chapter 16

“อือ...สัญญาจะไม่ทำร้ายและไม่หนีด้วย” ‘ถ้าคุณไม่คิดปล้ำฉันหรือทำร้ายฉันก่อน’ เบ้ปากย่นจมูกตอบกลับเสียงขุ่น ก่อนความดีใจจะตามมา เมื่อคนตัวโตยินยอมปล่อยตามคำขอ สองเท้าเหยียบย่างยืนบนพื้นทรายนุ่มๆ มธุรสก็ฉีกยิ้มกว้าง ‘อืม...อีตาบ้านี่ก็พอใช้ได้อยู่เหมือนกัน ไม่เอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปนัก’

มธุรสยิ้มหวาน เพ่งพิศใบหน้าเข้มแล้วหัวใจก็ไหววูบด้วยความหวาดหวั่น เค้าโครงหน้าออกเค้าเหลี่ยม หน้าผากกว้าง คิ้วหนาเข้มเรียงตัวกันอย่างสวยงามและเข้ารูปรับกับดวงตาคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำ ล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอน ขนาดว่าเธอเป็นผู้หญิงยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ เห็นแล้วอยากหาอะไรมาลองวางดู มันจะหล่นไหมนะ?

ปกติจมูกของฝรั่งทั่วๆ ไปโด่งก็จริง แต่ไม่สวยเพราะปลายจมูกบาน แต่ผู้ชายตรงหน้าไม่เลย สวยได้รูปจริงๆ แล้วยังรับกับริมฝีปากหนาหยักเล็กน้อย ร่างกายหนาดูแข็งแกร่งล่ำสันแต่ไม่เทอะทะ แม้มีหยาดเหงื่อไหลซึมอยู่ กลิ่นกายก็ไม่เหม็นคาวจนต้องเบือนหน้าหนี และยังจะดึงสายตาให้ต้องเพ่งมองมากขึ้น กลิ่นอายของบุรุษเพศกระจ่างแทรกซึมอยู่ในทุกอณูของเรือนกายจนใจสาวหวั่นไหว

อะไรๆ ทุกอย่างดูดีและเพอร์เฟกต์ไปหมด ยกเว้นอย่างเดียวที่ทำใจยอมรับไม่ได้...มือไว หื่นกระหาย ชอบรังแกคนที่ด้อยกว่า แล้วมือก็หนักด้วยจับทีช้ำแดงไปทั้งตัว เป็นอะไรที่รับไม่ได้

“มองพอแล้วใช่ไหม honey งั้นไปกันเถอะ” แขนใหญ่สอดเข้าไปโอบรอบเอวคอดกิ่ว รัดกายเล็กราวกับงูรัดเหยื่อ พาเดินไปด้วยท่าทีสบายๆ

“คุณจะพาฉันไปไหน ฉันจะกลับไปหาคุณป๋า” มธุรสฝืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินไปกับอีกฝ่ายง่ายๆ ยังพยายามพาตัวเองดันออกจากกายใหญ่ แต่เหมือนเป็นการทำให้ตัวเองเหนื่อยเปล่า แรงเท่ามดไม่อาจสู้แรงช้างสารได้ สุดท้ายถูกลากลิ่วๆ ไปจนหัวตุง

“ไปทำโทษ”

“ทำโทษ! เรื่องอะไรล่ะ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” เถียงกลับปากสั่น นัยน์ตาวาววับ

“คุณนั่นแหละผิด เอาเปรียบและทำร้ายฉันด้วย” หากจะกอบทรายขึ้นมาให้กินอีกครั้ง ก็ดูจะไปกระตุ้นแรงโทสะของชายหนุ่มมากกว่า อีกทั้งยังมีสายตาคมกริบตวัดมองบ่อยครั้งอย่างกับเตือน หากทำอะไรให้คิดให้ดีๆ มธุรสจึงได้แต่หงุดหงิด ใบหน้างามหงิกงองุ้ม

 “มองอะไรเล่าไอ้บ้า”

ไซม่อนหัวเราะกลั้วคอ พิศมองร่างบอบบางที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็น่ารัก ยิ่งโกรธแบบนี้ยิ่งน่าใคร่ แก้มใสจนเห็นเลือดฝาดจากอารมณ์คุกรุ่นและแสงแดดที่สาดส่องมา ดวงตากลมโตสุกใสราวกับดวงดาวที่ส่องสกาวบนท้องฟ้า ล้อมด้วยแพขนตายาวงอนกะพริบอยู่บ่อยครั้งเหมือนปีกผีเสื้อยิ่งน่าหลงใหล

ร่างเธอเล็กกว่าเขามาก บวกกับความสูงแค่ไหล่ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นดูบอบบางน่าทะนุถนอม ในหัวใจหนุ่มเริ่มแกว่งๆ อยากกลายเป็นคนคุ้มครองปกป้องไม่ห่างตลอดไป

“หยุดนะ” มธุรสรีบร้องห้ามและยกมือยันใบหน้า เมื่ออยู่ดีๆ พ่อคนตัวใหญ่ก้มลงมาจะหากำไรและทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

อยากทำตามใจปรารถนา แต่พอเห็นสายตาแวววาวตื่นตระหนกของแม่ตัวแสบ ไซม่อนก็ยินยอมทอดเวลาจูบ! ปากอิ่มออกไปอีกนิด แขนแกร่งจึงสอดรัดรอบเอวคอดกิ่วและพาคนตัวเล็กเดินไปยังจุดหมายปลายทางแทน

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคุณไซม่อน”

เอ่ยถามทันทีที่ก้าวเท้าย่างขึ้นบนเรือยอชต์สุดหรู เหลียวมองไปทางไหนก็ต้องตาโตกับความโอ่อ่าโอ่โถงและสะดวกสบาย โซฟานุ่มสีเบจ บาร์เหล้ามีเครื่องดื่มทุกชนิด สเตอริโอชุดใหญ่ ภายนอกมีท้องทะเลสีน้ำเงินเข้มตัดกับท้องฟ้าสีฟ้าคราม รวมไปถึงสายลมเย็นๆ พัดมาแตะต้องร่างกายจนสดชื่น แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความโกรธกรุ่นระคนขลาดกลัวจากสายตาคมวาวจ้าจ้องมาราวกับเห็นเธอเป็นขนมหวาน พร้อมเขมือบลงท้องอย่างตะกรุมตะกรามตลอดเวลา

มธุรสขบกัดจนกลีบปากแบนราบเรียบ ดวงตากลมโตวาววับเจิดจ้า ถึงตัวเล็กและสู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้ แต่อย่าคิดว่าเธอจะยอมให้ข่มเหงน้ำใจกันง่ายๆ ถ้าต้องกระโดดลงน้ำว่ายจากจุดซึ่งเรือลำนี้จอดอยู่ไปขึ้นฝั่งก็ไกลมากเอาการอยู่ ต้องจมน้ำก็ยอม แต่จะไม่ยอมถูกข่มเหงร่างกายเป็นแน่

“อืม...” แสร้งทำเป็นคิด ยิ้มยั่วยวนแต้มบนวงหน้า จากที่ดูดุกร้าวกลับอ่อนละมุนลงในทันตา ทำให้คนตัวเล็กเผลอมองอย่างลืมตัว กลายเป็นโอกาสให้ไซม่อนยื่นมือคว้าลำแขนเสลาพาเอากายกลมกลึงมานั่งบนโซฟาตัวนุ่ม แต่เปลี่ยนใจเป็นจับรั้งแม่ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั่งบนตักกว้างแทน

“พามาปล้ำ...ได้หรือเปล่า” สอดแขนรัดเอวคอดกิ่ว วางคางบนลาดไหล่นุ่ม พลางยื่นริมฝีปากไปทาบบนแก้มนุ่ม เขาพูดตรงเกินไปหรือเปล่า เพราะหน้าขาวใสซีดก่อนแดงปลั่งไล่ลงไปถึงลำคอ ในดวงตากลมโตเจิดจรัสสาดแสงร้อนแรงด้วยความโกรธระคนขลาดกลัว

“เอาสิ ถ้าฉันไม่ทุบหัวคุณให้ดิ้นตายเหมือนปลาก็ให้มันรู้ไป” ใบหน้านวลบูดบึ้งสะบัดร่างหนาออกและลุกขึ้นไปยืนสองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอว ผู้ชายบ้าอะไร วันๆ ไม่ทำงานทำการหรือไงกัน หรือว่าในสมองบรรจุแต่ขี้เลื่อย ถึงได้คิดเป็นแต่เรื่องทำอย่างไรถึงจะพาผู้หญิงขึ้นเตียง!

ศีรษะทุยเอียงเล็กน้อยอย่างงงๆ ในสำนวนแปลกๆ ที่อีกฝ่ายพูด

“ไม่ต้องมาทำท่าแอ๊บแบ๊วเลยไอ้ฝรั่งบ้า ฉันจะทุบตรงนี้คุณ...” มือเล็กชี้ที่ศีรษะทุย เน้นบริเวณท้ายทอย “ให้เลือดอาบเหมือนแตงโมตกลงมาแล้วแตกดังโพละ จนเห็นเนื้อในสีแดงๆ เละกระจายออกมา”

“หูย...ตัวเล็กนิดเดียวแต่ใจร้ายจังเลย ว่าแต่ตัวแค่นี้จะสู้แรงฉันไหวหรือ แค่จับแรงๆ นิดเดียว แขนเธอก็หักเป็นสองท่อนได้แล้วนะ” ไม่พูดเปล่ายังคว้าแขนของคนตัวเล็กให้กลับมานั่งบนตักอีกครั้ง พลางขยับปลายนิ้วเคลื่อนขึ้นไปบนหน้าท้องแบนราบเรียบ ไล่ขึ้นไปจนถึงทรวงสล้างไหวกระเพื่อม

แค่เขาจับต้องนิดๆ หน่อยๆ แม่หนูน้อยก็สะดุ้งโหยง ในดวงตาไหววูบด้วยความขลาดกลัวซึ่งซุกซ่อนเอาไว้ไม่มิด อย่างนี้หรือจะกล้าหาญมาทำร้ายร่างกายเขาให้เลือดตกยางออก

“ไม่เอา ไม่เล่นอย่างนี้นะคุณ” ร้องห้ามเสียงสั่น ปัดมือไซม่อนให้หลุดจากทรวง แต่กลับถูกอีกฝ่ายรัดกายอรชรแนบชิด