บทที่13 น้องชายขับรถชนคุณย่า

ที่อาคารผู้ป่วยของโรงพยาบาลประชาชนชั้น 10 ในห้องพักระดับวีไอพี หลิวฮุ่ยหลิงพูดอย่างจริงจังกับคุณยายหลิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

“แม่คะ หนูรู้สึกว่าผู้หญิงที่ชื่อซ่งเชี่ยนต้องมีปัญหาอะไรสักอย่างแน่ๆ!”

“ปัญหาอะไร?” คุณยายหลิงพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

 “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องครอบครัวหรือสถานะทางสังคมของหล่อนก็ได้ค่ะ แต่หนูรู้สึกว่าไม่มีคำพูดไหนที่ออกจากปากหล่อนเป็นความจริงเลย ไม่รู้ว่าหลิงหยางสมองมีปัญหาหรืออย่างไร ถึงได้มองว่าหล่อนดี แล้วยังพาไปจดทะเบียนแต่งงานกันอีก!” หลิวฮุ่ยหลิงบ่นต่อ

“นี่แหละคือพรหมลิขิต” คุณยายหลิงพูดพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เราเคยจัดหาคู่ให้หลิงหยาง จัดการนัดบอดหลายครั้ง เขาไม่เคยชอบใครเลย ไม่คิดว่าเด็กดื้อคนนี้จะแอบไปจดทะเบียนกับซ่งเชี่ยนอย่างลับๆ ที่สำคัญคือ ผู้หญิงคนนี้ยังเป็นคนช่วยชีวิตฉันอีก ฉันว่าหล่อนเป็นเด็กผู้หญิงที่ดี หลิงหยางแต่งกับหล่อนแล้วไม่เสียหายหรอก ฉันชอบ!”

หลิวฮุ่ยหลิงรู้ดีว่าเธอคงโน้มน้าวใจคุณแม่ที่ดื้อดึงคนนี้ไม่ได้ จึงบ่นพึมพำ “ยังไงหนูก็คิดว่าเด็กคนนี้มีปัญหา เทียบกับจางเมิ่งเสวี่ยไม่ได้เลย”

“เลิกพูดถึงจางเมิ่งเสวี่ยเสียที หล่อนทำได้แค่ทำให้เรามีความสุขและถูกใจแค่นั้นเอง มีอะไรนอกเหนือจากนี้อีกไหม?” คุณยายหลิงเริ่มแสดงอาการไม่พอใจ

“อย่างน้อยหนูก็รู้จักจางเมิ่งเสวี่ยดี ครอบครัวเธอแม้จะสู้บ้านเราไม่ได้ แต่ตัวเธอมีความสามารถมากพอ ที่จะคู่ควรกับหลิงหยางของเราได้!” หลิวฮุ่ยหลิงไม่ยอมแพ้

“พวกเราอย่าทะเลาะกันเลยนะ หลิงหยางเป็นผู้ใหญ่แล้ว เขามีสิทธิ์เลือกและตัดสินใจเองได้ ส่วนเรื่องว่าเขาจะอยู่กับใครหรือแต่งงานกับใคร พวกเราก็ไม่สามารถควบคุมได้ เลิกกังวลในเรื่องนี้เถอะ” หลิงฉิงเห็นว่าภรรยาและแม่ของเขาเริ่มมีปากเสียงกัน จึงพยายามไกล่เกลี่ยด้วยการพูดอย่างด้วยน้ำเสียงใจเย็น

ในตอนนั้นเอง…เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลิงฉิงหยิบขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นหมายเลขแปลก เขาจึงกดรับสายเพื่อสอบถาม

“คุณคือหลิงฉิงใช่ไหม?”

 “คุณเป็นใคร มีอะไรหรือเปล่า?” หลิงฉิงขมวดคิ้วถาม

 “ผมคือสารวัตรเฉินจากหน่วยสืบสวนอาชญากรรม จากสถานีตำรวจประจำเมือง เราจับคนขี่มอเตอร์ไซค์ที่ชนแม่ของคุณแล้วหลบหนีได้แล้วครับ ขอให้ญาติของผู้เสียหายมาที่สถานีตำรวจด้วย...”

“โอเค ขอบคุณครับ!” 

หลังจากวางสายแล้ว หลิงฉิงก็พูดกับแม่ที่นอนอยู่บนเตียง

“แม่ครับ ตำรวจโทรมาบอกว่าจับคนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ชนแม่ได้แล้วครับ เราต้องไปสถานีตำรวจสักหน่อย”

“อืม” คุณยายหลิงโบกมือให้ลูกชายและพูดอย่างใจเย็น “พวกเธอไปเถอะ คนๆ นั้นคงไม่มีเงินมากนักหรอก ก็จัดการเรื่องให้เรียบร้อยละกัน อย่าทำให้เขาลำบากเกินไป”

“ครับ ผมทราบแล้ว!” หลิงฉิงพยักหน้าเล็กน้อย และบอกกับภรรยา “ฮุ่ยหลิง เธออยู่ดูแลแม่ด้วยนะ ผมจะไปที่สถานีตำรวจ”

หลิวฮุ่ยหลิงสงสัยว่าซ่งเชี่ยนอาจมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย จึงอยากไปเป็นเพื่อนสามีเพื่อฟังความเป็นไป “ไม่ได้! ฉันจะไปกับคุณด้วย!”

 “ถ้าพวกเราไปหมด แล้วใครจะอยู่ดูแลแม่?”

“พวกเธอไปเถอะ ฉันไม่เป็นไร!” คุณยายหลิงไม่อยากอยู่คนเดียวกับลูกสะใภ้ จึงโบกมือให้พวกเขาไปด้วยกัน

“งั้นก็ได้ แม่พักผ่อนก่อนนะ ผมจะไปบอกกับพยาบาลให้ดูแลแม่แทนเราไปก่อน แล้วเราจะไปจัดการเรื่องที่สถานีตำรวจให้เสร็จ แล้วจะรีบกลับมาดูแลแม่ครับ”

หลังจากหลิงฉิงบอกลาคุณแม่ เขาก็รีบออกจากห้องผู้ป่วยทันที ต่อจากนั้นก็บอกพยาบาลสาวให้ช่วยดูแลแม่ของเขา แล้วพาหลิวฮุ่ยหลิงลงไปขึ้นรถ ขับออกจากโรงพยาบาลประชาชนเมืองทันที หลิงฉิงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ปล่อยให้คนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ชนแม่ของเขาแล้วหนีไปลอยนวล จะต้องให้ได้รับโทษอย่างสาสม!

ในห้องสอบสวนของสถานีตำรวจ

ซ่งฟงถูกใส่กุญแจมือนั่งอยู่บนเก้าอี้สอบสวนพิเศษ ตำรวจสองนายที่รับผิดชอบการสอบสวนและบันทึกปากคำก็นั่งอยู่ที่โต๊ะสอบสวนรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า การสอบสวนเริ่มขึ้น

“ทำไมหลังจากที่คุณขี่มอเตอร์ไซค์ชนคนแล้วถึงได้หนีไป?” ตำรวจที่ทำการสอบสวนถาม

“ผะ...ผมกลัว” ซ่งฟงพูดติดๆ ขัดๆ

“กลัวอะไร?” ตำรวจถามต่ออย่างเฉียบขาด

“ผมกลัวว่าไม่มีเงินชดใช้...” ซ่งฟงตอบตามตรง

 “ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 133 ระบุไว้ว่า หากมีการหลบหนีหลังจากก่ออุบัติเหตุทางจราจรหรือมีกรณีร้ายแรงอื่นๆ ผู้กระทำผิดจะต้องถูกจำคุกตั้งแต่ 3 ถึง 7 ปี และหากการหลบหนีนั้นทำให้มีผู้เสียชีวิต จะต้องถูกจำคุกไม่น้อยกว่า 7 ปี คุณไม่รู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”

“ไม่...ไม่ทราบครับ” ซ่งฟงส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “คุณตำรวจ ผะ...ผมไม่อยากติดคุก...”

“เรื่องนี้คุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ ต้องรอให้ญาติของผู้เสียหายมาถึงก่อน แล้วค่อยดูว่าพวกเขาจะยินดีเจรจากับคุณหรือไม่!” 

ตำรวจจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

เมื่อเกาหมิงขับรถคันหรูมาถึงหน้าสถานีตำรวจ พ่อแม่ของซ่งเชี่ยนก็มาถึงก่อนพวกเขาแล้ว โดยนั่งรถแท็กซี่มา ทันทีที่เห็นหลิงหยางและซ่งเชี่ยนลงจากรถ พ่อแม่ของเธอก็รีบเดินเข้าไปหา

“พวกคุณไม่ได้ตัดขาดจากเราหรือยังไง? ทำไมพอเกิดเรื่องในครอบครัวแล้วถึงยังมาหาเราให้ช่วย?” ซ่งเชี่ยนทำหน้าบึ้งและตะโกนถามด้วยความโมโห

 “เสี่ยวฟงเป็นน้องชายของลูก เขามีปัญหา ไม่หาลูกแล้วจะไปหาใครล่ะ?” ซ่งปันซานพูดอย่างมั่นใจ

“คุณพูดกับเสี่ยวเชี่ยนแบบนี้ได้ยังไง?” อู๋ซิ่วหลานรู้ดีว่าซ่งเชี่ยนยังโกรธอยู่ และไม่อยากทำให้เธอโมโหมากขึ้น จึงหันไปดุสามี “เวลาขอความช่วยเหลือก็ควรจะมีท่าทีที่เหมาะสม คุณเข้าใจไหม?”

ซ่งปันซานรู้ตัวว่าผิด จึงเงียบไม่พูดอะไรอีก

“ลูกเขยจ๊ะ น้องเขยของเธอโดนตำรวจจับไปแล้ว เธอต้องช่วยเขาออกมานะ...” อู๋ซิ่วหลานหันไปหาหลิงหยางด้วยใบหน้าที่ดูอมทุกข์

“เขาทำผิดอะไรกันแน่ถึงได้ถูกตำรวจจับ?” หลิงหยางพูดอย่างไร้อารมณ์

“ลูกชายฉันขี่มอเตอร์ไซค์ชนคนแก่บนถนนแล้วหนีไป ตำรวจตรวจสอบจากกล้องวงจรปิด จนเจอป้ายทะเบียนรถและตามมาจับตัวเขาที่บ้านเรา...” ซ่งปันซานเป็นคนอธิบาย

“ฮะ! พ่อพูดว่าอะไรนะ?” ซ่งเชี่ยนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “พ่อบอกว่าซ่งฟงชนคนแก่แล้วถูกตำรวจจับไป?”

“ใช่ ตอนที่ตำรวจมาที่บ้านเพื่อจับตัวเขา ก็บอกกับฉันแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดมากกว่านี้หรอก” ซ่งปันซานตอบตามความจริง

 “ซ่งเชี่ยน ถ้าฉันเดาไม่ผิด น่าจะเป็นน้องชายของเธอที่ขี่มอเตอร์ไซค์ชนคุณยายของฉันแล้วหนีไปสินะ? ที่จริงแล้วแผนนี้เป็นอย่างที่คุณแม่ฉันพูดเอาไว้เลย เธอตั้งใจจะทำดีกับคุณยายเพื่อหลอกฉันใช่ไหม?” หลิงหยางจ้องมองไปที่ซ่งเชี่ยนด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง

“ฉันไม่ได้ทำ หลิงหยาง คุณต้องเชื่อฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าคนที่ชนคุณยายของคุณคือซ่งฟง ฉันแค่พาคุณยายไปโรงพยาบาลเท่านั้น คุณฟังฉันอธิบายก่อนเถอะ...” !” ซ่งเชี่ยนพยายามแก้ต่างอย่างเต็มที่

“ระหว่างเราไม่มีอะไรต้องอธิบายแล้ว เธอพูดกับฉันไปก็เท่านั้น รอให้พ่อแม่ของฉันมาถึงแล้วค่อยไปอธิบายกับพวกเขาเถอะ!”

หลิงหยางพูดกับเธออย่างเย็นชา