chapter 14

“ขอโทษค่ะ...ขอบคุณค่ะ” เอ่ยอย่างอัตโนมัติเมื่อรู้ว่าตัวเองเดินไปชนคน! ที่รู้เพราะแขนที่โอบรัดรอบช่วยเหลือไม่ให้ล้มก้นกระแทกพื้น แต่ไม่รู้ช่วยหรือทำร้ายกันน่ะสิ เมื่อแรงที่รัดทำเอาเอวเธอแทบหักเป็นสองท่อน

“หือ...” แพขนตายาวงอนกะพริบปริบๆ เมื่อสัมผัสกับกลิ่นกายผสมโคโลญหอมอ่อนๆ ที่ติดตรงปลายจมูก จนต้องสูดเข้าเต็มๆ ปอด สำนึกแรกคือ...คุ้นกับกลิ่นนี้มาก คุ้นจนหัวใจสั่นด้วยความกลัว สมองไพล่นึกไปถึงคนที่ทำให้เธอหวั่นไหวไม่เป็นตัวของตัวเอง 

‘ไม่ใช่มั้ง...ดวงคงไม่ซวยขนาดนี้หรอก...มั้ง’ ปากอิ่มนุ่มขบเม้มเข้าหากัน รีบตวัดดวงตาไล่มองจากอกกว้างล่ำสันอย่างช้าๆ

‘ตาบ้า...ทำไมถึงไม่ยอมติดกระดุมเสื้อยะ’ ก่นว่าอย่างหงุดหงิดและอาย เมื่อเผลอมองกล้ามเนื้อแข็งแกร่งเป็นมัดๆ ตาปรอย ลอนซิกแพ็กทำเอาหัวใจเธอกระตุก เต้นรัวเร็วอย่างกับจะทะลุออกมา แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวไปหมด จนคิดว่าแดงก่ำยิ่งกว่าผลตำลึงสุก

‘บ้าแล้วยายน้ำผึ้ง นี่เธอกำลังคิดอะไรบ้าๆ อยู่ล่ะนี่’ รีบข่มความรู้สึกแปลกประหลาดที่ผุดขึ้นในหัวใจ นัยน์ตากลมใสแจ๋วไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆ เพื่อมองหน้าคนช่วย แต่แหงนหน้าจนคอแทบหักแล้วแต่ก็เห็นอีกฝ่ายเพียงแค่ปลายคางเท่านั้น

‘เธอเดินชนคนหรือว่ายักษ์กันละนี่’

ขยับเท้าก้าวถอยไปด้านหลังเล็กน้อย เพื่อมองดูยักษ์ใหญ่ให้ชัดๆ เพื่อจะได้เอ่ยคำขอโทษอีกครั้ง ทว่า...

“ขอ...โทษ...” คำขอโทษติดอยู่เพียงแค่ริมฝีปากซึ่งอ้าค้าง เบิกตากว้างเกือบเท่าไข่ห่าน เมื่อเห็นหน้าคนชนอย่างชัดเจนเต็มสองตา

“เฮ้ย!!”

“Good morning honey”

ฟอด!! ใบหน้าคมฉกลงมา ปลายจมูกโด่งขึ้นสันกดลงบนแก้มใสสีชมพูระเรื่อทั้งสองข้างเต็มๆ ก่อนเคลื่อนไปยังกลีบปากอวบอิ่มที่เขารู้ดีว่าหวานฉ่ำนุ่มเพียงใด แต่กลับถูกอีกฝ่ายเบือนหน้าหนีและยกสองมือนุ่มขึ้นดันจนหน้าหงายไปด้านหลัง

 “อี๊!!!...ไอ้บ้า” ถูไถแก้มเนียนนุ่มทั้งสองข้างแรงๆ ลบรอยจูบ พลางตวัดสายตาเป็นประกายเพลิงเกรี้ยวกราดเคืองขุ่นใส่คนหน้าเป็นที่ยิ้มรับความโกรธของเธออย่างไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด  

“ไอ้คนบ้า ไอ้คนสกปรก ฉวยโอกาส!” เข่นฟันพูดเสียงขุ่นเขียว

“ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า!” พยายามผลักดันกายแกร่งให้ถอยห่างไปสุดแรง แต่ดูเหมือนจะได้ผลตรงกันข้าม คีมเหล็กรัดบั้นเอวรั้งร่างบอบบางให้จมไปในอ้อมอกกว้างมากยิ่งกว่าเดิม

“ถ้าไม่ปล่อยล่ะ honey จะทำอะไรฉัน” ไซม่อนเอ่ยถามเสียงนุ่มทุ้ม นัยน์ตาเป็นประกายระยิบระยับอย่างถูกใจ เมื่อได้เจอกับสาวน้อยที่ตามไปป่วนเขาถึงในความฝัน

รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าคมคร้าม แม้นอนดึกดื่นแค่ไหนแต่เขาก็ตื่นเช้า เพื่อมาดูแลงานในส่วนของห้องอาหารด้วยตัวเองเสมอ การบริการด้วยใจและเป็นอย่างดี จะทำให้ลูกค้าพอใจจนพูดกันปากต่อปาก เป็นการโฆษณาโรงแรมโดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย และคราวนี้นอกจากได้เรื่องงาน ยังโชคดีเจอกับแม่ตัวแสบที่วิ่งเข้ามาในกรงพยัคฆ์อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องควานหาตัวให้ยุ่งยาก ถึงแม้ใช้เวลาไม่นานแต่อย่างน้อยก็ครึ่งวัน อย่างนี้แล้วจะให้เขาปล่อยแม่สมันเนื้อนุ่มหวานไปง่ายๆ ก็กลายเป็นไอ้ลาโง่น่ะสิ

“ทำอย่างนี้ไงไอ้ฝรั่งบ้ากาม!” ออกแรงกระทืบลงไปบนเท้าใหญ่เต็มแรง ก่อนผลักร่างหนาให้ถอยห่าง แต่การณ์กลับไม่เป็นอย่างตั้งใจ ไอ้คนฉวยโอกาสรู้ทัน ดึงเท้าหลบและกระชับแขนรัดจนร่างอรชรแนบชิด กดปลายจมูกโด่งบนแก้มนุ่มหอมทั้งสองฝั่งเต็มๆ พร้อมเสียงหัวเราะครึกครื้น

“ยังกล้าทำร้ายฉันอีกหรือ honey” เอ่ยถามกลั้วหัวเราะลงคอ นัยน์ตาเป็นประกายวาววับ ตวัดหลังนิ้วไล้บนแก้มสีชมพูระเรื่อ ก่อนโน้มใบหน้าลงไปแนบจมูกโด่งและริมฝีปากร้อนผ่าวซุกไซ้คลอเคลียแก้มเปล่งปลั่งและลำคอ  

“รู้ไหม ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนตบหน้าฉันมาก่อน แล้วเธอ...ไม่แค่ตบครั้งเดียวด้วย อย่างนี้ฉันจะทำอย่างไรกับคนที่กล้าทำร้ายฉันดีล่ะ หืม...”

“ใครใช้ให้คุณทำบ้าๆ กับฉันก่อนล่ะ เจอกันครั้งแรกก็ลวนลาม แล้วยังจะปล่อยหมวกใบโปรดฉันทิ้งด้วย” โต้กลับเสียงขุ่น แก้มนุ่มป่องออก ตวัดสายตาเหมือนคมมีดบาดไปบนผิวกายใหญ่ พลางทุบไปบนอกกว้าง สลับเตะเท้าไปที่ขาแกร่งแรงๆ แต่ก็ไม่ได้ผล

มุมปากอิ่มแต้มยิ้ม นัยน์ตาเป็นประกาย ทางเดียวที่จะพาตัวออกจากอ้อมแขนที่รัดรึงอยู่คือ ทำร้ายชายหนุ่มให้เจ็บมากๆ จะได้รีบปล่อยเธอเร็วๆ แต่เหมือนนำไม้ซีกไปงัดไม้ซุงเสียมากกว่า นอกจากจะไม่หลุดแล้วร่างเล็กถลำจมหายไปในอ้อมอกกว้างจนสัมผัสกับกล้ามเนื้อกำยำบึกบึน

“ถ้าไม่หยุดทำร้ายฉันนะ honey” เอ่ยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ลอยหน้าลอยตาเปื้อนยิ้ม ก้มลงมองเข้าไปในดวงตากลมใสแจ๋วราวกับตาตั๊กแตนอย่างมุ่งร้ายหมายขวัญ

“ฉันจะจูบเธอตรงนี้และ...จูบให้หมดทั้งตัวเลย เอาไหม” ขู่เสียงกรุ้มกริ่ม พร้อมกลั้วหัวเราะ เมื่อเห็นวงหน้านวลผ่องเผือดซีดลงและรีบหยุดทำร้ายร่างกายเขาในทันที

“ไอ้...คุณก็ปล่อยฉันก่อนสิ ฉันจะได้หยุดทำร้ายคุณ” รีบเปลี่ยนคำพูด เมื่อเห็นตาคมกริบวาวโรจน์ขึ้น

“ไม่อยากปล่อยนี่น่า อยากกอด อยากหอมแก้มและก็อยาก...จูบ!”

“ไอ้...!!” มธุรสอยากด่าให้เจ็บๆ แต่ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามไปในตอนนี้ จะเป็นการทำให้ตัวเองเพลี่ยงพล้ำมากขึ้น แต่ครั้นไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้อีกเช่นกัน กายที่แนบชิดทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ รีบเบือนหน้าร้อนผ่าวหลบสายตาคมเข้มที่มองราวกับจะกลืนกินจนหมดตัว ซึ่งเธอต้องหาทางถอยหนีให้เร็วที่สุด ทว่าคิดจนปวดสมองก็ยังหาทางพาตัวเองหลุดจากปลอกเหล็กที่รัดรอบกายไม่ได้

‘เหนื่อยแล้วนะโว้ย’ มธุรสแบะหน้าเหนื่อยหน่ายและเซ็ง “ปล่อยฉันซะทีสิ รัดมาได้ ร่างคนนะไม่ใช่เหล็ก เจ็บจะตายชักอยู่แล้ว” พูดเน้นเสียงหนัก แต่ก็เป็นเหมือนเดิม อีตายักษ์ใหญ่ไม่ยอมปล่อย ยังจะหมุนร่างบางและเหนี่ยวรั้งพาเดินไปด้วยกัน ซึ่งไม่ใช่ทางกลับโรงแรม!

มธุรสหน้าหงิกงอก่อนจะมีรอยยิ้มแต้มบนมุมปาก นัยน์ตาวาววับ อยู่ในสภาพแบบนี้ทำให้เธอขยับตัวได้ง่ายกว่าเดิม แต่ก็ควรรอเวลาอีกนิดหน่อย เพราะถ้าทำอะไรผลีผลามไป นอกจากหนีไม่ได้แล้วยังจะถูกอีกฝ่ายทำบ้าๆ อีก

ได้ยินอีกฝ่ายเรียกว่าไอ้บ้าๆ ตลอดจนชายหนุ่มถึงกับหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ “ดีใจที่ได้เจอเธอนะ honey ฉันชื่อไซม่อน แล้วเธอ...”