บทที่ 7

หลายวันผ่านไป.. จากวันนั้นคฑาก็ยังหาวิธีโน้มน้าวจิตใจของเธอ แต่ก็ไม่ได้ผล จะใช้งานผู้หญิงคนอื่นก็ไม่ได้ เพราะเขาได้โยนบทบาทนี้ให้กับเธอไปแล้ว

หึ..ธุรกิจมูลค่าหมื่นล้าน เขายังสานต่อจากพ่อมาได้ แต่กับผู้หญิงคนนี้ทำไมมันยากนักวะ

สายตาของทุกคนในห้องประชุมต่างก็เพ่งเล็งมาที่เดียวกัน..นั่นคือท่านประธาน

"บอสครับ" นิรันดร์ผู้ช่วยได้สะกิดผู้เป็นนายเบาๆ

"หือ? เอกสารพร้อมแล้วเหรอ"

"พร้อมแล้วครับ"

"พร้อมแล้วจะรออะไรอยู่ ก็เปิดดูกันสิครับ" เขาแค่พูดกลบเกลื่อนไป

ความแปลกของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีแค่ชื่อ นิสัยของเธอก็ยังแปลกไม่ยอมใคร คนแบบนี้แหละที่เขากำลังต้องการ

มุมปากชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นเมื่อเปิดเอกสาร ..ผู้บริหารและหัวหน้าฝ่ายที่เข้าร่วมประชุมต่างก็มองเอกสารกันให้วุ่น เพราะไม่รู้ว่าตรงไหนที่ทำให้ ท่านประธานอารมณ์ดีได้ถึงขนาดนี้

หลังการประชุม..

"คุณระ..ระ.."

"คะ?" เธอรู้ได้ในทันทีว่าเขาคงต้องการอยากจะเรียกชื่อเธอ แต่คงยังจำไม่ได้

"เข้าไปหาผมในห้องหน่อย" ชายหนุ่มที่เพิ่งจะออกมาจากห้องประชุม ก็รีบตรงเข้าไปในห้องทำงาน "ระรอนรัน..ไม่สิ..ระรันรอน.." ก่อนที่เธอจะเข้ามาเขาพยายามทำความเข้าใจกับชื่อของเธอ

"คะ?" หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาทันได้ยินที่เขากำลังท่องชื่อเธออยู่พอดี

"ผมจะให้คุณทำงาน..พิเศษ"

"งานอะไรคะ"

"ไปทานข้าวเย็นกับผม"

"ฉันไม่ชอบทานข้าวเย็นกับคนแปลกหน้าค่ะ"

"คนแปลกหน้า?"

"ใช่ค่ะ..นอกเวลางานคุณก็คือคนแปลกหน้า"

..เอากับเธอสิ เรากลายเป็นคนแปลกหน้าไปแล้วเหรอ "เดี๋ยววว" ชายหนุ่มต้องได้รีบหยุดเธอไว้ก่อนที่จะออกจากห้อง

"บอสยังมีอะไรอีกคะ" ใบหน้างามหันกลับมามอง และพร้อมที่จะปฏิเสธทุกอย่าง ถ้าเขาเสนออะไรมา

"ไม่มีแล้ว" เป็นอีกครั้งที่คฑายอมแพ้

"บอสเรียกเข้าไปหาทำไมอีก" รรินธรถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นน้องสาวออกมาจากห้องของท่านประธาน

"คันหลัง"

"คันหลัง??"

ความหมายของน้องสาวคือบอกว่าท่านประธานคันหลังแล้วเธอเข้าไปเกาให้ เพราะเธอไม่รู้ว่าจะบอกพี่สาวยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าพี่สาวรู้คงเห็นดีเห็นงามกับไอ้ท่านประธานนั้นแน่ลำบากเธออีก รรรรรรก็เลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า

"วันนี้พี่จะกลับก่อนนะ หมอนัดตรวจครรภ์"

"ทำไมไม่รอกลับพร้อมกันตอนเย็น"

"ไม่ได้หรอกถ้าเย็นคนเยอะ ต้องรีบไปก่อนคนอื่นจะเลิกงาน"

พี่สาวเธอฝากท้องโดยการใช้สิทธิ์ประกันสังคมที่มีอยู่ ซึ่งเป็นของรัฐบาล ส่วนสามีน่ะเหรอ แยกทางกันตั้งแต่รู้ว่าพี่สาวของเธอท้องแล้ว

สองพี่น้องเดินทางมาทำงานโดยการนั่งแท็กซี่ หรือถ้าวันไหนรถเมล์ว่างก็จะโดยสารรถเมล์กลับ พี่สาวเธอรับภาระทุกอย่าง ตอนนี้กำลังผ่อนบ้าน คิดว่าถ้าผ่อนบ้านเสร็จถึงจะเก็บเงินสักก้อนดาวน์รถ แต่ความฝันนั้นคงอีกยาวไกล เมื่อมีสมาชิกอีกคนเพิ่มขึ้นมา

รรรรรรรู้สึกใจไม่ดียังไงไม่รู้ อยากจะกลับไปพร้อมพี่ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะต้องรอให้เจ้านายกลับก่อนเธอถึงจะกลับได้

หญิงสาวนั่งทำงานจนถึงเย็น ท่านประธานก็ยังไม่ออกมาจากห้องทำงานสักที เป็นห่วงพี่สาวก็เป็นห่วง

>>{"ผมยังทำงานอยู่เลยครับแม่"}

    {"ทำงานจริงไหมหรือแค่ข้ออ้าง"}

ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาเลยคร้าบรัน" เหมือนระฆังช่วยเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง และเสียงนั้นต่างจากทุกครั้งที่เขาอนุญาตให้เธอเข้ามา เพราะทุกครั้งเขาจะพูดแค่ว่า..'เชิญ'

"จุ๊จุ๊..ผมกำลังคุยสายกับคุณแม่อยู่ครับ" และประโยคนี้เขาก็แกล้งพูดกับเธอเพื่อให้แม่ได้ยิน มุมปากนั้นยกยิ้มขึ้นทันทีเมื่อเธอเปลี่ยนใจไม่เข้ามาในห้องของเขาแล้ว

{"คฑา.. ลูกอยากให้แม่อกแตกตายเลยหรือไง"} ตู้ดดดดด~ อัญชัญพูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำปลายสายก็ตัดไปก่อน "คฑา!!"

รรรรรรรออยู่จนคิดว่าเขาคงจะวางสายไปแล้ว ก็เลยเดินมาที่ประตู กำลังจะเคาะมัน แต่โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นเสียก่อน หญิงสาวก็เลยกลับไปรับโทรศัพท์

>>{"คุณคือญาติของคุณรรินธรใช่ไหมคะ"}