ตอนที่10 ครอบครัวข้ายังอยู่

“เจ้าเห็นความรักของข้าที่มีต่อเจ้า เป็นเรื่องล้อเล่นเช่นนั้นรึ! เจ้ามองข้าที่รักเจ้า เฝ้ารอเจ้ามานานนับสิบปี คือความหน้าหนาอย่างนั้นหรือ เหอะๆ ข้าไม่ยักรู้ว่าตัวเอง กลายเป็นคนแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”

         คำพูดตัดพ้อของอ๋องหนุ่ม ไม่ได้ทำให้ใจของหญิงสาวอ่อนลงแม้แต่น้อย เพราะภาพการตายของทุกคนในบ้าน มันฝังอยู่ในหัวของนางไม่เคยเสื่อมคลาย แค่รอวันที่นางจะทำให้คนตรงหน้า และทหารชั่วช้าของเขา ที่ทำร้ายมารดาเลี้ยงและน้องสาวของเขา ได้ชดใช้มันอย่างสาสม

         “ข้าเป็นทหารยอมเผชิญโลกมาไม่น้อย สิ่งที่เห็นล้วนหลากหลายรูปแบบ ข้าย่อมมองออกว่าสิ่งใดแท้จริง สิ่งใดเสแสร้ง วันนี้ข้าเดินทางมาไกล ย่อมอยากอยู่กับครอบครัว หวังว่าท่านอ๋องจะเข้าใจนะเจ้าคะ”

         เป็นการไล่ที่ถือว่าสุภาพมากแล้ว ในความคิดของหญิงสาว หากไม่เพราะเขายังไม่ถึงคราวแสดงธาตุแท้ นางจะทำสิ่งใดโดยพลการก็คงดูไม่เหมาะสมนัก ปล่อยให้เหยื่อดิ้นต่อไป ไม่ช้าก็ก้าวพลาดเข้าสู่กับดักของนางเอง ข้าจะให้เจ้าตายช้าๆ ทรมานกว่าครอบครัวของข้านับหมื่นเท่า จิ้งหยวน

         “ข้าหวังว่าท่านแม่ทัพใหญ่ จะลองทบทวนอีกครั้ง อย่างไรข้าต้องขอตัวก่อน”

         เมื่อถูกไล่ถึงขนาดนี้แล้ว อ๋องหนุ่มก็จำต้องล่าถอย แต่ก็มิวายจะหันไปพูดกับบิดาของหญิงสาว ว่าให้คิดให้ดีๆ กับการหักหน้าเขาเยี่ยงนี้

         “ข้าไม่ส่ง ท่านอ๋องเดินดีๆ”

         ลั่วเจิ้งคัง เอ่ยกับคนที่เดินสะบัดแขนเสื้อจากไป ด้วยท่าทางกรุ่นโกรธ นี่คือด้านที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ในตัวของอ๋องจิ้งหยวน เพราะที่ผ่านมาเข้าเห็นเพียงความสุภาพอ่อนโยน ไม่หยิ่งทะนงในอำนาจ แต่วันนี้มันกลับต่างออกไป มิใช่ที่วาจาแต่เป็นสายตาที่ฉายชัดออกมา

         “มานั่งนี่มาลูกรัก เจ้าดูคล้ำไปมากเลยนะรู้ไหม”

         ท่านแม่ทัพใหญ่ จูงมือบุตรสาวให้มานั่งลง ก่อนจะใช้มือจับปลายคางของนาง และดันให้หันขวาทีซ้ายที ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มากกว่าจะโกรธเคือง

         “ข้าเป็นทหารนะเจ้าคะ จะให้ขาวใสราวหิมะได้อย่างไรกัน”

         “พี่หญิง! ท่านกลับมาแล้วจริงๆ หรือ ข้าคิดถึงพี่หญิงเหลือเกิน”

         ลั่วอันผิง วิ่งเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าพี่สาว ด้วยท่าทางยินดีและนางยังคงไม่ยอมนั่งลง แต่โยกตัวไปมาเหมือนรออะไรอยู่

         “มานี่ยัยตัวแสบ”

         แม่ทัพสาวลุกขึ้นยืน ก่อนจะอ้าแขนออกกว้าง เพื่อรอรับร่างน้องสาว ที่โถมเข้ามาเต็มกำลัง ทว่าความแข็งแกร่งของแม่ทัพสาว แรงน้อยๆ ของคุณหนูเล็กสกุลลั่วน่ะหรือ จะทำให้ร่างนั้นซวนเซได้

         “ข้าคิดถึงพี่หญิงกับพี่ใหญ่เหลือเกิน ทำไมครานี้พี่ใหญ่ไม่มาด้วยเจ้าคะ”

         “กองทัพจะขาดผู้นำได้อย่างไรกัน พี่ใหญ่ต้องอยู่เฝ้าชายแดน หากเจ้าคิดถึงเขา เอาไว้ตอนพี่กลับชายแดน จะพาเจ้าไปด้วยก็แล้วกัน”

         “เจ้าจะพานางไปเป็นภาระทำไมกัน”

         หญิงสาวหันไปยังเจ้าของเสียง ก่อนจะค่อยๆ คลายอ้อมแขนจากน้องสาว แล้วก้าวตรงเข้าสวมกอดมารดาเลี้ยง ก่อนจะยกผู้เป็นแม่ขึ้นจนเท้าไม่แตะพื้น แล้วก็ขยับหมุนตัวไปรอบๆ โดยมีร่างของมารดากระชับอยู่ในอ้อมแขน เสียงหวีดเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวเราะของลั่วฮูหยิน ทำให้แม่ทัพสาวรู้สึกดีเหลือเกิน

         ครอบครัวของนางยังอยู่กันพร้อมหน้า ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่น้องสาว พี่ชายรวมถึงบ่าวไพร่ในจวน นางจะไม่ยินยอมเสียใครคนใดคนหนึ่งไปเป็นอันขาด

         “พอแล้ว...แม่จะอาเจียดรดเจ้าเอานะ”

         ลั่วฮูหยินลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังองอาจของบุตรสาว นางไม่เคยคิดว่าคังอันคือลูกเลี้ยง เพราะบุตรสาวคนนี้นางเลี้ยงมาเองกับมือ ด้วยความรักที่จริงใจ

         “ข้าคิดถึงท่านแม่เหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะขนมหรือกับข้าว ข้าคิดถึงทั้งหมดที่ท่านแม่ทำ”

         แม่ทัพสาวค่อยๆ วางผู้เป็นแม่ลงจนเท้าแตะพื้น พร้อมหยอดคำหวานเอาใจ ซึ่งมันคือความรุ้สึกแท้จริงมิได้ปรุงแต่ง

         “ช่างปากหวานเหลือเกินนะเรา แม่รู้ว่าเจ้าจะมา ย่อมตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้พร้อมเชียวล่ะ”

         “ข้าลืมบอกไปว่ามื้อเที่ยงวันนี้ ต้องเพิ่มอาหารมากหน่อยนะเจ้าคะ ข้าเดินทางมาพร้อมสหายหลายคน”

         “ใช่ชายหนุ่มทั้งหกที่ยืนอยู่หน้าเรือนหรือไม่”

         “เจ้าค่ะ”

         “ผิงเอ่อร์ ไปเชิยท่านพี่ทั้งหลายเขามาข้างในเถอะ แดดกำลังร้อนเสียด้วย มิไหม้ไปทั้งตัวกันแล้วหรือ”

         ลั่วฮูหยิน รีบบอกบุตรสาวคนเล็ก ให้ไปตามสหายของบุตรสาวเข้ามาภายในเรือน นี่ล่ะน่าวิสัยของทหาร บอกให้ยืนก็ยืนกันเสียไม่คิดจะหาที่หลบแดดหลบฝน