บทที่ 4

“ฝันไปเถอะย่ะ ต่อให้ฉันต้องไปชอบหมาตัวไหนก็คงไม่ชอบนายหรอก!”

หลินหว่านหรูพูดด้วยความโมโห ชายหนุ่มที่ทั้งหล่อ รวย มีความสามารถมากกว่านายยังมีอีกตั้งเท่าไร ฉันยังไม่ถูกใจเลย แล้วจะให้ถูกใจนายเนี่ยนะ?

“หว่านหรู!”

ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงหน้าตาสละสวยที่สวมชุดสุดร้อนแรงคนหนึ่งเดินเข้ามา

กางเกงขาสั้นยาวถึงสะโพกกับเสื้อยืดรัดสะดือเผยให้เห็นเรียวขาและเอวเรียวบางของเธออย่างสมบูรณ์ อีกทั้งเนินขาวเนียนนั้นก็สะดุดตามาก

เธอเหลือบมองเย่เทียนหยู่ข้าง ๆ อย่างไม่ตั้งใจ

เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา ๆ แต่รูปร่างหน้าตาดีใช้ได้ แต่อย่างว่า คนบ้านนอกจากภูเขาแบบเขาไม่ว่าเขาจะใส่ชุดอะไร ก็คงเหมือนกับคางคกใส่สูทอยู่ดี

เพ้อฝัน

“มาสักที”

หลินหว่านหรูกล่าวทักทาย ก่อนจะพูดกับเย่เทียนหยู่ “นี่คือเพื่อนสนิทของฉัน ซูถิง”

เย่เทียนหยู่ยื่นมือออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “สวัสดีครับ!”

แต่ซูถิงไม่ชายตามองเขาเลยด้วยซ้ำ เธอจับมือของหลินว่านหรูแล้วพูดว่า “เราไปกันเถอะ นายน้อยหลิวและคนอื่น ๆ กำลังรอเราอยู่”

หลินหว่านหรูพยักหน้า จากนั้นก็หันมาเรียกเขา “คุณก็มาด้วยกันสิ!”

ซูถิงปรากฏตัวแค่เพียงเพื่อจัดการกับเขา ทำให้เขาลำบากจนถอยหนี ให้เขาไม่กล้าสู้หน้าเธอ

ทั้งสามคนนั่งอยู่ในรถของหลินหว่านหรูและมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

สถานที่แห่งนี้คือสโมสรฟันดาบที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสุดหรูหรา เหล่าบรรดาคนรวยและพวกผู้อำนาจหลายคนชอบมาที่นี่เพื่อเล่นกันที่นี่

เมื่อเข้ามาด้านใน คนหนุ่มสาวหลายคนทักทายกัน: “สาวสวยทั้งสอง ในที่สุดพวกคุณก็มาถึงสักที นายน้อยหลิวขึ้นเวทีแข่งขันแล้วนะ”

สำหรับเย่เทียนหยู่ที่อยู่ข้าง ๆ พวกเขา พวกเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง

เย่เทียนหยู่ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจแต่อย่างใดซ้ำยังรู้สึกสบายใจเสียด้วยซ้ำ

เขาเห็นหลิวเจี๋ยเคลื่อนไหวอย่างสง่างามและเป็นอิสระบนเวทีประลอง เมื่อเขาฟันดาบเขาก็ยิ่งดูสง่างามมากขึ้นไปอีก ทุกการกระบวนท่าของเขาทำให้สาว ๆ หลายคนพากันตื่นเต้น

“หล่อมาก ดาบเมื่อกี้สวยมากเลยนะคะ” ซูถิงชื่นชม

“ก็แหงอยู่แล้ว เรื่องฟันดาบน่ะ เราตามหลังนายน้อยหลิวอยู่มากจริง ๆ”

ในขณะที่พูด หลิวเจี๋ยก็เอาชนะคู่ต่อสู้ไปได้อย่างงายดาย

หลินหว่านหรูอดไม่ได้ที่จะชื่นชมขึ้นมา “เก่งมากจริง ๆ นายน้อยหลินฝ่ายตรงข้ามก็เป็นยอดฝีมือเหมือนกัน แต่ก็พ่ายแพ้นายน้อยหลิวไปอย่างง่ายดายเลยนะ”

ในตอนนั้นเอง หลิวเจี๋ยถอดหมวกออก เขาก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “หว่านหรู ซูถิง พวกคุณมาแล้วเหรอ”

จากนั้นเขาก็มองเห็นเย่เทียนหยู่และถามว่า “นี่ใครน่ะ?”

“เขา?”

“ก็คนที่ฉันบอกว่าเป็นคนบ้านนอกจอมเพ้อฝันคนนั้นไง” ซูถิงพูดอย่างเยาะเย้ย

ทันใดนั้นสีหน้าของหลิวเจี๋ยก็เย็นชาลง ที่แท้ไอ้หมอนี่ก็คือเย่เทียนหยู่ คนบ้านนอกอย่างเขา คิดอยากจะแย่งหลินหว่านหรูเหรอ?

ไม่ประเมินความสามารถของตัวเองเอาเสียเลย แกว่งเท้าหาเสี้ยน

แต่สีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่แท้ก็เขานี่เองสินะ ถึงจะเป็นพวกบ้านนอก แต่มาแล้วก็ถือว่าเป็นแขกคนหนึ่ง ให้เขาได้สัมผัสประสบการณ์เสียหน่อย”

“อยากจะลองขึ้นมาเล่นดูไหมล่ะ?”

“ไม่สนใจด้านนี้น่ะ” เย่เทียนหยู่ส่ายหัว

“ไม่สนใจอะไร ปอดแหกก็ปอดแหกสิวะ”

“ก็นั่นน่ะสิ ก็แค่กลัวขายหน้าเท่านั้นล่ะ”

“ช่างเถอะ ผมคิดไม่รอบคอบเอง ถึงยังไงฝันดาบก็เป็นกิจกรรมของคนชั้นสูง คนบ้านนอกที่โตมาบนผู้เขาแบบเขา เกรงว่าคงจะไม่ไหวหรอก ถ้าขึ้นมาคงจะขายหน้าคนอื่นแย่ใช่ไหมล่ะ?” หลิวเจี๋ยพูดด้วยท่าทีเข้าอกเข้าใจ

เย่เทียนหยู่หัวเราะเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ: “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ก็แค่ไม่สนเรื่องไร้ไม่เป็นเรื่องพวกนี้”

“แกพูดว่าอะไรนะ บ้านนอกแบบแกกล้าดูถูกการฝันดาบเหรอ?”

“ปอดแหกก็บอกว่าปอดแหกสิวะ ดันมาดูถูกกีฬาที่สูงส่งแบบนี้ นิสัยของแกเนี่ยนะ จุ๊ ๆ”

หลิวเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา: “ตอนแรกแกไม่แข่งก็ไม่เป็นไร แต่กลับมาพูดจาว่าร้ายกีฬาอันสูงส่งแบบนี้ งั้นฉันก็จะใช้มันสั่งสอนบทเรียนให้แกเอง ถ้าเป็นผู้ชายล่ะก็ จงลุกขึ้นมาสู้กับฉันซะ”

“ก็ได้ ในเมื่อยืนกรานอยากเสียหน้า งั้นผมจะให้โอกาสคุณเอง”

เย่เทียนหยู่ส่ายหน้าพร้อมกับเดินตรงไปที่เวที