเท่าใดนัก ด้วยนิสัยเงียบๆ และชอบลงมือมากกว่า หากพูดก็มักตรงประเด็นไปเลย

         “เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าจะทำให้สุดฝีมือเลยเจ้าคะ ว่าแต่ท่านพี่หยู๋เฟิง กินเผ็ดมากแค่ไหนเจ้าคะ”

         “เท่ากับคังอัน”

         เขาไม่รู้ว่าจะตอบว่าเท่าไหนดี จึงอิงไปที่สหายรักแทนก็แล้วกัน เพราะพวกนางเป็นพี่น้องกัน อย่างไรก็ต้องรู้รสชาติของกันและกันดี

         “เจ้าทำอาหารต่อเถอะ ข้าจะไปเดินเล่นสักหน่อย”

         “เจ้าค่ะ”

         ชายหนุ่มก้าวผ่านหญิงสาว ไปยังทิศทางที่หญิงร่างท้วมเพิ่งจากไป ส่งข่าวไม่ได้ ก็คงต้องไปเองสินะ! หนอนร้ายตัวจริงยังซ่อนตัวได้เป็นอย่างดี แต่ตัดจากยอดลงไปสู่โคน ก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

เวลาเดียวกัน จวนสกุลชิง ณ เรือนอวี่ถง

         ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ บนเตียงกว้างที่ปิดด้วยม่านสีหวาน ได้มีสองร่างกำลังขยับไหวอย่างเร่งร้อน เสียงดังของเนื้อกระทบกัน สลับเสียงครางในลำคอของชายหนุ่ม

ทำให้ร่างอวบอิ่ม ที่กำลังแนบใบหน้ากับหมอนใบใหญ่ กัดริมฝีปากเอาไว้แน่น ด้วยความเสียวสะท้านไปทั้งกาย นางไม่อาจส่งเสียงครวญครางดังได้อย่างใจปรารถนา

หญิงสาวเคลิบเคลิ้มในความหฤหรรษ์นี้ ที่ชายหนุ่มมอบให้ ยิ่งเขากระแทกกระทัน เข้าใส่ร่างนางมากแค่ไหน ความเสียวซ่านก็เพิ่มขึ้นตามจังหวะนั้น ชายหนุ่มขยับโยกกระชั้นถี่ขึ้น เมื่อเขารับรู้ถึงการตอดรัดของเส้นทางสวาท

“อ๊า!!!”

ชายหนุ่มเปล่งเสียงครางต่ำออกมา เมื่อเส้นทางเล็กแคบรัดรึงส่วนท่อนล่างของเขา จนแทบจะถอดออกมาไม่ได้ หญิงสาวได้แต่หวีดร้องอยู่กับหมอน ไม่อาจปล่อยให้ดังลอดออกมาให้ใครได้ยิน เมื่อความสุขสมของนาง มันถึงที่หมายเป็นครั้งที่ห้าของคืนนี้

ชายหนุ่มดันท่อนแกร่งเข้าจนสุด ก่อนจะแช่มันไว้อย่างนั้น ร่างหนาสั่นสะท้านด้วยความกระสัน ครู่ใหญ่ที่เดียว กว่าเขาจะถอดถอนแท่งอันมโหฬาร ออกจากเส้นทางเล็กแคบของหญิง

“จัดการตัวเองเถอะ ข้าจะกลับแล้ว”

หญิงสาวรีบพลิกกายขึ้น ขยับเข้าโอบกอดเอวสอบจากด้านหลัง ความสุขสมที่เขามอบให้ เมื่อไหร่มันจะสามารถเปิดเผยได้ ว่านางกับเขา คือคนที่จะครองคู่กันไปชั่วชีวิต

“ท่านจะมาอีกหรือไม่เจ้าคะ”

หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงติดจะสั่นเครือ มันคือจริตมารยาที่นางมักใช้ เพื่อทำให้เขาเลือกจะไม่ไปมีสตรีอื่น แต่เขาจะกลับมาหานางอยู่บ่อยครั้ง