Share
บทที่ 1108
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1109
เชอร์ลี่ย์กัดฟันแน่น เมื่อเธอเห็นว่าเศรษฐีหนุ่มนั่นกำลังเดินมาหาเธออย่างกระฟัดกระเฟียด เธอเปลี่ยนอารมณ์ทันที “ไม่มีทาง ฉัน เชอร์ลี่ย์ แลนแคสเตอร์ ทำอะไรไม่เคยมาเสียใจทีหลัง นายกล้าบอกชื่อฉันไหมล่ะ?” เชอร์ลี่ย์ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่นแบบแกล้ง ๆ “เฟนด์ วู๊ด!”เฟนด์ยิ้มอย่างเยือกเย็น ก่อนจะพูดอีกว่า “เฟนด์ วู๊ด คือชื่อของฉัน และฉันก็ภูมิใจในชื่อนี้ด้วย ทำไมจะไม่กล้าบอกล่ะ!”"ก็ดีแล้ว!"สาวสวยยิ้มแห้ง หลังจากสังเหตเห็นว่าเศรษฐีหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา เธอเลยทักทายเขา “สวัสดีนายน้อยนอร์ตัน ไม่เจอกันนานเลยนะ! มาทำอะไรที่นี่ล่ะ? มารอรับใครเหรอ?”เมื่อนายน้อยนอร์ตันเห็นท่าทีสนิทสนมของทั้งสอง เขาก็แสยะยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนทันทีหน้าของเขาเศร้าและหม่นหมองมาก เขามองไปที่เชอร์ลี่ย์ก่อนจะพูดว่า “เชอร์ลี่ย์ แลนแคสเตอร์ ไอ้เวรนี่ใคร? เธอเป็นคู่หมั้นของฉันนะ เราหมั้นกันแล้ว! ฉันมารับใครงั้นเหรอ? เธอก็รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?”เฟนด์ได้ยินพวกเขาคุยกัน เขาถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างงี้ เขาไม่คิดเลยว่าไอ้หมอนี่จะเป็นคู่หมั้นของเชอร์ลี่ย์จริง ๆอย่างไรก็ตาม จากที่ดู ๆ แ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1110
เฟนด์หน้าเหวอทันที เมื่อเขาได้ยินคำพูดของวิลตัน อะไรวะเนี่ย? เขาเพิ่งจะนั่งเครื่องมานานแสนนาน แล้วเพิ่งจะลงจอดที่เมืองวิญญาณ เขาไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเล่นละครเรื่องนี้ด้วยตอนแรก เขาคิดว่าแค่ช่วยผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้เท่านั้น แค่แกล้ง ๆ ทำให้แฟนของเธอโมโหจนจากไปไม่คิดเลยว่านายน้อยคนนี้จะขอให้พวกเขาจูบกันตรงหน้าเขาจริง ๆ ไม่งั้นเขาไม่มีทางเชื่อแต่พอลองคิดดูแล้ว เชอร์ลี่ย์ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย แล้วจู่ ๆ ก็มาพูดว่าตัวเองมีแฟน? สำหรับเฟนด์เองเขาก็ยังไม่เชื่อเลยเชอร์ลี่ย์หน้าแดงก่ำ เธอหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความโมโห เธอกำลังตกที่นั่งลำบากในตอนนี้อย่างไรก็ตาม เฟนด์จับแขนของเธอ แถมยังใช้แขนที่แข็งแกร่งของเขาโอบเอวเธออีกต่างหาก ถ้าเธอบอกว่าเฟนด์ไม่ใช่แฟนของเธอในตอนนี้ ความพยายามที่แล้ว ๆ มาของเธอก็จะหมดความหมายทันที นอกจากนี้แล้ว เธอห่วงชื่อเสียงและภาพลักษณ์ของเธออย่างมาก และตอนนี้ เธอก็ไม่มีทางให้ถอยแล้วเมื่อมองหน้าที่ว่างเปล่า และหม่นหมองของเชอร์ลี่ย์ วิลตันก็หัวเราะ ก่อนจะพูดกระแนะกระแหนด้วยน้ำเสียงเสียดสีว่า “โอ้? อะไรกัน? ฉันพูดถูกสินะ ฮ่าฮ่าฮ่า! เชอร์ลี่ย์ ฉันไม่ได้โง่นะ เธอมาหลอกฉ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1111
“เธอผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คนใจดีหรือคนใจกว้างเลย เธอเป็นคู่หมั้นของฉันแต่ไอ้เศษสวะนี่กลับมานอนกับเธอ! ถ้าวันนี้ฉันไม่อัดมันจนตาย ฉันก็ไม่ใช่วิลตัน นอร์ตันแล้ว!” วิลตันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “เชอร์ลี่ย์ แลงคาสเตอร์ สงสัยฉันคงดีกับเธอมากเกินไป เธอทำให้ความเมตตาที่ผมมีให้เธอสูญเปล่า! กล้าดียังไงถึงมานอนกับผู้ชายคนอื่น กล้าดียังไงถึงทำตัวสำส่อนแบบนี้! ฉันไม่เกรงกลัวตระกูลแลงคาสเตอร์หรอกนะ! อย่าลืมว่าตระกูลแลงคาสเตอร์เป็นเพียงแค่ตระกูลชนชั้นสาม แต่ตระกูลนอร์ตันเป็นตระกูลชั้นสอง! ตระกูลชนชั้นสามไม่อาจทำอะไรกับตระกูลชนชั้นสองได้!” วิลตันตะโกนออกมาขณะที่จ้องเชอร์ลีย์อย่างดุเดือด “ฉัน...ฉันขอโทษ เฟนด์ ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้...” ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเชอร์ลี่ย์ขณะที่เธอได้ยินคำพูดของวิลตัน เธอเริ่มคิดว่า เธอควรจะบอกความจริงกับเขาดีหรือเปล่า อย่างไรก็ตาม เฟนด์ก็พูดเบา ๆ และปลอบเธออย่างอ่อนโยน “ไม่เป็นไร เขามีบอดี้การ์ด ผมก็มีบอดี้การ์ดสองคนเหมือนกัน!” อีธานและลาน่าลุกขึ้นทันทีเมื่อถูกเรียกตัว “เฮ้ พวกแมลง แกอยากตายเหรอ? กล้าดียังไงมาทำให้นายน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1112
“แก ครั้งนี้ฉันจะปล่อยให้แกชนะก็ได้!” วิลตันถอนหายใจออกมาทั้ง ๆ ที่ภายในใจยังโกรธอยู่ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย เขาไม่คิดว่า ในฐานะนายน้อยของตระกูลชนชั้นสอง เขาจะทำอะไรกับสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้เลย คู่หมั้นของเขาอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่งและเขาก็ไม่สามารถสอนบทเรียนให้กับหมอนี่ได้ ที่แย่ไปกว่านั้น เขายังถูกหมอนี่ข่มขู่อีก! เขากัดฟันและกำหมัดแน่น เขาพาคนของเขาออกจากที่เกิดเหตุ เขารู้ว่าถ้าเขายังอยู่ที่นี่ต่อ มันมีแต่จะทำให้เขามีปัญหามากขึ้น “ฟู่!” หลังจากที่อีกฝ่ายออกไป ก้อนหินในใจของเชอร์ลี่ย์ก็ถูกยกออก เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วพูดว่า “ฉันพนันได้เลยว่าเขาคงไม่กล้ามารบกวนฉันอีก! ขอบคุณมากนะ!” เฟนด์คลายวงแขนรอบเอวของเชอร์ลี่ย์ออก เขายิ้มให้เธอและพูดว่า “คุณแลงคาสเตอร์ ครั้งนี้ผมพยายามทำดีที่สุดแล้ว แต่ดูจากสีหน้าของวิลตัน ผมพนันได้เลยว่าเขาคงจะโกรธเคืองผมมาก แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะผมไม่กลัวอยู่แล้ว!” เฟนด์หยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า “ผมช่วยคุณแล้ว แล้วคุณล่ะจะตอบแทนผมยังไงดี?” “ฉัน…” ตอนแรกเชอร์ลี่ย์คิดว่าเฟนด์เป็นคนจิตใจดี เธอไม่คิดว่าเฟนด์จะขอให้เธอตอบแทน เธอรู้สึกได้ถึงความโกรธ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1113
เฟนด์ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน เขาหัวเราะอย่างขมขื่นเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด “สาวน้อย คุณคิดจริง ๆ เหรอว่าผมอยากได้ร่างกายของคุณเป็นการตอบแทน? ถึงแม้ว่าผมจะบอกว่าคุณหน้าตาดี แต่ผมไม่สนใจคุณหรอก ดังนั้นอย่าทำตัวโง่ ๆ !” “อะไรคือทำตัวโง่ ๆ ! ฝันไปเถอะ! เมื่อกี้ฉันก็รู้สึกอึดอัดมากตอนที่นายเอาแขนมาโอบรอบเอวของฉัน!” ความโกรธปั่นปวนอยู่ในใจของเชอร์ลี่ย์ขณะที่เธอพูด เธอถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดคนหนึ่งในเมืองวิญญาณ มีผู้ชายมากมายชอบมาจีบเธอ! เธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหมอนี่จะไม่สนใจเธอเลย ยิ่งไปกว่านั้น เขายังพูดต่อหน้าเธอถึงสองครั้ง! มันเหมือนเป็นการทำลายความมั่นใจในตัวเองของเธอ! หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่เฟนด์และนึกถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เฟนด์ไปทำให้นายน้อยนอร์ตันโกรธเคืองเพื่อช่วยเหลือเธอ เธอจึงปรับน้ำเสียงอ่อนลงและพูดว่า “อืมม ก็ได้ ฉันจะทำตามที่นายขอเพราะฉันรู้จักมันดี! เอางี้ไหม นายกับฉันไปที่ร้านนั้นแล้วนายก็ซื้อรองเท้าให้ฉันคู่หนึ่งเพื่อชดเชยรองเท้าของฉันที่ส้นหัก จากนั้นฉันจะพานายไปที่ร้านขายยาต่าง ๆ ที่มีชื่อเสียง ฟังดูเป็นไง?” ดวงตาของเฟนด์เป็นประกายขึ้นทันทีตอนที่ได้ยินแผ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1114
ไม่นานเฟนด์ก็มาถึงห้างสรรพสินค้าตรงข้ามสนามบินพร้อมเชอร์ลี่ย์ที่อยู่บนหลังสีหน้าของเชอร์ลี่ย์แดงมากขณะที่เธออยู่บนหลังของเฟนด์ กลิ่นอายแบบผู้ชายที่เฟนด์ปล่อยออกมาทำให้เธอรู้สึกประหม่ามาก เธอไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้ที่ทำให้เธอโกรธจะทำให้เธอรู้สึกแบบนี้“เฮ้ ฉันหนักไหม?” เชอร์ลี่ย์คิดเกี่ยวกับมันและตั้งใจที่จะให้ทำให้อารมณ์ของเฟนด์ดีขึ้น“ไม่เท่าไหร่!” เฟนด์ตอบออกมาอยู่ไม่กี่คำ เขาแบกเชอร์ลี่ย์เข้ามาในร้านรองเท้าที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้า “โอ้ จริงสิ แน่ใจนะว่าคุณอยากซื้อรองเท้าสองคู่?”“แน่นอน! นายทำรองเท้าของฉันพัง นายไม่คิดว่าจะต้องชดเชยเป็นสองเท่าเหรอ?” เชอร์ลี่ย์เปิดปากอันบอบบางของเธอและพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่ง“ได้สิ สองเท่า! ก็สองเท่า!” เฟนด์ยิ้มอย่างขมขื่น“โอ้ พี่สาว! พวกพี่คบกันอยู่เหรอ?” เมื่อพวกเขาพูดจบ ก็มีเด็กสาวที่กำลังลองรองเท้าอยู่ในร้านวิ่งเข้ามาหาทันทีเมื่อเธอเห็นเชอร์ลี่ย์ เด็กสาวตาโต ดวงตาของเธอแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าเพราะเธอประหลาดใจมาก“ปล่อย...ปล่อยฉันลง!” สีหน้าของเชอร์ลี่ย์แดงก่ำและอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ เธอพูดไม่ออก ทั้งหมดที่เธอทำไปเพียงแค่อยากกลั่นแกล้งเฟนด์ เธอ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1115
ตาของวิลโลว์เป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูด เธอก้าวออกมาข้างหน้าและมองเฟนด์ด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ “เฮ้ คุณหล่อขนาดนี้ยังโสดอยู่อีกเหรอ? ถ้าคุณไม่ได้เป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน งั้นมาเป็นแฟนของฉันไหม? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สวยเท่าพี่สาว แต่ฉันก็ดูไม่แย่เกินไปนะ อีกอย่าง ฉันยังเด็กอยู่และยังโตไม่เต็มที่ ฉันมั่นใจว่าอีกสองปีข้างหน้าฉันจะสวยมากกว่านี้ คุณคิดว่าไง?”มุมปากของเฟนด์กระตุกนิด ๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีเด็กสาวที่อายุประมาณ 18 ปี มาสารภาพความรู้สึกของเธอกับเขา ยิ่งไปกว่านั้น นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกัน เด็กสาวสมัยนี้กล้าแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอ?“เด็กน้อย หยุดเล่นได้แล้ว ผมไม่ใช่คนของเมืองวิญญาณและผมมาที่นี่เพื่อทำธุระบางอย่างเท่านั้น ที่เป็นแบบนี้เพราะผมต้องการความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องของคุณให้ช่วยบางอย่างก็เท่านั้น!” เฟนด์ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและพูดกับวิลโลว์วิลโลว์เม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจแล้วพูดออกมาว่า “โง่เง่ามาก ฉันสวยขนาดนี้แต่ฉันก็ยังถูกปฏิเสธ คุณนี่ช่างไร้ความรู้สึกจริง ๆ!”“รีบเลือกรองเท้ากันดีกว่า!” เชอร์ลี่ย์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อเธอเห็นว่า
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1116
“พ่อคะ พ่อก็รู้ว่าหนูไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่ที่ปู่ของหนูและคุณปู่ของเขาเสียไปเมื่อปีที่แล้ว สัญญาเรื่องงานแต่งงานของเราจึงไม่สำคัญอีกต่อไป!”เชอร์ลี่ย์ก้าวออกมาข้างหน้าและจับมือของซาเวียน แลงคาสเตอร์ไว้เพื่อโน้มน้าวเขา “อีกอย่าง พ่อก็รู้ดีว่าวิลตันเป็นคนไม่ดี หนูเจอเขาเปิดห้องพักในโรงแรมกับผู้หญิงสวย ๆ หลายครั้ง พ่อคิดว่าเขาไปที่นั่นเพื่อหารือเกี่ยวกับธุรกิจเหรอ? จากการกระทำของพวกเขา พวกเขาไปที่นั่นเพื่อความสนุกแน่ ๆ !”ซาเวียนมองเฟนด์อย่างสงสัยขณะที่บ่นออกมาว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกก็ไม่ควรหาใครสักคนมาแทนง่าย ๆ จริงไหม? ผู้ชายคนนี้ชื่ออะไร?”“เขา...เขาชื่อ เฟนด์ วู๊ด” เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างเขิน ๆ และพูดต่อว่า “พ่อคะ หนูเพิ่งเจอเขาวันนี้ และหนูจงใจบอกว่าเฟนด์เป็นแฟนของหนูเพื่อทำให้วิลตันโกรธ หนูอยากให้เขายอมแพ้ ทุกอย่างคงง่ายขึ้นกว่าเดิมถ้าเขายอมแพ้ไป”“ฮ่าฮ่า! ลูกดูละครมากไปหรือเปล่า?” ซาเวียนหัวเราะ เขาหัวเราะเชอร์ลี่ย์ที่งดงามของเขา “ลูกไม่รู้เหรอว่าวิลตันเป็นคนแบบไหน? เขาไม่ใช่คนที่ลูกจะไปทำให้โกรธเคืองได้ แม้ว่าพ่อจะไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับเขา แต่เขามาจากตระกูลชนชั้นสอง
Latest chapter
