บทที่12 แค่แต่งงานหลอกๆ เท่านั้นเอง

ระหว่างที่คุยกันนั้นลิฟต์ก็ลงมาถึงโถงชั้นหนึ่ง ทันทีที่พวกเขาออกมาเกาหมิงก็รีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

หลิงหยางถามอย่างตำหนิ เพิ่งจะมาอะไรเอาป่านนี้! 

“แกไปไหนมา ทำไมเพิ่งมาถึง”

 “ที่จอดรถในโรงพยาบาลเต็มหมดเลยครับ ผมต้องไปหาที่จอดข้างนอก ก็เลยใช้เวลานานไปหน่อย...” เกาหมิงอธิบายอย่างร้อนรน วันนี้คนมาใช้บริการเยอะมาก จึงหาที่จอดรถไม่ได้

“พอแล้ว” หลิงหยางพูดขัดขึ้นมา “พวกเราจะไปรอที่หน้าโรงพยาบาล แกไปเอารถมาได้แล้วพวกเราจะกลับบ้านกัน!”

“ถ้ากลับกันหมดแล้ว แล้วใครอยู่ดูแลคุณย่าหลิงล่ะครับ?” เกาหมิงถามด้วยความกังวล

 “พ่อแม่ฉันกลับมาแล้ว ให้พวกเขาดูแลคุณย่าก็พอ ฉันจะพาพี่สะใภ้ของแกกลับบ้าน ไปใช้เวลาด้วยกันสองต่อสองเสียหน่อย!”

“เจ้านาย คุณนี่โชคดีจริงๆ!” เกาหมิงมองด้วยสายตาแพรวพราว รู้ความหมายของเจ้านายทันที

“ไปให้พ้นเลย!” หลิงหยางด่าแบบหยอกๆ

เกาหมิงยิ้มแล้วรีบเดินออกไป ในขณะที่หลิงหยางจับมือซ่งเชี่ยนแล้วพาเดินไปที่ประตูโรงพยาบาล ไม่นานนัก เลขาคนสนิทก็ขับรถมายบัคมาถึง

หลิงหยางเปิดประตูรถเชิญซ่งเชี่ยนขึ้นรถ เธอนั่งลงที่เบาะหลังข้างๆ เขา ครึ่งชั่วโมงต่อมา กาหมิงขับรถเข้ามาในหมู่บ้านฮั่นถิง หยุดรถไว้ที่หน้าบ้านหมายเลข 8

“ไม่เข้าไปนั่งเล่นก่อนเหรอ?” ลงจากรถแล้วก็หันไปถามลูกน้อง

“ไม่ครับ” เกาหมิงส่ายหัว “พวกคุณเข้าไปใช้เวลาสองต่อสองกัน ผมไม่อยากเป็นก้างขวางคอ ขอรอในรถดีกว่า”

ซ่งเชี่ยนหน้าแดงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เพราะเกาหมิงเคยช่วยชีวิตเธอเมื่อตอนอยู่ในหมู่บ้านเป่ยกวง จึงรู้สึกขอบคุณเขา อยากเชิญเขาเข้าบ้านเพื่อเลี้ยงต้อนรับอย่างดี แต่หลิงหยางไม่รอช้า เขาอุ้มเธอขึ้นด้วยสองแขน ซ่งเชี่ยนตกใจจนรีบกอดคอเขาไว้โดยอัตโนมัติ

จากนั้นเธอก็หลับตาด้วยความอาย ปล่อยให้หลิงหยางอุ้มเธอเข้าไปในห้องรับแขกของวิลล่าชั้นหนึ่ง เมื่อหลิงหยางวางเธอลง ซ่งเชี่ยนก็มองไปรอบๆ ห้อง รู้สึกทึ่งกับการตกแต่งที่หรูหรา เฟอร์นิเจอร์ และเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านนี้ล้วนเป็นของมีราคา ชีวิตของคนรวยช่างแตกต่างจริงๆ

“ชอบไหม?” หลิงหยางถามด้วยเสียงอ่อนโยน

“ชอบค่ะ” ซ่งเชี่ยนพยักหน้า ใครบ้างล่ะจะไม่ชอบชีวิตสะดวกสบาย

“ถ้าชอบ เราก็อยู่ที่นี่ทุกวันเลยดีไหม?”

“ไม่ใช่ว่าบ้านหลังนี้เป็นของเพื่อนคุณเหรอ? ถ้าเขากลับมาจากต่างประเทศแล้วไม่เอาบ้านคืนเหรอ?” ซ่งเชี่ยนขมวดคิ้วถาม จำได้ว่าหลิงหยางบอกบ้านนี้เป็นของเพื่อน

“ฉันล้อเล่น บ้านหลังนี้ฉันซื้อไว้เพื่อผู้หญิงของฉัน!”

“ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?”

“ก็เธอน่ะสิ!”

“ฉันเหรอ?” ซ่งเชี่ยนชี้ที่จมูกตัวเอง “ฉันก็แค่แต่งงานหลอกๆ กับคุณ จะเป็นผู้หญิงของที่นี่ได้ยังไง?”

 “เราจะแต่งงานหลอกๆ แต่ทำให้มันจริงก็ได้นี่!” หลิงหยางยิ้มเจ้าเล่ห์

พูดจบเขาก็อุ้มเธอขึ้นอีกครั้ง แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนใหญ่ชั้นสอง วางเธอลงบนเตียงใหญ่กลางห้องอย่างนุ่มนวล

“คุณจะทำอะไร?” ซ่งเชี่ยนถามด้วยความตกใจ “ก่อนจดทะเบียนสมรส ฉันบอกคุณแล้วว่าเรานอนบนเตียงเดียวกันไม่ได้ และทำอะไรแบบนี้ไม่ได้ คุณ...”

ยังไม่ทันพูดจบ ปากของเธอก็ถูกปิดด้วยจูบจากหลิงหยาง

“ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกัน ก็คิดจะทำเรื่องแบบนี้เหรอ?” ซ่งเชี่ยนดันตัวเขาออก แล้วจัดผมที่ยุ่งเหยิง

“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันคิดจะทำแบบนั้น!” หลิงหยางตอบอย่างเจ้าเล่ห์

“ถ้าคุณไม่คิดจะทำ แล้วพาฉันขึ้นเตียงมาทำไม แล้วยังจูบฉันอีก?” ซ่งเชี่ยนถามพลางมองเขาด้วยสายตาเย้ายวน

แสงอาทิตย์จากนอกหน้าต่างส่องผ่านม่าน กระทบกับผิวขาวเนียนของเธอ ทำให้ดูอ่อนละมุนและนุ่มนวลยิ่งขึ้น แม้ว่าหลิงหยางจะพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง แต่เมื่อมีความรู้สึกเช่นนี้เกิดขึ้นระหว่างชายหญิง ก็ยากที่จะห้ามความปรารถนาทางจิตใจและร่างกายได้ ร่างกายของหลิงหยางเริ่มตอบสนองตามธรรมชาติ

ซ่งเชี่ยนก็เช่นกัน!

หลิงหยางอุ้มซ่งเชี่ยนเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง แล้วจูบเธออย่างเร่าร้อน ความปรารถนาท่วมท้นคนทั้งคู่ ผ้าปูที่นอนสีขาวก็ถูกทำให้ยับยู่ยี่ด้วยความหลงใหล ภายในห้องนอนของหลิงหยาง ซ่งเชี่ยนมองหลิงหยางด้วยความรัก

"ที่ฉันพยายามปฏิเสธคุณก็เพราะฉันกลัวจะสูญเสียคุณไป"

"ไม่ต้องกลัว ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหน" หลิงหยางยิ้มและกอดเธอแน่น

พวกเขานอนกอดกันบนเตียงอย่างอบอุ่น 

จนกระทั่งซ่งเชี่ยนผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของหลิงหยาง

ตุบ ตุบ ตุบ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างเร่งรีบจากด้านนอก ซ่งปันซานเปิดประตูห้อง เห็นตำรวจในเครื่องแบบสองคนปรากฏตัวอยู่ที่หน้าบ้าน

"สวัสดีครับคุณตำรวจ พวกคุณมาหาใครเหรอ?" ซ่งปันซานนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นในบ้าน หวาดกลัวจนใจเต้นระรัว

ตำรวจคนหนึ่งมองเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วเอ่ยนถาม "คุณเป็นพ่อของซ่งฟงใช่ไหม?"

"ใช่ครับ พวกคุณมาหาซ่งฟงมีเรื่องอะไรครับ?" ซ่งปันซานถามอย่างกระวนกระวาย

"มีคดีอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับลูกชายของคุณ เรามาที่นี่เพื่อพาเขาไปสอบสวนที่สถานีตำรวจ กรุณาให้ความร่วมมือด้วยครับ!" ตำรวจอีกคนอธิบายให้ฟัง

ยังไม่ทันที่ซ่งปันซานจะตอบ ตำรวจสองคนก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น พวกเขากวาดตามองไปรอบๆ ห้องแล้วถามว่า "ห้องนอนเขาอยู่ไหน?"

ซ่งปันซานชี้ไปที่ห้องนอนของลูกชาย "ห้อง...ห้องนั้นครับ..."

ก่อนหน้านี้ซ่งฟงได้ขอเงิน 500,000 หยวนจากแม่ของเขาเพื่อซื้อรถหรูระดับกลาง แต่แม่ตกลงให้เพียง 200,000 หยวนเพื่อซื้อรถธรรมดา ซ่งฟงไม่พอใจและเกิดการทะเลาะกัน

ตอนนี้ซ่งฟงกำลังเล่นเกมในห้องด้วยความโกรธ เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อกับตำรวจในห้องนั่งเล่น เขาก็หน้าซีดทันที เขากำลังคิดหาทางหนีออกจากบ้าน แต่ทันใดนั้นตำรวจก็เตะประตูห้องนอนของเขาเข้าไป เจ้าหน้าที่สองคนพุ่งเข้ามาในห้อง กดเขาลงบนเตียงแล้วใส่กุญแจมือทันที

"พวกคุณจับผมทำไม?" ซ่งฟงร้องตะโกน

"คุณเป็นผู้ต้องสงสัยในคดีอาชญากรรม เราต้องพาเขาไปสอบสวน!"

"มีความผิดพลาดหรือเปล่า ลูกชายของผมไม่เคยทำเรื่องผิดกฎหมายอะไร!" ซ่งปันซานไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายเพิ่งก่อเรื่องมา

"คุณต้องรอจนกว่าจะมีการสอบสวนเสร็จสิ้น หากเขาบริสุทธิ์ เราจะปล่อยตัวเขาโดยเร็ว!"

ตำรวจสองคนพาซ่งฟงออกจากบ้าน ทิ้งซ่งปันซานที่กำลังสับสนไว้เบื้องหลัง แม้ว่าจะพยายามแก้ตัว แต่สุดท้ายลูกชายก็ถูกพาไปสถานีตำรวจเพื่อสอบสวน