ตอนที่ 6 รำคาญหรือหึง

ตอนที่ 6

รำคาญหรือหึง

"เสน่ห์แรงนะ มีผัวแล้ว แต่ก็ยังมีตัวผู้มาติด" เมื่อใยไหมเดินเข้ามาในห้องทำงาน ภาคิณก็พูดขึ้นทันที

ใยไหมทำเพียงชายตามองภาคิณเล็กน้อย และเดินไปนั่งลงที่โต๊ะทำงานตัวเอง ไม่คิดสนใจเลยว่าชายหนุ่มจะพูดอะไรกับเธออีกบ้าง

"เป็นใบ้?" ภาคิณเลิกคิ้วขึ้นถาม เมื่อเห็นว่าใยไหม ไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับมา

"ขี้เกียจพูดค่ะ พูดไปคุณภาคิณก็ชวนไหมทะเลาะ ไหมรำคาญ"

"นี่เธอกล้าพูดนะว่ารำคาญ ฉันต่างหากล่ะที่ควรพูดคำนั้น!!" เมื่อใยไหมพูดคำว่ารำคาญ ทำให้ภาคิณขึ้นเสียงใส่เธอทันที

"ก็ไหมรำคาญจริงๆ นี่คะ คุณภาคิณเอาแต่ดุด่าว่าไหม บางทีไหมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย คุณภาคิณก็บ่นสารพัด ไม่ให้รำคาญจะให้ไหมชอบเหรอคะ"

"ก็เธอมันตัวเสนียด ตัวกาฝาก ฉันแม่งโคตรเกลียดเธอเลยวะ" คำพูดของภาคิณ ทำใยไหมแววตาไหววูบไปเสี้ยววินาที ภาคิณยังไม่ทันได้เห็น แววตาของเธอก็กลับมาราบเรียบเช่นเดิม

"ต่างคนต่างทำงานนะคะ ถ้าเกลียดกันก็แค่ไม่ต้องพูดกัน" เธอพูดตัดบท เพราะคิดว่าถึงเถียงไปภาคิณก็หาคำพูดมาเอาชนะเธอได้อยู่ดี และเธอก็ไม่อยากได้ยินคำว่าเกลียดออกจากปากชายหนุ่มอีก

"ลงไปทำงานข้างล่าง"

"แต่ไหมต้องดูบัญชี"

"พ่อฉันให้เธอมาเป็นผู้จัดการที่นี่ เธอต้องทำได้ทุกอย่าง ลงไป!!!"

พรึ่บ

ปัง!

เมื่อภาคิณขึ้นเสียงใส่เธอดังขึ้น ใยไหมจึงลุกจากเก้าอี้และเดินออกไปเพื่อตัดความรำคาญ ถ้าเธอยังอยู่ในห้อง เธอกับภาคิณอาจจะถึงขั้นตบตีกันก็ได้ใครจะไปรู้ เธอไม่ได้กลัวหรอกนะ แต่เธอไม่อยากให้คุณลุงต้องเป็นกังวลในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ถ้าภาคิณเป็นไฟ เธอก็จะยอมเป็นน้ำให้เอง

"คุณไหมลงมาทำไมครับ" เหนือที่กำลังจะขึ้นไปหาภาคิณ เดินสวนกับใยไหมที่บันไดเข้าพอดีจึงเอ่ยถามเธอ

"เจ้านายพี่เหนือไล่ค่ะ"

"ไล่ทำไมครับ"

"ไม่รู้ค่ะ เป็นเมนส์มั้งคะ อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ว่างๆ พี่เหนือพาไปเช็กประสาทหน่อยนะคะ" ใยไหมตอบเหนือไปแค่นั้นแล้วเดินกระฟัดกระเฟียด ลงไปที่เคาน์เตอร์บาร์

เหนือทำเพียงอมยิ้มและส่ายหน้าเล็กน้อยให้กับคำพูดของเธอ อารมณ์แบบนี้ของทั้งคู่เหนือเห็นจนชินตาแล้ว

ก๊อก~ ก๊อก~

"คุณคิณไล่คุณไหมทำไมครับ" เสียงเคาะประตูมาพร้อมกับเสียงของเหนือที่พอเข้ามาในห้องทำงานของภาคิณได้ก็เอ่ยถามขึ้นทันที

"กูรำคาญ ไม่อยากเห็นหน้า"

"เธอทำอะไรให้ครับ บอกผมได้ผมจะไปเตือนเธอให้"

"ตกลงมึงเป็นผัว หรือกูเป็นผัว" ภาคิณเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มเอกสารแล้วจ้องหน้าเหนือเขม็ง ชายหนุ่มทำราวกับว่า สิ่งที่เหนือเสนอ ไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่

"คุณคิณสิครับ แต่เวลาผัวเมียทะเลาะกันและไม่อยากคุยกัน มันก็ต้องมีคนกลางคอยสื่อสารให้ไม่ใช่เหรอครับ"

"มึงไม่มีงานทำ?"

"มีครับมี แต่ผมอยากรู้ว่าคุณคิณรำคาญคุณใยไหมเรื่องอะไรครับ"

"เอาเวลาเสือกเรื่องกูไปทำงานดีกว่าไหม"

ภาคิณเอนหลังไปกับพนักพิงเก้าอี้ มองเหนือด้วยสายตาราบเรียบ คล้ายบอกเป็นในๆ ว่า ถ้ายังไม่ออกไปโดนดีแน่ แต่เหนือก็ไม่คิดเกรงกลัวภาคิณเลยสักนิด จึงพูดเย้าแหย่ออกไป

"รำคาญ หรือหึงครับ" เหนือพูดไปอมยิ้มไปให้กับท่าทางของภาคิณ ที่ดูแล้วน่าจะหึงมากกว่ารำคาญ

"ไอ้เหนือ!!! มึงจะไปไหนก็ไป กูเริ่มรำคาญมึงอีกคน" ภาคิณปิดแฟ้มเอกสารลง และเดินเข้าไปในห้องนอน ที่เขาทำไว้ในห้องทำงาน เพื่อเอาไว้พักผ่อน

เวลาต่อมา 02.35 น.

"พรุ่งนี้มึงไปเอาคนของพ่อกูมาคนนึง"

"เอามาทำไมครับ" เหนือเอ่ยถามและมองภาคิณผ่านกระจกมองหลัง

"เอามาขับรถให้ยัยนั่น เวลากลับดึกจะได้ไม่ต้องอาศัยรถกูกลับ"

"คุณคิณก็ไม่ต้องให้คุณไหมเลิกดึกสิครับ ถ้าเลิกแค่สามสี่ทุ่มรถยังมี"

เหนือว่าและลอบมองสีหน้าของภาคิณไปด้วย เหนือรู้เหตุผลของภาคิณดี ที่อยากหาคนขับรถมาให้หญิงสาว คงเพราะเห็นว่าวันนี้ มีชายอื่นขับรถมาส่งเธอ

ภาคิณเป็นคนยึดติดกับความคิดตัวเอง ถ้าคิดว่าเกลียดปากก็จะบอกเกลียด แต่ในใจลึกๆ แล้วเหนือเชื่อว่า คนเคยมีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน คงไม่มีทางที่จะเกลียดกันได้ลง

"กูสั่ง มึงแค่ทำตาม"

"ครับๆ ทำครับ" เหนือตอบและยกยิ้มอย่างพอใจ

วันต่อมา

"คุณใยไหมครับ"

"อ้าวพี่กร มาทำอะไรที่นี่คะ"

"พี่เหนือให้ผมมาขับรถให้คุณไหมน่ะครับ"

"ขับทำไมคะ ไหมนั่งรถเมล์ได้ค่ะ"

"พี่เหนือบอกว่า เผื่อวันไหนคุณไหมกลับดึก จะได้ไม่ต้องนั่งรถคุณคิณให้อึดอัดครับ"

กรรับคำสั่งจากเหนือ ให้มารับใยไหมที่มหา'ลัยแล้วตรงไปที่ผับ และบอกอีกว่าทำยังไงก็ได้ให้ใยไหมยอมกลับไปด้วย

ใยไหมเป็นคนไม่ชอบให้ใครขับรถให้นั่ง เพราะเธอรู้สึกว่า ตัวเองก็แค่คนธรรมดา ไม่ได้เกิดมามีชีวิตแบบคุณหนู ไม่จำเป็นต้องมีใครมาขับรถให้เธอนั่ง

"เอ่อ...คือไหมไม่ค่อยชอบแบบนี้เท่าไหร่เลย"

"กลับกับผมนะครับ ผมทำตามคำสั่ง คุณไหมเข้าใจผมนะครับ" กรใช้คำพูดที่ทำให้ใยไหมเห็นใจ เพราะรู้ว่าเธอเป็นคนจิตใจดี สิ่งไหนที่จะทำให้คนอื่นเดือดร้อน เธอมักจะไม่ทำ

"เดี๋ยวไหมไปคุยกับพี่เหนืออีกทีแล้วกัน ถ้างั้นวันนี้ไหมกลับกับพี่กรก่อนก็ได้ค่ะ" ใยไหมว่า และยอมเดินขึ้นรถของกรไป

"คุณไหมไปนั่งข้างหลังสิครับ"

"แต่..."

"นะครับ อย่าดื้อเลย นี่เป็นงานของผม" กรทำเสียงอ่อนคล้ายกำลังขอร้องเธอ ใยไหมเองที่ได้ยินแบบนั้นจึงเดินไปเปิดประตูหลังแล้วขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย

"คุณไหมจะแวะทานอะไรก่อนไหมครับ"

"ไม่ค่ะแต่ไหมอยากซื้อ..." เธอยังพูดไม่ทันจบประโยคแต่ก็ต้องเงียบเสียงลง เพราะคิดขึ้นได้ว่าหากซื้อไปใครบางคนก็คงไม่กินของของเธออยู่ดี

"ซื้ออะไรครับ"

"อยากซื้อเค้กร้านที่คุณภาคิณชอบ" เธอพูดเสียงเบาคล้ายพึมพำกับตัวเอง แต่กรกลับได้ยินมันชัดเจน

"อยากซื้อก็ซื้อสิครับ ร้านไหนครับ ผมพาแวะ"

"ถ้าซื้อไปคุณภาคิณจะทานรึเปล่าไหมก็ไม่รู้ ไม่ซื้อดีกว่าค่ะ"

"ไม่ลองจะรู้เหรอครับ" กรเอ่ยขึ้น และยกยิ้มเล็กๆ ส่งให้เธอ

"ซื้อก็ได้ค่ะ ถ้างั้นแยกข้างหน้า ร้านเล็กๆ สีชมพู พี่กรจอดหน้าร้านเลย ไหมลงไปซื้อแป๊บเดียว" ใยไหมชั่งใจอยู่นานก่อนจะเอ่ยบอกพิกัดร้านกับกรไป เธอไม่รู้ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง แค่อยากทำในสิ่งที่ใจบอกให้ทำก็เท่านั้น