chapter 15

ก้มมองปลายจมูกโด่ง ไล่ลงไปหยุดบนกลีบปากอวบอิ่มที่แสนคิดถึง อยากจูบและซอกซอนหาความหวานเสียจริงๆ แล้วประกายในดวงตาคมกริบก็พราวระยับ รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากหนา เมื่อรู้ว่าทำอย่างไรถึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

“ไม่ดีใจสักนิดที่ได้เจอคุณ ชอบรังแกกันตลอด ดูอย่างตอนนี้สิ ฉันอึดอัดหายใจไม่ออก ก็ยังไม่ยอมปล่อย” โต้กลับอย่างฮึดฮัดในลำคอ ย่ำเท้าเล็กไปบนเท้าใหญ่ แต่พลาดเสียทุกครั้งไปจนหงุดหงิด กัดฟันจนมีเสียงดังกรอดๆ จิกปลายเล็บบนฝ่ามือนุ่มจนเจ็บ แต่ยังไม่เท่าความรู้สึกที่ถูกเอาเปรียบ

ทำยังไงเธอถึงจะเอาชนะไอ้หมูยักษ์สกปรกนี่ได้นะ

“ไม่ล่ะ กลัวหนูน้อยจะหนีไปอีก กว่าจะตามจับตัวได้มันนานอยู่”

อยากกรี๊ดร้องให้ดังลั่นหาดกับคำพูดอีกฝ่าย แต่ทำได้เพียงแค่ท่องคำว่าอดทนเอาไว้ ก่อนปากอิ่มจะคลี่ยิ้มเล็กๆ นัยน์ตาเป็นประกายแพรวพราวระยับกับทางออกที่คิดได้

“ปล่อยฉันนะคะ” เว้าวอนเสียงนุ่มให้อีกฝ่ายหลงกลและถือโอกาศกระทืบเท้าลงไปบนเท้าใหญ่อีกครั้งเต็มๆ แถมด้วยศอกแหลมกระแทกเข้าไปที่ท้องแข็งแกร่งเต็มรักจนมีเสียงดัง ปึก!

แค่นี้ไม่พอกับสิ่งที่อีกฝ่ายได้ทำกับเธอไว้ มธุรสยังแถมท้ายด้วยการเสยหมัดลุ่นๆ ไปบริเวณปากหนาอย่างหนักหน่วงจนมีเสียงดัง พลั่ก!  

ความจริงอยากแถมท้ายด้วยเข่าอีกสักที แต่กลัวเข้าทางอีกฝ่ายเลยหยุดไว้แค่นั้น แล้วทำอย่างที่คิดไว้ในครั้งแรก เจอเมื่อไหร่จะให้กินทรายแทนขนมปัง!

“เมื่อกี้คุณบอกฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่ตบหน้าคุณใช่ไหม แล้วก็คงเป็นคนแรกที่ทำอย่างนี้กับคุณด้วย!” มือเล็กกอบเอาทรายสีขาวขุ่นๆ เล็กน้อยเต็มกำมือป้อนเข้าปากใหญ่ที่อ้าค้าง

“กินให้อร่อยนะไอ้คนเฮงซวย!” รีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็วก่อนอีกฝ่ายจะตั้งตัวได้และตามจับเธอกลับไปรังแก

บ้าชะมัด! พลาดท่าเสียทียายตัวเล็กจอมแสบจนได้สิน่า ไซม่อนสบถเสียงขุ่น กรามหนาขบกัดฟันจนแก้มตอบนูนเด่นขึ้นมา ยกมือขึ้นลูบไล้มุมปากซึ่งถูกต่อย ไม่ถึงกับเจ็บมากมาย แต่ก็กระตุ้นเพลิงโทสะและความอยากเอาชนะในหัวใจให้ลุกโชนเสียมากกว่า

 “จะหนีฉันไปไหนล่ะสาวน้อย” รอยยิ้มผุดขึ้นบนมุมปากหนา เล่นเกมไล่จับหนูมันก็สนุกอย่างนี้เอง ยิ่งหนูพยศจัดยิ่งสนุกมาก ตาคมกริบเป็นประกายวาวจ้ายามมองตามร่างเล็กที่วิ่งหนีจนตัวปลิวอย่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง ที่กำลังจะถูกแมวจับเอาตัวมาลงทัณฑ์!

ไซม่อนส่งเสียงหัวเราะดังลั่นข่มขวัญคนที่ยังมีความหวาดระแวงจนต้องเหลียวหน้ากลับมามองเป็นระยะ ก่อนวิ่งตามไปติดๆ ก้าวยาวๆ ของเขาเพียงไม่กี่ก้าวก็ไล่ตามแม่ตัวเล็กได้ทัน

“กรี๊ด!!” มธุรสแผดเสียงร้องดังลั่นหาดราวกับถูกของร้อนลวกมือ รีบสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม 

“ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ปล่อย!” แผดเสียงดังลั่น เมื่อเห็นว่าทำอย่างไรก็ไม่หลุด เธอเลยหันกายโน้มใบหน้าลงกัดข้อมืออีกฝ่าย  

“โอ๊ย!! ยายตัวแสบ เป็นหมาหรือไง กัดมาได้แขนคนนะไม่ใช่กระดูกให้เธอแทะ” เพราะยายตัวแสบไม่ยอมปล่อย แล้วยังทุ่มแรงกัดลงมาอีก ทำให้เขาต้องบีบปากอิ่มเพื่อคลายแรงกัด แต่เธอยังดื้อจนต้องเปลี่ยนวิธีเป็นสอดแขนรัดรอบเอวคอดกิ่วและฟาดฝ่ามือลงไปบนบั้นท้ายงามงอนเต็มแรง 

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะไอ้คนบ้า” น้ำตาเล็ด เมื่ออีกฝ่ายกระหน่ำฟาดลงมาบนสะโพกไม่ยั้ง

“แล้วทีเธอกัดฉันละแม่ตัวแสบ” ฤทธิ์มากอย่างนี้สงสัยต้องพาไปกำราบให้หลาบจำ ไซม่อนย่อตัวลงพร้อมจับสองขาเรียวยาวพลางดันร่างอรชรขึ้นพาดบนบ่า

“คิดทำอะไรฉันไอ้คนฉวยโอกาส” มธุรสเอ่ยถามอย่างคนใจหายวาบ ใบหน้านวดผุดผาดซีดเผือด ระดมทุบลงไปบนหลังกว้างไม่ยั้ง ขณะที่กระทุ้งเข่าบนอกกว้างแรงๆ ด้วยความหวาดกลัวอย่างรุนแรง

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะไอ้คนใจร้าย” น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นคลอหน่วยตา หยดไหลออกด้วยความเจ็บ เมื่ออีกฝ่ายฟาดลงมาบนสะโพกกลมมนอย่างไม่ยั้งสองครั้งติดๆ กัน นั่งไม่ได้แน่ๆ เลย ไอ้คนบ้า ไอ้คนใจร้าย

“ถ้ายังไม่หยุดด่าและทำร้ายฉันอีกนะ honey จะตีจนนั่งไม่ได้เลย” ขู่เสียงเข้มดุ ฟาดฝ่ามือผ่อนแรงลงไปบนสะโพกงามงอนอีกครั้ง บอกให้หญิงสาวรู้ว่าเขาเอาจริง

“ไอ้คนบ้า รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้ ไปเอากระโปรงมาใส่เลยไป๊!” มธุรสแผดเสียงด่าเป็นภาษาไทยดังลั่น เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่รู้ความหมาย ไม่เช่นนั้นเธอคงโดนตีอีกรอบแล้ว แต่ถึงแม้ถูกห้ามไม่ให้ทำร้าย หญิงสาวก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แกล้งทำเป็นเผลอ จิกปลายเล็บบนกายใหญ่อยู่บ่อยครั้ง พยายามยกศีรษะขึ้นมองทาง กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ก่อนดีใจจนออกนอกหน้าเมื่อมีคนเดินผ่านมา

“ชะ...”

“ถ้าร้องเรียกให้คนอื่นช่วย ฉันจะปล้ำเธอตรงนี้เลย honey” เอ่ยเสียงเข้ม เมื่อได้ยินเสียงหลุดจากปากแม่ตัวแสบ

หมับ! มธุรสรีบยกมือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ‘เออ...ไอ้หมูยักษ์ตัวเหม็น อย่าให้หลุดไปได้นะ แม่จะฟันให้หัวแบะเลย’ 

หญิงสาวได้แต่ฝากความแค้นไว้ในอก สมองน้อยๆ ไม่ถึงกับเก่งและเฉลียวฉลาดมากมายหมุนวนเป็นลูกข่าง ใช้ไม้แข็งเธอหนีไม่พ้นมืออีตาบ้านี่ แต่ถ้าใช้ไม้อ่อนก็ไม่แน่นี่นา รอยยิ้มแต้มบนมุมปากอิ่ม

“คุณปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันกลัวแล้ว ฉันขอโทษที่ทำร้ายคุณ” กัดฟันข่มความโกรธดัดเสียงให้พร่าเครือหวังให้คนตัวใหญ่สงสาร ทว่าไซม่อนกลับไม่สนใจ เดินก้าวลิ่วๆ ไปอย่างไม่เร่งร้อน แถมยังผิวปากเสียอีก ไอ้บ้าเอ๊ย!

“ฉันมึนหัว ปล่อยให้ลงเดินเองได้ไหม สัญญาว่าจะตามไปดีๆ ไม่ขัดขืน” ตอนแรกก็เสียงอ่อนหวานดีอยู่หรอก แต่ท้ายประโยคกลับหลุดเสียงแข็งออกมาอย่างข่มกลั้นเอาไว้ไม่ได้ ก็ใครจะไปทนไหว ไม่รู้จะถูกพาไปปู้ยี่ปู้ยำหรือปล้ำที่ไหน ใจเย็นอยู่ได้ยังไงกันเล่า!

เสียงออดอ้อนหวานแผ่วพลิ้วและตื่นกลัว ทำเอาไซม่อนที่มีโทสะอยู่ถึงกับหัวใจอ่อนยวบในทันที “สัญญาจะไม่ทำร้ายกัน ไม่คิดหนีและจะเดินตามไปดีๆ ด้วย” ถามย้ำให้มั่นใจ อีกฝ่ายจะรักษาคำพูด ไม่ใช่ว่าพอปล่อยแล้วหาเรื่องทำร้ายเขาและหนีไปอีก ตามจับตัวนะไม่มีปัญหา แต่ไม่อยากเหนื่อย อีกทั้งกลัวสะกดกลั้นโทสะเอาไว้ไม่ได้ แล้วแม่ตัวเล็กนี่แหละจะต้องเจ็บตัว เพราะเขาลงมือหนักไป