บทที่2.ผู้หญิงแปลกหน้า...กับตำแหน่ง ‘หม่ามี้’

บทที่2.ผู้หญิงแปลกหน้า...กับตำแหน่ง ‘หม่ามี้’

ชะเอมกลอกตาไปมา...เธอรู้สึกอึดอัด และอยากพาตัวเองออกไปจากสถานการณ์ที่คุกคามความรู้สึกตัวเองแบบนี้สักที เธออยากขอตัวไปแต่งเนื้อแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่ค่อยชินกับการอยู่ในสภาพไม่พร้อม แถมมีสายตาคมกริบคู่นั้นคอยมอง สายตาที่เหมือนกับกำลังส่องเนื้อในเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยร่องรอยกรุ้มกริ่มของผู้ชายเจ้าชู้!!

เขาหล่อแล้วไง...เธอควรต้องสนเหรอ? เพราะต่อให้หล่อเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแฟชั่นชั้นนำที่ฝรั่งเศส เธอก็ไม่สน!! เมื่อเขาคือคน...แปลกหน้า...

“คุณบุกรุกบ้านคนอื่นแบบนี้บ่อยเหรอคะ?” เป็นคำเปรยที่กระแทกเข้ากลางแสกหน้าอเล็กไซ เหมือนกับว่าหล่อนกำลังด่าเขาแบบ...อ้อมๆ เนียนๆ ในแบบที่เขาไม่เคยเจอ เมื่อมีแต่สาวๆ อ้าแขนรับ

“ต้องขอโทษที่ทำให้คุณรู้สึกเช่นนั้นครับ บังเอิญว่าผมเห็นเอวาในบ้านหลังนี้ และไม่เห็นผู้ใหญ่อยู่สักคน ให้ผมทันได้ขออนุญาตก่อน”

ชายหนุ่มแจงเสียงอ่อน เขาหรี่ตามองเรียวขาเพรียว ยามที่หล่อนขยับก้าวเดิน

“อ๋อ...” หล่อนลากเสียงยาวแล้วก็หยุดพูด พร้อมกับหยุดเดินหนีด้วย เมื่อมองเห็นว่าคนแปลกหน้ากำลังโฟกัสอยู่ที่ใด ‘ชีกอ’ คำคำนี้ผุดขึ้นมาในใจ เธอกากบาทที่หน้าผากชายหนุ่มไว้ เขาถูกตัดทิ้งตั้งแต่ยังไม่ทันได้ทำความรู้จัก

“ผมชื่อ อเล็กไซ อันยูคอฟ เป็นพ่อของเด็กหลงทางที่เธอเก็บมาคนนี้แหละ” ชายหนุ่มเปรยเหมือนเป็นการแนะนำตัวแถมอวดอ้างสรรพคุณของตัวเองด้วย ‘อันยูคอฟ’ ใครบ้างไม่รู้จัก เมื่อเขามั่นหน้าและดังพอตัว

“ค่ะ...เชิญค่ะ ขอตัวค่ะ” ชะเอมพยักใบหน้ารับรู้ เธอรีบเอ่ยขอตัว ไม่อยากยืนเกือบเปลือยให้สายตาเจ้าชู้มองซอกแซกตามสบายอีก

“เดี๋ยว!!” เสียงร้องเรียกทำให้เธอชะงัก หญิงสาวหมุนตัวกลับมามอง แต่ไม่ได้เอ่ยปากถาม ทำแค่เลิกปลายคิ้วขึ้นสูง

“เธอชื่ออะไร?”

ชะเอมยิ้มเธอไม่ได้ตอบ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปเงียบๆ

อเล็กไซอึ้ง!! ยังมีผู้หญิงที่ไม่สนใจเขาหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้อีกเหรอ? หล่อนมั่นหน้ามากกว่าเขาเสียอีกนี่สิ หล่อนเป็นใคร? หรือพอคิดดูดีๆ หล่อนอาจจะมีสามีแล้ว เมื่อหล่อนดูเหมือนจะไม่ใช่สาวแรกแย้ม จากสภาพดูมีอายุพอสมควร

“คุณป๊า!!” อิรินาลืมตาตื่น เด็กหญิงยกมือขยี้นัยน์ตา พร้อมกับส่งเสียงเรียกบิดา เมื่อลืมตาขึ้นมามองเห็นเขาเป็นคนแรก

ชายหนุ่มปัดความสนใจหญิงสาวแปลกหน้าออกไปจากใจ เขาหันไปให้ความสนใจบุตรสาวแทน

“หนูรู้ตัวไหมเอวา ว่าตัวเองทำผิด!!” เสียงของอเล็กไซเข้มขึ้น เขาไม่ได้อยากดุลูก แต่หากไม่ทำอะไรเลยครั้งต่อไปอิรินาจะต้องทำแบบนี้อีกเพื่อเป็นการประท้วงเขา

ใบหน้ากลมป้อมหงิกงอลง เจ้าตัวเบ้ปากจนปากอิ่มบิดเบี้ยว สะบัดหน้าหนีบิดาฉับๆ ยกมือขึ้นกอดอกเป็นปฏิกิริยาต่อต้านที่อเล็กไซเห็นจนชินตา

“เอวาเป็นเด็กไม่มีเหตุผลตั้งแต่เมื่อไร? ทำไมคุณป๊าไม่รู้คะ” ชายหนุ่มพยายามตะล่อมกล่อม เขารู้ว่าบุตรสาวไม่พอใจเรื่องอะไร แต่อิรินาก็ควรรู้และปรับตัว...เขาต้องสังสรรค์บ้างตามประสาชายโฉด...เมื่อเลือดลมหนุ่มยังวิ่งพล่าน...

“เอวาไม่ได้ดื้อ ไม่ได้เป็นคนไม่มีเหตุผลด้วยค่า เอวาแค่อยากให้คุณป๊ารู้...เอวาไม่พอใจแม่นั่น!!” เด็กหญิงจีบปากพูด ความไม่พอใจผุดเต็มใบหน้า

“แต่หนูก็ไม่ควรหนีออกมาแบบนี้นี่คะ...หากไม่เจอคุณน้าเค้า...หนูจะเป็นยังไงคะ” ชายหนุ่มพยายามชี้ให้อิรินาเห็นถึงจุดอันตราย หากพบคนที่ไม่ใช่คนดีล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น

เด็กหญิงเม้มปากแน่น เธอช้อนสายตาตัดพ้อมองบิดา หน่วยตากลมโตคลอขังด้วยน้ำใสๆ อเล็กไซมองเห็นถึงกับใจอ่อนยวบ ถึงอิรินาจะไม่ได้เกิดบนฐานของความรัก แต่เด็กหญิงก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขที่เป็นเสี้ยวหนึ่งของเขา เขารักลูก และไม่ต้องการให้บุตรสาวเสียน้ำตา แต่จะให้หยุดความชอบของตัวเอง...ก็คงไม่ได้เช่นกัน เขามีเลือดเนื้อที่ค่อนไปทางพลุ่งพล่าน เขาชอบที่จะได้ระบายความกดดัน และความเครียดบนสรีระของเพศหญิงที่มีแต่ความนุ่มนิ่ม หอมหวาน

“เอาล่ะๆ ครั้งต่อไปคุณป๊าจะไม่พาใครมาที่บ้านของเราอีก...Ok ไหมคะ?” ชายหนุ่มตัดสินใจ เขาจะสงวนบ้านให้เป็นบ้าน ไม่ควรพาคนนอกเข้ามาก่อความวุ่นวายในบ้านอีก จนกว่า อิรินาจะโตพอ...และเข้าใจความต้องการของเขา

“จริงๆ นะคะ” เด็กหญิงดีใจจนฉีกยิ้มแป้น ลืมความน้อยใจที่มีต่อบิดาจนหมดสิ้น

อิรินายังเด็กเกินไป...เด็กเกินจนไม่รู้เล่ห์ของคนเป็นพ่อ เพราะหากเขาไม่พาผู้หญิงสาวๆ มาสำเริงสำราญที่คฤหาสน์อันยูคอฟ ก็ไม่ได้หมายความว่า อเล็กไซจะไม่มีที่ซ่องสุม ชายหนุ่มมีแหล่งพักผ่อนหย่อนใจอยู่เกือบทุกมุมโลก มีหรือที่เขาจะอัตคัด...เขาพาสาวๆ ออกไปเริงรักที่อื่นก็ได้ ไม่เป็นการขัดใจบุตรสาว และอิรินาจะไม่ได้เห็นพฤติกรรมสำส่อนของเขาด้วย

แต่คนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ มาทันได้ยินคำสัญญาของชายหนุ่มเข้าพอดี

ชะเอมเบ้ปาก เธอกลอกตามองบน เผลอแลบลิ้นออกมาเพราะความหมั่นไส้คนเป็นพ่อ เหมือนจะรู้ทันความคิดของอเล็กไซ...เขามีทางเลี่ยงหลบ และเด็กอย่างอิรินาคงตามไม่ทัน

“คำพูดเป็นนาย กายเป็นบ่าว พูดอะไรออกมาแล้วทำไม่ได้ อนาคตจะไม่มีใครเชื่อถือนะคะ” เธอเปรยลอยๆ เมื่ออดใจไม่อยู่ ในวันที่อิรินาโตขึ้น เขาจะไม่เชื่อถือคำพูดบิดา เมื่อมันคือคำโกหกคำโตๆ

ชายหนุ่มชำเลืองมองคนที่พูดลอยๆ พอพูดจบก็เดินหนี หล่อนทำเหมือนว่ากำลังยุ่งเสียเต็มประดา

“หม่ามี้!! นี่คุณป๊าของเอวาค่า” เสียงแหลมเล็กของบุตรสาว เรียกความสนใจของอเล็กไซที่มีกับหญิงสาวแปลกหน้าเพิ่มมากขึ้น ‘หม่ามี้’ อิรินาเรียกหล่อนด้วยคำที่เด็กหญิงหวงแหน หล่อนสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ? สำคัญขนาดบุตรสาวของเขา มอบความไว้วางใจให้

“อืม...” ชะเอมพยักใบหน้ารับนิดๆ เธอพยายามไม่สนใจลูกตาวาวๆ ของชายที่เป็นบิดาเด็กหญิง

“คุณป๊าขา...คืนนี้เอวาจะนอนบ้านหม่ามี้ได้ไหมคะ เอวาจะอยู่เล่นกับเฉาก๊วยกับน้ำตาล” เด็กหญิงรีบแจ้งความจำนง เธอมีเพื่อนใหม่ที่ถูกใจจนไม่อยากอยู่ห่าง เมื่อบิดาไม่ยอมให้เธอมีสัตว์เลี้ยง เวลานี้เธอมีน้องชายน่ารักถึง2 ตัว อิรินากำลังเห่อ เธอจึงยังไม่อยากแยกอยู่ห่างเจ้าหน้าขนจอมซน2 ตัวนั่น

“เฉาก๊วย น้ำตาล...ใครคะ?” ชายหนุ่มถามกลับ เขามองหาสมาชิกใหม่ที่บุตรสาวเอ่ยถึง มาถึงบางอ้อเอาก็ต่อเมื่อเจ้าสัตว์หน้าขนตัวเล็กๆ เดินเข้ามาเสนอหน้า พร้อมกับส่งเสียงทักทาย

“โฮ่งๆ”

“จะดีเหรอคะ...รบกวนคุณน้า...เค้า...” ชายหนุ่มเว้นวรรคไว้ เขายังไม่รู้จักชื่อแซ่ของผู้หญิงคนนั้นเลย

“หม่ามี้เอมชื่อเต็มๆ ว่าอะไรค่า?” เด็กหญิงรับลูกบิดา เธอตะโกนถามชะเอม เมื่อหญิงสาวก้มๆ เงยๆ อยู่ไกลๆ

ชะเอมเบ้ปาก...ผู้ชายคนนี้ช่างเลี้ยวลด จนสามารถหาเหตุมาถามชื่อแซ่เธอจนได้...

หล่อนผ่อนลมหายใจช้าๆ รวบรวมสติ กดความไม่พอใจเก็บไว้ในอก ก่อนจะเดินย้อนกลับมาร่วมวงสนทนา

“ชะเอมค่ะ ชะเอม วรวัตน์” เธอเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆ ไม่คิดจะขยายความใดใดมากกว่านี้เลย

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก...คุณชะเอม หม่ามี้ของเอวา” อเล็กไซตีขลุม ดวงตาของเขาพริบพราว แต่ก็ต้องแปลกใจเพิ่มขึ้น เมื่อมองเห็นความไม่พอใจฉาบบนใบหน้าของมารดาคนใหม่ของบุตรสาว

ผู้หญิงค่อนประเทศ ไม่ว่าสาวเล็ก สาวใหญ่ โสด หรือมีพันธะแล้ว ส่วนมากอยากจะได้ตำแหน่งนี้ มาดามอันยูคอฟ มีแต่คนอยากกระโจนใส่ แต่ปฏิกิริยาที่เขาเห็นจากสาวนามชะเอม มีแต่ความไม่พอใจฉาบบนใบหน้าเล็กๆ นั่นก่อนจะถูกกลบเกลื่อนหายไปแต่อเล็กไซดันเห็นเสียก่อน...

ชะเอมเกือบจะกระโจนเข้าใส่อเล็กไซ แต่...ไม่ใช่เพราะความพิศวาสนะ หล่อนอยากจะกระโจนเข้าตะปบ!! ฟังไม่ผิดหร๊อก!! ที่ชะเอมอยากทำคือตะปบหน้าชายหนุ่ม ปิดลูกตาวาววับนั่น เขาจะได้ไม่มองเธอแบบนั้นสักที คิดเหรอไงว่าเธออยากได้เขาจนตัวสั่นเหมือนสาวๆ สิ้นคิดคนอื่นๆ เธอแค่อยากมีบุตรสาวน่ารักๆ อย่างอิรินา ไม่ได้รวมถึงบิดาสุดกวนโทสะคนนี้ด้วย

“ขอโทษด้วยนะคะ เอวาคงอยากมีแม่!!” หญิงสาวตอกกลับเสียงเย็นยะเยือก เธอกลั้นใจแทบตายไม่ให้กรรโชกเสียงเข้มๆ ใส่หนุ่มแปลกหน้า เมื่อแคร์ความรู้สึกของเด็กหญิงตัวน้อยมากกว่าคนเป็นพ่อ “และเอมก็รักเอวา เลยไม่ปฏิเสธคำขอร้องนั่น เอมเป็นแค่หม่ามี้เท่านั้นค่ะ หม่ามี้ของเอวาคนเดียว” หล่อนพูดย้ำให้ชายหนุ่มรับรู้ อย่าคิดว่าเสน่ห์มากล้นของเขา จะทำอะไรเธอได้ เธอมีภูมิป้องกันความหล่อกับคารมหวานหูของพวกผู้ชายเจ้าชู้เป็นอย่างดี เพราะฉะนั้น ชะเอมชิลๆ หากชายหนุ่มจะขายขนมจีบให้กับเธอ เมื่อตนเองกากบาทสีแดงๆ ไว้ที่หน้าผากของเขา บิดาของเด็กหญิงมีคุณสมบัติไม่พอให้เธอเก็บไว้พิจารณา เมื่อชายหนุ่มมีข้อเสีย มากกว่าข้อดี

อเล็กไซกลั้นยิ้มจนปวดซีกแก้ม เขาขำจนไหล่สั่น มันเหมือนกับว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังตั้งป้อมรังเกียจเขามันดูโจ่งแจ้งไปหน่อยสำหรับคนที่เพิ่งพบเจอกัน หล่อนถอยไปยืนหลังกำแพงแก้ว และขู่เขาฟ่อๆ เหมือนลูกแมวขนฟูตัวน้อยที่กำลังพองขนข่มขู่สุนัขตัวโต แม้จะมีความกลัว แต่ก็ไม่ขอยอมแพ้

“แต่...คุณป๊าไม่อนุญาต... วันนี้เอวาทำให้คุณป๊าใจหายค่ะ”

ชายหนุ่มตัดบท ถึงอิรินาจะวางใจ แต่เขาขอตรวจสอบหล่อนก่อนเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นภายหลัง เมื่อตนเองยังรู้จักแม่สาวคนนี้ไม่ดีพอ

“คุณป๊า!!” เด็กหญิงพยายามจะท้วง เธอร้องเรียกบิดาเสียงสูบลิบ

ชะเอมช่วยตะล่อม กับเด็กควรใช้ไม้อ่อนและเหตุผลประกอบ “เอวาจ๋าหม่ามี้อยู่ที่บ้านนี้ คิดถึงมาหาเมื่อไรก็ได้ค่ะ ไม่งอแงนะคะ” สีหน้าของอิรินาดูไม่ค่อยดีเลย ชะเอมหันไปถลึงตาใส่ชายหนุ่ม แล้วจึงพูดปลอบใจเด็กหญิงต่อ...เด็กเล็กใช้ไม้แข็ง...เด็กก็ยิ่งเตลิด เพราะฉะนั้นต้องมีเหตุผลอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ

อิรินาหน้าม่อยลง ชำเลืองมองน้องหมาหน้าขน2 ตัว แล้วจึงถอนใจเฮือกๆ ยอมจำนนเพราะไม่อยากให้คุณแม่คนใหม่เสียอารมณ์

“ก็ได้ค่ะ ขอเบอร์หม่ามี้ด้วยค่ะ ครั้งหน้าเอวาจะโทร. มาก่อน”

อเล็กไซยิ้มแป้น เขาเงี่ยหูฟัง และแอบบันทึกเบอร์ของหล่อนไว้ในรอยหยักของสมองทันใด...

“เราสองคนรบกวนหม่ามี้นานแล้วนะ กลับบ้านเราได้ยังคะ?” เสียงทุ้มดังขึ้น อเล็กไซยิ้มเผื่อแผ่ให้ชะเอมด้วย แต่...เขาได้รับคือความเฉยเมยตอบกลับมา เมื่อหล่อนให้ความสนใจบุตรสาวของเขามากกว่าตัวเขาเอง...แปลก?!!

“อีกสักพักไม่ได้เหรอคะ คุณป๊ากลับไปเทคแคร์แม่นั่นก่อนก็ได้ค่ะ เอวาจะอยู่กับเฉาก๊วยกับน้ำตาล” เสียงของอิรินาเข้ม เด็กหญิงตอบกลับไปแบบพยายามไม่มองสบตาบิดา เมื่อรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังตั้งป้อมดื้อ!!

อเล็กไซหัวเราะเบาๆ กับคำตอบที่ได้รับ เขาคาดไว้แล้ว ว่าบุตรสาวต้องมาไม้นี้ แต่...วันนี้อิรินาทำให้เขาปวดหัวมามากเกินพอ...สมควรถึงเวลาให้เขาพักสมองบ้าง แต่จะให้อยู่กับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้ปูมหลังเลยก็ไม่ได้ เมื่อบุตรสาวเขาไม่ใช่เด็กบ้านๆ ทั่วไป

“ไม่ใช่วันนี้ค่ะ...คุณป๊าไม่ห้ามถ้าหนูจะมาหา ‘หม่ามี้’ แต่วันนี้เราต้องกลับก่อน” ชายหนุ่มบอกปัดความต้องการบุตรสาว เขาต้องตรวจสอบชะเอมก่อน หล่อนมาดี หรือมาร้าย

“กลับบ้านก่อนเถอะจ้ะเอวา...วันหลังค่อยมาหาหม่ามี้ก็ได้...เราไม่ได้อยู่ไกลกันนะจ๊ะ” ชะเอมเอ่ยสนับสนุน เธอเห็นด้วยกับชายหนุ่ม

“ก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยยอมถอย...ครั้งแรก เพราะเชื่อคำบอกเล่าของชะเอม มือน้อยๆ ยืนให้บิดากุมไว้ ก่อนจะโบกมือลาไหวๆ เมื่อเดินผ่านประตูหน้าบ้านของชะเอมออกไป โดยมีสุนัขสองตัววิ่งไปส่งพร้อมกับส่งเสียงเหมือนกำลังบอกลา

ชะเอมผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เธอโครงศีรษะเบาๆ เธอเก็บความวุ่นวายใส่ตัวแท้ๆ เก็บเหาโยนขึ้นหัวแน่นอน เมื่อสายตาของอเล็กไซบอกเช่นนั้น เขาคิดอะไรอยู่ในใจ มันไม่ยากที่จะเดา...ผู้ชายจอมยโสอย่างเขา คงไม่พอใจท่าทีของเธอ แต่ช่างเถอะ!! ตบมือข้างเดียวไม่ดัง...เขาจะมาไม้ไหน...ขอแค่เธอมีสติ รับประกันได้ ไม่มีทางเพลี่ยงพล้ำเด็ดขาด

เธอไม่ใช่เด็กสาววัยละอ่อน ถึงจะไม่มีประสบการณ์ทางเพศกับเพื่อนชาย แต่ชะเอมก็มั่นใจ...เธอเอาอยู่!! และคุมเกมได้

หญิงสาวเดินไปทรุดนั่งหลังโต๊ะทำงาน เธอมีงานกองสุมหัวตลอดทุกวัน...แม้จะเป็นวันหยุด แต่เมื่อมีเวลาว่าง ชะเอมก็อดไม่ได้ที่จะกางงานขึ้นมาร่างแบบคร่าวๆ แก้เหงา...เมื่อเธอใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียว มีแค่สุนัขเป็นเพื่อน

คฤหาสน์อันยูคอฟ...

3 ชั่วโมงหลังจากออกคำสั่ง...ประวัติของ นางสาวชะเอม วรวัตน์แบบละเอียดยิบก็มากองอยู่ตรงหน้าอเล็กไซ เขาเปิดอ่านแบบละเอียด จดจำได้ทุกตัวอักษร หล่อนเป็นแค่สาวทื้อธรรมดา ไม่มีแฟน!! อายุกับหน้าตาต่างกันลิบ หากไม่เห็นตัวเลขแบบจะจะ ตา ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าหล่อนจะมีอายุ เกือบ30 ปี

แล้วทำไมหล่อนถึงไม่แต่งงาน? ทำไมหล่อนไม่คิดมีครอบครัว เมื่อรูปร่างก็ไม่เลวร้าย ใบหน้าก็ออกจะงดงาม ไม่มีผู้ชายคนไหนมองเห็นความงดงามของหล่อนเลยเหรอ?

ชายหนุ่มคิดเงียบๆ เขาไม่เข้าใจสักนิด ชะเอมไม่ได้ขี้ริ้ว...แต่ทำไมหล่อนถึงไม่มีใคร

“อย่าบอกนะว่ายัยป้านั้น รสนิยมชอบเพศเดียวกัน ถึงว่า.. มองเราเสียตาขวาง”

ชายหนุ่มรำพัน หลังวิเคราะห์หาความเป็นไปได้ ไม่มีผู้หญิงปกติคนไหนปฏิเสธเขา มีชะเอมคนแรก มันทำให้เขากังขา

“แก้ทอม...ซ่อมดี้...เข้าท่าๆ” ชายหนุ่มหัวเราะกั๊กๆ เมื่อฟันธงว่าชะเอมผิดปกติ หล่อนคงนิยมชมชอบผู้หญิง ถึงไม่ปรารถนาผู้ชาย เกมนี้น่าสนุก หากทำสำเร็จ... เขาคงได้หัวเราะจนฟันโยก เมื่อสามารถพิชิตใจผู้หญิงที่ปั้นปึ่งใส่ตนเองได้สำเร็จ

เปลือกตาหลุบลงมโนภาพที่เห็นชะเอมครั้งแรก...ไม่อยากเชื่อเลยว่าหล่อนจะมีรสนิยมผิดเพี้ยน หล่อนต้องมีอะไรในใจแน่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยสมบูรณ์แบบ แบบที่เขาไม่ค่อยเคยพบเห็น หล่อนสวยพิศ สวยแบบเป็นธรรมชาติ ไม่มีจริต รอบตัวหล่อนไม่เคยมีเพศตรงข้าม ชะเอมวางผู้ชายทุกคน ไม่เพื่อนร่วมงานก็คนรู้จัก แปลก?!! ...

หรือว่าหล่อนตายด้าน....

มีเสียงแย้งในใจ แต่เมื่อคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ ความเป็นไปได้แทบจะไม่มี เมื่ออากัปกิริยาของชะเอมที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง...หล่อนยังมีความเอียงอายหลงเหลืออยู่...

เพราะฉะนั้นเขาต้องค้นหาให้เจอ เพราะอะไรหล่อนถึงต่อต้านผู้ชาย...เป็นผู้หญิงขยาดเพศตรงข้ามเสียแบบนั้น

“น่าสนุก...เอาวะ” เขาไม่สามารถสลัดภาพที่เห็นด้วยตาตัวเองได้

ผิวของชะเอมขาวอมชมพู เนียนสวยจนอยากสัมผัส ทรวดทรงของหล่อนก็เช่นกัน แม้จะมีชุดคลุมสวมทับ แต่หลังชุดคลุมนั่น ไม่มีอะไรนอกจากเนื้อแท้ และสายตาเรดาห์ของเขา ประเมินไม่เคยพลาด...

หุ่นหล่อนเซี๊ยะ!! เกินกว่าจะหักใจ...