บทที่11 พ่อแม่ไม่เห็นด้วย

"หยางหยาง นี่ลูกพูดกับแม่อย่างนี้ได้ยังไง?" หลิวฮุ่ยหลิงถามเสียงดัง ไม่พอใจที่ลูกชายเข้าข้างผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้า หล่อนเป็นใครก็ไม่รู้อยู่ๆ ก็มาแต่งงานกัน คงไม่พ้นหวังสมบัติแบบที่คิดแน่

"ผมก็พูดแบบนี้แหละ แล้วแม่จะทำไม? แม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าเธอ เจอหน้ากันครั้งแรกก็ทำเหมือนกลืนยาขม คอยจับผิดเธอ เพียงเพราะผมไม่ทำตามคำสั่ง ไม่ได้ไปอยู่กับจางเมิ่งเสวี่ยคนนั้น" เขาพูดอย่างจริงจัง ประกาศให้รู้ว่าเรื่องคู่ครองเขาต้องเป็นคนเลือกเองเท่านั้น

"ลูกพูดผิดแล้ว จางเมิ่งเสวี่ยไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นหรอกนะ แต่ผู้หญิงที่อยู่ข้างลูกต่างหากล่ะที่เป็นคนเจ้าเล่ห์!" หลิวฮุ่ยหลิงยังคงตั้งแง่กับลูกสะใภ้ที่เธอไม่ยอมรับ

"หลิวฮุ่ยหลิง เธอต้องการอะไรกันแน่? ทำไมถึงได้รังเกียจซ่งเชี่ยนเธอมีอะไรดีนักหนากัน หึ วันนั้นฉันถูกมอเตอร์ไซค์ชน ถ้าไม่ใช่เพราะซ่งเชี่ยนรีบพาฉันส่งโรงพยาบาล คงนอนตายอยู่ข้างถนนไปแล้ว เด็กสาวที่จิตใจดีขนาดนี้ เธอกลับหาว่าหล่อนเป็นคนเจ้าเล่ห์ นี่เธอสมองกลับไปแล้วหรือไงกัน หรือว่าอยากจะทำให้ฉันโมโหจนตายกันแน่!" ในที่สุดคุณย่าหลิงที่เงียบอยู่นานก็ทนไม่ไหวต้องออกปากปกป้องแม่หนูคนนั้นอีกแรง

"แม่คะ แม่อย่าให้ภาพลวงตาพวกนี้มาหลอกลวงนะคะ แม่ไม่เห็นเหรอว่าหล่อนแกล้งทำดีกับแม่ ใครจะรู้ หล่อนอาจจะร่วมมือกับคนขี่มอเตอร์ไซค์คนนั้นก็ได้!" เห็นแม่สามีเริ่มโมโหก็เสียงอ่อนลง แต่ยังไม่เลิกจับผิด

คำพูดนี้ทำให้ซ่งเชี่ยนโกรธจนตัวสั่น เธอไม่เคยรู้จักคุณย่าหลิงมาก่อน ตอนนั้นแค่เห็นว่าคุณย่าได้รับบาดเจ็บจากการถูกชนและล้มลงกับพื้น เธอสงสารจึงช่วยพยุงขึ้นมาและโทรเรียกรถพยาบาลไปส่ง นอกจากนี้ยังจ่ายค่าผ่าตัดและค่ามัดจำให้ด้วย

เธอแค่ทำความดี ทำไมกลายเป็นคนร้ายในปากของแม่สามีล่ะ

"หลิวฮุ่ยหลิง หยุดพูดยุแยงได้แล้ว! ฉันอาจจะอายุมากแต่ยังไม่แก่จนสติฟั่นเฟือน ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ชัดเจนยิ่งกว่าคนอื่น!" คุณย่าหลิงมองหลิวฮุ่ยหลิงด้วยสายตาดุดัน

"แม่อย่าโกรธฮุ่ยหลิงเลยนะ หล่อนพูดไปแบบนั้นเพราะห่วงหยางหยาง เราได้แจ้งความเรื่องที่แม่ถูกรถชนแล้ว เพื่อนที่สถานีตำรวจกำลังสอบสวนอยู่ ต้องจับตัวคนร้ายได้ก่อนจึงจะสรุปเหตุการณ์ได้..." เห็นแม่โมโหก็รีบออกตัวแทนภรรยา

"แม่ ผมรู้ว่าแม่ไม่ชอบซ่งเชี่ยน แต่แม่ไม่มีสิทธิ์กล่าวหาเธอแบบนี้" หลิงหยางจ้องไปที่แม่ของเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาจะไม่ยอมถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้เด็ดขาด

"แม่ไม่ได้กล่าวหาอะไร ถ้าแม่พูดผิดไป คงจะรู้ในภายหลังเอง แต่หวังว่าลูกจะไม่เสียใจเมื่อความจริงกระจ่าง!" หลิวฮุ่ยหลิงยังคงพูดอย่างไม่ยอมแพ้

"ไร้สาระ" หลิงหยางมองแม่ของเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะจับมือซ่งเชี่ยน "ถ้าแม่ไม่ต้อนรับเธอ งั้นก็ไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว ไปกับผมเถอะ!"

ซ่งเชี่ยนหันไปมองคุณย่าหลิงด้วยสายตาเว้าวอน ในตอนนี้เธอเป็นสาเหตุทำให้แม่ลูกทะเลาะกัน หญิงสาวไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย เธอไม่อยากทำให้ครอบครัวของใครร้าวฉาน แต่คุณย่าหลิงเข้าใจความรู้สึกของซ่งเชี่ยนและโบกมือให้เธอ

"ซ่งเชี่ยนอย่ากลัวไปเลย ย่าเชื่อในตัวเธอและสนับสนุนให้เธออยู่กับหลิงหยาง ตอนนี้ย่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เธอไปเถอะ!"

"ค่ะ คุณย่าดูแลตัวเองด้วยนะคะ!" 

ซ่งเชี่ยนกล่าวลาและออกจากห้องพักฟื้น หลิงหยางตามไปติดๆ ทั้งสองเดินตามทางเดินของโรงพยาบาลไปยังลิฟต์ ตอนนี้ในใจของหญิงสาวเหมือนถูกไฟสุม เธอไม่ชอบที่เป็นต้นเหตุของความแตกแยก

"ที่รัก เธอจะไปไหน?"

"ไปที่สำนักงานทะเบียนสมรส!" ซ่งเชี่ยนตอบโดยไม่ลังเล หันไปมองเขาตาขวางยังจะเรียกแบบนี้อยู่อีก ไม่รู้สถานการณ์บ้างเลยหรือไงกัน!

"ไปทำไมที่นั่น?" เขาขมวดคิ้วสงสัย

"ไปหย่าไง!" เธอไม่อยากปล่อยให้เรื่องค้างคาอีกแล้ว รีบหย่าเสียตอนนี้เขากับครอบครัวจะได้กลับมาคืนดีกัน อีกอย่างเพิ่งแต่งงานกันไม่นานก็วุ่นวายขนาดนี้แล้ว อนาคตคงไม่ต้องพูดถึง

"ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าเอ่ยถึงคำว่าหย่าต่อหน้าฉัน!" หลิงหยางพูดอย่างหนักแน่น ผู้หญิงคนนี้นี่ยังไง เขาพร่ำบอกเสมอว่าอย่างพูดเรื่องนี้ เหมือนยิ่งห้ามก็ยิ่งยุ!

"แต่ฉันไม่อยากให้คุณต้องทะเลาะกับแม่เพราะฉัน ไม่อยากเป็นคนทำลายความสัมพันธ์ในครอบครัวของคุณ!"

"ไม่เห็นต้องกังวลเลย แม่แค่ไม่รู้จักเธอดีพอเท่านั้นแหละถึงได้พูดจาไม่ดีแบบนั้น!" คิดว่าหากมารดาได้รู้จักซ่งเชี่ยน มั่นใจว่าแม่จะต้องชอบเธอมาก

เหมือนที่เขาชอบเธอ!

"แล้วคุณล่ะ รู้จักฉันดีหรือยัง?" ซ่งเชี่ยนถามอย่างจริงจัง อันที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานนี้เอง แทบไม่รู้นิสัยใจคอเลยด้วย อีกอย่างตัวตนของเขาเธอก็ยังไม่รู้ แล้วจะดันทุรังต่อต้านผู้ใหญ่ไปเพื่ออะไร

"เราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันดี"

"ทำไมล่ะ?" ซ่งเชี่ยนถามอย่างไม่เข้าใจ

"เพราะเราตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วว่าจะจดทะเบียนสมรสกันเพื่อตบตาครอบครัว เราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันดีมาก่อน ฉันก็ไม่คิดว่าหลังจากที่แม่เห็นทะเบียนสมรสแล้วจะมีปฏิกิริยาแรงขนาดนี้!"

"เพราะจางเมิ่งเสวี่ยใช่ไหม?"

"ใช่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจางเมิ่งเสวี่ยทำอะไรกับแม่ ถึงได้ชอบหล่อนขนาดนั้น และพยายามจับคู่เราให้แต่งงานกัน!" หลิงหยางตอบอย่างตรงไปตรงมา

"จริงๆ แล้ว จางเมิ่งเสวี่ยเป็นผู้หญิงที่ดีมาก ทั้งสวยและเก่ง พวกคุณเหมาะสมกันจริงๆ" พูดแล้วก็ขมขื่น จางเมิ่งเสวี่ยเกิดในตระกูลสูงส่ง ดูแล้วหลิงหยางก็คงไม่ธรรมดาเช่นกัน ฉะนั้นก็ควรแล้วที่จะแต่งงานกัน

"เธอไม่บอกว่ารู้จักจางเมิ่งเสวี่ยนี่ ทำไมถึงรู้ว่าเราเหมาะสมกัน?"

"ความจริงแล้ว จางเมิ่งเสวี่ยเป็นหัวหน้าฝ่ายวางแผนโฆษณาของเรา ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับความขัดแย้งของพวกคุณ เลยแกล้งบอกว่าไม่รู้จักเธอ..." เป็นการคาดเดาที่ผิดไปมากทีเดียว เพราะเธอโกหกก็เลยทำให้วุ่นวาย รู้แบบนี้บอกความจริงไปแต่แรกก็จบแล้ว

"ฉันว่าแล้ว พอพูดถึงจางเมิ่งเสวี่ยเธอก็ทำท่าแปลกๆ แถมพูดจาไม่ชัดเจน ที่แท้หล่อนก็เป็นหัวหน้าของเธอเอง?"

"ใช่ ถ้ารู้แบบนี้ ฉันคงไม่ไปจดทะเบียนสมรสกับคุณตั้งแต่แรก!" ซ่งเชี่ยนยิ้มเจื่อน

"ทำไมล่ะ?"

"เพราะต่อไปนี้ ฉันต้องทนทั้งความโกรธจากแม่คุณ และต้องเผชิญการแก้แค้นจากจางเมิ่งเสวี่ย ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้ว"

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะปกป้องเธอเอง แค่เธอเป็นภรรยาของฉันก็พอแล้ว ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอแน่!"

"เฮอะ ฉันไม่เชื่อหรอก!" 

ซ่งเชี่ยนพูดพลางเบะปาก