บทที่ 350

ไม้เท้าหล่นลงกระแทกกับโต๊ะกาแฟจนเกิดเสียงดังกังวาน แต่กระนั้นก็ไม่มีใครสนใจ

เซิ่นหรูซวงเงื้อหมัดขึ้นทุบแผงอกซิงจือเหยียนอย่างแรงครั้งแล้วครั้งเล่า “ซิงจือเหยียน! ปล่อยฉัน!”

ท่อนแขนทั้งสองของซิงจือเหยียนโอบรอบเอวและเข่าของเธอ เหมือนกับเสาที่ไม่สามารถสั่นคลอนได้ไม่ว่าเซิ่นหรูซวงจะดิ้นรน หรือว่าทุบตีอย่างไร ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสั่นคลอน

ซิงจือเหยียนก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปอย่างมั่นคง สันกรามให้ความรู้สึกเย็นชาและแข็งกระด้างขึ้นเรื่อย ๆ นัยน์ตาสีดำขลับค่อย ๆ ลึกล้ำขึ้นช้า ๆ

เซิ่นหรูซวงจ้องซิงจือเหยียนเขม็ง ไม่นาน มือทั้งสองข้างของเธอที่ใช้ทุบก็เริ่มเจ็บขึ้น แต่ซิงจือเหยียนก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาแม้แต่น้อย

เธอรู้ตัวว่าตนเองใช้เรี่ยวแรงไปมากเท่าไร แล้วก็ได้ยินเสียงหมัดของตนเองที่ทุบรัวลงบนแผ่นออกของซิงจือเหยียนอย่างชัดเจน

เธอพูดด้วยเสียงเย็นชา “คุณอดทนได้ดีเลยนี่”

ซิงจือเหยียนเดินไปที่ประตู โดยไม่ยอมหยุดฝีเท้า ก่อนก้มหน้าลงเล็กน้อยมองเซิ่นหรูซวง

จู่ ๆ ซิงจือเหยียนก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

เซิ่นหรูซวงขมวดคิ้ว “คุณบ้าไปแล้วจริง ๆ”

ซิงจือเหยียนไม่ได้อธิบายว่าเขาเกิดโมโหขึ้นมาเป็นเพราะเขาเห็น