ตอนที่ 7 ไม่มีวันญาติดี

ตอนที่ 7

ไม่มีวันญาติดี

@ผับ K

"คุณภาคิณ"

"มีอะไรก็พูด" ภาคิณว่า แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองใยไหม

"ไหมซื้อ..."

"เอาไปทิ้ง" ไม่ทันที่ใยไหมจะได้พูดอะไร ภาคิณก็พูดแทรกขึ้นเสียก่อน ตอนเธอเดินเข้ามา ภาคิณชำเลืองมองเธอและเห็นแล้ว ว่าหญิงสาวถืออะไรมาด้วย

"เอาไปกินหน่อย ไหมซื้อมาแล้ว"

"ฉันบอกให้เอาไปทิ้ง" ภาคิณเงยหน้าขึ้น มองจ้องหน้าเธอตาเขม็ง

"ไหมอุตส่าห์ซื้อมา กินหน่อยไม่ได้เหรอ" ใยไหมยังคงรบเร้าให้ภาคิณกินเค้กที่เธอซื้อมา

"ฉันไม่ได้ขอ!!"

"ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย"

"เอาไปทิ้ง!"

"คุณภาคิณ..."

พรึ่บ!

เคร้ง!

ภาคิณลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมมาคว้ากล่องเค้กในมือใยไหมทิ้งลงถังขยะ เธอทำเพียงยืนมองการกระทำของภาคิณนิ่งๆ จริงๆ เธอก็คิดมาบ้างแล้ว ว่าภาคิณคงจะไม่กินของของ เธอง่ายๆ แต่ด้วยความที่เธออยากทำ ทุกอย่างจึงออกมาเป็นแบบนี้

"เราสองคนคงไม่มีวันญาติดีกันได้เลยสินะ" ใยไหมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สายตาของเธอยังมองจ้องไปที่กล่องเค้กที่นอนอยู่ในถังขยะ

"ฉันบอกว่าเกลียด ก็คือเกลียด อย่าพยายามทำดีกับฉัน เพราะฉันไม่ต้องการ"

"ค่ะ ไหมเข้าใจแล้ว" เธอว่าและเดินออกจากห้องไป เพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่ากำลังจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้ภาคิณเห็น ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น

เธอขึ้นมายืนรับลมบนดาดฟ้าของผับยามเย็น ในความรู้สึกตอนนี้ ทำให้นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาในวัยเด็กที่เริ่มรู้จักกับภาคิณในตอนที่เธออายุเก้าขวบส่วนภาคิณห่างจากเธอสามปี ตอนนั้นชายหนุ่มอายุสิบสองขวบ

พ่อของเธอเป็นเพื่อนกับเจ้าสัวเคน เวลาที่พ่อเธอไปบ้านเจ้าสัว เธอกับแม่ก็จะไปด้วยทุกครั้ง จนเราสองครอบครัวสนิทกันมาก

ภาคิณในตอนนั้นเป็นพี่ชายที่น่ารักและอบอุ่นมาก เวลาที่เธอไปที่บ้าน ภาคิณก็จะมาเล่นกับเธอตลอด ถึงภาคิณจะเป็นผู้ชาย แต่ถ้าใยไหมอยากเล่นตุ๊กตาชายหนุ่มก็จะยอมเล่นด้วย

พอใยไหมอายุสิบเอ็ดขวบ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอไม่มีญาติที่ไหน เจ้าสัวเคนเลยรับเธอมาอยู่ด้วย เลี้ยงดูเธอและรักเหมือนลูกแท้ๆ

พอได้มาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน เธอกับภาคิณก็สนิทกันมากขึ้น แต่แล้วกลับมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้ชีวิตทั้งสองคนกลายเป็นเส้นคู่ขนาน ซึ่งไม่รู้ว่าชีวิตนี้ มันจะมาบรรจบกันได้รึเปล่า ใยไหมไม่ได้หวังให้เรื่องของเธอกับภาคิณจบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่เธอแค่หวังเล็กๆ ให้ภาคิณดีกับเธอบ้างก็เท่านั้น

"คุณไหมมายืนทำอะไรตรงนี้ครับ ลงข้างล่างเถอะ อากาศเริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวไม่สบาย" เหนือที่ขึ้นมาสูบบุหรี่ เห็นใยไหมยืนอยู่ที่ขอบระเบียงจึงเดินเข้าไปทักเธอ

"กำลังจะลงแล้วค่ะ เชิญพี่เหนือตามสบาย" เธอว่าและกำลังจะเดินผ่านหน้าเหนือไป

"เช็ดน้ำตาหน่อยนะครับ อย่าอ่อนแอให้คุณคิณเห็นเดี๋ยวโดนรังแกเอาได้" คำพูดของเหนือทำเธอชะงักฝีเท้าลง

"พี่เหนือ...ไม่ได้เกลียดไหม เหมือนคุณภาคิณใช่ไหมคะ" ใยไหมเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาที่ขังคลอไปด้วยม่านน้ำตา ทำชายหนุ่มตรงหน้าอดสงสารเธอไม่ได้

"ไม่ครับ พี่ไม่เคยเกลียดน้องไหม" ชายหนุ่มว่าแล้วทิ้งบุหรี่ลงพื้นทั้งที่ยังไม่ได้จุดสูบ อ้าแขนรอรับกอดจากน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ

"พี่เหนือ..." ใยไหมปล่อยโฮออกมาและโผเข้ากอดพี่ชายที่แสนดีกับเธอมาโดยตลอด ถึงต่อหน้าคนอื่นเหนือจะแสดงความเคารพเธอดั่งเจ้านายลูกน้อง แต่ถ้าอยู่กันสองคน เธอและชายหนุ่มก็เปรียบดั่งพี่น้องกัน

"ร้องทำไม เด็กหญิงใยไหมที่พี่รู้จัก ไม่ขี้แยแบบนี้นะ" เหนือยกมือขึ้นลูบศีรษะเธออย่างปลอบประโลม ชายหนุ่มนึกเห็นใจเธอที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายปากร้ายอย่างภาคิณ แต่เมื่อเป็นคำสั่งของเจ้าสัว ผู้ที่ชุบเลี้ยงเหนือมา ชายหนุ่มไม่อาจขัดคำสั่งหรือทำอะไรตามอำเภอใจได้

"ไหมไม่รู้ น้ำตามันไหลเอง"

"เช็ดน้ำตาและลงไปทำงาน หายมานานเดี๋ยวโดนคุณคิณดุนะ" เหนือผละตัวใยไหมออกเล็กน้อย และยกมือทั้งสองข้างกุมไปที่แก้ม ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยคราบน้ำตาออกให้เธอ

ใยไหมทำเพียงพยักหน้ารับ ยืนให้เหนือเช็ดน้ำตาออกให้จนหมด และลงไปที่ห้องทำงาน เพื่อทำหน้าที่ของตัวเอง

ต่อไปนี้เธอคงจะอยู่ห่างและพูดคุยกับภาคิณแค่เรื่องงานเท่านั้น ถ้าชายหนุ่มไม่อยากยุ่งเกี่ยวหรือพูดคุยอะไรด้วย เธอก็จะไม่เข้าไปวุ่นวายอีก

หลายวันต่อมา

@คอนโดภาคิณ 04.45 น.

ปึก!

ตุ๊บ!

เพล้ง!

ใยไหมสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงดังจากข้างนอกห้องนอน เธอลุกลงจากเตียง ค่อยๆ แง้มประตูออกไปดู เพราะเธอไม่รู้ว่าคนที่อยู่ด้านนอกใช่ภาคิณรึเปล่า

แต่สิ่งที่เห็นทำเธอตกใจเล็กน้อย เพราะภาคิณนั่งพิงเคาน์เตอร์บาร์อยู่ และท่าทางจะเมามากด้วย ไหนจะแก้วที่แตกกระจายอยู่รอบๆ ตัวชายหนุ่มอีก

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ภาคิณเมากลับมาทุกวัน แต่วันนี้ท่าจะเมากว่าทุกวัน เพราะถึงขั้นพยุงตัวเองไม่ไหว

"คุณภาคิณลุกไหวไหมคะ" ใยไหมเดินเข้าไปหาและย่อตัวลงตรงหน้าชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย

"ถอย! ไม่ต้องยุ่ง!"

"อย่าขยับค่ะ ระวังแก้วบาด"

"บอกให้ถอย!!" ภาคิณตวาดใส่หญิงสาว ผลักเธอให้ออกห่าง และค่อยๆ ลุกขึ้น เดินโซเซตรงไปที่ห้องนอน แต่ด้วยความที่ชายหนุ่มเมามาก ทำให้เดินได้แค่ไม่กี่ก้าวก็ล้มลงกับพื้นอีก

"คุณภาคิณ" ใยไหมรีบเข้าไปประคอง เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะล้มหัวฟาดพื้นเสียก่อน จะเดินถึงห้องนอน

ใยไหมพาภาคิณเข้ามาในห้องนอน จับคนตัวโตกว่านอนลงที่เตียงอย่างทุลักทุเล เธอเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้ภาคิณ เผื่อจะสบายตัวขึ้นและจะได้นอนหลับสบาย

"อย่ายุ่ง!"

"เช็ดหน้าก่อนนะคะ" ภาคิณเงียบเสียงลง สายตาที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์มองใบหน้าหญิงสาวนิ่ง

"มองไหมทำไมคะ อย่าเพิ่งด่านะ เช็ดเสร็จไหมจะไปแล้ว" เธอว่าแล้วลงมือเช็ดหน้าและลำคอให้ภาคิณต่อ

"ฉันเกลียดเธอ" ภาคิณพึมพำ แต่คำพูดของชายหนุ่มทำให้ใยไหมถึงกับชะงัก แม้แต่ตอนเมาภาคิณยังพูดว่าเกลียดได้อย่างชัดเจน ความเกลียดที่ภาคิณมีต่อเธอ มันคงมีมากจริงๆ

"ค่ะไหมรู้ เช็ดตัวก่อนนะ เดี๋ยวไหมออกไป"

หมับ!

"ว้าย!!"